Δημιουργικός Σοσιαλισμός

Το 1944, πριν από τη λήξη της Κατοχής, ο Ξενοφών Ε. Ζολώτας (1904 - 2004) εγκαινίασε μια δική του εκδοτική σειρά με τίτλο «Σοσιαλιστικαί μελέται» και εξέδωσε, ως πρώτο της σειράς, το έργο του Δημιουργικός Σοσιαλισμός. Το χαρτόδετο μικρού σχήματος βιβλίο με το κιτρινισμένο εξώφυλλο μπορεί να βρεθεί σήμερα σε παλαιοβιβλιοπωλεία. Το βιβλίο περιλαμβάνει εισαγωγικά σημειώματα των Αντώνη Μακρυδημήτρη και Μιχάλη Ψαλιδόπουλου.

 Το πρώτο μέρος, στο οποίο ο Ζολώτας αντιπαραβάλλει τα οικονομικά συστήματα του καπιταλισμού, του σοσιαλισμού και κομμουνισμού, είναι γραμμένο με τέτοια λιτότητα και καθαρότητα ώστε θα μπορούσε ακόμη και σήμερα να χρησιμεύσει σε εισαγωγικά μαθήματα οικονομικών. Άλλωστε το βιβλίο είναι γραμμένο στην «απλή καθαρεύουσα» και περιέχει περιεκτικές υποσημειώσεις με ορισμούς εννοιών και παραπομπές σε κλασικούς οικονομολόγους.

 Ο τίτλος του βιβλίου ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο του δεύτερου μέρους. Σε αυτό ο Ζολώτας επιχειρηματολογεί για το αναπόφευκτο του μετασχηματισμού της «κεφαλαιοκρατίας» η οποία, όπως έγραφε το 1944, «παρουσιάζει ήδη από των τριών τελευταίων δεκαετηρίδων φαινόμενα προϊούσης σήψεως». Το κύριο επιχείρημά του είναι ότι η «ατομιστική οργάνωσις», όπως αποκαλεί την οικονομία της αγοράς, έχει χάσει τα χαρακτηριστικά του ελεύθερου ανταγωνισμού μεταξύ πολλών μικρών οικονομικών μονάδων, κυριαρχείται από μονοπώλια, ταυτόχρονα πιέζεται από τους μισθωτούς για δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος και εν τέλει αποτυγχάνει ως σύστημα, τόσο ως προς την παραγωγή όσο και ως προς τη διανομή αγαθών και υπηρεσιών. Ο σοσιαλισμός κρίνεται ως επιτυχέστερο και δικαιότερο σύστημα. Αυτό δεν ισχύει για τον κομμουνισμό, τον οποίο ο συγγραφέας αξιολογεί αρνητικά, όχι μόνο θεωρητικά αλλά και με βάση τη σταλινική οικονομία της προπολεμικής περιόδου. Ο Ζολώτας θα πρέπει να υπήρξε ένας από τους πρώτους διεθνώς που επέκριναν τεκμηριωμένα το σοβιετικό οικονομικό μοντέλο.

Διαβάστε τη συνέχεια 

Συρία: Εκεί που χτυπά η καρδιά της Εθνικιστικής Αντίστασης

Εδώ και 2 χρόνια ο Συριακός λαός με εμπροσθοφυλακή τους Άραβες Εθνικιστές Σοσιαλιστές του κόμματος Baath δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην σκλαβωθεί στην Τουρκία, στο Σαλαφιστικό Ισλάμ και στις επιταγές της Σιών. Ο πρόεδρος της χώρας Bashar Al Assad -  παρά τα όποια λάθη διέπραξε στο παρελθόν - έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν του απομένει τίποτε άλλο παρά να υπερασπιστεί τον Συριακό λαό με τα όπλα μέχρι το τέλος.
Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι παρόλο που σήμερα η Συρία και ο ηρωικός στρατός της έχει να αντιμετωπίσει ανάμεσα σε άλλα τα αποσπάσματα από τις ειδικές δυνάμεις χωρών που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ αλλά και του Ισραήλ, έχει να αντιπαρατεθεί με «επαναστάτες» μισθοφόρους από συνολικά 29 χώρες - ανάμεσα τους Κοσσοβάροι, Τσετσένοι και Οιγούροι - που χρηματοδοτούνται με πετροδολάρια του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας - καταφέρνει να διατηρεί ένα μέτωπο αντίστασης σε πολλά σημεία της χώρας με συμμετοχή των Αλαουϊτών, Δρούζων, Ορθοδόξων και Καθολικών κατοίκων.

Διαβάστε τη συνέχεια  

Ημέρες Επανάστασης

Οι μάζες δημιουργούσαν μια καινούργια εποχή και οι ηγέτες είχαν τη συναίσθηση πως τα βήματά τους ήταν συντονισμένα με τα βήματα της ιστορίας. Εκείνες τις ημέρες παίρνονταν αποφάσεις και δίνονταν διαταγές που καθόριζαν την τύχη του έθνους για μια ολάκερη ιστορική περίοδο. Και όμως οι αποφάσεις αυτές σχεδόν δεν συζητιόνταν. Αυτοσχεδιάζονταν. Η πίεση των γεγονότων ήταν τόσο δυνατή, τα καθήκοντα τόσο ξεκάθαρα, που οι σοβαρότερες και τεράστιες σε ευθύνη αποφάσεις παίρνονταν δίχως κόπο, στο πόδι, σαν κάτι αυτονόητο και σαν τέτοιες τις δέχονταν όλοι. Η τροχιά που έπρεπε να ακολουθηθεί ήταν προκαθορισμένη. Δεν χρειάζονταν να υπογραμμίσεις κάποιο καθήκον, έφτανε να το αναφέρεις μονάχα. Δε χρειάζονταν πια να κάνεις εκκλήσεις. Χωρίς δισταγμούς, χωρίς αμφιταλαντεύσεις η μάζα αγκάλιαζε ότι της έβαζαν σαν καθήκον από την ίδια την κατάσταση. Κάτω από το βάρος των γεγονότων οι ηγέτες διατύπωναν απλώς ότι ανταποκρίνονταν στις ανάγκες του έθνους και στις απαιτήσεις της ιστορίας. 

Το ιταλικό κίνημα CasaPound στοχεύει στις εκλογές του 2013

Οι επικεφαλής του κινήματος CasaPound, Τζανλούκα Ιανόνε, Σιμόνε ντι Στέφανο και Αντρέα Αντονίνι, στοχεύουν στις εκλογές του 2013. Για αυτό το σκοπό λοιπόν συγκεντρώνουν υπογραφές και ετοιμάζουν μια καλά μελετημένη επικοινωνιακή καμπάνια ώστε να συγκεντρώσουν περισσότερους ενδιαφερόμενους που θα στηρίξουν το κίνημα.
Στόχος οι 60.000 υπογραφές που σύμφωνα με την ιταλική νομοθεσία είναι το όριο ώστε να συσταθεί πολιτικό κόμμα, το οποίο οι μαυροντυμένοι φανατικοί οπαδοί ίσως φτάσουν ή ακόμα και να το ξεπεράσουν. Άλλωστε πριν λίγο καιρό είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν 25.000 υπογραφές με μια πρόταση που έθεσαν σχετικά με τη λειτουργία της υπηρεσίας είσπραξης φόρων Equitalia. Εξάλλου το κίνημα που ιδρύθηκε πριν πέντε χρόνια, διαθέτει ήδη 72 γραφεία σε όλη την Ιταλία, ενώ γίνεται λόγος για 4.000 εγγεγραμμένα μέλη, που όμως «ο αριθμός αυξάνεται διαρκώς». Μάλιστα το πιθανότερο είναι οι φασιστικές δυνάμεις στην Ιταλία, με τα διάφορα κινήματα που υπάρχουν, να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ενισχύσουν το CasaPound. Προς το παρόν δε σκοπεύουν να διαφημίσουν το έργο τους παρά μόνο μέσα από την ιστοσελίδα τους και τους τόπους κοινωνικής δικτύωσης, που μπορεί κανείς να διαβάσει το εξής μήνυμα:

«Αν θέλεις ένα κράτος πατέρα και έναν κυρίαρχο λαό.
Αν θέλεις ένα κράτος που θα εγγυάται το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Αν θέλεις ένα κράτος που θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις. Αν θέλεις Υγειονομική περίθαλψη, Εκπαίδευση, Ενέργεια και Ύδρευση να προστατεύονται και να μην ιδιωτικοποιηθούν. Αν θέλεις ένα κράτος που θα είναι Έθνος  τότε μπορείς να κάνεις μόνο ένα πράγμα. Να ψηφίσεις CasaPoundItalia στις προσεχείς εκλογές».

Μισίμα: Ο Ιάπωνας που δεν φοβήθηκε τον θάνατο

Ο Γιούκιο Μισίμα (Yukio Mishima) ήταν Ιάπωνας συγγραφέας και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1925 και ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κιμτάκε Χιραόκα. Είχε εκπαιδευτεί στο στρατό στις δυνάμεις αυτοάμυνας. Σκηνοθέτησε την ταινία Τελετουργία του έρωτα και του θανάτου το 1965. Στις 25 Νοεμβρίου 1970, αφού πρώτα παρέδωσε το τελευταίο του έργο «Εκπεσών Άγγελος», αυτοκτόνησε στο Ιαπωνικό γενικό επιτελείο αυτοάμυνας.

Το 1964 άρχισε να συγγράφει το μεγαλύτερο αριστούργημά του, την τετραλογία «Η θάλασσα της γονιμότητας», που συμπεριλάμβανε τις νουβέλες «Χιόνι της άνοιξης», «Αφηνιασμένα άλογα» (που περιστρέφεται γύρω από την αυτοκτονία σεπούκου), «Ο Ναός της αυγής» και «Εκπεσών άγγελος» (που παραδόθηκε στον εκδότη την ημέρα του θανάτου του, 25 Νοεμβρίου 1970 και κατάγγειλε την παρακμή της Ιαπωνίας και την απαξίωση των παραδοσιακών αξιών και εξήρε την ουσία και ποιότητα των βουδιστικών φιλοσοφικών αρχών). Το 1965 έπαιξε στην κινηματογραφική ταινία «Πατριωτισμός», στην οποία είχε γράψει ο ίδιος το σενάριο με στόχο την ανάδειξη της αισθητικής και των προτύπων του αριστοκρατικού ιαπωνικού Θεάτρου Νο.

Σε ηλικία μόλις 45 ετών και ενώ αναμενόταν να κερδίσει το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας, κατέλαβε με συντρόφους του το γραφείο του διοικητή του στρατοπέδου Ichigaya, όπου από το 1966 γυμνάζονταν μετά από ειδική άδεια τα μέλη της «Tatenokai» και αυτοκτόνησε με το τελετουργικό σεπούκου (χαρακίρι) διαμαρτυρόμενος για τον εθνικό εκφυλισμό της πατρίδας του λόγω της αμερικανικής πολιτικής και πολιτισμικής κατοχής. Προηγουμένως είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να διεγείρει στάση του στρατού με στόχο την συνταγματική αλλαγή και την «επιστροφή της Ιαπωνίας στην πραγματική της μορφή» που είχε καταργηθεί μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την αμερικανική κατοχή: «βλέπουμε την πατρίδα μας να γλεντοκοπάει βυθισμένη στην ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και την πνευματική κενότητα. Πώς γίνεται όμως να έχει αξία η ζωή μέσα σε ένα περιβάλλον όπου έχει πεθάνει το πνεύμα; Ζήτω ο αυτοκράτορας! Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν…» (τα τελευταία λόγια του).

