Οι σχέσεις Αριστεράς και Οικολογίας είναι τουλάχιστον προβληματικές, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από την ιστορική σχέση των δυο ρευμάτων. Η Αριστερά ήταν μέχρι πρόσφατα χωρίς όρους λάτρης της θεωρίας της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης (ETE) και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Είχε λοιπόν το οικολογικό αίτημα παρέμβασης στην περιβαλλοντική κρίση μεταβληθεί σε αποπαίδι στα προγράμματα της μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '70 αρχές του '80. Οι χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», λειτουργώντας σε μια αποθέωση της λογικής της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και λόγω της απουσίας οργανωμένης αντιπολίτευσης εξώθησαν την περιβαλλοντική κρίση στα άκρα, υποβαθμίζοντας συχνά το περιβάλλον σε παράγοντα που υπεισέρχεται στην παραγωγή μόνο μέσω του κόστους του. Αυτή η σχηματική παράθεση κάποιων όψεων που στοιχειοθετούν τη σχέση Αριστεράς και Οικολογίας κάνει ιδιαίτερα σαφές πόσο πλασματική είναι η σημερινή υιοθέτηση μέχρι σημείου ταύτισης του οικολογικού αιτήματος από τα αριστερά κόμματα, πράγμα που εκφράστηκε με το αυταπόδεικτο, υποτίθεται, σλόγκαν: «Δεν μπορεί να είναι κανείς σήμερα κομμουνιστής (αριστερός) αν δεν είναι οικολόγος, και δεν μπορεί κανείς να είναι σήμερα οικολόγος αν δεν είναι κομμουνιστής (αριστερός)». Στην ουσία ούτε ο αριστερός είναι οικολόγος ούτε ο οικολόγος αριστερός. Η μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων απογυμνώνει κάθε μυστικισμό και θεοποίηση της φύσης που είναι η μόνη λύση για να εμποδιστεί η καταστροφή της. Κάτι που ένας αριστερός μαρξιστής ή εκσυχρονιστής δεν πρόκειται να το αποδεχτεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου