Καταιγίδα

Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος: Επιστροφή στην ύπαιθρο

Κάθε γωνιά της ΓΗΣ μας και μια παλιά ιστορία. Κάθε γωνιά της ΠΑΤΡΙΔΑΣ κι ένας ανεμοδαρμένος θρύλος. Κάθε γωνιά της ΕΛΛΑΔΑΣ και μια ατόφια παράδοση.

Η Φύση ολάκερη, η αισθητική του βουνού και της θάλασσας, η "ελληνική χλωρίς" του Περικλή Γιαννόπουλου, όλο τούτο το παράδοξο ματοβαμμένο τοπίο βρίσκεται στα πόδια κι οι φυλλωσιές του πανάρχαιου δένδρου κι αυτές στην... αγκαλιά σου.

Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα και μόνο, δειλέ πατριώτη. Κι Ελλάδα πάλι δεν είναι μόνο ο Παρθενώνας, το γκριζόμορφο σήμερα τουριστικό είδωλο της γηρασμένης των αρχαίων νεότητος.

Σαν άνθρωπος, σαν έθνος, σαν ράτσα και φυλή δεν πιστοποιείς την ταυτότητά σου στους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους της άμορφης μεγαλούπολης, που κατατρώγει σαν άρπυια τα σωθικά της ψυχής σου για να σ’ εκφυλίσει με ξεχωριστή μαεστρία σε υπάνθρωπη καρικατούρα των καιρών μας.

Η φωνή σου μια βροντή πρέπει να’ναι! Πολιτισμός δεν είναι μονάχα το λειτουργικό αποτέλεσμα της πολιτειακής δόμησης των αστικών κοινωνιών. Πολιτισμός δεν είναι οι απλωμένες παλάμες των ζήτουλων γύφτων στα λεριασμένα πεζοδρόμια. Πολιτισμός δεν είναι το υπαλληλικό σύνδρομο του ωραρίου και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Κουλτούρα είναι όλα τούτα. Λέξη πρωτευουσιάνικη και ρυπαρή. Λέξη που μυρίζει τσιμέντο, μαζούτ και θερινό ιδρώτα των όχλων στα «θέατρα γκαράζ» και στις τζαζ συναυλίες. Λέξη με φως χλωμό, που αντιφεγγίζει ισχνά στην νυκτερινή κατανάλωση των αμερικάνικων πυρσών τους ρυθμούς των ξεπεσμένων και των αδυνάτων στις βρώμικες αίθουσες, τις κοινωνικές ανασφάλειες.

ΕΛΛΑΔΑ είναι μι’ ανέμελη μακριά κι απότομη γη, με πολιτισμό φτωχό σε απαρίθμηση στοιχείων μα πλούσιο σε συμβολισμούς και ζωές. Βουνά, ποτάμια, δάση, θάλασσα κι απόκρημνες ακτές, τούτα όλα μαζί τα λίγα είναι η Παράδοσή μας κι αυτή μας η ιδεολογία. Κι Έλληνας εκείνος που ζει μ’ αυτά είναι, έστω και κάθε φορά σαν επισκέπτης, σαν τρεμάμενος φυγάς, που λαχταρά τη μύηση στο φυσικό και στ’ αρχέγονο.

Αντιθέσου στα ψεύτικα μηνύματα των ύποπτων δρόμων αυτής της άθλιας αισθητικής, που εκμηδενίζει τους άνδρες και πολλαπλασιάζει τους – είτε ψυχικά είτε σωματικά – ομοφυλόφιλους παρακμίες. Δρέψε τον καρπό της υπαίθρου κι αγωνίσου στη ζωτική πλευρά των συνόρων της φύσης, σκοτώνοντας τις όποιες δειλίες κι ανασφάλειες σου κληροδότησε ο τρόπος ζωής στην πόλη του νέφους και της διαφθοράς.