Η εμπειρία του Β Παγκοσμίου πολέμου, οι ατομικές βόμβες, η ταπεινωτική ήττα της πατρίδας του, η προσπάθεια αμερικανοποίησης της Ιαπωνίας, επέδρασαν σημαντικά στην ζωή και , κατ’ επέκταση στο έργο του και τον οδήγησαν στην παθιασμένη υπεράσπιση της Ιαπωνικής Εθνικής Παράδοσης και του ηρωϊκού προτύπου του σαμουράι και αξιών, όπως η Τιμή και ο Ηρωικός Θάνατος. Αντιστάθηκε και «πολέμησε» την δυτικοποίηση της Ιαπωνίας και την προσπάθεια εξαφάνισης των ιαπωνικών ηρωικών ιδανικών και παραδόσεων. Το 1960 συμμετείχε στο μεγάλο αντιαμερικανικό κίνημα. Το 1967 υπέγραψε διαμαρτυρία κατά της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο. ΄Ίδρυσε έναν δικό του στρατό σαμουράι , την «Εταιρεία της Ασπίδας» (Tatenokai), που απαρτιζόταν από εθνικιστές νέους, με αποστολή την προώθηση των πιο πάνω ιδανικών και την αντίσταση στην αμερικανική πολιτική, οικονομική, πνευματική κατοχή της πατρίδας τους . Ο στρατός αυτός, μάλιστα, αναγνωρίστηκε και επισήμως. Λέγεται ότι ο Μισίμα υπερασπιζόταν το πιο ακραίο, σκληρό και αυστηρό από τα τρία μπουσίντο. Στις 25 Νοεμβρίου 1970, το πρωί, ο 45 χρονος Μισίμα, αφήνει για τον εκδότη του τον τελευταίο τόμο της αριστουργηματικής τετραλογίας του, με τίτλο «ο εκπεσών άγγελος» στον οποίο κατήγγελλε την παρακμή της Ιαπωνίας και την περιφρόνηση των παραδοσιακών αξιών. Μεταβαίνει μαζί με άλλα τέσσερα μέλη του στρατού του Tatenokai - όλοι ντυμένοι με την παραδοσιακή ιαπωνική στολή των σαμουράι- στην στρατιωτική βάση Ichigaya,( όπου από το 1966 γυμνάζονταν μετά από ειδική άδεια τα μέλη του στρατού του) στο Τόκιο, στο αρχηγείο των ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας και καταλαμβάνουν το γραφείο του Διοικητή και συλλαμβάνουν ως όμηρο τον στρατηγό Mishita. Αξιωματικοί προσπαθούν να απελευθερώσουν τον στρατηγό και να συλλάβουν τον Μισίμα και τους συντρόφους του. Γίνονται μάχες σώμα με σώμα και, τελικά ,οι αξιωματικοί απωθούνται. Εν τω μεταξύ, από κάτω συγκεντρώνονται χίλιοι περίπου στρατιώτες. Δύο από τους συντρόφους του Μισίμα πετούν από το μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου όπου βρίσκονται, φυλλάδια που καλούσαν σε επανάσταση για την αποκατάσταση της Ιαπωνίας. Μετά ο Μισίμα βγαίνει στο μπαλκόνι και υπό τον ενοχλητικό θόρυβο των ελικοπτέρων που πετούσαν από πάνω , των συνεχών «κλικ» των φωτογραφικών μηχανών, εκφωνεί έναν εμπνευσμένο πύρινο λόγο, προσπαθώντας να αφυπνίσει τους στρατιώτες, ώστε να αναλάβουν άμεσα δράση για την συνταγματική αλλαγή και την «επιστροφή της Ιαπωνίας στην πραγματική της μορφή» που είχε καταργηθεί μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο . Τους μιλά για «την απόκλιση της Ιαπωνίας από τον δρόμο του σπαθιού». Από κάτω , όμως, οι αποχαυνωμένοι από την αμερικανική πολιτική, πνευματική και πολιτισμική κατοχή, στρατιώτες δεν ξεσηκώνονται, αλλά αδιαφορούν κι ακόμη χειρότερα, τον περιγελούν και τον χλευάζουν. Τους φωνάζει:«βλέπουμε την πατρίδα μας να γλεντοκοπάει βυθισμένη στην ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και την πνευματική κενότητα. Πώς γίνεται όμως να έχει αξία η ζωή μέσα σε ένα περιβάλλον όπου έχει πεθάνει το πνεύμα;» Οι στρατιώτες μένουν απαθείς, αποδεικνύοντας την βαθιά ηθική και πνευματική τους διάβρωση. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που ψιθύρισε ο Μισίμα: «Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν…». Φωνάζει τρεις φορές : «Ζήτω ο Αυτοκράτορας»! Ακολουθεί το τελευταίο στάδιο της αποστολής τους. Ο Μισίμα μπαίνει μέσα και αυτοκτονεί με τον παραδοσιακό τρόπο τον Σαμουράι, τον σεπούκου, διαμαρτυρόμενος, με αυτόν τον τραγικό τρόπο, για τον εκφυλισμό της πατρίδας του. Το ίδιο θα κάνει και o υπαρχηγός του ο Μορίτα. Είναι 12:15 το μεσημέρι. Οι υπόλοιποι τρεις συλλαμβάνονται. Στο αποχαιρετιστήριο ποίημά του, το οποίο σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση έπρεπε να γράψει ο μελλοντικός αυτόχειρας, έγραψε: 

Μια μικρή νύχτα, θύελλα ξεσπά
Λέγοντας "η πτώση είναι η πεμπτουσία του άνθους"
Προτρέποντας αυτούς που διστάζουν.

Ο Εθνικιστής Γιούκιο Μισίμα (κατά κόσμο Χιραόκα Κιμιτάκι) ενσαρκώνει την ίδια την παράδοση. Την διαχρονική αλήθεια. Αφήνει τον κόσμο που λάτρεψε και μίσησε περισσότερο κι απ’ τον ίδιο του τον εαυτό, το πρωί της 25ης Νοεμβρίου του 1970.

Φεύγει νωρίς, χωρίς να προλάβει να δει αυτά που ακολουθούν στην αγαπημένη του πατρίδα. Την μιμητική προσπάθεια δυτικοποίησης της χώρας του.

Η ηρωϊκή – παραδειγματική πράξη του (οι δύο που αυτοκτόνησαν είχαν συντάξει τα ποιήματα θανάτου τους «jisei» προτού καν εισέλθουν στο γραφείο του διοικητή) άφησε άφωνο και αμήχανο όλο τον δυτικοποιημένο και εκχριστιανισμένο κόσμο, χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι όταν ένας ρεπόρτερ της εφημερίδας «Mainichi Shimbun» μετέδωσε τηλεφωνικά την είδηση στους προϊσταμένους του πήρε την απάντηση «δεν μπορεί, γύρνα πίσω στην βάση και έλεγξε ξανά την αλήθεια των όσων περιγράφεις».
Εμφανώς ο δυτικοποιημένος και υπό ευρεία ή στενή έννοια «εκχριστιανισμένος» κόσμος δεν κατάλαβε και, από ό,τι τουλάχιστον φαίνεται, ούτε θα καταλάβει ποτέ το γιατί ένας τόσο ευφυής άνθρωπος προχώρησε σε μία τέτοια «απέλπιδα» πράξη, διεκδικώντας να πετύχει έναν «αναχρονισμό». Πάρα πολλοί αμερικανοποιημένοι εγκέφαλοι, ίδιοι με τους βαριεστημένους ένστολους του στρατοπέδου Ichigaya που τον χλεύαζαν ενώ τους μιλούσε, προχώρησαν μάλιστα ακόμα και σε χυδαίες ψυχολογικές και σεξουαλικές «ερμηνείες» της ακατανόητης για τον δικό τους κώδικα αξιών πράξης του Μισίμα.

Ελληνικό χωριό χωρίς μετανάστες

Στο Πάνω Βαλσαμόνερο όλοι δουλεύουν στα βουνά και στα χωράφια... Βρίσκεται στο δυτικό Ρέθυμνο. Εκεί, οι κάτοικοι δε χρειάζονται χέρια μεταναστών γι' αυτό στο χωριό τους, δεν υπάρχουν μετανάστες. Οι 100 κάτοικοι εργάζονται όλοι στις περιουσίες τους και δε χρειάστηκε ποτέ "να ψάξουν εργάτες" και να δείξουν ότι είναι αφεντικά, όπως συμβαίνει αλλού. Οι κάτοικοι του χωριού, είναι σχεδόν στο σύνολό τους κτηνοτρόφοι, χωρίς, βέβαια, να έχουν αποκλειστική απασχόληση την κτηνοτροφία. Ο πιο "αδύναμος" βοσκός βόσκει 50 πρόβατα και ο ισχυρός έως και 600 και οι ζωοκλέφτες δεν βρίσκουν… ψωμί. Μάλιστα, στην κτηνοτροφία έχουν εμπλακεί νέοι άνθρωποι, που παραμένουν κι αυτό δίδει προοπτικές.

Ο Εθνοκοινοτισμός και η νίκη των κουρελιών το 1342

Οι εθνικισμοί, μας λέει η πολιτική ορθότητα της καπιταλιστικής προπαγάνδας, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στον 19^ο αιώνα. Λάθος μεγάλο γιατί αν μελετήσει ο καθένας προσεκτικά τη Βυζαντινή ιστορία θα ανακαλύψει ότι ο εθνικισμός στη χερσόνησο του Αίμου ξεκίνησε πολλά χρόνια νωρίτερα. 

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Λατίνους το 1204, είχε σαν αποτέλεσμα την εκ νέου αφύπνιση του πατριωτισμού και του ελληνικού εθνικισμού. Είχε προηγηθεί το 1071 η ανάπτυξη του εθνικισμού στην Κροατία που ανέκτησε την ανεξαρτησία της, τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Όλοι αυτοί οι λαοί άρχισαν να αποκτούν εθνική ταυτότητα και να θέλουν να διαφυλάξουν την ταυτότητά τους μέσα σε μια πολυφυλετική ένωση. Βασική αιτία ήταν η άσχημη οικονομική κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, από την απώλεια των πλούσιων ασιατικών επαρχιών που ήταν οι κύριες πηγές φορολογίας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το αυτοκρατορικό νόμισμα, το χρυσό βυζαντινάτο, το οποίο είχε διατηρήσει την πλήρη αξία του στις αγορές των τριών ηπείρων από τα χρόνια του Διοκλητιανού, για πρώτη φορά υποτιμήθηκε εκείνη την εποχή στα χρόνια της δυναστείας των Κομνηνών.

Μετά την εθνικιστική έκρηξη ακολούθησε μια μεγάλη κοινωνική διαμάχη. Η τότε αυτοκρατορική εξουσία, παντελώς διεφθαρμένη και με έλλειψη κάθε ίχνους πατριωτισμού, καλούσε σε βοήθεια όλα αυτά τα έθνη που στην ουσία επεδίωκαν την καταστροφή της. Οι φιλοδοξίες του κάθε ηγεμόνα, που ήθελε να κρατήσει την εξουσία στα χέρια του, είχαν εξαφανίσει κάθε δισταγμό. Μοιάζει με την κατάσταση που υπάρχει σήμερα με το πολιτικό κατεστημένο να έχει γαντζωθεί στην εξουσία και να μην θέλει να την εγκαταλείψει. 
Τότε, γύρω στα μέσα του δέκατου τέταρτου αιώνα, μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση τάραξε δυνατά την μοναρχία. Λίγοι ιστορικοί αναφέρονται σε αυτήν αν και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οι κατώτερες τάξεις των εργατών, των εμπόρων και των αγροτών, εξεγέρθηκαν κατά της κληρονομικής αριστοκρατίας και της τάξης των πλουσίων. Ο φτωχός λαός στις μεγάλες αστικές πόλεις της αυτοκρατορίας (Κωνσταντινούπολη, Ανδριανούπολη, Θεσσαλονίκη κ.α.) επιτέθηκε εναντίον των πλουσίων οικογενειών και ακολούθησαν πραγματικές σφαγές. Οι σφαγές έγιναν σε διαφορετικές περιοχές του Βυζαντίου, κάτι που σημαίνει ότι προέρχονταν από ένα οργανωμένο πολιτικό κίνημα. Ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη αυτό το κίνημα κατάφερε να πάρει την εξουσία. Το κόμμα των ζηλωτών, όπως ονομάζονταν, προέβη σε πράξεις τρόμου και αιματοχυσίας εναντίον της αριστοκρατίας και της πλουτοκρατίας της πόλης. Στην πραγματικότητα η πόλη έγινε ανεξάρτητη για επτά ολόκληρα χρόνια. Ένα ιδιόμορφο καθεστώς διακυβέρνησης διατηρήθηκε από το 1342 μέχρι το 1349, όπου την εξουσία είχε η τάξη των φτωχών που είχαν ελληνική εθνικότητα. Ένα πολίτευμα διακυβέρνησης από τον λαό με καθαρά εθνοφυλετικό χαρακτήρα. Ήταν η νίκη της «δημοκρατίας των κουρελιών». Ένα πραγματικό εθνοκοινοτικό πολιτικό σύστημα που κυβέρνησε την πόλη της Θεσσαλονίκης πολλά χρόνια πριν την βιομηχανική επανάσταση. Η θυελλώδης ιστορία της πόλεως κατά την περίοδο αυτή είναι ένα από τα περισσότερο σοβαρά επεισόδια στην ιστορία του Βυζαντίου κατά το δέκατο τέταρτο αιώνα.

