Σκοποί και Στόχοι της Εκπαίδευσης

Φέρνουμε το νέο και πετάμε το σάπιο κατεστημένο στην παιδεία. Οι «αξίες» έχουν νόημα εφόσον υπηρετούν τη «φυσική τάξη». Ο καπιταλισμός μας οδηγεί στην πολιτική αδράνεια. Ο συλλογισμός δεν επικοινωνεί, το συναίσθημα ναι... Το αίμα είναι ισχυρότερο από τους συλλογισμούς. Το νέο σχολείο θα πρέπει να υιοθετεί μία ριζική κριτική στην «παραδοσιακή» παιδαγωγική του «μπουρζουάδικου» σχολείου που είναι προσανατολισμένο σε «διανοουμενίστικα», «αφηρημένα» θέματα. Η εκπαίδευση στοχεύει στη διαμόρφωση πολεμιστών, χωρίς αδυναμίες. Το ελεύθερο και υπέροχο αρπακτικό πρέπει να λάμψει εκ νέου στα μάτια της ελληνικής νεολαίας. Ισχυρή και όμορφη πρέπει να είναι η νεολαία μας. Υπάρχουν Αλήθειες που θα πρέπει να γνωρίσει ο σημερινός νέος. Ας δούμε το πλαίσιο στο οποίο μεταδίδεται μία αδιαμφισβήτητη Αλήθεια: Σε αυτήν την περίπτωση ο διάλογος δεν έχει νόημα. Είναι φλυαρία, άσκοπα χαμένος καιρός. Είναι επίσης ανατρεπτικός, αφού αμφισβητεί την Αλήθεια. Από την άλλη η διδασκαλία θα πρέπει να εμποτίσει το μαθητευόμενο συνολικά, θα πρέπει να το μετατρέψει σε «νέο» άνθρωπο. Στην περίπτωση αυτής της διδασκαλίας δεν έχουμε μόνο να μεταδώσουμε την Αλήθεια, αλλά ταυτοχρόνως να ξεριζώσουμε κάθε διαφορετική γνώση και αξία, που εξ ορισμού είναι Ψέμα. Περιφρονούμε τους θεσμούς, αφού πιστεύουμε στα κινήματα της δράσης, όπου οι θεσμοί αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση και αδιαφορία. Επιδιώκουμε ένα «αντιελιτίστικο» και «λαϊκό» εκπαιδευτικό λόγο που υπερασπίζεται την πλατιά διάδοση των μορφωτικών αγαθών. Ο πολιτισμός ανήκει στο λαό. Σήμερα είναι ανάγκη να «ανοίξουν διάπλατες οι πόρτες της τέχνης για τον εργάτη, τον αγρότη για όλο τον Ελληνικό λαό, έτσι που όλος ο κόσμος να μπορεί να συμμετέχει στο ωραίο στην πραγματική τέχνη. Το θέατρο δεν αποτελεί προνόμιο των ανθρώπων που έρχονται στις παραστάσεις φορώντας τα καλά τους. Και ο απλός τεχνίτης και η πιο ταπεινή δακτυλογράφος θα πρέπει να μπορούν να πληρώσουν το εισιτήριο τους και να απολαύσουν την τέχνη. Το σχολείο σήμερα κυριαρχείται από μια  μηχανική πειθαρχία, παπαγαλισμό, που αναγκάζει τους νέους ανθρώπους να μαθαίνουν ένα σωρό άχρηστες, περιττές, νεκρές γνώσεις και προσανατολίζει αποκλειστικά τη ζωή προς το κέρδος. Η αγάπη προς τη φύση πρέπει να καλλιεργείται μέσω οργανωμένων δραστηριοτήτων. Η φύση συμβολίζει την αγνότητα του πρωτογονισμού, με την οποία εξάλλου καλείται να επιστρέψει «σε ένα ανώτερο επίπεδο» η ανθρωπότητα. Συμβολίζει επίσης την απλότητα των λαϊκών ανθρώπων, ιδίως των αγροτών, που γνωρίζουν τη ζωή από πρώτο χέρι, χωρίς να είναι επηρεασμένοι από τις φλυαρίες των διανοούμενων, «μικροαστών», «κοσμοπολιτών», «διεθνιστών», του λαού δηλαδή που το μόνο που θέλει είναι «να πιστεύει». Ζητάμε την απελευθέρωση αρχέγονων δυνάμεων, που καταπιέζονται από το μοντέρνο (αστικό) τρόπο ζωής. Η παρατήρηση της φύσης προσφέρει ένα πρώτης τάξεως «εργαστήριο» για το δημιουργικό εκπαιδευτικό. Μέσω της γνωριμίας με τη φύση οι μαθητές συνδέονται με την πατρίδα τους. Η φυσιολατρία επιτρέπει το σύνδεσμο με τη προγονική γη και τις εθνικές δοξασίες. Για να είναι κάποιος πραγματικός Έλληνας δεν αρκεί να διαθέτει ορισμένα φυλετικά χαρακτηριστικά, αλλά πρέπει να αφομοιωθεί με το παρελθόν, να γίνει ένα με τη γη. Δεν πρέπει να απευθυνθούμε μόνο στη φιλοδοξία, μα και στη ματαιοδοξία... στην αλαζονεία ενός ωραίου, καλοφτιαγμένου κορμιού, κάτι για το οποίο ο καθένας θα μπορεί να εργασθεί. Στην εκπαίδευση πρέπει να υπάρχει η σύνδεσή της με το ελληνικό ιδεώδες, «με την επιλογή μίας δυνατής και αγνής φυλής» και εκθειάζει το κάλλος στο αρμονικό σώμα. Η εκπαίδευση θα μπορεί να περιλαμβάνει δράσεις στις οποίες ο μαθητής καλείται να «σκεπασθεί με φύλλα» και να «σκεφθεί πως είναι μέρος της γης», ή άλλες δράσεις που στοχεύουν στο να κάνουν το παιδί να «αγαπήσει» ένα δέντρο, χαϊδεύοντας και αγκαλιάζοντάς το, ή άλλες που σχεδιάζουν τη διοργάνωση «διαδηλώσεων» μαθητών για κάποιο περιβαλλοντικό ζήτημα.