ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΟΤΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΤΗΣΗ

Τούρκοι της ΜΙΤ έκαιγαν τα ελληνικά δάση

«Φωτιές» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ακόμα μεγαλύτερες, ίσως, από αυτές που έβαζαν στα ελληνικά δάση οι πράκτορες της ΜΙΤ, «άναψαν» οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας, Μεσούτ Γιλμάζ, ο οποίος, μιλώντας στην εφημερίδα Birgun, αποκάλυψε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι, τουλάχιστον την εποχή της πρωθυπουργίας της Τανσού Τσιλέρ, το 1995-1997, Τούρκοι πράκτορες έκαιγαν τα ελληνικά δάση! Μιλώντας για τα μυστικά κονδύλια της εποχής, ο κ. Γιλμάζ ανέφερε: «Όλοι οι πρωθυπουργοί, όταν τελειώνει η θητεία τους και έρχεται νέος πρωθυπουργός, τον ενημερώνουν σχετικά με το πού και πώς χρησιμοποιήθηκαν τα μυστικά κονδύλια. Και εγώ ενημέρωσα σχετικά το διάδοχό μου και οι προκάτοχοί μου έπραξαν το ίδιο. Οι Ερμπακάν, Ετσεβίτ και Ντεμιρέλ ενημέρωσαν τους διαδόχους τους για τα μυστικά κονδύλια. Μόνο η Τσιλέρ δεν μοιράστηκε τις πληροφορίες για τη διάθεση μυστικών κονδυλίων την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός. Υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά όπου, πέρα των μυστικών κονδυλίων, όλες οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες. Και κρατικά μυστικά είναι τα σχετικά με την απόπειρα για πραξικόπημα στο Αζερμπαϊτζάν και τα αντίποινα στα δάση της Ελλάδας. Για θέματα όπως για τις δολοφονίες Κούρδων δεν υπάρχει κάτι σχετικό». Ήταν η εποχή με τις μεγάλες πυρκαγιές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και της Μακεδονίας, όπου είχαν υπάρξει μεν πληροφορίες στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες για εμπρησμούς από Τούρκους πράκτορες, αλλά οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σημίτη δεν είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν πιο συγκεκριμένες πληροφορίες. Τώρα ομολογούν οι ίδιοι οι Τούρκοι....

Enya Silent Night (in Irish)

The memory of the trees

Sirenia - Save Me From Myself

Galadriel's Lament

Δωρεάν φαγητό από τη φύση

Στα δύσκολα χρόνια που ζούμε και στα δυσκολότερα που έρχονται καλό είναι να θυμηθούμε μερικές πρακτικές που ακολουθούσαν με σοφία οι γιαγιάδες μας τα χρόνια που τα λεφτά ήταν λιγοστά και οι καθημερινές ανέσεις, σχεδόν ανύπαρκτες. Στην εποχή που αναφερόμαστε, είναι σίγουρο ότι δεν θα βρούμε σούπερ μάρκετ σε κάθε γειτονιά της Αθήνας, ούτε ταχυφαγεία με κάθε είδος junk food που υπόσχονται φθηνό φαγητό αμφιβόλου ποιότητας. Οι άνθρωποι ήταν ακόμα κοντά στη φύση και γνώριζαν τα μυστικά που θα τους έδιναν την ευκαιρία να βρίσκουν ένα πιάτο φαγητό, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν λεφτά!

Ας δούμε λοιπόν μερικά προϊόντα που η φύση τα δίνει δωρεάν

Άγρια χόρτα: Αυτά τα άγρια χόρτα που θεωρούνται εκλεκτά στον πάγκο του σύγχρονου μανάβη, κάποτε ήταν το πιο φθηνό φαγητό του τραπεζιού. Αρκεί να ήξερες να τα ξεχωρίζεις και να έβγαινες μια βόλτα με το μαχαιράκι σου στην εξοχή. Για ακούστε μερικά: ραδίκια, ζωχοί, άγρια μάραθα, ρόκες, γλιστρίδες, τσουκνίδες, αγριόπρασα, αγριοσέλινο, βολβοί, βλίτα, βρούβες, κάπαρη, μυρώνια, καυκαλήθρες, αλλά και πιο gourmet όπως άγρια σπαράγγια και αγκινάρες. Σας ανοίξαμε την όρεξη;

Άγρια μανιτάρια: Αυτό κι αν είναι εκλεκτό έδεσμα! Οι φθινοπωρινές και οι ανοιξιάτικες βροχές γεμίζουν τα βουνά με μανιτάρια και οι φανατικοί του είδους περιμένουν με το καλαθάκι στο χέρι να συλλέξουν τον πολύτιμο αυτό μεζέ. Ωστόσο, θα πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί διότι πολλά είδη είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα για κατανάλωση. Ακολουθήστε έναν έμπειρο μανιταροσυλλέκτη και έχετε πάντα μαζί σας έναν φωτογραφικό οδηγό για να μπορείτε ανά πάσα στιγμή να ενημερώνεστε με ακρίβεια. Η σύνεση του συλλέκτη είναι η εγγύηση της ασφάλειας.

Φρούτα του δάσους: Πιθανώς να μην ξέρετε ότι τα βατόμουρα, τα σμέουρα, τα μύρτιλα και όλα αυτά τα μικροσκοπικά φρουτάκια που πωλούνται στα μικροσκοπικά κεσεδάκι σαν κόσμημα, υπάρχουν σε άγρια κατάσταση στο δάσος. Αν ανεβείτε σε ορεινές περιοχές, οι παραδοσιακές νοικοκυρές θα σας δείξουν όλα αυτά τα πολύτιμα καλούδια του δάσους που μετατρέπονται σε πρώτης τάξεως γλυκίσματα για όλο το χρόνο!

Ξηροί καρποί: Τα δασικά δέντρα που πολλές φορές χρησιμοποιούνται στις πόλεις και σαν καλλωπιστικά παράγουν καρπούς που είναι θρεπτικότατοι! Καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα & φουντούκια δεν φυτρώνουν μέσα σε πλαστικά δοχεία, αλλά κρέμονται από τα δέντρα στην κατάλληλη εποχή. Σπεύσατε!

Ελιές: Δεν υπάρχει γειτονιά σε μεγάλη πόλη της Ελλάδας που να μην έχει δεντροστοιχίες με ελαιόδεντρα. Τα δέντρα αυτά παράγουν τον πλούσιο καρπό τους, αλλά δεν ενδιαφέρεται κανείς να τον συλλέξει. Γιατί να μην μαζεύουμε τον καρπό από τα ελαιόδεντρα των πεζοδρομίων;

Φρούτα: Σε πολλές περιπτώσεις τα καρποφόρα δέντρα χρησιμοποιούνται σαν καλλωπιστικά. Η αλλαγή στη χρήση τους δεν σημαίνει ότι τα δέντρα αυτά σταματούν να παράγουν καρπό. Μην αφήνετε, λοιπόν, τα νεράτζια να σκάνε στο πεζοδρόμιο και να αναθεματίζετε για τη βρωμιά που δημιουργείται. Φτιάξτε τα γλυκό! Είναι τσάμπα!

Σαλιγκάρια: Ο παππούς μου, παλιά, μάζευε σαλιγκάρια, τα καθάριζε αφήνοντάς τα στο αλεύρι ή σε μακαρόνια για μερικές μέρες και μετά μάς τα μαγείρευε με κρεμμυδάκια και ντομάτα. Αν είστε από τους fan του εδέσματος, θα ξέρετε ότι ο μεζές αυτός είναι εκπληκτικός! Αν δεν έχετε κάποιον να σας δείξει τα μυστικά των παλιών, μπορείτε να πάρετε αρκετές γνώσεις από τα βιβλία.