Υπάνθρωποι της Σχολής του Σικάγου και το Σοκ και Δέος

Ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν ο μεγάλος γκουρού του ιδεολογικού κινήματος υπέρ του αχαλίνωτου νεοφιλελεύθερου Καπιταλισμού της καταστροφής των εθνών. Ήταν ο δημιουργός οικονομικών μεθόδων του νεοφιλελευθερισμού και ο άνθρωπος που θαύμαζε οι «δημοκρατικά» εκλεγμένοι Θάτσερ, Ρήγκαν και Μπους καθώς και πολλοί «δικτάτορες» της Λατινικής Αμερικής. Ήταν ο δημιουργός των «δεξαμενών σκέψης» (Think Tanks), που καταστρέφουν την ανθρωπότητα με τις ακραίες επεκτατικές Σιωνιστικές συμβουλές τους. Οτιδήποτε εθνικιστικό και πατριωτικό για τον Μίλτον Φρίντμαν «βρωμούσε». Η Σχολή του Σικάγου δουλεύει για την επικράτηση της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης των λαών της Γης. Η Παγκόσμια Σιωνιστική οικονομική Δικτατορία, προκειμένου να αρπάξει τον Εθνικό πλούτο ενός κράτους, δημιουργεί «κρίση Χρέους» στο προγραμματισμένο για χρεοκοπία και διάλυση κράτος. Οι εθνικές κυβερνήσεις ευρισκόμενες υπό καθεστώς «κρίσης χρέους», αποδέχονται τις «θεραπείες-Σόκ» Η αρχική καταστροφή, δηλαδή ένα πραξικόπημα (Χιλή, κλπ.), τρομοκρατική επίθεση (ΗΠΑ), χρεοκοπία (Ελλάδα), πόλεμος (Ιράκ), μεγάλος σεισμός τσουνάμι, (Ινδονησία), τυφώνες (ΗΠΑ), καταστροφή πυρηνικών εργοστασίων (Ιαπωνία), ανεμοστρόβιλοι (ΗΠΑ), κ.λ.π. εξωθεί ολόκληρο το πληθυσμό σε μια κατάσταση συλλογικού κλονισμού Σόκ & Δέους. Τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτού του οικονομικού συστήματος του νεοφιλελευθερισμού είναι η μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η ύπαρξη μόνο πολύ πλουσίων και φτωχών, η εκτόξευση του δημόσιου χρέους, το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους λίγους πάμπλουτους και στους πολλούς αναλώσιμους φτωχούς.

Στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα των οικονομολόγων η λεγόμενη Σχολή Οικονομικών Σικάγου, ή Οικονομική Σχολή Σικάγου, ή Σχολείο του Σικάγου (οικονομίας), φέρεται σχεδόν το σύνολο των οικονομικών θεωριών που αναπτύχθηκαν κατά καιρούς στο ομώνυμο οικονομικό Πανεπιστήμιο του Σικάγου και κυρίως από τη δεκαετία του 1950. Το βασικό χαρακτηριστικό των οικονομικών θεωριών που αναπτύχθηκαν στη σχολή αυτή με συνέπεια και να εκπροσωπούν αυτή είναι ο οικονομικός φιλελευθερισμός και η ανοικτή αγορά. Από τη δεκαετία του 1970 ακολουθείται και υποστηρίζεται ο μονεταρισμός, σε πλαίσια μακροοικονομίας για τη χρηματοδότηση της αγοράς ως μοντέλο ισχυροποίηση αυτής, ξεφεύγοντας από την δεσπόζουσα τάση της εποχής εκείνης. Ο Μίλτον Φρίντμανμ (31/71912 – 16/11/2006), ήταν ένας οικονομολόγος, νομπελίστας, ουγγαροεβραϊκής καταγωγής, ηγετικό στέλεχος της Σχολής του Σικάγου και των μονεταριστών, υπέρμαχος του φιλελευθερισμού. Η πρώτη χώρα στην οποία εφαρμόστηκαν οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις της Σχολής του Σικάγου ήταν η Χιλή, με την επιβολή της δικτατορίας του Πινοσέτ το 1973. Το όνομα του Φρίντμαν και των υπολοίπων της σχολής του Σικάγου συνδέονται με τις αλλαγές της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσαν τα καθεστώτα στην Χιλή, την Αργεντινή και άλλες Λατινοαμερικάνικες χώρες. Η επιρροή αυτή έμεινε στην οικονομική ιστορία σαν «Τα παιδιά από το Σικάγο». Στον Φρίντμαν επίσης αποδίδεται η θεωρία του δόγματος του σοκ ή θεραπείας σοκ, που βασίζεται στην ιδέα ότι μια οικονομική κρίση ή ένα γεγονός καταστροφής ή πολέμου είναι η ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος. Η επιτυχία της πολιτικής αυτής βασίζεται στο γεγονός ότι ο φόβος και οι ενοχές για τα αποτελέσματα της κρίσης ή της καταστροφής, κάνει τους πολίτες ανεκτικούς και απαθείς σε επαναλαμβανόμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ακριβώς επειδή πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο έρχεται. Αρκετοί πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο συνέβη και στη Μεγάλη Βρετανία επί πρωθυπουργίας Μάργκαρετ Θάτσερ με αφορμή τον πόλεμο στα Φώκλαντ, ενώ και στη χώρα μας η πρόσφατη οικονομική κρίση αντιμετωπίζεται με το δόγμα του σοκ.

Σκοποί και Στόχοι της Εκπαίδευσης

Φέρνουμε το νέο και πετάμε το σάπιο κατεστημένο στην παιδεία. Οι «αξίες» έχουν νόημα εφόσον υπηρετούν τη «φυσική τάξη». Ο καπιταλισμός μας οδηγεί στην πολιτική αδράνεια. Ο συλλογισμός δεν επικοινωνεί, το συναίσθημα ναι... Το αίμα είναι ισχυρότερο από τους συλλογισμούς. Το νέο σχολείο θα πρέπει να υιοθετεί μία ριζική κριτική στην «παραδοσιακή» παιδαγωγική του «μπουρζουάδικου» σχολείου που είναι προσανατολισμένο σε «διανοουμενίστικα», «αφηρημένα» θέματα. Η εκπαίδευση στοχεύει στη διαμόρφωση πολεμιστών, χωρίς αδυναμίες. Το ελεύθερο και υπέροχο αρπακτικό πρέπει να λάμψει εκ νέου στα μάτια της ελληνικής νεολαίας. Ισχυρή και όμορφη πρέπει να είναι η νεολαία μας. Υπάρχουν Αλήθειες που θα πρέπει να γνωρίσει ο σημερινός νέος. Ας δούμε το πλαίσιο στο οποίο μεταδίδεται μία αδιαμφισβήτητη Αλήθεια: Σε αυτήν την περίπτωση ο διάλογος δεν έχει νόημα. Είναι φλυαρία, άσκοπα χαμένος καιρός. Είναι επίσης ανατρεπτικός, αφού αμφισβητεί την Αλήθεια. Από την άλλη η διδασκαλία θα πρέπει να εμποτίσει το μαθητευόμενο συνολικά, θα πρέπει να το μετατρέψει σε «νέο» άνθρωπο. Στην περίπτωση αυτής της διδασκαλίας δεν έχουμε μόνο να μεταδώσουμε την Αλήθεια, αλλά ταυτοχρόνως να ξεριζώσουμε κάθε διαφορετική γνώση και αξία, που εξ ορισμού είναι Ψέμα. Περιφρονούμε τους θεσμούς, αφού πιστεύουμε στα κινήματα της δράσης, όπου οι θεσμοί αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση και αδιαφορία. Επιδιώκουμε ένα «αντιελιτίστικο» και «λαϊκό» εκπαιδευτικό λόγο που υπερασπίζεται την πλατιά διάδοση των μορφωτικών αγαθών. Ο πολιτισμός ανήκει στο λαό. Σήμερα είναι ανάγκη να «ανοίξουν διάπλατες οι πόρτες της τέχνης για τον εργάτη, τον αγρότη για όλο τον Ελληνικό λαό, έτσι που όλος ο κόσμος να μπορεί να συμμετέχει στο ωραίο στην πραγματική τέχνη. Το θέατρο δεν αποτελεί προνόμιο των ανθρώπων που έρχονται στις παραστάσεις φορώντας τα καλά τους. Και ο απλός τεχνίτης και η πιο ταπεινή δακτυλογράφος θα πρέπει να μπορούν να πληρώσουν το εισιτήριο τους και να απολαύσουν την τέχνη. Το σχολείο σήμερα κυριαρχείται από μια  μηχανική πειθαρχία, παπαγαλισμό, που αναγκάζει τους νέους ανθρώπους να μαθαίνουν ένα σωρό άχρηστες, περιττές, νεκρές γνώσεις και προσανατολίζει αποκλειστικά τη ζωή προς το κέρδος. Η αγάπη προς τη φύση πρέπει να καλλιεργείται μέσω οργανωμένων δραστηριοτήτων. Η φύση συμβολίζει την αγνότητα του πρωτογονισμού, με την οποία εξάλλου καλείται να επιστρέψει «σε ένα ανώτερο επίπεδο» η ανθρωπότητα. Συμβολίζει επίσης την απλότητα των λαϊκών ανθρώπων, ιδίως των αγροτών, που γνωρίζουν τη ζωή από πρώτο χέρι, χωρίς να είναι επηρεασμένοι από τις φλυαρίες των διανοούμενων, «μικροαστών», «κοσμοπολιτών», «διεθνιστών», του λαού δηλαδή που το μόνο που θέλει είναι «να πιστεύει». Ζητάμε την απελευθέρωση αρχέγονων δυνάμεων, που καταπιέζονται από το μοντέρνο (αστικό) τρόπο ζωής. Η παρατήρηση της φύσης προσφέρει ένα πρώτης τάξεως «εργαστήριο» για το δημιουργικό εκπαιδευτικό. Μέσω της γνωριμίας με τη φύση οι μαθητές συνδέονται με την πατρίδα τους. Η φυσιολατρία επιτρέπει το σύνδεσμο με τη προγονική γη και τις εθνικές δοξασίες. Για να είναι κάποιος πραγματικός Έλληνας δεν αρκεί να διαθέτει ορισμένα φυλετικά χαρακτηριστικά, αλλά πρέπει να αφομοιωθεί με το παρελθόν, να γίνει ένα με τη γη. Δεν πρέπει να απευθυνθούμε μόνο στη φιλοδοξία, μα και στη ματαιοδοξία... στην αλαζονεία ενός ωραίου, καλοφτιαγμένου κορμιού, κάτι για το οποίο ο καθένας θα μπορεί να εργασθεί. Στην εκπαίδευση πρέπει να υπάρχει η σύνδεσή της με το ελληνικό ιδεώδες, «με την επιλογή μίας δυνατής και αγνής φυλής» και εκθειάζει το κάλλος στο αρμονικό σώμα. Η εκπαίδευση θα μπορεί να περιλαμβάνει δράσεις στις οποίες ο μαθητής καλείται να «σκεπασθεί με φύλλα» και να «σκεφθεί πως είναι μέρος της γης», ή άλλες δράσεις που στοχεύουν στο να κάνουν το παιδί να «αγαπήσει» ένα δέντρο, χαϊδεύοντας και αγκαλιάζοντάς το, ή άλλες που σχεδιάζουν τη διοργάνωση «διαδηλώσεων» μαθητών για κάποιο περιβαλλοντικό ζήτημα.

Γενιά της ταυτότητας

ΑΝ ΔΑΚΡΥΣΕΣ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΤΕ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ

Κάποιοι δολοφόνοι γρήγορα ξεχάστηκαν

Είναι κρίμα να βγαίνουν σήμερα σαν υπερασπιστές της αγάπης και της ηθικής και να ξεχνούν τόσο εύκολα το παρελθόν τους. Στη συγκεκριμένη δολοφονία είναι υπεύθυνοι οι δημοσιογράφοι της εποχής, οι ηθοποιοί της δεξιάς και οι αριστεροί διεθνιστές που σήμερα υπερασπίζονται τον πολιτισμό και απαιτούν τον σεβασμό του ελληνικού λαού. Δηλαδή ένα ολόκληρο πολιτικό κατεστημένο που από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζει να κάνει εγκλήματα δολοφονώντας τα αθώα σώματα και τις καρδιές των Ελλήνων. Με το χρήμα τους το πολιτικό κατεστημένο έριξε στη λήθη έναν ολόκληρο λαό. Βλέπετε το χρήμα βουλώνει ακόμη και τις καρδιές των ανθρώπων που δεν έχουν εθνικιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες. 

Η Ελένη Παπαδάκη υπήρξε μια μεγάλη ηθοποιός, εφάμιλλη της Κυβέλης και της Μαρίκας Κοτοπούλη. Αλλά, μολονότι ακούμε και διαβάζουμε συχνά γι αυτά τα δύο ιερά τέρατα του ελληνικού θεάτρου, για την Παπαδάκη σπάνια ακούμε καμιά κουβέντα. Η Ιστορία, όταν είναι να αναφέρει το όνομά της, δαγκώνει τη γλώσσα της. Σιωπή. Καλύτερα να ξεχαστεί αυτή η θεατρίνα που μας θυμίζει τις ντροπές και τα λάθη του παρελθόντος μας, την τύφλωση, το φθόνο και το φανατισμό μιας σκληρής εποχής.

Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει ακούσει ποτέ το όνομά της, ενώ ακούει ταχτικά τα ονόματα της Κατίνας Παξινού, της Βάσως Μανωλίδου, της Έλλης Λαμπέτη, της Μελίνας Μερκούρη. Σπουδαίες ηθοποιοί όλες τους και κυρίως τυχερές, εφόσον το άστρο τους δεν έσβησε με το θάνατό τους, αλλά εξακολουθεί να λάμπει στη συλλογική μας μνήμη. Αλλά η Ελένη Παπαδάκη ξεχάστηκε, επειδή υπήρξε άτυχη και θα δούμε γιατί.