Αν χρίσουμε μια ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων, θεμέλιά μας ας είναι οι Αρχαίοι Ναοί, οι κατάσπαρτοι σε κάθε γωνιά της Πατρίδας και μαζί τους τα Κάστρα του Μωριά και της Ρούμελης, τα βράχια της Θεσσαλίας και τα βουνά της Πίνδου. Και λάσπη ας έχουμε απ’ τις αμμουδιές των νησιών μας και τα ορμητικά ποτάμια των ορέων της Θράκης.

Επιστροφή στην ύπαιθρο, εμπρός!

Δύο λόγοι κάνουν τώρα τούτη την άποψη πιότερο απαιτητική κι επιτακτική: Αρχικά η ανάγκη για την επίπλαση του ανδρικού ιδεώδους του Έλληνος, με μέθοδο τη σκληραγωγία και την υπέρτατη πάλη που απορρέει απ’ την ολοσχερή έκθεση στην Φύση. Μια εκγύμναση όχι απλά επιστημονική και βιοσωματική, μα παράλληλα μαγική και θεία απ’ τ’ αγίασμα της βροχής και το ψήσιμο του Ήλιου και τ’ άγγιγμα του πάγου. Κι έπειτα για έναν ακόμη εξαίσιο σκοπό και λόγο: Για τ’ αγκάλιασμα της Λαϊκής μας Αισθητικής. Κείνου του υπέροχου και υπέρογκου κόσμου, που περικλείει την Αρχαιότητα των προομηρικών και κλασσικών χρόνων διαμέσου του Βυζαντινού μεσαίωνα και της Εθνεγερσίας της κλεφτουριάς μέχρι τα σήμερα. Κάθε τι απ’ τα τραγούδια, τους χορούς, τα ήθη κι έθιμα, τη ζωγραφική και τέχνη των προγόνων, που με θεία παρέμβαση και βοήθεια διατήρησε η παράδοση.

Πίσω στα ερείπια των σπιτιών των παππούδων, όπου το φιθόσπιτο της παράδοσης προσμονεί χρόνους τώρα την επιστροφή του Νέου Αφέντη. Πίσω στ’ απόκρημνα φαράγγια των πάμπολλων μαχών και θρυλικών ασμάτων, αναρριχόμενοι με πάθος σαν Έλληνες τα κάθετα βράχια της αδάμαστης θέλησης της Γης. Πίσω στα καταγάλανα νερά κολυμπώντας και διασχίζοντας με πανιά μας τους υδάτινους δρόμους της εξάπλωσης της Ελληνικής μεσογειακής κοσμοκρατορίας. Κείθε, παντού όπου απλώνει η ματιά σου, θα δεις και θα νιώσεις την Ελλάδα. Μακριά απ’ τους πύργους της Βαβέλ, των αντιανθρώπινων πολυκατοικιών και των μπολσεβίκικων πανσπερμιακών μαζώξεων. Μακριά απ’ τ’ άστεα της οπισθοδρόμησης, που θυμίζουν καταναγκαστική συμβίωση στις βιβλικές πόλεις. Πίσω στην ελευθερία της βούλησης για αντρίκια ζωή και ένδοξο θάνατο.

Νιώσε τον ψίθυρο της αέναης μοιρολογίστρας της Φυλής.

Στήσε τ’ αυτί σου στο αλμηρολάξευτο στόμιο του κοχυλιού κι άκου τα λόγια τα θεϊκά και τις ορμήνιες. Απ’ τις αιμόκοφτες κορφές των ορέων τρέχουν τα νερά κι οι απόκοσμοι θεοί των ποταμιών, κείθε στο κέντρο των πηγών και των αιώνιων κρουνών της σοφίας, σηκώνουν το εύρωστο κορμί τους και σε φωνάζουν κοντά τους.