Χρόνια Πολλά Μητέρα Γη

Σήμερα, αν το καταλάβουμε βιωματικά και όχι  ως πληροφορία, είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο. Η πιο μικρή μέρα του χρόνου. Οι Έλληνες εόρταζαν τη Γέννηση του Διονύσου από τη μητέρα του Σεμέλη. Το κύριο δρώμενο ήταν η περιφορά στην πόλη ενός Ελάτου στολισμένου με καρπούς ή ενός καρποφόρου κλαδιού Αγριελιάς. Έθιμο που μεταφέρθηκε αλώβητο στις ημέρες μας. Φέτος βεβαίως, το ομοίωμα του δέντρου στο κέντρο της Αθήνας είτε καίγεται είτε στολίζεται με σκουπίδια από δύστυχα απαίδευτα παιδάκια και επαγγελματίες ινστρούχτορες – κομματόσκυλα. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη η εποχή της αναγέννησης για την φύση. Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα».

ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΓΗ

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ

Crying Wolf

SHE ~ Diana ~ Goddess of the Hunt

Artemis the Moonlit Hunter

Lady of the moonlight

The Magical Forest

Braveheart

Excalibur - Celtic Dream

Η Ευρώπη των Εθνών θα ανατείλει ξανά!

Η Επανάσταση είναι σαν τον άνεμο

The Cure - A forest

Οικολογικά στοιχεία του εθνικοσοσιαλισμού

Το 1934, ένας από τους πρώτους οπαδούς του Αδόλφου Χίτλερ, ο καθηγητής βοτανολογίας Ernst Lehmann, χαρακτηρίζει τον Εθνικοσοσιαλισμό ως πολιτικά εφηρμοσμένη βιολογία και προχωρεί εξηγώντας ότι το κόμμα αναγνωρίζει και αποδέχεται πως ο διαχωρισμός και η αποξένωση της ανθρωπότητας από τον φυσικό κόσμο, δηλαδή από το σύνολο της ζωής στον πλανήτη, οδηγεί στην καταστροφή της και στον θάνατο των εθνών. Μόνο μέσω της επανένταξης και ενσωμάτωσης των ανθρώπων στο ολιστικό σύνολο του κόσμου είναι εφικτή η ισχυροποίηση του γερμανικού λαού – γεγονός που αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο των βιολογικών στόχων της εποχής.

Το επίκεντρο ολόκληρης της εθνικοσοσιαλιστικής διανόησης δεν εστιάζεται στην ανθρωπότητα, αλλά στην καθ’ αυτή ζωή, με την ολιστική της έννοια. Πρόκειται για την πρώτη βιοκεντρική πολιτική ιδεολογία, σε αντίθεση με τις μέχρι τότε αποκλειστικά ανθρωποκεντρικές. Κατά συνέπεια, αυτή η τάση για την αποκατάσταση του δεσμού του ανθρώπου με τον ολιστικό χαρακτήρα της ζωής, με αυτή την ίδια τη φύση μέσα στην οποία ο άνθρωπος γεννάται και αναπτύσσεται, αποτελεί την εσώτερη έννοια και την πεμπτουσία της εθνικοσοσιαλιστής σκέψης.

Η θέση αυτή του Lehmann το 1934, που εκπλήσσει ακόμη και στην εποχή μας, φαντάζει ανεξήγητη και αλλόκοτη, αλλά είναι δυνατόν να ερμηνευθεί, εάν συνδυασθεί με μια σχηματική ανάλυση των οικολογικών στοιχείων στις ιδεολογικές τάσεις του εθνικοσοσιαλισμού και την πρακτική εφαρμογή τους κατά τη δωδεκαετή περίοδο της απόλυτης εξουσίας του κόμματος στη Γερμανία, όπως και των προδρόμων αυτών των καινοφανών ροπών κατά των 19ο αιώνα και των αρχών του επομένου.
Το Λίκνο της πράσινης σκέψης Αν και περνά απαρατήρητο, ο γερμανικός χώρος συνιστά το πρόσφορο έδαφος για την ανάδειξη μιας σύνθεσης φυσιολατρείας και εθνικισμού, που καταλήγει σε ένα πανίσχυρο αμάλγαμα υπό την επίδραση του αντιορθολογικού ρεύματος της ρομαντικής παράδοσης. Αυτή η δυναμική εκφράζεται σχεδόν υποδειγματικά από δύο σημαντικότατες φυσιογνωμίες του 19ου αιώνα, τον ακαδημαϊκό και ποιητή Ernst Moritz Arndt (1767-1860) και τον επίσης ακαδημαϊκό, ιστορικό και δημοσιογράφο Wilhelm Heinrich Riehl (1823-1897).

Ο Ernst Moritz Arndt χαρακτηρίζεται από τους ιστορικούς ως ο πρώτος οικολόγος με τη σύγχρονη έννοια του όρου. Με το εκπληκτικό δοκίμιό του, με τίτλο «Για την Προστασία και Διατήρηση των Δασών», που είναι γραμμένο το 1815, την εποχή της έναρξης μίας αμείλικτης προώθησης της εκβιομηχάνισης στην κεντρική Ευρώπη, στρέφεται με δριμύτητα κατά της κοντόφθαλμης ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης των δασών και του εδάφους, καταδικάζοντας τις εκτενέστατες αποψιλώσεις που υπακούουν σε ανερμάτιστα οικονομικά κριτήρια. Σε αρκετά σημεία, οι παρατηρήσεις του είναι κυριολεκτικά διαχρονικές, συμπίπτοντας με τις σύγχρονες θέσεις του βιοκεντρισμού. Για παράδειγμα: τονίζει πως, εάν κάποιος παρατηρώντας τη φύση κατανοεί τους συνεκτικούς δεσμούς και τις αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις που αναπτύσσονται, τότε το κάθε τι αποκτά εξίσου σημαντική σπουδαιότητα, είτε πρόκειται για θάμνο, ασπόνδυλο οργανισμό, φυτό, άνθρωπο, πέτρα ή ζώο και τίποτε δεν έρχεται πρώτο ή τελευταίο, καθώς όλα συναπαρτίζουν μία και μοναδική ενότητα. Από την άλλη πλευρά, ο Arndt είναι ξεκάθαρα εθνικιστής, χαρακτηρίζοντας με τα χειρότερα επίθετα τους Εβραίους, τους Σλάβους και τους Γάλλους, απαιτώντας από τους συμπατριώτες του φυλετική συνοχή και τευτονική αγνότητα.

Ο Wilhelm Heinrich Riehl προχωρεί ακόμη περισσότερο από τον Arndt και, σε ορισμένα σημεία, οι οικολογικές του ανησυχίες είναι βαθύτερες και εντονότερες. Προαγγέλλει δυναμικές κινήσεις σύγχρονου τύπου, όπως η Green Peace, όταν στο δοκίμιό του με τίτλο «Αγρός και Δάσος» (Feld und Wald), γραμμένο το 1853, καλεί τους συμπατριώτες του σε ένα νέο αγώνα για την προστασία της φύσης. Ταυτόχρονα, το πάθος του για τη φύση συνδέεται με εθνικιστικά κριτήρια, τονίζοντας ότι η διάσωση των δασών δεν στοχεύει στην απρόσκοπτη προμήθεια ξυλείας για τους παγωμένους χειμώνες, αλλά στη διατήρηση του παλμού της ζωής του λαού και στην κατοχή της Γερμανίας από τους Γερμανούς.

