Τιμή και δόξα στον πολεμιστή .... που εκτελούσε εντολές

Ήταν ο πλέον πιστός στρατιώτης του ιαπωνικού αυτοκρατορικού στρατού, καθώς παρά τη συνθηκολόγηση της χώρας του κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέχισε να τηρεί τις εντολές των ανωτέρων του – μη γνωρίζοντας για το τέλος του πολέμου – και μέχρι το 1974 ζούσε κρυμμένος στη ζούγκλα των Φιλιππίνων κάνοντας ανταρτοπόλεμο και περιμένοντας τις ενισχύσεις.

Πρόκειται για τον αληθινό σαμουράι, Χίροο Ονόντα, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών στο σπίτι του στο Τόκιο. Ήταν ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες του αυτοκρατορικού στρατού της Ιαπωνίας που πολέμησαν στον Ειρηνικό.

Ο Ονόντα είχε σταλεί εκεί το 1944 καθώς ήταν εκπαιδευμένος στον ανταρτοπόλεμο και διατήρησε τη θέση του σε ένα νησί των Φιλιππίνων μαζί με άλλους τρεις στρατιώτες.

Υπακούοντας σε μια λογική απόλυτης πίστης στον Αυτοκράτορα και πιστεύοντας ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από το να παραδοθεί, ο Onoda αρνείτο να βγει από την κρυψώνα του, μολονότι στην περιοχή είχαν διεξαχθεί τέσσερις επιχειρήσεις ανεύρεσής του και μέλη της οικογενείας του εξηγούσαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Η αποκάλυψη ότι Ιάπωνες στρατιώτες βρίσκονταν στο νησί έγινε το 1950, όταν ένας εκ των τεσσάρων αποφάσισε να βγει από το δάσος και επέστρεψε στη χώρα του. Αεροσκάφος έριξε φυλλάδια τα οποία έγραφαν πως ο πόλεμος είχε τελειώσει προ πολλού, ωστόσο ο Ονόντα και οι υπόλοιποι σύντροφοί του δεν πίστεψαν την είδηση και συνέχιζαν να κάνουν το καθήκον τους, παρακολουθούσαν στρατόπεδα Φιλιππινέζων, ενώ σποραδικά είχαν συμπλοκές με ορισμένους εξ αυτών. Ιαπωνία και Φιλιππίνες επιχείρησαν να τους εντοπίσουν ωστόσο το 1959 οι έρευνες σταμάτησαν καθώς όλοι πίστευαν πως οι στρατιώτες αυτοί είχαν πλέον πεθάνει.

Οι Ιάπωνες στρατιώτες έδωσαν σημεία ζωής το 1972 πραγματοποιώντας επίθεση σε μονάδα του στρατού των Φιλιππίνων. Ο μοναδικός σύντροφος του Ονόντα σκοτώθηκε, ενώ ο ηρωικός Ιάπωνας γλίτωσε και κρύφτηκε πάλι στη ζούγκλα.

Η ιαπωνική κυβέρνηση κατέφυγε σε μέλη της οικογένειάς του, που πήγαν μέχρι το σημείο όπου ζούσε με σκοπό να σταματήσει τον πόλεμο κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε. Τελικά το 1974 το Τόκιο έστειλε εκεί τον τότε διοικητή του, ο οποίος του έδωσε διαταγή να καταθέσει τα όπλα.

Ο Onoda τελικά παραδόθηκε στον τότε δικτάτορα των Φιλιππίνων Φερντινάντ Μάρκος, ενδεδυμένος με την επίσημη στολή του, το πηλίκιο, το όπλο και το ξίφος του, τα οποία είχε διατηρήσει σε καλή κατάσταση, μολονότι είχαν περάσει 30 χρόνια από τότε που εστάλη στη Λουμπάνγκ.

Μετά την επιστροφή του στην Ιαπωνία, του ήταν αδύνατο να παραμείνει εκεί, βλέποντας ότι ουσιαστικά τα πάντα στην χώρα είχαν αλλάξει, είχαν εκδυτικοποιηθεί και αξίες στις οποίες ο ίδιος πίστευε είχαν χαθεί στην πορεία. Ο μιλιταρισμός ήταν πια καταδικαστέος, το ίδιο και η πίστη στο μεγαλείο της Ιαπωνίας.

Έτσι προτίμησε να αγοράσει ένα κτήμα στη Βραζιλία και έπειτα επέστρεψε για να δημιουργήσει ένα μικρό σχολείο σε μια σχετικά απομονωμένη περιοχή στον ιαπωνικό Βορρά.

«Δεν θεωρώ αυτά τα 30 χρόνια ότι τα έχασα. Χωρίς αυτήν την εμπειρία, θα ήμουν άλλος άνθρωπος και η ζωή μου δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα», είχε πει μιλώντας στο Associated Press το 1995.