Αυτόν τον πολιτισμό ξέραμε κάποτε και μ’ αυτόν γράψαμε ιστορία πρωτοποριακή και υπερκόσμια. Μουσική μας δεν υπήρξαν τα κλαπατσίμπαλα της στομφώδους διανόησης, ούτε καν οι ιταλιάνικες και ψαλιδόκωλες οπερέτες της ψευτοαριστερής μπουρζουαζίας και της μασωνικής καλτσοδέτας. Μουσική μας το κελάηδημα του αηδονιού και η ηχώ του πετάγματος της γερακίνας. Μουσική μας το ουρλιαχτό του λύκου στ’ ολόγιομο φεγγάρι και ο βρυχηθμός του λιονταριού. Τέχνη μας μια καλοχτυπημένη στο πυρωμένο αμόνι λόγχη και μια κομψά σκαλισμένη ασπίδα. Τέχνη μας η απεικόνιση της τελειότητας των θεών μας.

Εμπρός λοιπόν! Πίσω στην Ελληνική φύση, όπου το φαύλο και το περιττό σαπίζει γιατί τα πάντα εκεί είναι αδυσώπητα κι αληθινά και δεν ευνοούν τους ανίκανους και τους διαλογικούς. Πίσω εκεί που η γνώση δεν διδάσκεται αλλά εμπνέεται απ’ το σκληρό παιχνίδι του φωτός και του σκότους. Πίσω εκεί όπου ο Καιάδας αρμόζει στους φυλετικά αλλοπρόσαλλους και τους ηθικά ισχνούς. Πίσω εκεί όπου ό,τι δεν σε καταστρέφει σε κάνει ισχυρότερο!

Για να διαφυλάξουμε τη γη μας απ’ τ’ αρπακτικά γαμψόνυχα των ξένων και των εβραίων, που βάλθηκαν να την ακμάσουν με χρήμα και συμβόλαια. Για να διαφυλάξουμε τ’ αρχαία μας μνημεία απ’ τους κάπηλους ληστές, τους βουτηχτές των ηθών αλλά και των ναυαγίων. Για να γλυτώσουμε τους Δελφούς απ’ τους βρωμερούς τεχνοκράτες και τους αισχροκερδείς βιομηχάνους του βωξίτη και της αλουμίνας. Για να σταματήσουμε την αντίθετη στη Λαϊκή Παράδοση μοντερνίζουσα οικιστική δόμηση. Για ν’ ακούσουμε τα τελευταία τραγούδια και να διασώσουμε τους αρχέγονους θρύλους και τ’ αρχέτυπα έθιμα των χωριών. Για να φιλήσουμε τα γένεια των τελευταίων αγνών γερόντων της φυλής μας. Για να δοκιμάσουμε χωρίς πολλή σκέψη το παιγνίδι αντάμα στη ζωή και το θάνατο, αντάμα στην Ελλάδα, ρισκάροντας και μεις κάτι μια φορά, που έχουμε τόσο επαναπαυθεί στην ασφάλεια της αστικής μας διαβίωσης. Για να βοηθήσουμε στη διαιώνιση των λιγοστών ζώων που απέμειναν άγρια. Ζώων που σημάδεψαν την Λαϊκή μας Αισθητική, αλλά και την Λαϊκή μας Ζωή.

Εμπρός λοιπόν! Για να κελαρύσεις και συ κάποτε στις πηγές της Μαντικής!
Του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου

Βροχή στο δάσος

Autumn - Vivaldi

Φθινόπωρο

Οι νόμοι της φύσης

Ο λαός οφείλει την υψηλότερη ύπαρξή του όχι στις ιδέες ολίγων τρελών ιδεολόγων, αλλά στη γνώση και αδίστακτη εφαρμογή των «άτεγκτων και άκαμπτων νόμων της φύσης. Μεταξύ των νόμων αυτών είναι και ότι η φύση συνήθως παίρνει κάποιες διορθωτικές αποφάσεις σε σχέση με την φυλετική καθαρότητα των γήινων δημιουργημάτων της. Ελάχιστη αγάπη τρέφει για τα νόθα δημιουργήματα».