Ο Riehl είναι σφοδρός πολέμιος της ανεξέλεγκτης εκβιομηχάνισης και της αστικοποίησης. Οι αντισημιτικές του τάσεις είναι προφανείς στο έργο του, στα σημεία που εγκωμιάζει τις αξίες της αγροτικής ζωής, καταδικάζοντας τις εκσυγχρονιστικές αστικές ροπές. Θεωρείται ιδρυτής του ρομαντικού αγροτικού κινήματος και της κίνησης κατά της αστυφιλίας, εισάγοντας παράλληλα στη μελέτη της Ιστορίας τη θεμελιώδη θέση της κοινωνικής δομής στη διαμόρφωση των ιστορικών εξελίξεων.

Δράση στο Τορίνο για τα δικαιώματα των ζώων

Ομάδα Αυτόνομων Εθνικιστών Δωδεκανήσου

Στην κατάσταση που έφεραν την Πατρίδα μας οι βολεμένοι πολιτικοί, με την υποδούλωση του ελληνικού λαού στην ξένη κατοχή της Τρόικα των διεθνών τοκογλύφων και του σιωνιστικού κεφαλαίου, πολλές ελληνικές οικογένειες αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα και πολλά παιδιά στερούνται απαραίτητα πράγματα.

Με πρωτοβουλία λοιπόν των Αυτόνομων Εθνικιστών Δωδεκανήσου, δημιουργήσαμε μια ομάδα αλληλεγγύης με σκοπό να μαζευτούν παλιά ρούχα ή αχρησιμοποίητα και να πάνε σε ελληνικές οικογένειες που τα χρειάζονται. Με αυτήν την κίνηση θέλουμε να δείξουμε τον τρόπο που πρέπει να σκεφτόμαστε για να πολεμήσουμε την οικονομική τρομοκρατία που επικρατεί. Η αρχή γίνεται από μας, ελπίζουμε να συνεχιστεί από παντού. Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι η ασπίδα μας σε όλη αυτή την κατάσταση. Ό,τι φαντάζει άχρηστο για εμάς, για κάποιους μπορεί να είναι πολύτιμο. Δεν πάει τίποτα για πέταμα!

Δεν είμαστε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Είμαστε Έλληνες Εθνικιστές και μέσα από τις δυσκολίες προσπαθούμε να μάθουμε νέους τρόπους ζωής και να μην μένουμε πλέον στα λόγια μέσα από κοσμοθεωρίες και ιδεολογικά κείμενα, δίχως να γίνονται και στην πράξη κινήσεις. Είμαστε Έλληνες και έχουμε περάσει σαν λαός πάρα πολλά δεινά, όμως πάντα η περηφάνια και η πίστη μας οδηγούσαν πάντοτε καταφέρνοντας να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες.

Εάν θέλετε να στηρίξετε την προσπάθεια μας με οποιοδήποτε τρόπο, στείλτε μας ένα e-mail στο autonomous12@hotmail.gr

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

Το πνεύμα του δάσους

Καταιγίδα

Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος: Επιστροφή στην ύπαιθρο

Κάθε γωνιά της ΓΗΣ μας και μια παλιά ιστορία. Κάθε γωνιά της ΠΑΤΡΙΔΑΣ κι ένας ανεμοδαρμένος θρύλος. Κάθε γωνιά της ΕΛΛΑΔΑΣ και μια ατόφια παράδοση.

Η Φύση ολάκερη, η αισθητική του βουνού και της θάλασσας, η "ελληνική χλωρίς" του Περικλή Γιαννόπουλου, όλο τούτο το παράδοξο ματοβαμμένο τοπίο βρίσκεται στα πόδια κι οι φυλλωσιές του πανάρχαιου δένδρου κι αυτές στην... αγκαλιά σου.

Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα και μόνο, δειλέ πατριώτη. Κι Ελλάδα πάλι δεν είναι μόνο ο Παρθενώνας, το γκριζόμορφο σήμερα τουριστικό είδωλο της γηρασμένης των αρχαίων νεότητος.

Σαν άνθρωπος, σαν έθνος, σαν ράτσα και φυλή δεν πιστοποιείς την ταυτότητά σου στους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους της άμορφης μεγαλούπολης, που κατατρώγει σαν άρπυια τα σωθικά της ψυχής σου για να σ’ εκφυλίσει με ξεχωριστή μαεστρία σε υπάνθρωπη καρικατούρα των καιρών μας.

Η φωνή σου μια βροντή πρέπει να’ναι! Πολιτισμός δεν είναι μονάχα το λειτουργικό αποτέλεσμα της πολιτειακής δόμησης των αστικών κοινωνιών. Πολιτισμός δεν είναι οι απλωμένες παλάμες των ζήτουλων γύφτων στα λεριασμένα πεζοδρόμια. Πολιτισμός δεν είναι το υπαλληλικό σύνδρομο του ωραρίου και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Κουλτούρα είναι όλα τούτα. Λέξη πρωτευουσιάνικη και ρυπαρή. Λέξη που μυρίζει τσιμέντο, μαζούτ και θερινό ιδρώτα των όχλων στα «θέατρα γκαράζ» και στις τζαζ συναυλίες. Λέξη με φως χλωμό, που αντιφεγγίζει ισχνά στην νυκτερινή κατανάλωση των αμερικάνικων πυρσών τους ρυθμούς των ξεπεσμένων και των αδυνάτων στις βρώμικες αίθουσες, τις κοινωνικές ανασφάλειες.

ΕΛΛΑΔΑ είναι μι’ ανέμελη μακριά κι απότομη γη, με πολιτισμό φτωχό σε απαρίθμηση στοιχείων μα πλούσιο σε συμβολισμούς και ζωές. Βουνά, ποτάμια, δάση, θάλασσα κι απόκρημνες ακτές, τούτα όλα μαζί τα λίγα είναι η Παράδοσή μας κι αυτή μας η ιδεολογία. Κι Έλληνας εκείνος που ζει μ’ αυτά είναι, έστω και κάθε φορά σαν επισκέπτης, σαν τρεμάμενος φυγάς, που λαχταρά τη μύηση στο φυσικό και στ’ αρχέγονο.

Αντιθέσου στα ψεύτικα μηνύματα των ύποπτων δρόμων αυτής της άθλιας αισθητικής, που εκμηδενίζει τους άνδρες και πολλαπλασιάζει τους – είτε ψυχικά είτε σωματικά – ομοφυλόφιλους παρακμίες. Δρέψε τον καρπό της υπαίθρου κι αγωνίσου στη ζωτική πλευρά των συνόρων της φύσης, σκοτώνοντας τις όποιες δειλίες κι ανασφάλειες σου κληροδότησε ο τρόπος ζωής στην πόλη του νέφους και της διαφθοράς.

Αν χρίσουμε μια ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων, θεμέλιά μας ας είναι οι Αρχαίοι Ναοί, οι κατάσπαρτοι σε κάθε γωνιά της Πατρίδας και μαζί τους τα Κάστρα του Μωριά και της Ρούμελης, τα βράχια της Θεσσαλίας και τα βουνά της Πίνδου. Και λάσπη ας έχουμε απ’ τις αμμουδιές των νησιών μας και τα ορμητικά ποτάμια των ορέων της Θράκης.

Επιστροφή στην ύπαιθρο, εμπρός!

