Ευχαριστούμε τους πολιτικούς που βοήθησαν να κλείσουμε

Δεκάδες μαγαζιά έχουν κλείσει στο Ηράκλειο Κρήτης μόνο το 2012. Μία θλιβερή πραγματικότητα που ανάγκασε τους εμπόρους να στείλουν τα δικά τους ευρηματικά μηνύματα σε αυτούς που τους στέρησαν την δουλειά τους , την επιχείρησή τους και κατ’ επέκταση την ζωή τους.Τους πολιτικούς.

Πολλοί από τους επιχειρηματίες που έχασαν τα πάντα και έχουν ακόμα χρέη να εξοφλήσουν δεν περιμένουν πια την περιβόητη ανάπτυξη που τους έταξαν εδώ και καιρό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένας επιχειρηματίας από την Κρήτη που μετά από 22 χρόνια δουλειάς έχασε τα πάντα, έκλεισε την επιχείρησή του και άφησε ένα συγκλονιστικό μήνυμα στην έξω τζαμαρία του άδειου μαγαζιού του.

"Κλείνουμε μετά από 22 χρόνια λίγο πριν συνταξιοδοτηθούμε. Ευχαριστούμε από καρδιάς όσους συνεργάστηκαν μαζί μας αυτά τα χρόνια", αναφέρει ο επιχειρηματίας και συνεχίζει:

"Ευχαριστούμε ακόμα με πολύ παράπονο όσους πολιτικούς και άλλους παράγοντες που με τα λάθη τους, την ανικανότητά τους ή την αδιαφορία τους βοήθησαν να κλείσουμε τα μαγαζιά μας.

Ζητούμε από τους επόμενους που θα εκλεγούν να αγαπήσουν περισσότερο τους Έλληνες..."  

Τα 10 ερωτήματα

Ερώτηση 1.
Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2.
Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να "ξετινάξει" μία χώρα;

Ερώτηση 3.
Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56%, την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4.
Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (το 2000) να πληρώνεται με 2.000 ευρώ μισθό, όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5.
Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος, να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές; Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί: α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό! β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών! γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές. δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1.700 ευρώ τον μήνα!

Ερώτηση 6.
Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13,5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7.
Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8.
Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9.
Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10.
Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους; Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;

Έλληνες μετανάστευσαν στη Γερμανία

Κατά 90% αυξήθηκε το 2011 ο αριθμός των Ελλήνων που μετανάστευσαν στη Γερμανία, σύμφωνα με στοιχεία της Γερμανικής κυβέρνησης. Όπως αναφέρει το Reuters, η Γερμανία σημείωσε ιστορικό ρεκόρ στον αριθμό μεταναστών καθώς είδε περί τους 280.000 πολίτες να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και με σκοπό να αναζητήσουν την τύχη τους στη Γερμανία. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας οι Έλληνες που μετανάστευσαν στην Γερμανία αγγίζουν τους 24.000, οι Πολωνοί φτάνουν τους 160.000 και οι Ούγγροι τους 41.000. όσο για τον αριθμός των Ισπανών μεταναστών στη Γερμανία αυτός αυξήθηκε κατά 52% φτάνοντας τις 20.700. ΑΥΤΟ ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ. ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΑΡΑΠΗΔΕΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΙΑΤΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΟΝΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ

Late November

BLOW IN THE WIND

Fragile Dreams

A Fine Day To Exit

Εκατοντάδες ανήλικες βιάστηκαν από μετανάστες

Σοκ έχουν προκαλέσει στην Βρετανία οι αποκαλύψεις για την αποτρόπαια δράση συμμορίας που φέρεται να έχει βιάσει πάνω από 630 νεαρά κορίτσια- ακόμη και 13 ετών- την τελευταία πενταετία. Τα θύματα έζησαν εφιαλτικές στιγμές καθώς βιάζονταν κατ’ εξακολούθηση, ενώ υποχρεώνονταν να καταναλώνουν αλκοόλ και ναρκωτικές ουσίες. Εννέα από τους συλληφθέντες δράστες- ασιατικής καταγωγής- κρίθηκαν ένοχοι για βιασμούς τουλάχιστον 47 κοριτσιών.