Γεννήθηκε το 1903 από οικογένεια ευκατάστατη και καλλιεργημένη. Όταν νεαρή κοπέλα  ανακοίνωσε στους γονείς της ότι ήθελε να γίνει θεατρίνα, εκείνοι αρνήθηκαν. Υποχώρησαν όμως αργότερα μετά από τη δική της επιμονή. Ξεχώρισε αμέσως από τα πρώτα της βήματα και γρήγορα κατέκτησε κοινό και κριτικούς.  Θεωρήθηκε η τρίτη σημαντική ερμηνεύτρια μετά την Κοτοπούλη και την Κυβέλη και, αν ζούσε περισσότερο, ίσως κατακτούσε την πρώτη θέση.

Τα προβλήματα άρχισαν, όταν πήγε στο Εθνικό Θέατρο.  Η λάμψη και το ασύγκριτο ταλέντο της επισκίασαν επικίνδυνα τις άλλες ταλαντούχες συναδέλφους της που ένιωσαν φθόνο γι αυτήν. Ξεκίνησε έτσι ένας παρασκηνιακός πόλεμος  με στόχο τον παραγκωνισμό της. Κύρια αντίπαλός της ήταν η Κατίνα Παξινού που με την εύνοια του Φώτου Πολίτη και του Δημήτρη Ροντήρη έγινε η πρωταγωνίστρια του Εθνικού. Στην Παπαδάκη έδιναν δευτερεύοντες ρόλους ή ρόλους ακατάλληλους για να αξιοποιήσει το ταλέντο της.

«Δεν φαντάζεσαι πόσο «καλλιεργημένο» είναι το έδαφος από την Κατίνα για την Κατίνα. Η κατάσταση πάντοτε αηδής», γράφει η Ελένη Παπαδάκη σε μια φίλη της, όταν πήγε στην Αγγλία μαζί με την Παξινού και άλλους ηθοποιούς για μερικές παραστάσεις. Μόνο ο Κωστής Μπαστιάς για όσο διάστημα ήταν διευθυντής του Εθνικού, την υποστήριξε  και της έδωσε τους ρόλους που της άξιζαν.

Οι κριτικοί που έβλεπαν τον παραγκωνισμό της, διαμαρτύρονταν. Γράφει ο Ιωάννης Σιδέρης, ο ιστορικός του νεοελληνικού θεάτρου: «Είναι καταφανής η αδικία της από τους σκηνοθέτες...Μου είναι αδύνατον να καταλάβω πώς η Παπαδάκη κάνει τόσο λίγες εμφανίσεις στη σκηνή, ενώ αποδεικνύεται πως είναι η μοναδική γυναίκα του Εθνικού κι από τις καλύτερες του ελληνικού θεάτρου...Είναι αδικημένη η Παπαδάκη που κάθε ίνα της, κάθε κύτταρό της είναι παλμός, ορμή, ουσία, τέχνη».

 Παρ’ όλα αυτά ερμήνευσε μεγάλους ρόλους. Έπαιξε τη Μαργαρίτα Γκωτιέ στην «Κυρία με τις καμέλιες»  του Αλέξ. Δουμά υιού, την Έλα Ρέντχάιμ στο «Γιάννη Γαβριήλ Μπόργκμαν»  του Ίψεν, τη Λαίδη Ουίντερμηρ στη «Βεντάλια της λαίδης Ουίντερμηρ» του Όσκαρ Ουάιλντ, τη Δυσδαιμόνα στον «Οθέλο»  του Σαίξπηρ, την Κλυταιμνήστρα στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, την Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, τη Βασίλισσα Ελισάβετ στο «Ντον Κάρλος» του Σίλερ, την Ιφιγένεια στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, την Εκάβη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Οι ερμηνείες της υπήρξαν συγκλονιστικές και οι κριτικές που έπαιρνε κάθε φορά διθυραμβικές.

Αλλά η Ελένη Παπαδάκη έκανε ένα μοιραίο λάθος, υπήρξε φίλη του τότε πρωθυπουργού Ράλλη. 

Το Νοέμβριο του 1944 η απελευθέρωση της Ελλάδας βρίσκει τους Έλληνες διχασμένους. Στις εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών επικρατεί η δεξιά παράταξη: Δημήτρης Χορν, Άννα Καλουτά, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπύρος Μουσούρης και άλλοι.  Από την απέναντι πλευρά είναι οι αριστεροί: Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Τίτος Βανδής, Αλέξης Δαμιανός, Νίκος Τζόγιας και άλλοι. Αρχίζουν οι προγραφές. Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύεται μια λίστα με τον τίτλο «Οι προδόται ηθοποιοί». Οι προδόται ηθοποιοί δικάζονται με συνοπτικές διαδικασίες και αποβάλλονται από το Σωματείο. Στις 24 Νοεμβρίου στο θέατρο Διάνα η Ελένη Παπαδάκη «δικάζεται» και αποβάλλεται. Ακούγονται οργισμένες φωνές: «Θάνατος στην π...!».

21 Δεκεμβρίου 1944. Κάποιοι συνάδελφοι της ηθοποιού που δεν θα μάθουμε ποτέ με σιγουριά ποιοι ήταν, την καταδίδουν στην ΟΠΛΑ, τη λαϊκή αστυνομία του ΚΚΕ. Επί κεφαλής της ΟΠΛΑ είναι ένας νεαρός 23 χρονών, ο Ορέστης. Αυτός ζητά τη σύλληψή της.

Η Ελένη Παπαδάκη συλλαμβάνεται στις 5.30 το απόγευμα και οδηγείται στο κτήριο της πολιτοφυλακής. Η φίλη της Αιμιλία Καραβία έρχεται αργότερα και ζητά πληροφορίες από τον υπεύθυνο, ο οποίος της συστήνεται ως «ο Μαρά της Γαλλικής Επανάστασης».  Ο «Μαρά» λέει στην Αιμιλία Καραβία αυτό που κυκλοφορεί και στα στόματα των άλλων, ότι δηλαδή την Ελένη Παπαδάκη την έχει καταγγείλει μια ομάδα ηθοποιών.

Μετά από αρκετές ώρες την παίρνουν για ανάκριση.  Η κατηγορία που της αποδίδουν είναι ότι έχει παντρευτεί τον κατοχικό πρωθυπουργό  Ράλλη. Εκείνη το αρνείται: «Πιστέψτε με, δεν σας λέω ψέματα. Αφήστε με να σας φέρω αύριο μάρτυρες, ανθρώπους που έσωσα. Δεν ήξερα ότι θα με πιάνατε, αλλιώς θα έφερνα τις αποδείξεις», λέει η ηθοποιός. 

«Είναι περιττό το φως. Υπάρχουν αποδείξεις ότι είσαι η κ. Ράλλη», της απαντούν. Οι αποδείξεις ήταν οι εφημερίδες που λασπολογούσαν εις βάρος της.

Γύρω στα μεσάνυχτα μεταφέρεται μαζί με άλλους καταδικασμένους, χωροφύλακες κυρίως και αστυνομικούς,  στα Διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ.

Ο Βλάσης Μακαρώνας, στη δίκη του που έγινε αργότερα, θα περιγράψει τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εκεί: «Μου την έφεραν σε ταξί», είπε, «ήταν τυλιγμένη στο γούνινο παλτό της, γιατί έκανε διαβολόκρυο». Οι μελλοθάνατοι περνούσαν μπροστά από τον Ορέστη που τους αφαιρούσε τα πολύτιμα αντικείμενα. Από την Παπαδάκη αφαίρεσε δυο δαχτυλίδια. Έπειτα ρώτησε τους άλλους: «Πώς είπε αυτή ότι τη λένε; Παπαδάκη; Δεν είναι αυτή που καταδίκασε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών;» Και έδωσε εντολή να τη σκοτώσουν.

Διέταξαν την Παπαδάκη να γδυθεί. Εκείνη έβγαλε τη γούνα της που έγινε αμέσως κτήμα του Ορέστη. Την διέταξαν έπειτα να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της. Εκείνη αναλύθηκε σε γοερές κραυγές και οι άλλοι αναγκάστηκαν να τη γδύσουν με τη βία. Ο Μακαρώνας την έσυρε παραπέρα, αλλά κάτι έγινε μέσα του εκείνη τη στιγμή, ίσως τον επηρέασαν οι οιμωγές της Παπαδάκη,  (ή μάλλον ούτε κι ο ίδιος δεν πρέπει να κατάλαβε τι του συνέβη), πάντως αντί να χρησιμοποιήσει το τσεκούρι, όπως έκαναν με τους άλλους, χρησιμοποίησε όπλο. Την πυροβόλησε δυο φορές στο κεφάλι. Βλέπετε οι διεθνιστές της αριστεράς ξέρουν και αυτοί να σκοτώνουν και πάντα με την άδεια της ξεπουλημένης δεξιάς. Όλοι θέλουν τον πολιτισμό αρκεί να προωθεί μόνο τις δικές τους ιδέες.

Ο Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων) και η πρώιμη Εθνική αναγέννηση του Ελληνισμού

Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες
να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου
τον συντριμμένο ναό των Ελλήνων!

Του Νόμου το άγαλμα σταίνεις Κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.

Γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη  το 1355 μ. Χ. Έκανε λαμπρές σπουδές στην Ανδριανούπολη, όπου ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με το έργο του Πλάτωνα. Αργότερα, όταν οι ιδέες του άρχισαν να γίνονται στόχος κάποιων σκληροπυρηνικών του Οικουμενικού Πατριαρχείου (που εξόντωσαν τον μαθητή του Ιουβενάλιο), εγκαταστάθηκε με την ανοχή του φίλου του, Αυτοκράτορος Μανουήλ του Β' Παλαιολόγου το 1400 στο Δεσποτάτο του Μυστρά, όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή.

Υπήρξε ένθερμος υπερασπιστής της φυσικής και πολιτισμικής συνέχειας του Ελληνισμού («εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»), η σκέψη του οποίου επηρέασε έντονα την ιταλική διανόηση της εποχής και συνέβαλε στην τελική διαμόρφωση του ρεύματος που ονομάστηκε «Αναγέννηση».

Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγονται οι Βησσαρίων, Γεννάδιος Σχολάριος (μελλοντικός εχθρός του δασκάλου του και πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση), Ιωάννης Αργυρόπουλος, Δημήτριος Χαλκοκονδύλης. Οι δεσπότες του Δεσποτάτου Θεόδωρος Α΄, Θεόδωρος Β΄ και Κωνσταντίνος (1428/1443-1449), ο κατοπινός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ’) συχνά ζητούσαν την γνώμη του για διάφορα θέματα. Είχε επίσης μακρά σταδιοδρομία ως δικαστής.

Οι αντιλήψεις και η φιλοσοφία του Γεωργίου Γεμιστού είχαν επηρεαστεί καθαρά από τις ιδέες του Πλάτωνα (άλλωστε αυτό μαρτυρά και το όνομα «Πλήθων», που είχε επιλέξει για τον εαυτό του). Περικυκλωμένος από την κοινωνική, ηθική, πολιτική και οικονομική παρακμή του Βυζαντινού κόσμου που ψυχορραγούσε, ο Γεμιστός πρότεινε μια φυγή προς τα εμπρός με ριζική αναδιάρθρωση της κοινωνίας της εποχής του στο πλαίσιο μιας ιδεατής πλατωνικής «Πολιτείας». Στην κοινωνία που οραματιζόταν, θα γινόταν εκ νέου αναδιανομή της γης σε ίσα μερίδια ενώ πρότεινε να διαιρεθεί ο πληθυσμός σε πολεμιστές και σε αγρότες και οι δεύτεροι να συντηρούν τους πρώτους. Οι πολεμιστές - υπερασπιστές θα ήταν μόνο γηγενείς και όχι αλλόφυλοι (ο βυζαντινός Αυτοκρατορικός στρατός της εποχής εκείνης αποτελούταν κυρίως από μισθοφόρους, ενώ οι γηγενείς κάτοικοι είχαν περιοριστεί στον ρόλο του κολίγου - δουλοπάροικου), ενώ θα απαγορευόταν με νόμο η πολυτέλεια και η εξαγωγή καρπών από την χώρα.

Μέσα από τους συλλογισμούς του Πλήθωνα βλέπουμε να ξεπετάγεται μια αρμονική Ελληνική πολιτεία στην οποία υπάρχει θέση για κάθε Έλληνα πολίτη. Ο Πλήθων αρνιόταν ακόμη την έγγειο ιδιοκτησία, γιατί έβλεπε σ’ αυτήν την γενομένη αδικία σε βάρος του Ελληνικού λαού. Διέβλεπε ακόμη και την αντίδραση των γαιοκτημόνων στο πρόγραμμά του, που έχοντας τεράστιες εκτάσεις ζούσαν πλουσιοπάροχα, αφήνοντας τον Ελληνικό λαό να πεθαίνει μέσα στην πείνα και την εξαθλίωση. Οι γαιοκτήμονες αντιδρούσαν στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Πλήθωνα, γιατί έβλεπαν σ’ αυτό τον περιορισμό των προνομίων τους και όχι μόνον. Το μέτρο της δημιουργίας Εθνικού στρατού, που ο φιλόδοφος θεωρούσε σαν το Α και το Ω, για την ανάπτυξη και την προστασία της μελλοντικής Ελληνικής πολιτείας που ονειρεύτηκε, πήγαινε κόντρα στα αποσχιστικά σχέδια των μεγάλων γαοκτημόνων, που δεν εμπιστεύονταν τον Ελληνικό λαό, αλλά τους ξένους μισθοφόρους τους!

