Οι Εθνικοί Επαναστάτες (ΕΕ) στη Γερμανία έχουν καταφέρει να αναμιγνύουν με μεγάλη επιτυχία πολιτικά θέματα από την αριστερά και τη δεξιά, χρησιμοποιώντας τον εθνικισμό και την οικολογία, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Αντλούν την ιδεολογία τους από μια παλιά δοξασία του γερμανικού «αιρετικού» εθνικισμού, σύμφωνα με την οποία «ένας «Τρίτος Δρόμος» μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού είναι αναγκαίος και η Γερμανία είναι προορισμένη από το πεπρωμένο να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αυτό τον δρόμο». Ο «Τρίτος Δρόμος» των Εθνικών Επαναστατών βασίζεται στον εθνικισμό και στον εθνικοσοσιαλισμό. Μια πτέρυγα των Εθνικών Επαναστατών, που αποκαλείται Solidaristen ταυτίζεται με την ιδεολογία των αδελφών Strasser, μελών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος NSDAP στη δεκαετία του 20, που εκπροσωπούσαν την αντικαπιταλιστική πτέρυγα του κόμματος. Σήμερα οι οπαδοί Solidaristen όπως και οι υπόλοιποι Εθνικοί Επαναστάτες θεωρούν ιδιαίτερα τον Otto Strasser σα τον «Τρόσκυ του Εθνικοσοσιαλισμού», λόγω της εσωκομματικής διαπάλης για την εξουσία με τον Χίτλερ, στη δεκαετία του 20. Η αποβολή του επομένως από τον Χίτλερ θεωρείται από αυτούς σαν προδοσία του Εθνικοσοσιαλισμού.
Ηγετικός ιδεολόγος εκφραστής των Εθνικών Επαναστατών είναι σήμερα ο Henning Eichberg, ο οποίος υποστηρίζει για την χώρα του, την Γερμανία, την ανάγκη επιβεβαίωσης της «εθνικής ταυτότητας» και την δράση για έναν «απελευθερωτικό εθνικισμό». Οι εκδόσεις των Εθνικών Επαναστατών, επιδιώκοντας να αποκτήσουν απήχηση και στο χώρο της αριστεράς και στο χώρο της δεξιάς, έχουν υποστηρίξει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όλων των αποχρώσεων του παραδοσιακού πολιτικού φάσματος, από τους Ιρλανδούς, τους Βάσκους, τους Ουκρανούς και τους Αφγανούς, μέχρι και τους Σαντινίστας. Οι Εθνικοί Επαναστάτες θεωρούσαν την διαιρεμένη Γερμανία «κατεχόμενη» χώρα, αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των δυνάμεων κατοχής και επιδίωκαν να την απελευθερώσουν μαζί με την Αυστρία. Τώρα που η Γερμανία απελευθερώθηκε από την «κατοχή» οι Εθνικοί Επαναστάτες είναι ελεύθεροι να επικεντρώνουν την προσοχή τους στην «επανένωση» με την Αυστρία.
Ο Henning Eichberg θεωρεί τον ιουδαιο-χριστιανισμό σαν την έσχατη ρίζα όλων των σημερινών δεινών, εφόσον είναι υπερβολικά διανοητικός και αλλοτριώνει την ανθρωπότητα και από τον εαυτό της και από το θείο, αδιαφορώντας για τις συγκινήσεις και το σώμα. Ο Χριστιανισμός, γράφει ο Eichberg, συνυφασμένος καθώς είναι με την λογική του παραγωγισμού, είναι η «θρησκεία της ανάπτυξης» που πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε τίμημα. Για να μπορέσει να καλλιεργηθεί η «εθνική ταυτότητα», προτείνει ο Eichberg, μια νέα θρησκεία που αναμιγνύει νεοπαγανιστικά γερμανικά στοιχεία και στοιχεία από τις κέλτικες και ινδικές θρησκείες με τις παλαιές Volkish εθνικιστικές ιδέες. Η νέα αυτή θρησκεία βασίζεται στον «αισθησιασμό» του χορού και της ιεροτελεστίας, της αυτοσυγκέντρωσης και της έκστασης. Στην ουσία η θρησκεία αυτή διαμορφώνεται και συγκροτείται σαν μορφή «πράξης» ενάντια στη «θρησκεία της ανάπτυξης», αφού οι αισθησιακές αντι-εμπειρίες που δημιουργεί μπορούν να αποκαταστήσουν τη στενή επαφή των ανθρώπων με τη φύση. Επιστροφή στην αγνή φύση, στις αρχέγονες πηγές ζωής των ανθρώπων, στην «ψυχή» και στις αυθεντικές κουλτούρες. Οι άνθρωποι υπερβαίνοντας την αλλοτρίωσή τους και ανακαλύπτοντας ξανά τον χαμένο εαυτό τους θα θεραπευτούν, θεραπεύοντας συγχρόνως και την φύση.
Οι Εθνικοί Επαναστάτες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70 οργανώθηκαν γύρω από το αναπτυσσόμενο κίνημα κατά της πυρηνικής ενέργειας. Με τον οικολογικό και τον αντιπυρηνικό ενθουσιασμό τους, τον πολιτιστικό αντιαμερικανισμό τους και την υποστήριξη των εθνικο - απελευθερωτικών κινημάτων σε πολλά μέρη της γης, κατάφεραν στην πραγματικότητα να υπερφαλαγγίσουν τους αριστερούς της εποχής τους. Κάποιοι θεώρησαν την ιρλανδική οργάνωση Sinn Fein σαν πρότυπο των γερμανών Εθνικών Επαναστατών. Μια μεγάλη μερίδα από αυτούς όμως υιοθέτησαν μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση προς τα τέλη της δεκαετίας του 70, προσχώρησαν στο νεοπαγές τότε κίνημα των Πρασίνων, όπου μερικοί από αυτούς κατάφεραν να αποκτήσουν για ορισμένο χρονικό διάστημα διάφορα αξιώματα. Τον Οκτώβριο του 1980 η οργάνωση Alternative List of West Berlin (Εναλλακτική λίστα του Δυτικού Βερολίνου) αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνεργάζεται με τους Εθνικούς Επαναστάτες, τους οποίους χαρακτήρισε ως «πιο επικίνδυνους και από τους δεδηλωμένους νεοναζιστές», επειδή απέκρυβαν τις πραγματικές προθέσεις τους πίσω από το πέπλο των δράσεων τους για άμεση δημοκρατία και ριζοσπαστική οικολογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου