Η αναζήτηση (μέρος α')

Το 15χρονο κορίτσι από το ορεινό χωριό του Ολύμπου χάζευε από το τζάμι του λεωφορείου καθώς έφτανε στην Αθήνα. «Μα τι άσχημη πρωτεύουσα έχουμε;», αναρωτήθηκε. Οι δρόμοι πνιγμένοι από αυτοκίνητα, παντού τσιμέντο και τόσο μικρά σπίτια σαν κλουβιά. Όταν έφτασε το λεωφορείο κατέβηκε, φόρεσε το σακίδιο στον ώμο και άρχισε να περπατά στους βρώμικους δρόμους της πόλης. «Παντού μυρίζει κάτουρο και είναι τόσο βρώμικος ο αέρας που πνίγει τον λαιμό μου», ψιθύρισε. Ήταν μια όμορφη Ελληνίδα, φόραγε την εφαρμοστή μαύρη δερμάτινη φούστα και το μαύρο σακάκι και περπατούσε αγέρωχα με το κεφάλι ψηλά. Κάτι μεθυσμένοι την πλησίασαν και άρχισαν να της μιλούν μια άγνωστη γλώσσα. Τα χνώτα τους μύριζαν βότκα, αμέσως της ήρθε αναγούλα και έστρεψε το κεφάλι από την άλλη. Σε λίγο συνάντησε μια παρέα από μαύρους, της χαμογέλασαν και προσπάθησαν να την πλησιάσουν. Σήκωσε το μεσαίο δάκτυλο και τους έβρισε δυνατά. «Μα τόσο προκλητικοί είναι αυτοί οι αράπηδες. Φαίνεται οι Αθηναίες δεν ξέρουν να τους βάζουν στη θέση τους», αναρωτήθηκε. Αλλά αμέσως άφησε τις σκέψεις γιατί θυμήθηκε την αποστολή της. Έπρεπε να μιλήσει με πολιτικούς και να τους ζητήσει να την βοηθήσουν. Δίπλα στο χωριό της υπήρχε ένα πανέμορφο δάσος στις πλαγιές του Ολύμπου και ήρθαν ξένοι – «επενδυτές» τους λέγανε – που ήθελαν να αγοράσουν το δάσος και να το χτίσουν ξενοδοχείο και καζίνο.

Έτρεξε και αναζήτησε κάποιον από το κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Κυβερνούσε τόσα χρόνια την Ελλάδα, σίγουρα θα θελήσει να βοηθήσει το χωριό της, σκέφτηκε. Βρήκε το γραφείο του βουλευτή και αφού περίμενε αρκετή ώρα τον συνάντησε. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ χαμογελούσε. «Κάτι ευχάριστο θα σκεφτόταν» αναρωτήθηκε το κορίτσι. «Μόλις είχα μια συνάντηση με κάτι ξένους πρεσβευτές και με ενημέρωσαν για την επένδυση που πρόκειται να κάνουν στο χωριό σας», της είπε.  «Μα θα κόψουν τα πανέμορφα δέντρα», του απάντησε προσθέτοντας «εγώ θέλω να βρω έναν πολιτικό που να θέλει να προστατέψει την ελληνική φύση», τόνισε αρκετά νευριασμένη. «Εμείς ζητάμε από τους ξένους να κάνουν επενδύσεις fast. Και για να πω την αλήθεια τα δάση και τα δέντρα δεν μπορούν να φορολογηθούν», της απάντησε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. «Επενδύσεις fuck είναι αυτές που λες. Τα δάση είναι δεκάδες χρόνια και εμείς πηγαίναμε και παίζαμε από μωρά. Αν χτίσουν εκεί οι ξένοι θα καταντήσει το χωριό μας σαν την άθλια πόλη που μένεις», του φώναξε και έφυγε νευριασμένη.