Oι 9 δράστες, 22-59 ετών, πλησίαζαν τα κορίτσια κυρίως το βράδυ, σε χώρους όπως τα ταχυφαγεία και εκμεταλλευόμενοι το νεαρό της ηλικίας τους, τα μεθούσαν, τους χορηγούσαν ναρκωτικές ουσίες και τα προωθούσαν σε διάφορα σπίτια στην βόρεια Βρετανία όπου τα μετέτρεπαν σε αντικείμενα του σεξ, βιάζοντάς τα κατ’ εξακολούθηση.

Οι 8 εκ των καταδικασθέντων δραστών είναι από το Πακιστάν, ενώ ο ένατος είναι από το Αφγανιστάν και είχε κάνει αίτηση για άσυλο. Όπως αναφέρει η Guardian, πιστεύεται ότι τουλάχιστον άλλα 50 μέλη του «δικτύου» διαφεύγουν της σύλληψης.

Σύμφωνα με τους Times ο αριθμός των θυμάτων είναι ασύλληπτος. Ιδρύματα της Βρετανίας έχουν καταγράψει τουλάχιστον 631 περιπτώσεις κοριτσιών που διακινούνταν από συμμορίες και κακοποιήθηκαν σεξουαλικά την τελευταία 5ετία. Εκ των 631 περιπτώσεων οι 187 σημειώθηκαν τους 10 περασμένους μήνες.

Δυο εκ των θυμάτων της συμμορίας έχασαν τη ζωή τους, μια 13χρονη έμεινε έγκυος και αναγκάστηκε να αποβάλλει, ενώ μια 15χρονη κατήγγειλε ότι βιάστηκε από 25 άνδρες Πακιστανικής καταγωγής μέσα σε μια νύχτα.

Οι αποκαλύψεις προκαλούν τρόμο, αποστροφή αλλά και αγανάκτηση όχι μόνο για το δράμα των άτυχων κοριτσιών, αλλά και για το γεγονός ότι οι προ 4ετίας καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση μιας 15χρονης δεν ερευνήθηκαν και δεν αξιοποιήθηκαν για τον εντοπισμό των εγκληματιών, καθώς η μάρτυρας δεν είχε κριθεί «αξιόπιστη».

ΑΦΗΣΑΝ ΚΑΛΗ ΣΠΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΟΙ ΑΣΙΑΤΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΙΣ

Οι εκλογές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου

Οι εκλογές υπήρξαν ένα από τα αγαπημένα θέματα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Αξέχαστες ερμηνείες, διαχρονικές ατάκες και προεκλογικές δεσμεύσεις που μοιάζουν να μην άλλαξαν ποτέ. Ο κινηματογράφος εμπνεύστηκε από την πολιτική ζωή, τα «ήθη και έθιμα» υποψηφίων και ψηφοφόρων. Ή μήπως συμβαίνει και το αντίθετο;

Μία από τις κλασικότερες ταινίες είναι χωρίς αμφιβολία το «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965) σε σκηνοθεσία και σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου.

Πρωταγωνιστής ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο ρόλο του υπουργού Αγροτικής Ανασυγκροτήσεως Ανδρέα Μαυρογιαλούρου.

Ένα μικρό ατύχημα με το αυτοκίνητο σε ένα ξεχασμένο χωριό της εκλογικής του περιφέρειας, θα γίνει η αιτία ο Μαυρογιαλούρος να ανακαλύψει τις απάτες του ιδιαιτέρου του παρέα με τον κομματάρχη της περιοχής Γκρούεζα.

Προσποιούμενος και ο ίδιος ο υπουργός ότι είναι «εμπορευάμενος» θα ακούσει τα παράπονα των κατοίκων και θα φασκελώσει μαζί τους τον υπουργό Μαυρογιαλούρο. Στο τέλος θα υποβάλει την παραίτησή του και θα προσπαθήσει να βάλει σε τάξη το σπίτι του.

Η πιο κλασική ατάκα εκείνη της ταινίας: «Θα σας εξαφανίσομεν». Τη χρησιμοποιεί κατά λάθος ο υπουργός στην πρόβα του λόγου του.