Ύπαρξη Εθνικού στρατού σήμαινε ταυτόχρονα και αφύπνιση της Ελληνικής συνείδησης. Αυτή η αφύπνιση όμως ήταν αντίθετη στον ηδονικό κοσμοπολιτισμό των γαιοκτημόνων, γιατί διέβλεπαν σ’ αυτήν το τέλος του μαλθακού τους βίου, σε συνάρτηση με τον περιορισμό των άπειρων προνομίων τους.

Ουσιαστικά ο Πλήθων επιζητούσε την εξίσωση όλων των πολιτών και την οργάνωση τους σε ένα σχήμα που αρχικώς θα εξασφάλιζε την επιβίωση του έναντι της Οθωμανικής επιβουλής και αργότερα θα επιδίωκε να πραγματώσει το ανώτερο πλατωνικό «Αγαθό» σύμφωνα με τις επιταγές της Πλατωνικής φιλοσοφίας.  
Μια άλλη βασική συνιστώσα της ιδεολογίας του Γεμιστού ήταν η ανάγκη το Θεοκρατικό Βυζάντιο να αντικατασταθεί από ένα νέο κράτος με κύριο ενοποιητικό στοιχείο του τον Ελληνικό εθνισμό και την κοινή Ελληνική καταγωγή.

Στα μάτια του Πλήθωνα, η διαμάχη μεταξύ ορθοδόξων και καθολικών φαντάζει εντελώς αντιπαραγωγική, παρόλο που ο ίδιος θα συνταχθεί με τους ανθενωτικούς στη διάρκεια της διάσκεψης και μάλιστα, στα 1448, θα γράψει το έργο Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος όπου απορρίπτει τις απόψεις των Λατίνων και υποστηρίζει την ορθοδοξία. Αντιθέτως ο ισχυρότερος πολέμιος της Ένωσης που έλαβε μέρος στην Σύνοδο ήταν ο Μάρκος Ευγενικός που αντιτάχθηκε με σθένος στην Ένωση για λόγους καθαρά δογματικούς.

Ο Πλήθων - Γεμιστός πίστευε πως η σωτηρία του Μεσαιωνικού Ελληνισμού θα ερχόταν μόνο μέσα από τον ίδιο και την αναγέννηση του και όχι από τρίτους.  

Ο Γεμιστός διατράνωσε την πίστη του αυτή σε πολλές επιστολές του προς Βυζαντινούς αξιωματούχους.

Σε επιστολή του προς τον Αυτοκράτορα Εμμανουήλ Παλαιολόγο το 1412 αναφέρει: «Λοιπόν είμαστε βέβαια Έλληνες στην καταγωγή εμείς, τους οποίους κυβερνάτε και είσθε βασιλείς, όπως μαρτυρεί η γλώσσα και η πατροπαράδοτη Παιδεία.  Δεν μπορεί δε να βρεθεί οικειότερη Χώρα για τους Έλληνες από την Πελοπόννησο και την Χώρα της Ευρώπης, που είναι κοντά σε αυτήν και τα γειτονικά νησιά. Γιατί όπως φαίνεται βέβαια, οι Έλληνες κατοικούσαν πάντοτε σε αυτήν την Χώρα, οι ίδιοι όσο θυμούνται άνθρωποι, χωρίς να έχουν κατοικήσει άλλοι πριν από αυτούς». ...»Αλλά αντίθετα οι ίδιοι οι Έλληνες φαίνεται ότι κατοικούσαν αυτή την Χώρα και δεν την εγκατέλειψαν..».

Ο Πλήθων συνέρραψε πλατωνικές απόψεις μαζί με άλλες των Στωικών και δικές του, καταλήγοντας σε μια πολιτική και κοινωνική αναδιοργάνωση, από την οποία θα προέκυπτε μια Πολιτεία βασισμένη σε μεταρρυθμισμένη εκδοχή του αρχαιοελληνικού πνεύματος και στην οποία Πολιτεία οι άνθρωποι «κάλλιστα τε και άριστα βιώεν, και εις όσον οίον τε ευδαιμονέστατα».

Στον Μυστρά ο Πλήθων έλαβε το αξίωμα του ανώτατου δικαστικού, το οποίο χρησιμοποίησε με υποδειγματική αμεροληψία (όπως μαρτυρείται από τον επικήδειο που εκφώνησε ο μαθητής του Ιερώνυμος Χαριτώνυμος, απόσπασμα του οποίου παραθέτει ο Μανδηλάς: « ...;και μην δικαιοσύνη τοιαύτη τις ή τώ ανδρί, ως λήρον είναι Μίνω εκείνον και Ραδάμανθυν τούτω παραβαλλομένους»), καθώς επίσης είχε και την κηδεμονία δύο γειτονικών πόλεων, του Φαναρίου και των Βρυσών, η οποία κηδεμονία του εξασφάλιζε οικονομική άνεση. Πολύ σύντομα συγκρότησε τον φιλοσοφικο-λατρευτικό «Κύκλο» του Μυστρά, συνέθεσε πολλούς ύμνους προς τους Έλληνες Θεούς, συνέγραψε τα βιβλία «Περί ων Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται» και «Περί Νόμων» και προέβαλε δυναμικά ένα αίτημα για άμεση επανελλήνιση.  

Στο 16ο κεφάλαιο του βιβλίου του, ο Μανδηλάς γράφει: «από την καρδιά της Πελοποννήσου άρχισε λοιπόν ο σοφός Πλήθων να βάζει τα θεμέλια μίας νέας μεταρρύθμισης, όχι για την ανάκαμψη της πάλαι ποτέ κραταιάς';'; αυτοκρατορίας των Βυζαντινών, αλλά μόνο για την δημιουργία των προϋποθέσεων ενός εντελώς καινούργιου ξεκινήματος του Ελληνισμού μέσα στον ίδιο τον γεωγραφικό χώρο της Κλασικής Ελλάδος. Ο φιλοσοφικός του λόγος φιλοδοξούσε ν'; αντικαταστήσει τον κυρίαρχο Χριστιανισμό και να οδηγήσει στην ανάσταση του παλιού, αρχαίου, εθνικού μεγαλείου των Ελλήνων. Απογοητευμένος από την ησυχαστική τάση του ανατολικού Χριστιανισμού που εκείνη την εποχή ήταν πλέον κυρίαρχη σε όλα τα επίπεδα, ο Πλήθων αναζήτησε, συνέλαβε και πρότεινε μία περισσότερο πολιτική θρησκεία, ικανή να ανασυντάξει τον κατεστραμμένο ιστό στην προετοιμασία για ένα εντελώς νέο ευνομούμενο Κράτος των Ελλήνων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νέου κόσμου που τότε διαμορφωνόταν. Η ανάδειξη της σημασίας του Φυσικού Κόσμου, η θέληση για ζωή μέσα σε αυτόν και όχι στους νεφελώδεις υπερβατικούς ουρανούς, τού ήταν γνωστό ότι θα γεννούσε στις ψυχές των ανθρώπων την ανάγκη για μία διαφορετική, πολύ πιο ανθρώπινη και ελπιδοφόρα οργάνωση της επίγειας ζωής τους. Προς αυτήν λοιπόν την κατεύθυνση, η πραγμάτωση της περίφημης Πολιτείας του Πλάτωνος στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας και στην ασφαλή σχετικά χώρα των αρχαίων Λακεδαιμονίων έγινε το μεγάλο όραμα του Γεωργίου Γεμιστού». Το «Περί Νόμων» βιβλίο του, ένα πλήρες σχέδιο για επανελληνοποίηση της Πελοποννήσου, δυστυχώς κάηκε δημόσια μετά τον θάνατό του από τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, καθώς θεωρήθηκε «ειδωλολατρικό» και «σατανικό» βιβλίο, 

Κοιτάζοντας τις συνθήκες που διέπουν σήμερα την ζωή του λαού μας, αλλά και το μέλλον του, όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν προμηνύουν τίποτε ευχάριστο. Αντίθετα!!! Όπως και τότε έτσι και σήμερα, λίγες οικογένειες ελέγχουν την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας, με εκπροσώπους τα ανδρείκελα που το μόνο που γνωρίζουν είναι να υπηρετούν κατά γράμμα τις επιταγές, των ξένων αφεντικών τους. Οι προοδευτικοί και οι νεοφιλελεύθεροι του σήμερα, αντικρύζοντας το σύστημα του Πλήθωνα το κατακρίνουν χαρακτηρίζοντάς το ιδιαίτερα σκληρό, για τον «σημερινό άνθρωπο». Θα συμφωνήσουμε μαζί τους, λέγοντας ότι ο Ταϋγετος δεν γαλουχεί άλλου είδους ανθρώπους, αλλά ανθρώπους σκληρούς, τίμιους κι όχι ύπουλους και ψεύτες αρνησιπάτριδες, που εξαγοράζουν την Εθνική τους ταυτότητα με την κοσμοπολίτικη απροσωπία. Οι εχθροί του Ελληνισμού σήμερα όπως και τότε είναι παντοδύναμοι. Η φωνή του μεγάλου φιλοσόφου, ας μιλήσει στην ψυχή όλων όσων ποθούν να δουν μια Ελλάδα ελεύθερη από προστάτες και δυνάστες.

Η φλαμουριά

Όταν ο Durutti συνάντησε τους Σαλαφιστές στην Αθήνα

Η εικόνα των εκατοντάδων φανατικών μουσουλμάνων να προσκυνούν τον Αλλάχ στους δρόμους της Αθήνας έφερε βουβαμάρα στα χείλη των αριστερών. Μια διεθνιστική προσπάθεια στήριξης των μεταναστών - μέσω της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς καθώς και του αναρχικού χώρου - που κράτησε περισσότερο από δύο δεκαετίες, είχε ως αποτέλεσμα να βγουν οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες στους δρόμους όχι για να διαδηλώσουν κατά των δεσμών του Καπιταλισμού αλλά για μια ταινία - σιωνιστικής προέλευσης - που βεβήλωσε τον προφήτη. Οι Σαλαφιστές έκαναν μια επίδειξη δύναμης σε ακόμη μια πόλη της Ευρώπης.

Η επανάσταση του προλεταριάτου ξεχάστηκε με μιας. Η εθνομηδενιστική αριστερά, με τα μυωπικά γυαλιά της και την «καθαρότητα» της ιδεολογίας, κατάφερε μετά τόσα χρόνια αγώνων υπέρ των μεταναστών, να χάσει κάθε λαϊκή υποστήριξη του ελληνικού προλεταριάτου. Όλοι αυτοί που πρόσφεραν στους μετανάστες τον αγώνα της απεργίας πείνας στην Υπατία, εισέπραξαν την προσευχή στον Προφήτη. Δεν ακούγονται λόγια από τους μετανάστες υπέρ των Λένιν, Μπακούνιν, Τρότσκι αλλά σούρες από το Κοράνι. Και οι άθεοι της αριστεράς δεν ξέρουν τι να κάνουν.

Η ελληνική κοινωνία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον πόλεμο των θρησκειών και για αυτό υπεύθυνη είναι η φιλομεταναστευτική πολιτική όλων των αριστερών διεθνιστικών κινημάτων της πατρίδας μας. Δηλαδή οι διεθνιστές της ελληνικής αριστεράς λειτούργησαν σαν «πέμπτη φάλαγγα» για τους σκοπούς των Αμερικάνων και των Σιωνιστών αφεντικών τους.

Και όμως τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα πριν λίγα χρόνια, όταν κάποιοι κατέστρεψαν φωτοτυπία μιας σελίδας του κορανίου. Άμεσα είχαν βγει εξαγριωμένοι στους δρόμους της Αθήνας οι λαθρομετανάστες ζητώντας εκδίκηση. Τότε η αριστερά δεν τόλμησε να πάρει θέση. Όλα αυτά τα χρόνια το αναρχικό στρατόπεδο, αν και διέθετε «αυτόνομη ζώνη» στα Εξάρχεια και αρκετές «καταλήψεις» στην Αθήνα, δεν κατάφερε να περάσει ούτε ένα ιδεολογικό μήνυμα στους λαθρομετανάστες. Αναλώθηκε σε έναν αγώνα για την υπεράσπιση της antifa λογικής που και αυτός είχε τελικά μια παταγώδη αποτυχία.

Και φτάσαμε στο σήμερα, που αν και τα εργασιακά δικαιώματα καταρρέουν, οι μικροαστοί να μην τολμάνε να βγούνε στους δρόμους από τον φόβο των επεισοδίων. Και τελικά αυτοί που κερδίζουν πάντα είναι οι καπιταλιστές που περνάνε αναίμακτα κάθε απόφαση τους μέσα από τα νομοσχέδια της μαριονέτας που ακούει στο όνομα κυβέρνηση. Η λατρεία για τους λαθρομετανάστες - και κυρίως προς αυτούς που έχουν σουνιτική ισλαμική θρησκευτική παράδοση - έφερε στους κύκλους της αριστεράς και την αγάπη προς την αστική δημοκρατία.