Δύο λόγοι κάνουν τώρα τούτη την άποψη πιότερο απαιτητική κι επιτακτική: Αρχικά η ανάγκη για την επίπλαση του ανδρικού ιδεώδους του Έλληνος, με μέθοδο τη σκληραγωγία και την υπέρτατη πάλη που απορρέει απ’ την ολοσχερή έκθεση στην Φύση. Μια εκγύμναση όχι απλά επιστημονική και βιοσωματική, μα παράλληλα μαγική και θεία απ’ τ’ αγίασμα της βροχής και το ψήσιμο του Ήλιου και τ’ άγγιγμα του πάγου. Κι έπειτα για έναν ακόμη εξαίσιο σκοπό και λόγο: Για τ’ αγκάλιασμα της Λαϊκής μας Αισθητικής. Κείνου του υπέροχου και υπέρογκου κόσμου, που περικλείει την Αρχαιότητα των προομηρικών και κλασσικών χρόνων διαμέσου του Βυζαντινού μεσαίωνα και της Εθνεγερσίας της κλεφτουριάς μέχρι τα σήμερα. Κάθε τι απ’ τα τραγούδια, τους χορούς, τα ήθη κι έθιμα, τη ζωγραφική και τέχνη των προγόνων, που με θεία παρέμβαση και βοήθεια διατήρησε η παράδοση.

Πίσω στα ερείπια των σπιτιών των παππούδων, όπου το φιθόσπιτο της παράδοσης προσμονεί χρόνους τώρα την επιστροφή του Νέου Αφέντη. Πίσω στ’ απόκρημνα φαράγγια των πάμπολλων μαχών και θρυλικών ασμάτων, αναρριχόμενοι με πάθος σαν Έλληνες τα κάθετα βράχια της αδάμαστης θέλησης της Γης. Πίσω στα καταγάλανα νερά κολυμπώντας και διασχίζοντας με πανιά μας τους υδάτινους δρόμους της εξάπλωσης της Ελληνικής μεσογειακής κοσμοκρατορίας. Κείθε, παντού όπου απλώνει η ματιά σου, θα δεις και θα νιώσεις την Ελλάδα. Μακριά απ’ τους πύργους της Βαβέλ, των αντιανθρώπινων πολυκατοικιών και των μπολσεβίκικων πανσπερμιακών μαζώξεων. Μακριά απ’ τ’ άστεα της οπισθοδρόμησης, που θυμίζουν καταναγκαστική συμβίωση στις βιβλικές πόλεις. Πίσω στην ελευθερία της βούλησης για αντρίκια ζωή και ένδοξο θάνατο.

Νιώσε τον ψίθυρο της αέναης μοιρολογίστρας της Φυλής.

Στήσε τ’ αυτί σου στο αλμηρολάξευτο στόμιο του κοχυλιού κι άκου τα λόγια τα θεϊκά και τις ορμήνιες. Απ’ τις αιμόκοφτες κορφές των ορέων τρέχουν τα νερά κι οι απόκοσμοι θεοί των ποταμιών, κείθε στο κέντρο των πηγών και των αιώνιων κρουνών της σοφίας, σηκώνουν το εύρωστο κορμί τους και σε φωνάζουν κοντά τους.

Αυτόν τον πολιτισμό ξέραμε κάποτε και μ’ αυτόν γράψαμε ιστορία πρωτοποριακή και υπερκόσμια. Μουσική μας δεν υπήρξαν τα κλαπατσίμπαλα της στομφώδους διανόησης, ούτε καν οι ιταλιάνικες και ψαλιδόκωλες οπερέτες της ψευτοαριστερής μπουρζουαζίας και της μασωνικής καλτσοδέτας. Μουσική μας το κελάηδημα του αηδονιού και η ηχώ του πετάγματος της γερακίνας. Μουσική μας το ουρλιαχτό του λύκου στ’ ολόγιομο φεγγάρι και ο βρυχηθμός του λιονταριού. Τέχνη μας μια καλοχτυπημένη στο πυρωμένο αμόνι λόγχη και μια κομψά σκαλισμένη ασπίδα. Τέχνη μας η απεικόνιση της τελειότητας των θεών μας.

Εμπρός λοιπόν! Πίσω στην Ελληνική φύση, όπου το φαύλο και το περιττό σαπίζει γιατί τα πάντα εκεί είναι αδυσώπητα κι αληθινά και δεν ευνοούν τους ανίκανους και τους διαλογικούς. Πίσω εκεί που η γνώση δεν διδάσκεται αλλά εμπνέεται απ’ το σκληρό παιχνίδι του φωτός και του σκότους. Πίσω εκεί όπου ο Καιάδας αρμόζει στους φυλετικά αλλοπρόσαλλους και τους ηθικά ισχνούς. Πίσω εκεί όπου ό,τι δεν σε καταστρέφει σε κάνει ισχυρότερο!

Για να διαφυλάξουμε τη γη μας απ’ τ’ αρπακτικά γαμψόνυχα των ξένων και των εβραίων, που βάλθηκαν να την ακμάσουν με χρήμα και συμβόλαια. Για να διαφυλάξουμε τ’ αρχαία μας μνημεία απ’ τους κάπηλους ληστές, τους βουτηχτές των ηθών αλλά και των ναυαγίων. Για να γλυτώσουμε τους Δελφούς απ’ τους βρωμερούς τεχνοκράτες και τους αισχροκερδείς βιομηχάνους του βωξίτη και της αλουμίνας. Για να σταματήσουμε την αντίθετη στη Λαϊκή Παράδοση μοντερνίζουσα οικιστική δόμηση. Για ν’ ακούσουμε τα τελευταία τραγούδια και να διασώσουμε τους αρχέγονους θρύλους και τ’ αρχέτυπα έθιμα των χωριών. Για να φιλήσουμε τα γένεια των τελευταίων αγνών γερόντων της φυλής μας. Για να δοκιμάσουμε χωρίς πολλή σκέψη το παιγνίδι αντάμα στη ζωή και το θάνατο, αντάμα στην Ελλάδα, ρισκάροντας και μεις κάτι μια φορά, που έχουμε τόσο επαναπαυθεί στην ασφάλεια της αστικής μας διαβίωσης. Για να βοηθήσουμε στη διαιώνιση των λιγοστών ζώων που απέμειναν άγρια. Ζώων που σημάδεψαν την Λαϊκή μας Αισθητική, αλλά και την Λαϊκή μας Ζωή.

Εμπρός λοιπόν! Για να κελαρύσεις και συ κάποτε στις πηγές της Μαντικής!
Του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου

Βροχή στο δάσος

Autumn - Vivaldi

Φθινόπωρο

Οι νόμοι της φύσης

Ο λαός οφείλει την υψηλότερη ύπαρξή του όχι στις ιδέες ολίγων τρελών ιδεολόγων, αλλά στη γνώση και αδίστακτη εφαρμογή των «άτεγκτων και άκαμπτων νόμων της φύσης. Μεταξύ των νόμων αυτών είναι και ότι η φύση συνήθως παίρνει κάποιες διορθωτικές αποφάσεις σε σχέση με την φυλετική καθαρότητα των γήινων δημιουργημάτων της. Ελάχιστη αγάπη τρέφει για τα νόθα δημιουργήματα».

Mein Kampf μετάφραση Rallph Mannheim (σελ 288, 400)

Υψώστε τις μαύρες σημαίες

Υψώνουμε τις σημαίες μας, κόντρα στον άνεμο της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας. Είναι μαύρες αυτές οι σημαίες όπως μαύρο διαγράφεται και το μέλλον του λαού και της Πατρίδας. Μαύρες οι σημαίες μας, για τους συντρόφους που έφυγαν νωρίς για το ταξίδι στα Ηλύσια Πεδία. Μαύρες οι σημαίες μας και για τα σύγχρονα ζόμπι που περπατούν στους σκοτεινούς δρόμους των τερατουπόλεων. Μαύρες οι σημαίες όπως το χρώμα των ρούχων που φοράμε, δείγμα της εσωτερικής μας δύναμης αλλά και της αποφασιστικότητας που χαρακτηρίζει εμάς τους Φασίστες και Εθνικοσοσιαλιστές. Υψώνουμε την σημαία αυτή, την μαύρη σημαία και θυμόμαστε όλους εκείνους τους εραστές της δόξας και της τιμής. Μαύρη η σημαία μας σαν τις στολές των Squadristi και των Werewolves, μαύρη σαν τα χρώματα των κουρσάρων που πολεμούσαν αδιάκοπα τον Οθωμανό δυνάστη, μαύρη και άραχνη σαν την στολή των Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι. Μαύρη η σημαία μας όπως τα φλάμπουρα των κατάφρακτων πολεμιστών της Αυτοκρατορίας, μαύρη όπως και τα χρώματα των Ουλανών του θανάτου και των εφήβων γρεναδιέρων τελευταίων υπερασπιστών της Ευρώπης.

