Επανάσταση από αναθεωρητές της αριστεράς και απογοητευμένους εθνικιστές

Συνήθως για να εξηγηθεί η γέννηση ενός επαναστατικού κινήματος (όπως είναι ο εθνικοσοσιαλισμός, ο φασισμός, ο μπααθισμός κ.α.) προβάλλεται η προϋπόθεση ύπαρξης ενός εθνικισμού ιδιαιτέρως ριζοσπαστικού και εξαγριωμένου. Αυτό όμως δεν φαίνεται σωστό. Για κάποιον εθνικιστή ηγέτη (όπως ήταν ο Νάσερ, ο Καντάφι, ο Μοσαντέκ κ.α.), που θέλει να πάρει την εξουσία, μπορεί να αρκεί η ύπαρξη μια ομάδας ριζοσπαστών εθνικιστών. Όμως για να «γεννηθεί» ένα εθνοφυλετικό κοινωνικό επαναστατικό κίνημα θα πρέπει στα άκρα του πολιτικού πρίσματος, τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά, να αποκολληθούν ορισμένα στοιχεία, να συνευρεθούν εκτός του πρίσματος αυτού και να διαμορφώσουν ένα τρίτο στοιχείο, που δεν θα ανήκει ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά. Τα κινήματα αυτά προέρχονται από την συμπόρευση των ριζοσπαστών από τα δύο άκρα. Σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε να γίνει μια τέτοια συμπόρευση. Η αριστερά έχει χάσει τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό της. Έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα για την καταστροφή κάθε εθνικού μύθου. Έχει σαν στόχο την εγκατάσταση μια πολυφυλετικής κοινωνίας ατόμων χωρίς ταυτότητα. Έχει λεηλατήσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αποτελεί το πολυφυλετικό δεκανίκι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.  Είναι το στήριγμα της διεθνιστικής δεξιάς. Αποδείχτηκε τελικά, αυτό που κάποιοι το έλεγαν πολλά χρόνια πριν, πως ο φιλελεύθερος καπιταλισμός και ο σοσιαλιστικός μαρξισμός αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σήμερα η «αντίθεση» μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς έχει εξαφανιστεί. Έτσι οι πολίτες έχουν πάψει να είναι θύματα εκμετάλλευσης και «φύλακες» των συμφερόντων του αστικού φιλελευθερισμού. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα αρχίζουν στην Ελλάδα να εμφανίζονται όλο και περισσότερες «παράδοξες» ιδεολογικές ομάδες, που υποδεικνύουν μια συγχώνευση των μέχρι πρότινος αντιτιθέμενων πολιτικών εννοιών. Όσο μεγαλώνει η φτώχεια στην πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού εγκαθίσταται μια εχθρότητα εναντίον της πλουτοκρατίας. Πριν λίγα χρόνια χιλιάδες ελληνόπουλα προσπαθούσαν να ζήσουν σαν μεγαλοαστοί (διακοπές σε Μύκονο, ταξίδια στο εξωτερικό κ.α.). Σε λίγο καιρό η αδυναμία εκπλήρωσης ενός τέτοιου ονείρου θα τα οδηγήσει σε ένα πόλεμο εναντίον της «παντοδυναμίας του χρήματος». Και αυτό θα αυξηθεί όταν ο Έλληνας γίνει προλετάριος στην επιχείρηση του μετανάστη. Ο τίμιος και λεηλατημένος φορολογικά Έλληνας θα βρεθεί να υπακούει τις εντολές ενός «παράνομου» μετανάστη, που ποτέ δεν φορολογήθηκε αλλά αντιθέτως στηρίχθηκε από ένα παντοδύναμο διεθνιστικό πολιτικό, δημοσιογραφικό αλλά και νομικό κατεστημένο. Στην πατρίδα μας σε λίγα χρόνια κάθε μεσοαστός ευτυχισμένος μετανάστης θα γεννάει και έναν Έλληνα επαναστάτη. Το σίγουρο είναι ότι με «αντιρατσιστικούς» νόμους, που γράφονται σε γραφεία ξένων πρεσβειών, το σάπιο πολιτικό κατεστημένο δεν μπορεί να επιβιώσει. Όλα τα τσιράκια του καθεστώτος φέρνουν στον λαό αηδία και μίσος. Τελικά ο επαναστατικός παράγοντας, ο οποίος εξοντώνει τον φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό, δεν θα είναι το προλεταριάτο (που σήμερα είναι πολυφυλετικό) αλλά το έθνος. Αυτό το έθνος, που τόσο έχει κατηγορηθεί από τους προδότες πολιτικούς, οι οποίοι το κατέστρεψαν κοινωνικά και οικονομικά, θα αποτελέσει το προνομιακό στοιχείο της επανάστασης που έρχεται.