Είχαμε λοιπόν μηνύματα στήριξης της “αραβικής άνοιξης”, που τελικά έφερε την αμερικανοκίνητη αστική δημοκρατία τα mc donalds τα σιωνιστικά starbucks και τον ισλαμικό χειμώνα. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να κυριαρχεί πλήρης σύγχυση στον ελληνικό λαό μέσω των θέσεων της διεθνιστικής αριστεράς. Θα αγωνιστούν εναντίον του καπιταλισμού για να φέρουν το Σουνιτικό ισλάμ, που ελέγχεται από την πριγκιπική οικογένεια των Σαούντ; Θα διώξουν τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους για να φέρουν τους συμμάχους τους Σαουδάραβες; 

Τα αντανακλαστικά Pavlov, που δημιούργησαν με μια προβοκατόρικη ταινία που χρηματοδότησαν και προώθησαν φανατικοί Σιωνιστές στις ΗΠΑ, δεν προβληματίζουν κανέναν αριστερό της χώρας μας - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων - για τον τελικό σκοπό που έχουν οι καπιταλιστές. Ένας τρόπος υπάρχει για να ΜΗΝ σηκώσουν κεφάλι οι προλετάριοι στην Ελλάδα ... Αυτός είναι να τους «μαντρώσουν» να τους φοβίσουν και να τους κρατήσουν στο σπίτι τους μέσω μιας εκστρατείας τρόμου. Εργολάβοι σε αυτό το έργο οι πασίγνωστοι ντόπιοι δήθεν αντάρτες ... αριστεριστές που τα παίρνουν από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες και οι ασιάτες - πρώην μαχητές - πακιστανικής και αφγανικής καταγωγής που πολέμησαν μαζί με τους Σιωνιστές Αμερικάνους στο Αφγανιστάν.

Ως επιβράβευση αυτοί οι αιώνιοι υποστηρικτές της πολυεθνικής Murder Inc, τους έφεραν στην Ελλάδα με αρωγό και χορηγό την Τουρκική ΜΙΤ και τους ντόπιους προδότες ώστε να έχουν την ευκαιρία να προβάλλουν και το θέλημα ... του Αλλάχ αλλά και τις ουσίες από τις απέραντες φυτείες παπαρούνας. Άλλωστε το φορτίο της ηρωίνης χρόνια τώρα το μεταφέρουν στην Ευρώπη τα φτερά των πολεμικών αεροσκαφών του ΝΑΤΟ με την βοήθεια της CIA και με τεράστια κέρδη για όλους. Αυτοί οι νεοφερμένοι πολλές φορές αναλαμβάνουν να το μοιράσουν σε φτωχιές γειτονιές ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Μια συγκέντρωση για όσους θυμούνται τη Μυρτώ

Περισσότεροι από 500 εθνικιστές αλλά και απλός λαός έδωσαν το παρών μετά τις 7 το απόγευμα και μέχρι τις 9 και μισή το βράδυ του Σαββάτου (1/9/2012), σε μια συγκέντρωση συμπαράστασης για τον τραυματισμό και τον βιασμό της 15χρονής Μυρτώ στην Πάρο από τον Πακιστανό μετανάστη. Ο κόσμος αυθόρμητα πήγαινε στη συγκέντρωση, συμμετείχε, φώναζε συνθήματα και έφευγε. Η συγκέντρωση έγινε μετά από κάλεσμα στο ίντερνετ. Μαζεύτηκαν στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος και φώναζαν συνθήματα ενώ έψαλλαν και τον εθνικό ύμνο. Δεν υπήρχε κάποια οργάνωση ή πολιτικό κόμμα που να έχει τον συντονισμό των συγκεντρωμένων. Παρόλα αυτά ο κόσμος φώναζε δυνατά τα συνθήματα εναντίον των ξένων και κατά του πολιτικού συστήματος.

Τα συνθήματα ήταν εθνικιστικά, υπέρ του φυλετικού σοσιαλισμού και κατά του καπιταλισμού, όπως «κεφάλαιο και ξένοι φονιάδες ενωμένοι» και άλλα ενάντια σε μπάτσους και πολιτικούς.

Η ασφάλεια αλλά και το πολιτικό σύστημα είχε στείλει κάμερες να καταγράψουν τα πρόσωπα, αλλά με έξυπνη κίνηση τακτικής και αυτοπροστασίας τα άτομα απλώθηκαν κατά μήκος του πεζοδρομίου της πλατείας Συντάγματος και στο κάτω μέρος της πλατείας υπήρξαν πηγαδάκια όπου έγιναν πολιτικές ζυμώσεις. Κάποια στιγμή έκαναν την εμφάνισή τους 4 διμοιρίες των ΜΑΤ από τα πλάγια της πλατείας, από την πλευρά του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας και από την κάτω πλευρά αλλά αμέσως οι συγκεντρωμένοι συσπειρώθηκαν ανέβηκαν τα σκαλιά και μαζεύτηκαν στο πάνω μέρος της πλατείας. Τότε τα ΜΑΤ βλέποντας όλο τον κόσμο συγκεντρωμένο σε πυκνή διάταξη και να φωνάζει σαν μια γροθιά υποχώρησαν. Η εμφάνιση 4 διμοιριών ΜΑΤ είναι και μια απάντηση στους προπαγανδιστές και στους διεθνιστές λάτρεις των μεταναστών ότι ήταν μια ολιγομελή συγκέντρωση. Οι Πακιστανοί που έκαναν αντισυγκέντρωση μη γνωρίζοντας τους δρόμους και τα στενά της Αθήνας δεν κατάφεραν να προσεγγίσουν την πλατεία Συντάγματος.

Βέβαια η συγκέντρωση αυτή δεν θύμιζε σε τίποτα την ανάλογη συγκέντρωση που υπήρξε πριν λίγα χρόνια για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους. Αυτό δείχνει ότι ακόμη ο ελληνικός λαός συνεχίζει να υποτάσσεται στις εντολές αυτού του πολιτικά διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που παίζει το πολιτικό θέατρο και έχει μοιράσει ρόλους (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εξουσία, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Αντίφα διαμαρτυρία). Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει και ότι το 15χρονο κορίτσι θύμα δεν ανήκε στις τάξεις του «αντίφα – αντιεξουσιαστικού χώρου». 

Ο φόβος για επεισόδια ήταν αστείος και τον ανέπτυξαν κυρίως παρακρατικά κέντρα της ασφάλειας, αφού κανένας δεν θα τολμούσε να αγγίξει κάποιον που διαμαρτύρεται για τον βιασμό και τραυματισμό ενός ανήλικου κοριτσιού. Αν το έκανε θα σήμαινε ότι υποστηρίζει την παιδεραστία και τη βία κατά των ανηλίκων. 

Αυτό που δημιουργεί μεγάλες εντυπώσεις και δείχνει ότι το θέμα θέλουν να το θάψουν κέντρα εκτός Ελλάδας είναι η στάση που είχαν ανακριτής και εισαγγελέας υπέρ του Πακιστανού. Από τον εντοπισμό του και μετά ξεκίνησε ένα «γαϊτανάκι» με πολλούς εμπλεκόμενους που εξηγούν γιατί το ανθρωπόμορφο τέρας έτυχε ειδικής μεταχείρισης τόσο από τις αστυνομικές αρχές, όσο και από τη Δικαιοσύνη, που τον έκαναν με το ζόρι 19 ετών για να τον στείλουν στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα και από εκεί σε δίκη που δεν ξέρουμε καν πότε θα γίνει. Ακόμη άθλια εντύπωση προκαλεί η στάση των Δικαστών που άφησαν ελεύθερους τους επιχειρηματίες στους οποίους εργάζονταν ο Πακιστανός.

Η αληθινή ιστορία ενός πολέμου

Η τότε Reichsbank (σημερινή Bundesbank), βρισκόμενη υπό τον έλεγχο ιδιωτών, πλημμύρισε την αγορά με μάρκα (κάτι σαν τα σημερινά χαρτιά δηλαδή που τα αποκαλούμε χρήμα), δίνοντας την ευκαιρία στους κερδοσκόπους να «σορτάρουν» το μάρκο. Ως γνωστόν το «σορτάρισμα» είναι μια χρηματοπιστωτική διαδικασία στην οποία ο κερδοσκόπος δανείζεται κάτι που δεν έχει (μάρκο π.χ) το πουλάει στην αγορά των ομολόγων 

και βγάζει χρήμα αγοράζοντάς το ξανά σε χαμηλότερη τιμή (μας θυμίζει κάτι αυτό;). Αυτή η διαδικασία κατέστη εφικτή γιατί η τότε ιδιωτική Reichsbank (δεν ήταν ακόμα υπό τον έλεγχο των εθνικοσοσιαλιστών) τύπωνε μάρκα αφειδώς και όταν η ζήτηση του μάρκου πλέον είχε φθάσει στα ύψη τότε άλλες ιδιωτικές τράπεζες άρχισαν να τυπώνουν μάρκα με τη σειρά τους. Το αποτέλεσμα; Ένα αδιαχείριστο χρέος και πληθωρισμός, ο οποίος ακουμπούσε «την στρατόσφαιρα». Για να πάρει κάποιος ένα καρβέλι ψωμί, χρειαζόταν ένα «βαγονάκι» γεμάτο λεφτά!

Τότε ο Χίτλερ έκανε το αδιανόητο, το ανήκουστο, το ασυγχώρητο για τους τραπεζίτες. Κρατικοποίησε την Reichsbank και «έσφιξε τα λουριά». Πλέον νομοθετικά μόνον η τράπεζα που ανήκε στο κράτος μπορούσε να τυπώνει μάρκα και στη συνέχεια να τα δανείζει. Το πιο σημαντικό, όμως ήταν η έκδοση των λεγόμενων Treasury certificates, εγγράφων δηλαδή, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτούν κολοσσιαία έργα, όπως οι τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι, αντιπλημμυρικά φράγματα και άλλες δομές υπαγόμενες στο λεγόμενο Infrastructure. Το κόστος είχε υπολογιστεί τότε σε 1 δις (μάρκα), αλλά υπό τον εξής κανόνα. «Για κάθε μάρκο που θα εκδίδεται από την τράπεζα απαιτούμε το αντίστοιχο χρηματικό ανταποδοτικό όφελος της εργασίας αξίας ενός μάρκου ή των αγαθών αξίας ενός μάρκου που παράγονται».

Οι τραπεζίτες ορκίστηκαν να τον αφανίσουν μετά από αυτό και άρχισαν να σαμποτάρουν ακόμα και τις εξαγωγές της Γερμανίας, αλλά και για αυτό η κυβέρνηση είχε λύση. Το κράτος αντάλλασε αγαθά και εξοπλισμό απευθείας με τα άλλα κράτη, παρακάμπτοντας τους διατραπεζικούς μεσάζοντες (η Βενεζουέλα κρατάει αυτό το σύστημα μέχρι και σήμερα, γι αυτό ο Τσάβες στα μάτια των δυτικών είναι ο «δράκος της Αποκάλυψης»). Χαρακτηριστικό «αστείο» που έμεινε από εκείνη την εποχή ήταν ο διάλογος του Hjalmar Schacht (άνθρωπος του Rothschild, ο οποίος διετέλεσε για μια περίοδο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής τράπεζας και αντιτάχθηκε πεισματικά στις οικονομικές «καινοτομίες» που αναφέραμε πιο πάνω). Σύμφωνα με τον διάλογο, κάποιος Αμερικανός τραπεζίτης απευθυνόμενος στον Schacht είπε το εξής: « Dr Schacht πρέπει να έρθετε στην Αμερική, εκεί οι τράπεζες είναι γεμάτες χρήμα και αυτό είναι το πραγματικό banking». Η απάντηση του Schacht ήταν μνημειώδης: «Και εσείς πρέπει να έρθετε στην Γερμανία, δεν υπάρχει ίχνος χρήματος, και αυτό είναι το πραγματικό banking».

Η συνέχεια είναι γνωστή, οι τραπεζίτες δεν το ανέχονται αυτό και οδηγούν την Ευρώπη σε πόλεμο, μέσω της Αγγλίας και της Αμερικής ακόμα και μέσω του μισητού τους εχθρού Στάλιν. Χαρακτηριστικό ρηθέν από τα αρχεία των Ναζί, όπως θα δούμε παρακάτω είναι το ότι «φθάσαμε πολλές φορές στη νίκη, όταν ηττηθήκαμε μπροστά στις πύλες της Μόσχας και του Στάλινγκραντ και ποιος ευθυνόταν γι’αυτό; Οι προμήθειες των Αμερικανών στον Στάλιν!