Μαύρη η σημαία μας σαν τα λάβαρα των συντρόφων του Capitan, μαύρη ίδια με τα ρούχα των συντρόφων του ΕΣΕΣΙ και των χιλιάδων αγνώστων συντρόφων που μόχθησαν για το κίνημα στην δεκαετία του ʼ80.

Μαύρη η σημαία μας ίδια στην όψη με το χειμερινό παλτό των Wood Brothers, μαύρη όπως οι φόρμες ασκήσεων των Fentagin, μαύρη όπως το χρώμα στα πουκάμισα των ηρωικών ανταρτών του όρους του Λιβάνου. Μας τα έδωσαν όλοι αυτοί μέσα από ποτάμια αίματος πολεμικού ιδρώτα και θυσιών για να θυμόμαστε το χρέος το δικό μας. Μαύρη σημαία γιατί εμείς είμαστε οι τελευταίοι μαχητές, αυτοί που γελάμε μπροστά στον θάνατο και δεν υποτασσόμαστε στα κελεύσματα του παγκόσμιου αφέντη.

Ανεμίζουμε την Μαύρη μας σημαία με θάρρος και ορμή μπροστά στα μάτια των έκπληκτων αστών και τους φρικιώνουμε τα όνειρα με την δική μας «τρέλα». Συντρόφισσες και Σύντροφοι υψώστε τις μαύρες σημαίες στον αγέρα και αφήστε την ψυχή σας να ανεμίσει μαζί τους καλπάζοντας στο όνειρο που παλεύουμε να γίνει πραγματικότητα.

Στεριώστε καλά τα μαύρα λάβαρα στα ερείπια της πατρίδας, γνωρίζοντας ή θα αναστηθούμε μαζί τους, ή θα πεθάνουμε μαζί τους.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ "ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ"

Beautiful Music

Carmina Burana

O fortune
Comme la lune
Tu es variable
Toujours croissante
Et décroissante
La vie détestable
Opprime d'abord
Et apaise ensuite
Comme la fantaisie la prend
Pauvreté
Et pouvoir
Elle les fait fondre comme la glace.

Sort monstrueux
Et vide
Tu es une roue tournoyante
Tu est malveillant
Le bien-être est vain
Et se fane toujours pour rien

Ombragé
Et voilé
Tu m'infestes aussi
Maintenant à travers le jeu
J'apporte mon dos nu
A ta méchanceté.

Sort du Salut
Et du courage
Maintenant opposé à moi
Léger
Et surchargé
Toujours asservi
Ainsi à cette heure
Sans tarder
Cueille les cordes vibrantes
Lorsque le sort
Frappe l'homme attaché
Tout le monde pleure avec moi !

Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ

River Sound

Sounds of Autumn

My Immortal

Οικολογική Πολιτική στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία

Ο εθνικοσοσιαλιστής και φυσιολάτρης, Richard Walter Darre, υπουργός Γεωργίας της Γερμανίας από το 1933 ως το 1942, είναι ο βασικός εμπνευστής των μεγάλων γερμανικών αυτοκινητοδρόμων (autobahn), των οποίων όμως ο τελικός στόχος δεν περιοριζόταν στις μεταφορές. Το σύστημα των αυτοκινητοδρόμων έπρεπε να αποτελεί μία φυσική συνέχεια του περιβάλλοντος χώρου του και του γερμανικού πνεύματος! Ο Darré, κινητοποιώντας περισσότερα από 100.000 άτομα της οργάνωσής του, κατασκευάζει με εξαιρετικά αυστηρές προδιαγραφές και παραδίδει από το 1934 ως το 1940 3.736 χιλιόμετρα αυτοκινητοδρόμων, έχοντας υπό κατασκευή άλλα 6.000 χιλιόμετρα, που εγκαταλείπονται το 1943, λόγω της πίεσης του πολέμου και των αρνητικών εξελίξεων για τη Γερμανία. Παρά την ύπαρξη χιλιάδων τόμων που αναφέρονται στην εθνικοσοσιαλιστική περίοδο της Γερμανίας (1933-1945), ελάχιστοι ασχολούνται με το οικολογικό ζήτημα εκείνης της περιόδου, αν και διασώζονται εκτενή αρχεία και πληθώρα σχετικών πληροφοριών. Ακόμη και στη σύγχρονη Γερμανία, το θέμα της ύπαρξης και δράσης μιας Πράσινης Πτέρυγας στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, προσεγγίζεται περιστασιακά και εντελώς επιφανειακά. Δεν προσδιορίζεται ποτέ η προέλευση, ο σκοπός, αλλά κυρίως οι μεταπολεμικές συνέπειες της δραστηριοποίησής της. Κατά κανόνα, οι επιχειρούμενες αναλύσεις εμφανίζουν μία αφελέστατα απλοϊκή άρνηση να εξετασθεί εξονυχιστικά η τάση της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας προς ένα ιδεολογικό ρεύμα προστασίας της φύσης, ασυνήθιστο και πρωτοποριακό για μια βιομηχανική κοινωνία εκείνης της περιόδου.

Εθνικοί Επαναστάτες: Οικολογία και Εθνικοσοσιαλισμός

Οι Εθνικοί Επαναστάτες (ΕΕ) στη Γερμανία έχουν καταφέρει να αναμιγνύουν με μεγάλη επιτυχία πολιτικά θέματα από την αριστερά και τη δεξιά, χρησιμοποιώντας τον εθνικισμό και την οικολογία, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Αντλούν την ιδεολογία τους από μια παλιά δοξασία του γερμανικού «αιρετικού» εθνικισμού, σύμφωνα με την οποία «ένας «Τρίτος Δρόμος» μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού είναι αναγκαίος και η Γερμανία είναι προορισμένη από το πεπρωμένο να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αυτό τον δρόμο». Ο «Τρίτος Δρόμος» των Εθνικών Επαναστατών βασίζεται στον εθνικισμό και στον εθνικοσοσιαλισμό. Μια πτέρυγα των Εθνικών Επαναστατών, που αποκαλείται Solidaristen ταυτίζεται με την ιδεολογία των αδελφών Strasser, μελών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος NSDAP στη δεκαετία του 20, που εκπροσωπούσαν την αντικαπιταλιστική πτέρυγα του κόμματος. Σήμερα οι οπαδοί Solidaristen όπως και οι υπόλοιποι Εθνικοί Επαναστάτες θεωρούν ιδιαίτερα τον Otto Strasser σα τον «Τρόσκυ του Εθνικοσοσιαλισμού», λόγω της εσωκομματικής διαπάλης για την εξουσία με τον Χίτλερ, στη δεκαετία του 20. Η αποβολή του επομένως από τον Χίτλερ θεωρείται από αυτούς σαν προδοσία του Εθνικοσοσιαλισμού.