Ο Γκρούεζας εκείνης της ταινίας, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, θα δώσει ρεσιτάλ ηθοποιίας και στην ταινία «Τζένη Τζένη» (1966) σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο Ασημάκη Γιαλαμά και Κώστα Πρετεντέρη.

Σε ένα νησί ανταγωνίζονται δύο ισχυροί κομματάρχες: ο Μίλτος Κασανδρής και ο Κοσμάς Σκούταρης. Η σύγκρουση θα γίνει αναπόφευκτη όταν ο Κασανδρής αποφασίσει να ρίξει στην πολιτική τον ανιψιό του Νίκο Μαντά (Ανδρέας Μπάρκουλης).

Ο Κοσμάς Σκούταρης (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) στηρίζει με παθός τον παλαιό πολιτικό Γκόρτσο, όμως η πληροφορία ότι βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης, θα τον αναγκάσει να αλλάξει στρατόπεδο. «Οι εκλογές αυτές είναι μουγγές» είναι μία από τις πλέον χαρακτηριστικές του ατάκες.

Στο «παιχνίδι» της πτώχευσης και ένας εκβιασμός σε βάρος της κόρης του Σκούταρη, Τζένης (Τζένη Καρέζη), η οποία αναγκάζεται να παντρευτεί με λευκό γάμο τον φέρελπι πολιτικό Νίκο Μαντά.

Το ζευγάρι των Βασίλη Αυλωνίτη-Γεωργίας Βασιλειάδου χάρισαν και εξακολουθούν να χαρίζουν άφθονο γέλιο.

Οι δύο τους θα ριχτούν στην αρένα των δημοτικών εκλογών στην ταινία «Η κυρία δήμαρχος» (1960) σε σκηνοθεσία Ροβήρου Μανθούλη και σενάριο Β. Παπαμιχάλη. Η μουσική της ταινίας είναι του Μάνου Χατζηδάκι.

Η Ασπασία Ζορμπαλά και ο Ανάργυρος Προκόπης διατηρούν ταβέρνες, η μία απέναντι στην άλλη. Έχουν κακές σχέσεις, τσακώνονται σαν τον σκύλο με τη γάτα και αποφασίζουν να διεκδικήσουν τη δημαρχία σε έναν προεκλογικό αγώνα με άφθονες, σχεδόν απίθανες υποσχέσεις.

Η Γεωργία Βασιλειάδου έχει και πιο... πονηρές ιδέες: «θα σε εκθέσω και σένα» λέει στη νεαρή Αλέκα Στρατηγού: «Εγώ θα μιλάω και εσύ θα δείχνεις» της εξηγεί.

Ο Βασίλης Αυλωνίτης είναι μάλλον πιο παραδοσιακός: «δεν θα αφήσουμε τα χελιδόνια να μας κουτσουλάνε όλη μέρα. Θα διορίσουμε τέσσερις να τα διώχνουν με τα καλάμια» δεσμεύεται.

Οι δύο υποψήφιοι δεν γνωρίζουν όμως ότι τα παιδιά τους είναι ερωτευμένα και θα κάνουν το παν για να συμφιλιώσουν και τους γονείς τους.

Στο ρόλο της πολιτικού και η Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία «Η βουλευτίνα» (1966) σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη και σενάριο Λάκη Μιχαηλίδη και Κ.Κατσαμπή.

Η αξέχαστη Ρένα Βλαχοπούλου ως Ρένα Βαρλάμου έχει αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις του αρραβωνιαστικού της και υποψήφιου βουλευτή Περικλή Αράπη (Σταύρος Ξενίδης).

Τελικά όμως η ίδια ενθουσιάζεται από το «μικρόβιο» της πολιτικής, τη γοητεία του ρουσφετιού και της υπόσχεσης με αντάλλαγμα τον πολυπόθητο σταυρό προτίμησης.

Ίσως η πλέον χαρακτηριστική ταινία να ήταν ο «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954) σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου και σενάριο Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου.

Πρωταγωνιστούν ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Αννα Συνοδινού και ο Βύρων Πάλλης.