Mein Kampf μετάφραση Rallph Mannheim (σελ 288, 400)

Υψώστε τις μαύρες σημαίες

Υψώνουμε τις σημαίες μας, κόντρα στον άνεμο της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας. Είναι μαύρες αυτές οι σημαίες όπως μαύρο διαγράφεται και το μέλλον του λαού και της Πατρίδας. Μαύρες οι σημαίες μας, για τους συντρόφους που έφυγαν νωρίς για το ταξίδι στα Ηλύσια Πεδία. Μαύρες οι σημαίες μας και για τα σύγχρονα ζόμπι που περπατούν στους σκοτεινούς δρόμους των τερατουπόλεων. Μαύρες οι σημαίες όπως το χρώμα των ρούχων που φοράμε, δείγμα της εσωτερικής μας δύναμης αλλά και της αποφασιστικότητας που χαρακτηρίζει εμάς τους Φασίστες και Εθνικοσοσιαλιστές. Υψώνουμε την σημαία αυτή, την μαύρη σημαία και θυμόμαστε όλους εκείνους τους εραστές της δόξας και της τιμής. Μαύρη η σημαία μας σαν τις στολές των Squadristi και των Werewolves, μαύρη σαν τα χρώματα των κουρσάρων που πολεμούσαν αδιάκοπα τον Οθωμανό δυνάστη, μαύρη και άραχνη σαν την στολή των Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι. Μαύρη η σημαία μας όπως τα φλάμπουρα των κατάφρακτων πολεμιστών της Αυτοκρατορίας, μαύρη όπως και τα χρώματα των Ουλανών του θανάτου και των εφήβων γρεναδιέρων τελευταίων υπερασπιστών της Ευρώπης.

Μαύρη η σημαία μας σαν τα λάβαρα των συντρόφων του Capitan, μαύρη ίδια με τα ρούχα των συντρόφων του ΕΣΕΣΙ και των χιλιάδων αγνώστων συντρόφων που μόχθησαν για το κίνημα στην δεκαετία του ʼ80.

Μαύρη η σημαία μας ίδια στην όψη με το χειμερινό παλτό των Wood Brothers, μαύρη όπως οι φόρμες ασκήσεων των Fentagin, μαύρη όπως το χρώμα στα πουκάμισα των ηρωικών ανταρτών του όρους του Λιβάνου. Μας τα έδωσαν όλοι αυτοί μέσα από ποτάμια αίματος πολεμικού ιδρώτα και θυσιών για να θυμόμαστε το χρέος το δικό μας. Μαύρη σημαία γιατί εμείς είμαστε οι τελευταίοι μαχητές, αυτοί που γελάμε μπροστά στον θάνατο και δεν υποτασσόμαστε στα κελεύσματα του παγκόσμιου αφέντη.

Ανεμίζουμε την Μαύρη μας σημαία με θάρρος και ορμή μπροστά στα μάτια των έκπληκτων αστών και τους φρικιώνουμε τα όνειρα με την δική μας «τρέλα». Συντρόφισσες και Σύντροφοι υψώστε τις μαύρες σημαίες στον αγέρα και αφήστε την ψυχή σας να ανεμίσει μαζί τους καλπάζοντας στο όνειρο που παλεύουμε να γίνει πραγματικότητα.

Στεριώστε καλά τα μαύρα λάβαρα στα ερείπια της πατρίδας, γνωρίζοντας ή θα αναστηθούμε μαζί τους, ή θα πεθάνουμε μαζί τους.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ "ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ"

Beautiful Music

Carmina Burana

O fortune
Comme la lune
Tu es variable
Toujours croissante
Et décroissante
La vie détestable
Opprime d'abord
Et apaise ensuite
Comme la fantaisie la prend
Pauvreté
Et pouvoir
Elle les fait fondre comme la glace.

Sort monstrueux
Et vide
Tu es une roue tournoyante
Tu est malveillant
Le bien-être est vain
Et se fane toujours pour rien

Ombragé
Et voilé
Tu m'infestes aussi
Maintenant à travers le jeu
J'apporte mon dos nu
A ta méchanceté.