Ηγετικός ιδεολόγος εκφραστής των Εθνικών Επαναστατών είναι σήμερα ο Henning Eichberg, ο οποίος υποστηρίζει για την χώρα του, την Γερμανία, την ανάγκη επιβεβαίωσης της «εθνικής ταυτότητας» και την δράση για έναν «απελευθερωτικό εθνικισμό». Οι εκδόσεις των Εθνικών Επαναστατών, επιδιώκοντας να αποκτήσουν απήχηση και στο χώρο της αριστεράς και στο χώρο της δεξιάς, έχουν υποστηρίξει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όλων των αποχρώσεων του παραδοσιακού πολιτικού φάσματος, από τους Ιρλανδούς, τους Βάσκους, τους Ουκρανούς και τους Αφγανούς, μέχρι και τους Σαντινίστας. Οι Εθνικοί Επαναστάτες θεωρούσαν την διαιρεμένη Γερμανία «κατεχόμενη» χώρα, αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των δυνάμεων κατοχής και επιδίωκαν να την απελευθερώσουν μαζί με την Αυστρία. Τώρα που η Γερμανία απελευθερώθηκε από την «κατοχή» οι Εθνικοί Επαναστάτες είναι ελεύθεροι να επικεντρώνουν την προσοχή τους στην «επανένωση» με την Αυστρία.

Ο Henning Eichberg θεωρεί τον ιουδαιο-χριστιανισμό σαν την έσχατη ρίζα όλων των σημερινών δεινών, εφόσον είναι υπερβολικά διανοητικός και αλλοτριώνει την ανθρωπότητα και από τον εαυτό της και από το θείο, αδιαφορώντας για τις συγκινήσεις και το σώμα. Ο Χριστιανισμός, γράφει ο Eichberg, συνυφασμένος καθώς είναι με την λογική του παραγωγισμού, είναι η «θρησκεία της ανάπτυξης» που πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε τίμημα. Για να μπορέσει να καλλιεργηθεί η «εθνική ταυτότητα», προτείνει ο Eichberg, μια νέα θρησκεία που αναμιγνύει νεοπαγανιστικά γερμανικά στοιχεία και στοιχεία από τις κέλτικες και ινδικές θρησκείες με τις παλαιές Volkish εθνικιστικές ιδέες. Η νέα αυτή θρησκεία βασίζεται στον «αισθησιασμό» του χορού και της ιεροτελεστίας, της αυτοσυγκέντρωσης και της έκστασης. Στην ουσία η θρησκεία αυτή διαμορφώνεται και συγκροτείται σαν μορφή «πράξης» ενάντια στη «θρησκεία της ανάπτυξης», αφού οι αισθησιακές αντι-εμπειρίες που δημιουργεί μπορούν να αποκαταστήσουν τη στενή επαφή των ανθρώπων με τη φύση. Επιστροφή στην αγνή φύση, στις αρχέγονες πηγές ζωής των ανθρώπων, στην «ψυχή» και στις αυθεντικές κουλτούρες. Οι άνθρωποι υπερβαίνοντας την αλλοτρίωσή τους και ανακαλύπτοντας ξανά τον χαμένο εαυτό τους θα θεραπευτούν, θεραπεύοντας συγχρόνως και την φύση.

Οι Εθνικοί Επαναστάτες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70 οργανώθηκαν γύρω από το αναπτυσσόμενο κίνημα κατά της πυρηνικής ενέργειας. Με τον οικολογικό και τον αντιπυρηνικό ενθουσιασμό τους, τον πολιτιστικό αντιαμερικανισμό τους και την υποστήριξη των εθνικο - απελευθερωτικών κινημάτων σε πολλά μέρη της γης, κατάφεραν στην πραγματικότητα να υπερφαλαγγίσουν τους αριστερούς της εποχής τους. Κάποιοι θεώρησαν την ιρλανδική οργάνωση Sinn Fein σαν πρότυπο των γερμανών Εθνικών Επαναστατών. Μια μεγάλη μερίδα από αυτούς όμως υιοθέτησαν μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση προς τα τέλη της δεκαετίας του 70, προσχώρησαν στο νεοπαγές τότε κίνημα των Πρασίνων, όπου μερικοί από αυτούς κατάφεραν να αποκτήσουν για ορισμένο χρονικό διάστημα διάφορα αξιώματα. Τον Οκτώβριο του 1980 η οργάνωση Alternative List of West Berlin (Εναλλακτική λίστα του Δυτικού Βερολίνου) αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνεργάζεται με τους Εθνικούς Επαναστάτες, τους οποίους χαρακτήρισε ως «πιο επικίνδυνους και από τους δεδηλωμένους νεοναζιστές», επειδή απέκρυβαν τις πραγματικές προθέσεις τους πίσω από το πέπλο των δράσεων τους για άμεση δημοκρατία και ριζοσπαστική οικολογία.

Socrates - Mountains

Το Ζάλογγο

Ιερός τόπος θυσίας των Σουλιωτών το 1804, η Μονή Σέλτσου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στέκει ατάραχος μάρτυρας της Ιστορίας, στους ανοιχτούς ορίζοντες των ακατέργαστων βουνών, στο χείλος του βαράθρου Νεγκόζι, ανάμεσα στα Άγραφα και τα Φρούσια όρη, στον ορεινό Δήμο Γ. Καραϊσκάκη, στην Άρτα.
Η θυσία των Σουλιωτών στη Μονή Σέλτσου
Όταν με τη συνθήκη της 12ης Δεκεμβρίου του 1803, το Σούλι παραδόθηκε στον Αλή-Πασά, οι Σουλιώτες άρχισαν να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, για να μην παραδοθούν στους Τούρκους.
Με αρχηγούς τον Κίτσο και Νότη Μπότσαρη, 1148 Σουλιώτες, τα Χριστούγεννα του 1803, έφτασαν στη μονή του Σέλτσου, που λόγω της τοποθεσίας της αποτελούσε ένα φυσικό οχυρό. Είκοσι ημέρες αργότερα, στις 12 Γενάρη του 1804, άρχισε η στενή πολιορκία τους από 8000 στρατιώτες του Αλή-Πασά. Με σοβαρές απώλειες στο εχθρικό στράτευμα, οι Σουλιώτες κατάφεραν να τους αποκρούσουν. Όλο το χειμώνα έμειναν αποκλεισμένοι στο Σέλτσο, με λιγοστά τρόφιμα και πολεμοφόδια, που τους προμήθευαν κρυφά οι κάτοικοι των γύρω περιοχών του Λιασκοβου και της Βρεστένιτσας.
Στις 20 Απριλίου, ο Αλή-Πασάς με σύμμαχο την προδοσία, ετοιμάζει σφοδρή επίθεση εναντίων των εξαντλημένων και εξουθενωμένων από την 4μηνη πολιορκία σουλιωτών. Η μάχη ήταν άνιση. Οι Τούρκοι, αφού εξουδετέρωσαν την αντίσταση στα φυλάκια, μπήκαν στο μοναστήρι. Άλλοι σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, ενώ 250 γυναικόπαιδα, για να μην πέσουν στα χεριά των εχθρών, έστησαν ένα νέο μεγαλύτερο Ζάλογγο. Εκείνη την ημέρα, οι ιστορικοί αναφέρουν ότι χάθηκαν τρεις γενιές Μποτσαραίων. Ο Νότης Μπότσαρης αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένος, ενώ ο Κίτσος, μαζί με τον 13χρονο Μάρκο και 10 Σουλιώτες, γλίτωσαν της σφαγής μέσα σε μια σπηλιά.