Η Αννα Συνοδινού, κόρη μιας εύπορης οικογένειας, επιστρέφει από την Ελβετία παντρεμένη με έναν νερό επιστήμονα, τον Θανασάκη (Βύρωνας Πάλλης). Όνειρο και μοναδική φιλοδοξία του Θανασάκη, να γίνει πολιτικός.

Ο αφελής και καλόκαρδος αδελφός της Συνοδινού, ο Ντίνος Ηλιόπουλος ξοδεύει κάθε οικονομία του για να τον βοηθήσει προεκλογικά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Και όταν ο Θανασάκης του εξηγεί ότι μπορεί να μην εξελέγη, αλλά «έχω 3.960 ψηφοφόρους στη χούφτα μου», ο Ντίνος Ηλιόπουλος τού απαντά: «βουλευτής δεν βγήκες, οπότε αμόλα τους».

Γρήγορα όμως προκηρύσσονται νέες εκλογές και ο Θανασάκης αποφασίζει να ξαναπολιτευτεί, με το αντίπαλο κόμμα. Αποτυγχάνει όμως και πάλι.

Η πολιτική δεν του πήγαινε του Θανασάκη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος το μόνο που μπορεί να του προσφέρει είναι μια ποδιά για να κουβαλά σακιά στον ώμο..

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος πρωταγωνιστεί και στην ταινία «Ζητείται ψεύτης« (1961) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Διαλιανίδη, βασισμένη στο θεατρικό του Δημήτρη Ψαθά.

Παίζει τον Θεόδωρο Πάρλα (Ψευτοθόδωρος), έναν άνθρωπο με μοναδικό ταλέντο στα ψέματα. Ένας τέτοιος τύπος δεν μπορεί παρά να συγκινήσει τον βουλευτή Θεόφιλο Φερέκη (Παντελής Ζερβός), ο οποίος έχει στηρίξει την πολιτική του ύπαρξη στις απραγματοποίητες προεκλογικές υποσχέσεις.

Έξω οι ξένοι

Του Ακρίτα

Μία μόλις μέρα πριν τις εκλογές - διόλου τυχαία φυσικά... - θα επιχειρήσουμε να δούμε υπό άλλη οπτική γωνία τις συνθήκες που διαμορφώνονται στην Πατρίδα μας.

Πάμε λοιπόν...

1. Οι λαϊκές μάζες είναι θηλυκές στην συμπεριφορά τους. Αυτό δεν σημαίνει πως ακολουθούν τυφλά τον άντρακλα Ηγέτη αλλά ότι επιλέγουν ενστικτωδώς αυτόν που θα τους εξασφαλίσει την επιβίωση τους. Οι μάζες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψουν οποιαδήποτε πολιτική θέση για την ακριβώς αντίθετη της μόνο και μόνο διότι διασθάνονται τις καλύτερες προοπτικές της δεύτερης. Ακόμη και αν ακολουθήσουν μια Ιδέα ή πολιτική θέση μέχρι τα άκρα αυτό θα το κάνουν σε ένα κοινωνικό ανάλογο ενός ερωτικού παροξυσμού: αμέσως μετά την κορύφωση θα επανακάμψουν στην φυσική τους θέση.

Επί του πρακτέου οι Έλληνες πέρασαν εν μια νυκτί από κεντρώους σε φιλοαπριλιανούς, κατόπιν σε καραμανλικούς, ύστερα έγιναν σοσιαλιστές, μετά εκσυγχρονιστές, κατόπιν δεξιοί νοικοκυραίοι κι ύστερα έγιναν σοσιαλδημοκράτες... Να είστε βέβαιοι πως αύριο μπορεί να γίνουν αριστεροί ή φιλελεύθεροι ή εθνικιστές: οι προτάσεις είναι πολλές κι η μπίλια γυρίζει. Την επόμενη των εκλογών θα έχει αρχίσει να διαφαίνεται που θα κάτσει και ποιοι γαμπροί θα συγκρουστούν μέχρι τέλους για την πολύφερνη νύφης: την λαϊκή μάζα.