Sort du Salut
Et du courage
Maintenant opposé à moi
Léger
Et surchargé
Toujours asservi
Ainsi à cette heure
Sans tarder
Cueille les cordes vibrantes
Lorsque le sort
Frappe l'homme attaché
Tout le monde pleure avec moi !

Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ

River Sound

Sounds of Autumn

My Immortal

Οικολογική Πολιτική στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία

Ο εθνικοσοσιαλιστής και φυσιολάτρης, Richard Walter Darre, υπουργός Γεωργίας της Γερμανίας από το 1933 ως το 1942, είναι ο βασικός εμπνευστής των μεγάλων γερμανικών αυτοκινητοδρόμων (autobahn), των οποίων όμως ο τελικός στόχος δεν περιοριζόταν στις μεταφορές. Το σύστημα των αυτοκινητοδρόμων έπρεπε να αποτελεί μία φυσική συνέχεια του περιβάλλοντος χώρου του και του γερμανικού πνεύματος! Ο Darré, κινητοποιώντας περισσότερα από 100.000 άτομα της οργάνωσής του, κατασκευάζει με εξαιρετικά αυστηρές προδιαγραφές και παραδίδει από το 1934 ως το 1940 3.736 χιλιόμετρα αυτοκινητοδρόμων, έχοντας υπό κατασκευή άλλα 6.000 χιλιόμετρα, που εγκαταλείπονται το 1943, λόγω της πίεσης του πολέμου και των αρνητικών εξελίξεων για τη Γερμανία. Παρά την ύπαρξη χιλιάδων τόμων που αναφέρονται στην εθνικοσοσιαλιστική περίοδο της Γερμανίας (1933-1945), ελάχιστοι ασχολούνται με το οικολογικό ζήτημα εκείνης της περιόδου, αν και διασώζονται εκτενή αρχεία και πληθώρα σχετικών πληροφοριών. Ακόμη και στη σύγχρονη Γερμανία, το θέμα της ύπαρξης και δράσης μιας Πράσινης Πτέρυγας στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, προσεγγίζεται περιστασιακά και εντελώς επιφανειακά. Δεν προσδιορίζεται ποτέ η προέλευση, ο σκοπός, αλλά κυρίως οι μεταπολεμικές συνέπειες της δραστηριοποίησής της. Κατά κανόνα, οι επιχειρούμενες αναλύσεις εμφανίζουν μία αφελέστατα απλοϊκή άρνηση να εξετασθεί εξονυχιστικά η τάση της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας προς ένα ιδεολογικό ρεύμα προστασίας της φύσης, ασυνήθιστο και πρωτοποριακό για μια βιομηχανική κοινωνία εκείνης της περιόδου.

Εθνικοί Επαναστάτες: Οικολογία και Εθνικοσοσιαλισμός

Οι Εθνικοί Επαναστάτες (ΕΕ) στη Γερμανία έχουν καταφέρει να αναμιγνύουν με μεγάλη επιτυχία πολιτικά θέματα από την αριστερά και τη δεξιά, χρησιμοποιώντας τον εθνικισμό και την οικολογία, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Αντλούν την ιδεολογία τους από μια παλιά δοξασία του γερμανικού «αιρετικού» εθνικισμού, σύμφωνα με την οποία «ένας «Τρίτος Δρόμος» μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού είναι αναγκαίος και η Γερμανία είναι προορισμένη από το πεπρωμένο να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αυτό τον δρόμο». Ο «Τρίτος Δρόμος» των Εθνικών Επαναστατών βασίζεται στον εθνικισμό και στον εθνικοσοσιαλισμό. Μια πτέρυγα των Εθνικών Επαναστατών, που αποκαλείται Solidaristen ταυτίζεται με την ιδεολογία των αδελφών Strasser, μελών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος NSDAP στη δεκαετία του 20, που εκπροσωπούσαν την αντικαπιταλιστική πτέρυγα του κόμματος. Σήμερα οι οπαδοί Solidaristen όπως και οι υπόλοιποι Εθνικοί Επαναστάτες θεωρούν ιδιαίτερα τον Otto Strasser σα τον «Τρόσκυ του Εθνικοσοσιαλισμού», λόγω της εσωκομματικής διαπάλης για την εξουσία με τον Χίτλερ, στη δεκαετία του 20. Η αποβολή του επομένως από τον Χίτλερ θεωρείται από αυτούς σαν προδοσία του Εθνικοσοσιαλισμού.