Τώρα ήταν η σειρά του βουλευτή της ΝΔ. Την συνάντησε στο γραφείο του. Ξεκίνησε την κουβέντα ο πολιτικός με το αγγελικό πρόσωπο και τα απαλά χέρια, δείγμα ότι ποτέ του δεν είχε δουλέψει, βλέπετε ήταν γιος γνωστού πρώην υπουργού. «Σύντομα το κόμμα μας θα πάρει την εξουσία και πρόκειται να γίνω υπουργός Περιβάλλοντος. Το γνωρίζω το θέμα και έχω κάνει μια μελέτη. Εμείς είμαστε ιστορικό κόμμα. Ο ιδρυτής μας έχτισε με ένα υπέροχο χωροταξικό σχέδιο την πρωτεύουσα. Βλέπεις πόσος κόσμος μπορεί να ζει σε αυτή την πόλη. Όταν ολοκληρωθεί η επένδυση ίσως και να σας χτίσουμε σπίτια να έρθετε να μείνετε και εσείς εδώ», της είπε. Το κορίτσι το έπιασε ένας πόνος στο στομάχι. «Σε αυτή την πόλη θα ζούσε το υπόλοιπο της ζωής της;», αναρωτήθηκε και σηκώθηκε και έφυγε.

Τώρα έπρεπε να πάει στον πολιτικό του ΚΚΕ στον Περισσό. Η συνάντηση κράτησε αρκετή ώρα. Ο βουλευτής του ΚΚΕ την ενημέρωσε για το βιβλίο του Μαρξ και την πάλη των τάξεων. «Εμείς πολεμάμε το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν θα αφήσουμε να υπάρξει καμιά επένδυση. Θέλουμε όταν πάρουμε την εξουσία να χτίσουμε εκεί ένα πυρηνικό εργοστάσιο». Το κορίτσι τρόμαξε. Θυμήθηκε τις ιστορίες που της έλεγε η μάνα της για ένα πυρηνικό εργοστάσιο στο Τσερνομπίλ, που είχε εκραγεί και είχαν πεθάνει χιλιάδες άτομα που ζούσαν δίπλα σε αυτό από καρκίνο. Έφυγε τρέχοντας σαν να την κυνηγούσαν φαντάσματα. 

Ήρθε η ώρα να συναντήσει τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. «Καλώς ήρθες στον στέκι μας», της είπε σαν μπήκε στο γραφείο του. Αφού τον ενημέρωσε για το πρόβλημά της εκείνος άρχισε να της μιλά για τα δάση της Ασίας και τις τεράστιες πυρκαγιές που υπήρξαν στη Ρωσία το περασμένο καλοκαίρι. «Η θερμοκρασία του πλανήτη έχει αυξηθεί» της είπε. Άρχισε να της μιλά για τις παγκόσμιες «οικολογικές προδιαγραφές», για την «αειφόρο ανάπτυξη» και για μια καμπάνια για την αναδάσωση του Αμαζονίου». «Μα δεν μου μιλάς καθόλου για την Ελλάδα», του απάντησε το κορίτσι και ψέλλισε «το χωριό μου βρίσκεται στον Όλυμπο το ιερότερο βουνό της Ελλάδας και εσύ μου αναφέρεις τι θα κάνεις για δάση των ξένων λαών». Σηκώθηκε και έφυγε απογοητευμένη.

Καθώς περπατούσε είδε κάτι γραφεία που έγραφαν «Οικολόγοι». «Αυτοί θα βοηθήσουν» σκέφτηκε. «Καλωσόρισες στον κόσμο της οικολογίας», της είπαν. «Εδώ όλοι ανήκουμε σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που πληρώνονται από το κράτος και κάνουμε χάπενινγκ και ακτιβιστικές ενέργειες δίπλα σε φαλαινοθηρικά και κινητοποιήσεις ενάντια στα πυρηνικά». Ενώ μιλούσε ο ένας ρούφαγε απολαυστικά ένα ποτήρι σαμπάνια. Το ντύσιμό του αν και φαινόταν απλοϊκό ωστόσο οι διάφορες ετικέτες που φιγουράριζαν πάνω στα ρούχα του έδειχναν ότι ήταν ακριβά και επώνυμα.  «Η ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς είναι αυτό που καταστρέφει τη βιόσφαιρα», της τόνισε ο Οικολόγος. Αμέσως το κορίτσι κατάλαβε ότι της έλεγε ψέματα. Αυτός ήταν μέρος του προβλήματος, αφού αγόραζε από την ίδια «ανταγωνιστική αγορά». 

ΕΣΠΕΡΟΣ