2. Συχνά η Ιστορία γράφεται από ανθρώπους που δεν το ήθελαν, δεν το επεδίωξαν, δεν είχαν το κατάλληλο βιογραφικό ή δεν είχαν και τις απαραίτητες ικανότητες για να παίξουν κάποιο ρόλο. Διότι οι τροχοί της Ιστορίας συντρίβουν και αδιαφορούν για τις μικρές προσωπικότητες και συχνά επιλέγουν ως όχημα τον μέχρις εκείνη στιγμή γραφικό, περιθωριακό ή κρυπτόμενο. Για παράδειγμα ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν πράκτορας της KGB, δηλαδή ένα μικρομεσαίο στέλεχος σε ένα τεράστιο μηχανισμό που έλεγχε τα πάντα κι ωστόσο ανέλαβε από τον αλκόλα Γιέλτσιν μια διαλυμένη Ρωσία για να την κυβερνήσει με σιδηρά πυγμή και τυπικές διαδικασίες και να την φτάσει στο σημείο να αμφισβητεί εκ νέου και ευθέως την αμερικανική μονοκρατορία... Από σοβιετικός χαφιές, παγκόσμιο αντίπαλο δέος... Αν θεωρηθεί αυτό τυχαίο περιστατικό ο άνθρωπος σύμβολο για δισεκατομμύρια μουσουλμάνους, ο Οσάμα μπιν Λάντεν ήταν πράκτορας της CIA μέχρι που μετατράπηκε στο νούμερο 1 εχθρό των ΗΠΑ.

3. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αρνούμαστε για ότι τυχόν έχουν υποστεί ή θα υποστούν τα σαρκία μας τις υπηρεσίες προς την Πατρίδα. Στον άρθρο που παραπέμπουμε στην αρχή αναφέρουμε τον Κολοκοτρώνη που δεν αρνήθηκε να βγει από την φυλακή και να θέσει τα όπλα του στην υπηρεσία των διωκτών του. Ο Αριστείδης ο Δίκαιος ΕΞΟΡΙΣΤΗΚΕ από τον πολιτικό του αντίπαλο Θεμιστοκλή, αλλά τέθηκε στις διαταγές του στην ναυμαχία της Σαλαμίνας και συνδιοργάνωσε μαζί του την Αθηναϊκή Συμμαχία. Εξορίστηκε αλλά τέθηκε στις διαταγές του... Γιατί; Γιατί οι Πέρσες ήταν έξω από την Αθήνα και "Μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων, τιμιότερον εστί Πατρίς και σεμνότερον και αγιότερον".

Σήμερα στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα σχολεία, στα εργοτάξια, στα χωράφια γίνεται πόλεμος. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ΠΟΛΕΜΟΥΝ για να επιβιώσουν. Απλά... και διαμέσου θα επιβιώσει και η Πατρίδα. Αυτό είναι το Ύψιστο ζητούμενο. Καμιά σημασία δεν έχει για τον δεκαεπτάχρονο πιτσιρικά που προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε αναρχικά σκουπίδια, συμμορίες αλλοδαπών, πρεζέμπορους και ένα μέλλον χωρίς αύριο οι λεπτομέρειες του χτες... ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ, αυτά είναι σκονισμένη ιστορία, αυτός παλεύει για την ζωή του ΣΗΜΕΡΑ... κι όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι γραφικό γερόντι που έχει ραμολιμάρει και πρέπει να πάει εκεί που του πρέπει: στον τάφο...

4. Αν ξαφινκά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αρχίσουν με οποιοδήποτε τρόπο να κινούνται είναι Κίνημα κι εμείς έχουμε υποχρέωση να τους ακούσουμε... ακόμη κι αν αυτό δεν μας αρέσει, αν θέλουμε να μην μας πνίξει το βουερό ποτάμι που σηκώνεται πρέπει ή να παραμερίσουμε εντελώς ή να ακολουθήσουμε το νερό...

Κι εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε και να υπενθυμίσουμε πως άλλο πράγμα είναι το Κόμμα, άλλο το Κίνημα... Τα κόμματα έχουν πειθαρχικά και διαδικασίες, τα κινήματα έχουν ...μαγεία. Κι όπως εύκολα ένα Κίνημα σε σηκώνει, έτσι και μπορεί και να σε πνίξει. Κι ότι τέλος όπως εύκολα φουσκώνει ένα ποτάμι, έτσι και ξεφουσκώνει...