Ηγετικός ιδεολόγος εκφραστής των Εθνικών Επαναστατών είναι σήμερα ο Henning Eichberg, ο οποίος υποστηρίζει για την χώρα του, την Γερμανία, την ανάγκη επιβεβαίωσης της «εθνικής ταυτότητας» και την δράση για έναν «απελευθερωτικό εθνικισμό». Οι εκδόσεις των Εθνικών Επαναστατών, επιδιώκοντας να αποκτήσουν απήχηση και στο χώρο της αριστεράς και στο χώρο της δεξιάς, έχουν υποστηρίξει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όλων των αποχρώσεων του παραδοσιακού πολιτικού φάσματος, από τους Ιρλανδούς, τους Βάσκους, τους Ουκρανούς και τους Αφγανούς, μέχρι και τους Σαντινίστας. Οι Εθνικοί Επαναστάτες θεωρούσαν την διαιρεμένη Γερμανία «κατεχόμενη» χώρα, αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των δυνάμεων κατοχής και επιδίωκαν να την απελευθερώσουν μαζί με την Αυστρία. Τώρα που η Γερμανία απελευθερώθηκε από την «κατοχή» οι Εθνικοί Επαναστάτες είναι ελεύθεροι να επικεντρώνουν την προσοχή τους στην «επανένωση» με την Αυστρία.

Ο Henning Eichberg θεωρεί τον ιουδαιο-χριστιανισμό σαν την έσχατη ρίζα όλων των σημερινών δεινών, εφόσον είναι υπερβολικά διανοητικός και αλλοτριώνει την ανθρωπότητα και από τον εαυτό της και από το θείο, αδιαφορώντας για τις συγκινήσεις και το σώμα. Ο Χριστιανισμός, γράφει ο Eichberg, συνυφασμένος καθώς είναι με την λογική του παραγωγισμού, είναι η «θρησκεία της ανάπτυξης» που πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε τίμημα. Για να μπορέσει να καλλιεργηθεί η «εθνική ταυτότητα», προτείνει ο Eichberg, μια νέα θρησκεία που αναμιγνύει νεοπαγανιστικά γερμανικά στοιχεία και στοιχεία από τις κέλτικες και ινδικές θρησκείες με τις παλαιές Volkish εθνικιστικές ιδέες. Η νέα αυτή θρησκεία βασίζεται στον «αισθησιασμό» του χορού και της ιεροτελεστίας, της αυτοσυγκέντρωσης και της έκστασης. Στην ουσία η θρησκεία αυτή διαμορφώνεται και συγκροτείται σαν μορφή «πράξης» ενάντια στη «θρησκεία της ανάπτυξης», αφού οι αισθησιακές αντι-εμπειρίες που δημιουργεί μπορούν να αποκαταστήσουν τη στενή επαφή των ανθρώπων με τη φύση. Επιστροφή στην αγνή φύση, στις αρχέγονες πηγές ζωής των ανθρώπων, στην «ψυχή» και στις αυθεντικές κουλτούρες. Οι άνθρωποι υπερβαίνοντας την αλλοτρίωσή τους και ανακαλύπτοντας ξανά τον χαμένο εαυτό τους θα θεραπευτούν, θεραπεύοντας συγχρόνως και την φύση.