ΗΛΙΕ ΦΟΝΙΑ

Ακούς να λένε στα Χωριά

Γυμνό και εθνικοσοσιαλισμός

Μια έρευνα του συγγραφέα, Κρίστιαν Άνταμ, για το πως διασκέδαζαν, τι μουσική άκουγαν και τι βιβλία διάβαζαν οι Γερμανοί πολίτες τα 12 χρόνια της εξουσίας του Χίτλερ στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, είναι αποκαλυπτική. Οι Γερμανοί μετά το βιβλίο ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ, του Αδόλφου Χίτλερ, προτιμούσαν να διαβάζουν και να έχουν στη βιβλιοθήκη τους το βιβλίο ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΟΣ του Χανς Σούρεν. Ένα βιβλίο γεμάτο γυμνές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που εξυμνούσαν το καλοσχηματισμένο κορμί, σαν ευρύτερη έννοια. Ένα βιβλίο που η δείχνει την ανωτερότητα, την καθαρότητα και την τελειότητα της Άριας Φυλής. Ο συγγραφέας Κρίστιαν Άνταμ μελέτησε περισσότερα από 350 βιβλία που έγιναν best seller στη Γερμανία του Χίτλερ. Πολλά από αυτά ήταν βιβλία επιστημονικής φαντασίας, ερωτικές και αστυνομικές ιστορίες, βιβλία με ανέκδοτα αστεία, ενώ όπως προκύπτει από την ίδια έρευνα οι Γερμανοί λάτρευαν να ακούνε ραδιόφωνο.

Ριζοσπαστική οικολογία: Άρνηση στον σύγχρονο πολιτισμό

«Τι να κάνεις όταν ένα πλοίο που κουβαλάει εκατό επιβάτες ξαφνικά βουλιάζει και υπάρχει μόνο μια σωσίβια λέμβος. Όταν η λέμβος έχει γεμίσει, αυτοί που μισούν την ζωή θα προσπαθήσουν να την γεμίσουν με ακόμα περισσότερους και να τους βουλιάξουν όλους. Αυτοί που σέβονται και αγαπούν την ζωή θα πάρουν το τσεκούρι του πλοίου και θα κόψουν τα παραπανήσια χέρια που γαντζώνονται στα πλαϊνά της βάρκας». Ο Φιλανδός, Pentti Linkola, γεννήθηκε το 1932 στο Helsinki. Ο πατέρας του ήταν πρύτανης στο πανεπιστήμιο της πόλης και ο Pentti ξεκίνησε ακολουθώντας και αυτός μια ακαδημαϊκή καριέρα με σπουδές στην βοτανολογία και ζωολογία. Όπως υποστηρίζει οι σύγχρονες κοινωνίες αποκομμένες από την φυσική τάξη δεν μπορούν παρά να δημιουργούν αφύσικες κοσμοαντιλήψεις. Εν αντιθέσει με την mainstream οικολογία, ο Pentti δεν πιστεύει πως επιφανειακές δράσεις εστιασμένες σε συγκεκριμένα προβλήματα – όπως δικαιώματα ζώων, υπερθέρμανση του πλανήτη - μπορούν να λύσουν το οικολογικό θέμα αφού αυτό οφείλεται ακριβώς στην αφύσικη κοσμοαντίληψη που αναπτύσσει ο άνθρωπος λόγω του κοινωνικού περιβάλλοντος. Έτσι καταλήγει σε άρνηση και επίθεση στον σύγχρονο πολιτισμό ολοσχερώς. Το πρώτο απαραίτητο βήμα είναι η μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού. Για τον Pentti η αξία ενός είδους δεν μπορεί να έχει κάνει με την ποσότητα στην οποία το βρίσκουμε. Η ανθρώπινη αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ποσότητα των ανθρώπων στην Γη. Ο άνθρωπος λειτουργεί πια σαν καρκίνωμα στον πλανήτη. Για να λυθεί το πρόβλημα απαιτούνται δραστικές, σκληρές, ολοκληρωτικές λύσεις αφού δεν πρόκειται το ρεύμα αυτό να ανακοπεί από μόνο του. «Το βρίσκω αδιανόητο πως ακόμα και έξυπνοι άνθρωποι, παρά τις όσες αποδείξεις, συνεχίζουν να πιστεύουν στον άνθρωπο και την πλειοψηφία, και να συνεχίζουν να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Πώς μπορεί κάποιος να πιστεύει τόσο παράλογα, πως η ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία, και πως η ανθρωπότητα την ίδια ηθική, ανεξαρτήτως αριθμών. Είναι πολύ καθαρό σε μένα πως κάθε φορά που ένα παιδί γεννιέται, η αξία του κάθε ανθρώπου στον κόσμο μειώνεται λίγο περισσότερο. Είναι πολύ καθαρό σε μένα πως η ηθική στην πληθυσμιακή έκρηξη είναι αντιστρόφως ανάλογη της ηθικής όταν ο άνθρωπος ήταν ένα σπάνιο, ευγενές είδος στις αρχές του». Επίσης δηλώνει ότι στο σύγχρονο κόσμο η ανθρώπινη ζωή όχι μόνο δεν έχει καμιά αξία αλλά είναι και εις βάρος της φύσις. Οπότε κάθε καταστροφή κάθε πόλεμος που εξαφανίζει ανθρώπινες ζωές είναι για την φύση κάτι καλό. Η τεχνολογία και η πρόοδος μας αποκόβουν όλο και περισσότερο από το περιβάλλον και την φύση, και είναι υπεύθυνες για την οικολογική καταστροφή και την αναμενόμενη εξάλειψη μας αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε στον ίδιο δρόμο. Η υλική ευημερία δεν έχει σχέση με την ευτυχία. Παρά την πρόοδο του ανθρωπίνου είδους η τεχνολογία και η βιομηχανοποίηση δεν μας βοήθησε να ζούμε καλύτερα αφού δουλεύουμε περισσότερες ώρες, κάνοντας όλο και πιο ανούσιες βαρετές επαναλαμβανόμενες εργασίες δίχως νόημα. Η προσπάθεια μας να καταναλώνουμε παραπάνω και να ζούμε ήσυχα και άνετα στην πραγματικότητα χειροτέρεψε την ποιότητα ζωής μας και την αξία της ζωής καθ’ αυτής. Pentti στην όλη του πορεία ενασχόλησης με το οικολογικό ζήτημα κατέληξε να πιστεύει πως τα ήπια μέτρα που ευαγγελίζονται οι περισσότερες εκφάνσεις του οικολογικού κινήματος δεν πρόκειται να δώσουν την οποιαδήποτε λύση στην τραγική κατάσταση που έχουμε περιέλθει. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι μια μαζική αλλαγή της σύγχρονης κοινωνίας, που θα περιλαμβάνει την μείωση συγκεκριμένων ατομικών ελευθεριών, την μείωση στην χρήση της τεχνολογίας και την ανακοπή της προόδου. Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία πρέπει να αντικατασταθεί με ισχυρή ηγετική διακυβέρνηση δικτατορικής μορφής και φυσικά πρέπει να υπάρξει τεράστια μείωση του πληθυσμού και ευγονική. Αυτή είναι σε λίγες γραμμές η βασική δέσμη ιδεών του Pentti Linkola ενός προδρόμου του οικολογικού κινήματος, ενός γκουρού της ριζοσπαστικής οικολογίας.