5. Και τέλος: αναγκαστικά τα Κινήματα έχουν και Μετωπικά χαρακτηριστικά... Δηλαδή συγκεντρώνουν στους κόλπους τους ανθρώπους, κινήσεις, ιδέες με διαφορετική αφετηρία, πορεία και τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τρα πράγματα. Το να προσπαθήσεις όλους αυτούς να τους πετάξεις σε μια μεγάλη κατσαρόλα και να τους κάνεις μια σούπα είναι εγγυημένη αποτυχία, και μόνο.

Αυτά προς το παρόν, μια μέρα πριν τις εκλογές κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

Μπόμπι Σαντς ζεις αιώνια

Στην κατεχόμενη από τους Βρετανούς Βόρεια Ιρλανδία πεθαίνει στη φυλακή ο Μπόμπι Σαντς, μέλος του IRA, ύστερα από 66 ημέρες απεργίας πείνας. Γεννήθηκε το 1954 στο Βόρειο Μπέλφαστ και μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές και στα γκέτο τής υπό βρετανική κατοχή πόλης. Ακόμα και η χρήση της ιρλανδικής γλώσσας ήταν απαγορευμένη τότε από τους κατακτητές. Έτσι ο Μπόμπι Σαντς δεν άργησε από τα 17 του χρόνια κιόλας να ενταχθεί στις γραμμές του IRA, του Δημοκρατικού Ιρλανδικού Στρατού, που πάλευε για την απελευθέρωση της πατρίδας του. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά: «Ήμουν μονάχα ένα φτωχόπαιδο, που ζούσα σ’ ένα γκέτο, με διαιρεμένη πατρίδα, αλλά πάλι είναι η καταπίεση που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ησυχάσω ώσπου να απελευθερωθεί η πατρίδα μου». Ο Μπόμπι Σαντς πέθανε στις 5 Μαΐου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής. Λίγες μέρες προτού να πεθάνει εξελέγη βουλευτής στις τοπικές εκλογές. Ο θάνατός του προκάλεσε οργή μέσα στην Ιρλανδία, αλλά και στο εξωτερικό. Ξέσπασαν ταραχές στους δρόμους του Μπέλφαστ και στην κηδεία του συμμετείχαν πάνω από 100.000 άνθρωποι. Μετά λίγες εβδομάδες πέθαναν άλλοι 9 απεργοί πείνας. Οι υπόλοιποι σταμάτησαν την απεργία μέχρι τα τέλη του 1981, με παρέμβαση των συγγενών τους, αφού οι ίδιοι είχαν χάσει τις αισθήσεις τους και τους πρόσφεραν, ενδοφλέβια, τροφή. Η βρετανική κυβέρνηση σταδιακά αποδέχθηκε στην πράξη τα αιτήματα των απεργών, χωρίς ποτέ να το ανακοινώσει επίσημα. Έπειτα από τον θάνατο του Μπόμπι Σαντς εκατοντάδες νέοι εντάχθηκαν στις γραμμές του IRA και η αντίσταση δυνάμωσε. 

THE IRA ARE THE PEOPLE, THE PEOPLE ARE THE IRA.