Κι αν έσβησε

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή

Γεννήθηκα Ν. Ξυλούρης

Κώδικας ηθικής των Ινδιάνων

Πατριωτισμός και σοσιαλισμός

Την καλύτερη απάντηση σε όσους εκ του πονηρού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαχωρίζουν το εθνικό από το κοινωνικό ζήτημα, έχει δώσει ήδη από τον Ιανουάριο του 1897 ο Ιρλανδός Σοσιαλιστής επαναστάτης Τζέημς Κόννολυ (5 Ιουνίου 1868-12 Μαίου 1916) με το ιστορικό κείμενό του «Socialism and Nationalism» στην εργατική επιθεώρηση Shan Van Vocht. Παιδί ανθρακωρύχων μεταναστών στη Σκωτία ο Κόννολυ πέθανε για τις ιδέες του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα του Βρετανικού στρατού κατοχής της Ιρλανδίας μετά την αποτυχημένη Πασχαλινή Εξέγερση του 1916 στο Δουβλίνο. Ο Κόννολυ γνώριζε πως η εξέγερση εκείνη - μεσούντος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου - ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία αλλά επέμεινε μέχρι τέλους στην αναγκαιότητά της ως ένα είδος «θυσίας αίματος» των πεφωτισμένων του Ιρλανδικού έθνους που θα αφύπνιζε τον κοιμισμένο από αιώνες δουλείας κι αποικιοκρατίας Ιρλανδικό λαό. Πραγματικά, η εικόνα του βαρειά τραυματισμένου Κόννολυ, που μεταφέρθηκε σε φορείο στον τόπο της εκτέλεσης και εκτελέσθηκε δεμένος και ημιλυπόθυμος, σόκαρε τους Ιρλανδούς, τούς αφύπνισε και μέσα από τις τάξεις του ΙRA διεξήγαγαν το μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα τους (1919-1921).

Διαδικτυακή δράση και πολιτική στο πεζοδρόμιο

Αν περιμένατε να στραφούμε εναντίον εθνικιστών ή εθνικοσοσιαλιστών Ελλήνων είστε βαθιά νυχτωμένοι. Είναι καιρός να σταματήσουμε την ομφαλοσκόπηση και να ασχοληθούμε με τους πολιτικούς αντιπάλους. Ο Ελληνικός λαός που ζει τα τελευταία χρόνια υπό κατοχή δεν έχει καμιά όρεξη να ασχοληθεί με την πολιτική μιζέρια. Οι καπιταλιστές τοκογλύφοι ακολουθούν μια πολιτική που οδηγεί στη διάλυση της μεσαίας τάξης και του προλεταριάτου και στη συνέχεια την αγορά των πάντων (γη ακινήτων κ.α.). Το νέο αυτό ιδιοκτησιακό καθεστώς που έρχεται μετά αυτό το ξεπούλημα θα είναι πολυφυλετικό και θα αντιμετωπίζει τους Έλληνες σαν ιθαγενείς χωρίς κανένα δικαίωμα. Δηλαδή οι δήθεν προοδευτικοί νεοφιλελεύθεροι μας οδηγούν στην εποχή της άγριας Δύσης. Για την αντιμετώπιση αυτής της εισβολής και κατοχής χρειάζεται μια λαϊκή αντίσταση. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό από όλους τους εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές που επιμένουν να σκέφτονται με έναν ελιτισμό και να φοβούνται την λαϊκή υποστήριξη. Στις Θερμοπύλες δεν αντιμετώπισε τους Πέρσες ο Λεωνίδας μόνος του αλλά είχε δίπλα του τους πολίτες της Σπάρτης. Αυτό που χρειάζεται είναι να πεις μια πρόταση στον λαό που να του δώσει ελπίδα και τόλμη για να γίνει φαλαγγίτης στον αγώνα. Αλλά και η προσέγγιση του λαού τον τελευταίο καιρό φαίνεται να είναι πολύ δύσκολη. Βλέπετε οι Αμερικάνοι και οι Σιωνιστές καπιταλιστές εφεύρανε τα social media (facebook, twitter κ.α.). Για να μην παρεξηγηθώ δεν είμαι κατά του ίντερνετ. Θα ήταν τραγικό να δαγκώσω το χέρι που με βοηθά. Αλλά αυτό που κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι μέσω του ίντερνετ θα κάνουν την επανάσταση το θεωρώ τραγικό. Ναι είναι ένα πολύ καλό εργαλείο που αν το εκμεταλλευτείς θα έχεις τρομερά οφέλη αναγνωρισιμότητας αλλά δεν είναι η πανάκεια. Η απουσία δια ζώσης επαφής δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσει τη συντροφικότητα που είναι απαραίτητη σε κάθε λαϊκό κίνημα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους νεοφιλελεύθερους του Θάνου Τζήμερου, μια προσπάθεια που κατευθυνόταν από το εξωτερικό για να δημιουργηθεί ένα λαϊκό κίνημα συνεργατών και δοσιλόγων που θα αβαντάριζε τους τοκογλύφους κατακτητές μας. Ο Θάνος Τζήμερος, ένας ακόμη Νενέκος του πολιτικού συστήματος, που προσκυνά τις εντολές των ξένων κατακτητών, ήξερε να χρησιμοποιεί πολύ καλά τα social media. Είχε την ευστροφία να κάνει την προπαγάνδα του διαμέσου των χρηστών του διαδικτύου. Αυτό που δεν μπορούσε να κάνει όμως είναι να έχει αληθινή επαφή με την ομάδα του. Όλοι αυτοί που ήταν δίπλα του δεν είχαν καμιά πολιτική και ψυχολογική επαφή γιατί είχαν γνωριστεί μόνο μέσα από τα απρόσωπα κανάλια του διαδικτύου. Δεν είχαν καμιά άλλη συγκολλητική ουσία παρά μόνο το μέσο και τον υπολογιστή. Τα social media μπορούν να μεταφέρουν ιδέες, να χτίσουν αναγνωρισιμότητα και να δημιουργήσουν εντυπώσεις σε πολύ σύντομο χρόνο. Αλλά δεν μπορούν να ξεριζώσουν απόψεις που είναι βαθιά ριζωμένες εδώ και πολλά χρόνια, ούτε να καλλιεργήσουν τις σχέσεις που απαιτούνται για να ζυμωθεί μια πολιτική ομάδα και να αποκτήσει ιδεολογική ταυτότητα. Και αυτό είναι πολύ βασικό γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να δώσει στον λαό να καταλάβει τις προτάσεις της. Τα social media απελευθερώνουν πρόσωπα, ταξιδεύουν τις ιδέες, μα δεν φτιάχνουν πολιτικούς σχηματισμούς, δεν γεννούν πολιτικά κόμματα ούτε επαναστάσεις, από το μηδέν. Απλά αν έχουν δημιουργηθεί τότε τα υπηρετούν.

Αγώνας εναντίον των εχθρών

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο μεγάλος εχθρός μας. Για να τον νικήσουμε δεν αρκεί μόνο το διαδίκτυο αλλά χρειάζεται και το πολιτικό «πεζοδρόμιο». Εκεί γεννιέται η συντροφικότητα εκεί ματώνουν οι αγωνιστές. Και όπως έλεγε ο Έρνεστ Ρεμ πριν πολλά χρόνια «το να εξουσιάζεις τους δρόμους είναι το «κλειδί» για να εξουσιάζεις το κράτος». Και πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν αρκεί η «εθνική» επανάσταση, που θα βοηθήσει στην απελευθέρωση του ελληνικού λαού από τους τοκογλύφους κατακτητές, αλλά είναι αναγκαία και η δεύτερη «εθνικοσοσιαλιστική» επανάσταση, για να υλοποιηθούν τα οικονομικά μέτρα κατά των πλουσίων των μεγαλοϊδιοκτητών, η εθνική πολιτοφυλακή να αντικαταστήσει την αστυνομία και ο λαϊκός ελληνικός στρατός τον επαγγελματία καριερίστα στρατιωτικό που προσκυνά το ΝΑΤΟ. Ο σοσιαλισμός για μας δεν σημαίνει κρατισμός αλλά «θυσία χάριν του συνόλου».

Οι ρίζες λοιπόν του Ε/Σ μπορούν να αναζητηθούν στην Αρχαία Ελλάδα, στη σκέψη και τους Νόμους του Πλάτωνος και στη σύλληψή του για μια Φυσική Ζωή. Ο Έλληνας θα είναι συμφιλιωμένος με τη Φύση και την Κοινότητα των Ελλήνων, την οποία υποχρεούται να υπηρετεί και να προασπίζεται. Το άτομο δεν είναι μόνο του – ως περιφερόμενη μονάδα, όπως θέλει να τον βλέπει ο φιλελευθερισμός και ο προλεταριακός μαρξισμός. Ανήκει στο λαό του. Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι το σύστημα που επιχειρεί την δίκαιη κατανομή του πλούτου στη λαϊκή κοινότητα. Όλοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα είτε είναι στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Οι μικροϊδιοκτήτες δεν πρόκειται να χάσουν ούτε το σπίτι τους ούτε το χωράφι τους. Η Ελληνική γη μας ενώνει. Η Φύση υπάρχει μέσα μας. Είναι το Αίμα της Φυλής μας, είναι το Αίμα των Προγόνων μας που καλούμαστε να τιμούμε.

Στήριξη και από τον ελληνισμό του εξωτερικού

Εμείς λέμε «δημιούργησε και ζήσε». Θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είμαστε όμως παράφρονες να θέλουμε να σταματήσει η παραγωγή όπως θέλει η αριστερά. Ζητάμε να γίνουμε αυτάρκεις σαν έθνος. Η πραγματική δημιουργική εργασία είναι η εργασία του εργάτη και του αγρότη. Αυτούς πρέπει να αμείβουμε περισσότερο. Τα λαμόγια που έκλεψαν το δημόσιο χρήμα του Έλληνα φορολογούμενου, θα το επιστρέψουν και θα τιμωρηθούν σκληρά και αυτοί και οι οικογένειές τους. Μόνο με συνεχείς αγώνες και με διαδοχικές προσεγγίσεις θα πλησιάσουμε την κοινωνική ευτυχία. Και λέγοντας αγώνες δεν μιλάμε για ταξικούς, αλλά για μια συνολική προσπάθεια του λαού να υπερνικά διαρκώς τις συνεχείς δυσκολίες και τα αφάνταστα εμπόδια που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε μέχρι τον τελικό στόχο, που είναι να αναλάβουμε την ηγεσία του Ελληνικού Έθνους. Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια ισχυρή πατρίδα. Μόνο μια ισχυρή Ελλάδα θα μπορέσει να υπερασπιστεί την Ελληνική φυλή, τον Ελληνισμό της διασποράς που ζει σε κάθε περιοχή του πλανήτη. Αλλά για αν γίνει αυτό θα πρέπει και τα Ελληνόπουλα του εξωτερικού να βοηθήσουν να αναπτυχθεί ο Εθνικοσοσιαλισμός στην πατρίδα μας και να πάψουν να στηρίζουν τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου, που οδήγησαν σε απαξίωση την κοιτίδα του Ελληνισμού.

Ισχυρή Ελλάδα σημαίνει σεβασμός στον Έλληνα και στον Ελληνικό Πολιτισμό.

Οι 14 θέσεις των Γερμανών

Ποιο το νόημα του μεγάλου πολέμου; Η γερμανική επανάσταση! Αυτή η μεγαλειώδης επανάσταση του εικοστού αιώνα, όπου ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος αποτελούσε μόνο το πρώτο μέρος, της οποίας όλες οι απόπειρες ανατροπής, ανταρσίας και μαχών, αποτελούν μόνο το μερικό στο οποίο η μοίρα εξετάζει και απορρίπτει διάφορες λύσεις προκειμένου να φτάσει στη λύση. Σε όλα τα επίπεδα της ζωής, το πνευματικό, το διανοητικό, λαβαίνουν χώρα μεγάλες αλλαγές, συγκεχυμένες στην έκφρασή τους, τεμαχισμένες στη μορφή τους, εμπεριέχουσες όμως την ίδια «μελωδία», αναπτυσσόμενες για τον ίδιο στόχο.

Όμως αυτός ο στόχος είναι η γερμανική επανάσταση, η επανάσταση των πατροπαράδοτων αξιών, μέσω της οποίας η μεγάλη γαλλική επανάσταση, η νίκη του φιλελευθερισμού, θα ανατραπεί, θα αντικατασταθεί και θα παραγκωνιστεί! Είναι η επανάσταση της ψυχής ενάντια στο μυαλό, του εθνικισμού ενάντια στον ατομισμό, του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό και αν προσπαθήσουμε να ανακοινώσουμε το πολύ πλούσιο περιεχόμενό της με έναν σχηματικό τρόπο, διακηρύσσουμε:

Οι 14 θέσεις της γερμανικής επανάστασης.

Ι. Η γερμανική επανάσταση αρνείται ενώπιον του Θεού και του κόσμου τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις «συνθήκες ειρήνης» των Βερσαλλιών και του Αγίου Γερμανού, συνθήκες που βασίζονται στο ψέμα της ενοχής της Γερμανίας και επιβλήθηκαν με τη βία. Η γερμανική επανάσταση διεξάγει αδυσώπητο, φανατικό πόλεμο, με όλα τα μέσα, μέχρι να κατορθώσει να ακυρώσει όλες αυτές τις επιβαλλόμενες συνθήκες και όλες τις συμφωνίες που βασίζονται σ’αυτές.