Από το völkisch κίνημα στον Οικοφασισμό

Ο οικοφασισμός, σύγχρονη τάση της Περιβαλλοντικής Ηθικής, έχει τις ρίζες του στον πρώιμο γερμανικό εθνικισμό, όπως αυτός εκφράζεται από το κίνημα του Γερμανικού Ρομαντισμού, και όπως αποκρυσταλλώθηκε στο πλαίσιο του völkisch κινήματος, ιδίως κατά την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο Kaarlo Pentti Linkola, Φιλανδός φιλόσοφος και guru του περιβαλλοντικού κινήματος, θα μπορούσε να θεωρηθεί επιτομή του οικοφασιμού. Θεωρεί πως απόλυτη ηθική αξία μπορεί να αναγνωρισθεί μόνο στο σύνολο της οικόσφαιρας, ενώ, αντίθετα, τα είδη και τα άτομα αντλούν την δική τους – σχετική – ηθική αξία από την συμμετοχή τους στο σύνολο αυτό, στην περίπτωση, βέβαια, που η λειτουργία τους – και η εν γένει ύπαρξή τους – είναι επωφελής για το σύνολο. Εχθρός της τεχνολογίας και της προόδου, της δημοκρατίας, της αστικοποίησης και του σύγχρονου τρόπου ζωής, θεωρεί πως μόνο η άμεση μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού μπορεί να επαναφέρει την διαταραγμένη ισορροπία του πλανήτη. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού κανένα μέσο δεν είναι ακατάλληλο ή ηθικώς απορριπτέο, αρκεί να εγγυάται την αποτελεσματική μείωση του πληθυσμού του είδους μας.

Αριστερά και Οικολογία

Οι σχέσεις Αριστεράς και Οικολογίας είναι τουλάχιστον προβληματικές, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από την ιστορική σχέση των δυο ρευμάτων. Η Αριστερά ήταν μέχρι πρόσφατα χωρίς όρους λάτρης της θεωρίας της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης (ETE) και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Είχε λοιπόν το οικολογικό αίτημα παρέμβασης στην περιβαλλοντική κρίση μεταβληθεί σε αποπαίδι στα προγράμματα της μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '70 αρχές του '80. Οι χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», λειτουργώντας σε μια αποθέωση της λογικής της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και λόγω της απουσίας οργανωμένης αντιπολίτευσης εξώθησαν την περιβαλλοντική κρίση στα άκρα, υποβαθμίζοντας συχνά το περιβάλλον σε παράγοντα που υπεισέρχεται στην παραγωγή μόνο μέσω του κόστους του. Αυτή η σχηματική παράθεση κάποιων όψεων που στοιχειοθετούν τη σχέση Αριστεράς και Οικολογίας κάνει ιδιαίτερα σαφές πόσο πλασματική είναι η σημερινή υιοθέτηση μέχρι σημείου ταύτισης του οικολογικού αιτήματος από τα αριστερά κόμματα, πράγμα που εκφράστηκε με το αυταπόδεικτο, υποτίθεται, σλόγκαν: «Δεν μπορεί να είναι κανείς σήμερα κομμουνιστής (αριστερός) αν δεν είναι οικολόγος, και δεν μπορεί κανείς να είναι σήμερα οικολόγος αν δεν είναι κομμουνιστής (αριστερός)». Στην ουσία ούτε ο αριστερός είναι οικολόγος ούτε ο οικολόγος αριστερός. Η μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων απογυμνώνει κάθε μυστικισμό και θεοποίηση της φύσης που είναι η μόνη λύση για να εμποδιστεί η καταστροφή της. Κάτι που ένας αριστερός μαρξιστής ή εκσυχρονιστής δεν πρόκειται να το αποδεχτεί.  

Μεγάλη θεότητα η ίδια η φύση

Αντίθετα με άλλους σύγχρονους πολιτισμούς (Αιγύπτου, Μεσοποταμίας), που άφησαν μνημειώδη θρησκευτικά έργα, ναούς και γλυπτά, στη μινωική Κρήτη παρουσιάζεται μια δυσεξήγητη θρησκευτική σιγή. Μόνον ο Μινωικός πολιτισμός παρουσιάζεται χωρίς ναούς, χωρίς αγάλματα, χωρίς ανάγλυφα ή μνημειώδεις απεικονίσεις της θεότητας. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι δεν υπήρχε θρησκεία και θρησκευτική ζωή στη μινωική Κρήτη. Απλώς είχε χαρακτήρα διαφορετικό. Έτσι βάση της μινωικής θρησκείας, είναι «ο κύκλος της βλάστησης». Η εναλλαγή των αισθημάτων του πρωτόγονου ανθρώπου μπροστά στο μυστήριο του διαρκώς μεταβαλλόμενου κόσμου της φύσης ήταν φυσικό να οδηγήσει στη θεοποίηση των φυσικών δυνάμεων και στη λατρεία τους. Η μεγάλη θεότητα στη μινωική Κρήτη είναι η ίδια η φύση, η Μεγάλη Μητέρα. Η απεικόνισή της είναι πολύμορφη: Άλλοτε εικονίζεται σε κορυφή βουνού ανάμεσα σε λιοντάρια, ως «Ορεία Μήτηρ» και «Πότνια θηρών», άλλοτε ως «Θεά των Όφεων» ή του ιερού δέντρου, των πουλιών ή των λουλουδιών. Άλλοτε πάλι παρουσιάζεται ως πολεμική θεότητα με ασπίδα και ξίφος και άλλοτε ως θαλάσσια θεότητα που ταξιδεύει μέσα σε ιερό πλοίο. Σε όλες αυτές τις απεικονίσεις έχουμε έναν προφανή συμφυρμό θρησκευτικών και μαγικών αντιλήψεων. Η προσωποποίηση της βλάστησης εκφράζεται με τη μορφή νεαρού βρέφους ή νεαρού θεού που γεννιέται και πεθαίνει κάθε χρόνο και τον θέλησαν να νυμφεύεται τη θεά.

Προστασία της Φύσης

Ο Εθνικοσοσιαλισμός, ως αληθινός Ιδεαλισμός, ταυτίζεται με τη Φύση και την βοηθάει στην εξελικτική της διαδικασία. Δέχεται ότι και τ’ ανθρώπινα όντα είναι μέρος της Φύσεως και υπάγονται στους Νόμους της.
Όλες οι άλλες «φιλοσοφίες», «πεποιθήσεις», «ερμηνείες» ή «θρησκείες» που δέχονται το διαχωρισμό του ανθρώπου από τη Φύση, είναι απαράδεκτες για τον Εθνικοσοσιαλισμό. Ο Θεμελιώδης ιδεαλιστικός στόχος του Εθνικοσοσιαλισμού είναι η προστασία της Φύσεως, ώστε αυτή να δημιουργήσει καλύτερα, πιό προηγμένα άτομα και κατά συνέπεια, έναν καλύτερο και πιό προηγμένο Πολιτισμό. Ως εκ τούτου, η Φυλή είναι η ίδια η Φύση ως έκφραση εξελίξεως στο ανθρώπινο πεδίο.
Η ποικιλομορφία των Φυλών αποτελεί έκφραση της Θείας Δημιουργίας της Φύσεως. Κατά συνέπεια και η Λαϊκή Κοινότητα είναι μια έκφραση της Ανθρωπότητος μέσω της φυσικής διαδικασίας. Για αυτό κι ο Εθνικοσοσιαλισμός επιθυμεί την Διατήρηση της Φυσικής Τάξεως, και επομένως των Φυλών – πρωτίστως δε, της Φυλής που εκπροσωπεί και υπερασπίζεται. Οι υπόλοιπες πολιτικές θεωρίες ή θρησκείες, έχοντας άλλους στόχους και προτεραιότητες, καταστρέφουν τη φυλετική Λαϊκή Κοινότητα μέσω της δημιουργίας πολυφυλετικών και άρα α-φυλετικών και πολυ-«πολιτισμικών» παρακμιακών κοινωνιών. Αυτές οι Αξίες είναι η Ψυχή, το Ήθος και ο Χαρακτήρας του Εθνικοσοσιαλισμού.