Η Γενική Απεργία της Αγγλίας στις 3 Μαΐου 1926

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ξεκάθαρο ότι η Βρετανία παρέδιδε τα σκήπτρα της παγκόσμιας ηγεμονίας στις ΗΠΑ. Η μετάβαση, όμως, στο νέο καθεστώς διήρκεσε χρόνια (ουσιαστικά μέχρι τον επόμενο Πόλεμο) και έγινε σταδιακά – όπως ακριβώς σήμερα η Κίνα απειλεί να πάρει την θέση των ΗΠΑ. Στα μέσα της δεκαετίας του ’20, η βρετανική αστική τάξη έδινε σκληρή μάχη να αποκαταστήσει την οικονομική ισχύ που διέθετε πριν τον Πόλεμο. Η κρίση ήταν έντονη, ιδιαίτερα στον κλάδο της ενέργειας, όπου τότε ο άνθρακας κατείχε θέση αντίστοιχης εκείνης που σήμερα έχει το πετρέλαιο. Όλα ξεκίνησαν από την προσπάθεια των αφεντικών να καταργήσουν τις Συλλογικές Συμβάσεις, κάτι που σήμερα είναι ξανά στην ημερήσια διάταξη. Η πρώτη μεγάλη μάχη για το συνδικαλιστικό κίνημα της Βρετανίας έγινε με τους ανθρακωρύχους. Ο ανταγωνισμός με τα ανθρακωρυχεία της Γερμανίας είχε οδηγήσει σε μείωση τα κέρδη των εργοδοτών. Στις 30 Ιουνίου 1925, οι ιδιοκτήτες των ανθρακωρυχείων ένιωσαν ότι έχουν τη δύναμη να προχωρήσουν σε μεγάλες επιθέσεις.  Διέκοψαν τις διαπραγματεύσεις για τη Συλλογική Σύμβαση  και απείλησαν το συνδικάτο ότι αν δε δεχτεί να δουλεύουν  οι εργαζόμενοι χωρίς συλλογική σύμβαση θα ξεκινήσουν απολύσεις.  

Θέλοντας να αποφύγει την μετωπική σύγκρουση, η κυβέρνηση των Συντηρητικών ανέλαβε να επιδοτήσει τις πολυεθνικές του κάρβουνου, με αντάλλαγμα το «πάγωμα» μισθών και απολύσεων. Από την αρχή ξεκαθαρίστηκε ότι η επιδότηση θα διαρκέσει για 9 μήνες και στη συνέχεια θα πρέπει να βρεθεί άλλη λύση, η αναζήτηση της οποίας ανατέθηκε σε «επιτροπή σοφών».

Η επιτροπή σοφών

Το πόρισμα της επιτροπής απέρριπτε την πρόταση εθνικοποίησης του κλάδου και πρότεινε κατάργηση της επιδότησης και μειώσεις στους μισθούς. Τις απαιτήσεις αυτές υιοθέτησαν άμεσα οι εργοδότες, αποστέλλοντας τελεσίγραφο στα συνδικάτα να δεχθούν μειώσεις μισθών και αύξηση ωρών εργασίας την επαύριο της κατάργησης της κρατικής επιδότησης, δηλαδή από την 1η Μαΐου 1926.

Η Απεργία

Η Γενική Συνομοσπονδία των βρετανικών συνδικάτων, του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, (TUC) δεσμεύτηκε να στηρίξει τον αγώνα των ανθρακωρύχων και κήρυξε γενική απεργία για την 3η Μαΐου. Γεγονός είναι ότι η συνδικαλιστική ηγεσία σύρθηκε στην συγκεκριμένη απόφαση, με τα στελέχη του Εργατικού Κόμματος να επιδίδονται σε υπερπροσπάθεια εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης.

Η σύγκρουση, όμως, κατέστη τελικά αναπόφευκτη, υπό την πίεση της βάσης, χαρακτηριστική της έντασης της οποίας ήταν η απεργία στην εφημερίδα Daily Mail. Το βασικό άρθρο στο φύλλο της 3ης Μαΐου είχε τίτλο «Για τον Βασιλιά και την Πατρίδα» και έπαιρνε ανοικτά θέση κατά της γενικής απεργίας. Οι τυπογράφοι της εφημερίδας αρνήθηκαν να την τυπώσουν. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης, με τον πρωθυπουργό να κάνει λόγο για επίθεση κατά της ελευθερίας του Τύπου και πρόθεση των συνδικάτων να ανατρέψουν την Συνταγματική τάξη. Οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν και η γενική απεργία ξεκίνησε!