ΙΙ. Η γερμανική επανάσταση προβάλλει την ελευθερία του γερμανικού έθνους σε ένα ισχυρό γερμανικό κράτος που θα αγκαλιάζει όλους τους Γερμανούς της κεντρικής Ευρώπης και που από το Memel ως το Strassbourg, από το Εupen ως τη Βιέννη, θα αγκαλιάζει όλους τους Γερμανούς της κυρίως πατρίδας και των αλύτρωτων περιοχών και εξαιτίας του μεγαλείου και της ικανότητάς του θα αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της λευκής Ευρώπης.

ΙΙΙ. Η γερμανική επανάσταση αρνείται να κυριαρχήσει και να εκμεταλλευτεί ξένους λαούς και έθνη. Δε θέλει τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από επαρκή ζωτικό χώρο για το νεοσύστατο έθνος των Γερμανών και εφόσον αυτό το βαθύτατο φυσικό δικαίωμα στη ζωή έρχεται σε αντίθεση με αυτό άλλων λαών και εθνών, η γερμανική επανάσταση αναγνωρίζει την απόφαση για πόλεμο ως τη θέληση της μοίρας.

IV. Η γερμανική επανάσταση διακηρύσσει ότι είναι αποκλειστικός σκοπός του κράτους να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του έθνους και τις στρατολογεί για την εγγύηση της ζωής και του μέλλοντος αυτού του έθνους. Δέχεται κάθε μέσο που προωθεί αυτό το σκοπό και απορρίπτει κάθε μέσο που τον υποσκάπτει.

V. Για το λόγο αυτό η γερμανική επανάσταση απαιτεί την πιο σκληρή χρήση μιας ισχυρής κεντρικής αρχής ενάντια σε όλες τις ενοχλητικές και επιζήμιες οργανώσεις, είτε πολιτικές, είτε κινήματα, είτε θρησκευτικές. Το κεντρικό κράτος του γερμανικού έθνους θα συνδέει μαζί, με τους πιο ισχυρούς δεσμούς εκείνες τις δυνάμεις των τοπικών παραδόσεων και εκείνες των ηθικιστών.

VI. Σαν μια απαραίτητη επέκταση των υψηλών καθηκόντων του κράτους, η γερμανική επανάσταση δίνει ελεύθερο πεδίο για την ανάπτυξη στις δυνάμεις κατεχόμενης αυτοκυβέρνησης, που έχουν περιοριστεί και καταπιεσθεί από ένα δίχως ζωή φιλελεύθερο σύστημα. Τιμά τον ζωντανό οργανισμό σε επαγγελματικά και κατοχικά μπουντρούμια, με έναν τεχνητό κοινοβουλευτισμό και όπως οπουδήποτε και παντού, τιμά την προσωπική υπευθυνότητα της ηγεσίας πάνω στην ανευθυνότητα μιας ανώνυμης μάζας.

VII. Η γερμανική επανάσταση προκρίνει ότι το γερμανικό έθνος αποτελεί μια κοινότητα της μοίρας. Έχει όμως και την επίγνωση ότι μια κοινότητα της μοίρας δεν είναι μόνο κοινότητα αναγκών αλλά και κοινότητα «ψωμιού» και γι’ αυτό αποδέχεται όλες τις επιταγές που γεννά αυτή η αναγνώριση σύμφωνα με τη βασική αρχή: «Το κοινό καλό πριν από το ατομικό».

VIII. Έτσι η γερμανική επανάσταση απορρίπτει το ατομικιστικό οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού και η ανατροπή του αποτελεί προαπαιτούμενο για την επιτυχία της γερμανικής επαναστάσεως. Με την ίδια αποφασιστικότητα η γερμανική επανάσταση αποδέχεται το συλλογικό οικονομικό σύστημα του σοσιαλισμού, ξεκινώντας από και καταλήγοντας στη γνώση ότι σκοπός κάθε οικονομικού συστήματος είναι αποκλειστικά η ικανοποίηση των αναγκών του έθνους, όχι τα πλούτη και τα κέρδη.

IX. Για το λόγο αυτό η γερμανική επανάσταση διακηρύσσει το μέγιστο δικαίωμα ιδιοκτησίας στη γη και τα μεταλλεύματα. Οι γαιοκτήμονες είναι μόνο δανειστές του έθνους και είναι υπόλογοι απέναντι στο έθνος και το κράτος γιατί το έθνος συνολικά υπερασπίζεται την ιδιοκτησία.

Χ. Στα πλαίσια του ίδιου δικαιώματος, η γερμανική επανάσταση προκρίνει το δικαίωμα όλων των εργατών να μοιράζονται την ιδιοκτησία, το κέρδος και τη διαχείριση της οικονομίας του γερμανικού έθνους, το οποίο κάθε λαϊκός σύντροφος υπηρετεί. Το προσωπικό του μερίδιο στην ιδιοκτησία, το κέρδος και τη διαχείριση, είτε αυξημένο, είτε περιορισμένο, οδηγεί σε μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Η γερμανική επανάσταση γνωρίζει και αναγνωρίζει την κινητήρια δύναμη του προσωπικού κέρδους, την εντάσσει όμως σε μια ευρύτερη κλίμακα για το κοινό καλό.

ΧΙ. H γερμανική επανάσταση αντιλαμβάνεται το κοινό καλό ούτε ως συσσώρευση υλικών αγαθών, ούτε ως μια απεριόριστη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, αλλά αποκλειστικά ως την αποκατάσταση και τη διατήρηση στην υγεία αυτού του θεόσταλτου οργανισμού, του έθνους. Μόνο τότε μπορεί το γερμανικό έθνος να εκπληρώσει το καθήκον που του ανατέθηκε από τη μοίρα.

ΧΙΙ. Η γερμανική επανάσταση αντιλαμβάνεται αυτό το καθήκον ως την πλήρη ανάπτυξη του μοναδικού λαϊκού χαρακτήρα και γι’αυτό μάχεται με κάθε μέσο ενάντια στη φυλετική κατάπτωση ή στις ξένες επιρροές στον πολιτισμό και είναι υπέρ μιας λαϊκής αναγέννησης και αγνότητας του γερμανικού πολιτισμού. Αυτή η μάχη αφορά ειδικά στους Εβραίους που σε συνδυασμό με τις διεθνείς δυνάμεις της μασονίας και του υπερ -μοντανισμού, μερικώς εξαιτίας της φύσης τους και εξαιτίας του διεθνισμού, τη ζωή της γερμανικής ψυχής.

ΧΙΙΙ. Η γερμανική επανάσταση μάχεται επίσης κατά του ιουδαιορωμαϊκού δικαίου και υπέρ ενός γερμανικού δικαίου με επίκεντρο το Γερμανό και την τιμή του και που συνειδητά θα αποδέχεται και θα εκτιμά την ανισότητα των ανθρώπων. Αυτός ο γερμανικός νόμος αναγνωρίζει ως πολίτες μόνο λαϊκούς συντρόφους και «μετρά» τον καθένα ανάλογα με την προσφορά του για το κοινό καλό.

XΙV. Η γερμανική επανάσταση ανατρέπει την κοσμοθεωρία της μεγάλης γαλλικής επανάστασης και διαμορφώνει το πρόσωπο του 20ου αιώνα. Είναι εθνικιστική, ενάντια στην υποδούλωση του γερμανικού λαού. Είναι σοσιαλιστική, ενάντια στην τυραννία του χρήματος. Είναι λαϊκή, ενάντια στην καταστροφή της γερμανικής ψυχής, όμως όλα αυτά είναι για το καλό του έθνους. Για χάρη αυτού του έθνους, η γερμανική επανάσταση δεν απέχει από τη μάχη, δε θεωρεί καμιά θυσία αρκετή, κανέναν πόλεμο πολύ αιματηρό, γιατί η Γερμανία πρέπει να ζήσει! Έτσι εμείς οι νέοι νιώθουμε έντονα τον παλμό της γερμανικής επανάστασης, έτσι εμείς οι στρατιώτες του μετώπου βλέπουμε το πρόσωπο του κοντινού μέλλοντος και βιώνουμε ταπεινά και υπερήφανα το ρόλο των εκλεκτών, να πολεμήσουν, να κερδίσουν τη μάχη του 20ου αιώνα, ικανοποιημένοι που θα δουν το νόημα του πολέμου!

Ο Παντελής Καζάκος και η υποκρισία

Πριν αρκετό καιρό ο Παντελής Καζάκος έφτασε για δεύτερη φορά στην ελληνική «δικαιοσύνη». Φυσικά το παραμύθι επαναλήφθηκε ξανά, τα ΜΜΕ μας έπρηξαν με τις γραφικές τους μαλακίες για «το ανθρωπόμορφο ρατσιστικό κτήνος», «ζωντανεύει η φρίκη του ρατσιστή» και άλλες πίπες. Δεν περιμέναμε τίποτα άλλο από τα φερέφωνα του πολιτικού καθεστώτος της μεταπολίτευσης. Αυτό όμως που μα απογοήτευσε ήταν η υποκρισία των αριστερών και των δήθεν «εθνικιστών» πάνω στο θέμα. Από τη μια οι αριστεροί αντί να αντιμετωπίσουν το ζήτημα σοβαρά και να δείξουν τους αληθινούς ενόχους πίσω από τις πράξεις του Παντελή, που είναι το κράτος και το κεφάλαιο, τα οποία με την τακτική του πολυφυλετισμού προσπαθούν να διασπάσουν την εργατική τάξη στις κοινωνίες της Ευρώπης, αυτοί ακολούθησαν την πολιτική της δαιμονοποίησης που χρησιμοποίησε και το πολιτικό σύστημα, πιστεύοντας με μεγάλη αφέλεια ότι έτσι πλήττουν τον ρατσισμό. Είναι βαθιά νυχτωμένοι. Από την άλλη για ακόμη μια φορά οι ακροδεξιοί λειτούργησαν υπό το κράτος πανικού, καταδίκασαν τον Καζάκο με τόση δριμύτητα, που σίγουρα αν ήταν αυτοί οι δικαστές του θα τον έστελναν στο απόσπασμα. Ούτε μισή στήλη δεν αφιερώθηκε στα αίτια που οδήγησαν το παιδί αυτό στις πράξεις του, από τα έντυπα του χώρου. Εάν πρέπει να κατακρίνουμε για κάτι τον Παντελή Καζάκο είναι ότι σπατάλησε τις σφαίρες του πάνω σε 9 μετανάστες, ενώ θα έπιαναν περισσότερο τόπο εάν τις χρησιμοποιούσε πάνω στους εργοδότες των μεταναστών, πάνω στα γουρούνια αυτά που πλουτίζουν από τον ιδρώτα των εργατών. Από τότε αυτοί φρόντισαν να φέρουν στην πατρίδα μας αρκετές χιλιάδες μετανάστες ακόμη και να γκετοποιήσουν τις ελληνικές πόλεις. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΖΑΚΟ.      

Ευχαριστούμε τους πολιτικούς που βοήθησαν να κλείσουμε

Δεκάδες μαγαζιά έχουν κλείσει στο Ηράκλειο Κρήτης μόνο το 2012. Μία θλιβερή πραγματικότητα που ανάγκασε τους εμπόρους να στείλουν τα δικά τους ευρηματικά μηνύματα σε αυτούς που τους στέρησαν την δουλειά τους , την επιχείρησή τους και κατ’ επέκταση την ζωή τους.Τους πολιτικούς.

Πολλοί από τους επιχειρηματίες που έχασαν τα πάντα και έχουν ακόμα χρέη να εξοφλήσουν δεν περιμένουν πια την περιβόητη ανάπτυξη που τους έταξαν εδώ και καιρό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένας επιχειρηματίας από την Κρήτη που μετά από 22 χρόνια δουλειάς έχασε τα πάντα, έκλεισε την επιχείρησή του και άφησε ένα συγκλονιστικό μήνυμα στην έξω τζαμαρία του άδειου μαγαζιού του.

"Κλείνουμε μετά από 22 χρόνια λίγο πριν συνταξιοδοτηθούμε. Ευχαριστούμε από καρδιάς όσους συνεργάστηκαν μαζί μας αυτά τα χρόνια", αναφέρει ο επιχειρηματίας και συνεχίζει:

"Ευχαριστούμε ακόμα με πολύ παράπονο όσους πολιτικούς και άλλους παράγοντες που με τα λάθη τους, την ανικανότητά τους ή την αδιαφορία τους βοήθησαν να κλείσουμε τα μαγαζιά μας.

Ζητούμε από τους επόμενους που θα εκλεγούν να αγαπήσουν περισσότερο τους Έλληνες..."  

Τα 10 ερωτήματα

Ερώτηση 1.
Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2.
Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να "ξετινάξει" μία χώρα;

Ερώτηση 3.
Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56%, την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4.
Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (το 2000) να πληρώνεται με 2.000 ευρώ μισθό, όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5.
Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος, να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές; Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί: α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό! β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών! γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές. δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1.700 ευρώ τον μήνα!

Ερώτηση 6.
Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13,5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7.
Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8.
Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9.
Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10.
Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους; Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;