Οι εργαζόμενοι αποφασισμένοι

Η ανταπόκριση των εργαζομένων στο κάλεσμα των συνδικάτων ήταν ενθουσιώδης, τρομάζοντας εργοδότες, κυβέρνηση και συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες συνέχισαν να κωλυσιεργούν στην κλιμάκωση του αγώνα, επιμένοντας να μην καλούν όλους τους εργαζόμενους σε απεργία, με την πρόφαση ότι χρειάζονται εφεδρείες. Στην πραγματικότητα φοβούνταν την ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων, που μαζικά στρέφονταν προς το Κομμουνιστικό Κόμμα. Και αυτό, όμως, ήταν εγκλωβισμένο από την γραμμή της Τρίτης Διεθνούς. Η πρώτη περίοδος, κατά την οποία ο Λένιν είχε παλέψει για την «εξαγωγή» της επανάστασης, είχε πλέον τελειώσει και ο Στάλιν προσπαθούσε να επιβάλλει την θεωρεία του για την ανάπτυξη του Σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα. Το βρετανικό ΚΚ υιοθετούσε επαναστατικές θέσεις, στα λόγια, στα διεθνή ζητήματα αλλά έπαιζε το ρόλο του φρένου στην οργάνωση των εργαζομένων και την κλιμάκωση του αγώνα στη Βρετανία.

Η μεσαία τάξη, αντίθετα, αξιοποίησε τους 9 μήνες της ανακωχής που εξαγόρασαν οι κρατικές επιδοτήσεις, συγκροτώντας την «Οργάνωση για την Διαχείριση των Προμηθειών», που είχε ως αποστολή την τροφοδοσία της αγοράς και την τήρηση της τάξης, σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης με τα συνδικάτα. Παράλληλα κλιμακώθηκε η αστυνομική καταστολή. Στις ημέρες της απεργίας του Μάη, η αστυνομία προστάτευε τους απεργοσπάστες και στρατιώτες και μεσοαστοί πολίτες οδηγούσαν τις συγκοινωνίες. Μία εβδομάδα μετά την κήρυξή της, το δικαστήριο έκρινε τη γενική απεργία παράνομη, επιτρέποντας έτσι την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των συνδικάτων από την κυβέρνηση.

Η προοπτική αυτή πανικόβαλε τη συνδικαλιστική ηγεσία, που στις 12 Μαΐου επισκέφτηκαν τον πρωθυπουργό και συμφώνησαν να λήξουν την απεργία, αν και η κυβέρνηση δεν εγγυούταν καν ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις απεργών. Κι όμως, την ώρα που αυτοί συνθηκολογούσαν άνευ όρων, ο αριθμός των απεργών ήταν μεγαλύτερος από κάθε προηγούμενη ημέρα. Το μόνο που συνέχισε τον αγώνα ήταν το συνδικάτο των ανθρακωρύχων, που όμως δέχθηκε την συντονισμένη και ανελέητη επίθεση από το σύνολο των δυνάμεων του συστήματος. Ακολούθησαν αρκετοί μήνες τρομοκρατίας, με συλλήψεις και μαζικές απολύσεις απεργών. Η άρχουσα τάξη άντλησε, όμως, και ένα σημαντικό δίδαγμα από την απεργία του 26. Συνειδητοποίησε ότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος επαναστατικής έκρηξης ακόμα και στην «πατρίδα» του καπιταλισμού. Ωρίμασαν έτσι οι συνθήκες για σημαντικές παραχωρήσεις υπέρ των εργαζομένων, προκειμένου να αποφευχθούν ανεξέλεγκτα επαναστατικά κινήματα στο μέλλον. 

Σήμερα, το εκκρεμές της Ιστορίας δείχνει να επιστρέφει στη θέση που βρισκόταν την δεκαετία του ’20. Οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων χειροτερεύουν σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες, ευνοώντας την ριζοσπαστικοποίησή τους: Οι «από κάτω» θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο που κυβερνούνται. Η κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανατρέπει τις σταθερές σύμφωνα με τις οποίες η άρχουσα τάξη πορευόταν: Οι «από πάνω» δεν μπορούν πλέον να κυβερνήσουν όπως παλιά. Η δε οικονομική κρίση προκαλεί μια ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης της μεσαίας τάξης, με αποτέλεσμα αυτή να γίνεται όλο και λιγότερο εχθρική στην προοπτική της ανατροπής. Όπως διδάσκει και η εμπειρία της γενικής απεργίας του ’26, σε αυτές τις συνθήκες είναι εξαιρετικά κρίσιμος ο ρόλος της ηγεσίας των συνδικάτων.