Οι Εθνικοί Επαναστάτες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70 οργανώθηκαν γύρω από το αναπτυσσόμενο κίνημα κατά της πυρηνικής ενέργειας. Με τον οικολογικό και τον αντιπυρηνικό ενθουσιασμό τους, τον πολιτιστικό αντιαμερικανισμό τους και την υποστήριξη των εθνικο - απελευθερωτικών κινημάτων σε πολλά μέρη της γης, κατάφεραν στην πραγματικότητα να υπερφαλαγγίσουν τους αριστερούς της εποχής τους. Κάποιοι θεώρησαν την ιρλανδική οργάνωση Sinn Fein σαν πρότυπο των γερμανών Εθνικών Επαναστατών. Μια μεγάλη μερίδα από αυτούς όμως υιοθέτησαν μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση προς τα τέλη της δεκαετίας του 70, προσχώρησαν στο νεοπαγές τότε κίνημα των Πρασίνων, όπου μερικοί από αυτούς κατάφεραν να αποκτήσουν για ορισμένο χρονικό διάστημα διάφορα αξιώματα. Τον Οκτώβριο του 1980 η οργάνωση Alternative List of West Berlin (Εναλλακτική λίστα του Δυτικού Βερολίνου) αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνεργάζεται με τους Εθνικούς Επαναστάτες, τους οποίους χαρακτήρισε ως «πιο επικίνδυνους και από τους δεδηλωμένους νεοναζιστές», επειδή απέκρυβαν τις πραγματικές προθέσεις τους πίσω από το πέπλο των δράσεων τους για άμεση δημοκρατία και ριζοσπαστική οικολογία.

Socrates - Mountains

Το Ζάλογγο

Ιερός τόπος θυσίας των Σουλιωτών το 1804, η Μονή Σέλτσου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στέκει ατάραχος μάρτυρας της Ιστορίας, στους ανοιχτούς ορίζοντες των ακατέργαστων βουνών, στο χείλος του βαράθρου Νεγκόζι, ανάμεσα στα Άγραφα και τα Φρούσια όρη, στον ορεινό Δήμο Γ. Καραϊσκάκη, στην Άρτα.
Η θυσία των Σουλιωτών στη Μονή Σέλτσου
Όταν με τη συνθήκη της 12ης Δεκεμβρίου του 1803, το Σούλι παραδόθηκε στον Αλή-Πασά, οι Σουλιώτες άρχισαν να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, για να μην παραδοθούν στους Τούρκους.
Με αρχηγούς τον Κίτσο και Νότη Μπότσαρη, 1148 Σουλιώτες, τα Χριστούγεννα του 1803, έφτασαν στη μονή του Σέλτσου, που λόγω της τοποθεσίας της αποτελούσε ένα φυσικό οχυρό. Είκοσι ημέρες αργότερα, στις 12 Γενάρη του 1804, άρχισε η στενή πολιορκία τους από 8000 στρατιώτες του Αλή-Πασά. Με σοβαρές απώλειες στο εχθρικό στράτευμα, οι Σουλιώτες κατάφεραν να τους αποκρούσουν. Όλο το χειμώνα έμειναν αποκλεισμένοι στο Σέλτσο, με λιγοστά τρόφιμα και πολεμοφόδια, που τους προμήθευαν κρυφά οι κάτοικοι των γύρω περιοχών του Λιασκοβου και της Βρεστένιτσας.
Στις 20 Απριλίου, ο Αλή-Πασάς με σύμμαχο την προδοσία, ετοιμάζει σφοδρή επίθεση εναντίων των εξαντλημένων και εξουθενωμένων από την 4μηνη πολιορκία σουλιωτών. Η μάχη ήταν άνιση. Οι Τούρκοι, αφού εξουδετέρωσαν την αντίσταση στα φυλάκια, μπήκαν στο μοναστήρι. Άλλοι σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, ενώ 250 γυναικόπαιδα, για να μην πέσουν στα χεριά των εχθρών, έστησαν ένα νέο μεγαλύτερο Ζάλογγο. Εκείνη την ημέρα, οι ιστορικοί αναφέρουν ότι χάθηκαν τρεις γενιές Μποτσαραίων. Ο Νότης Μπότσαρης αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένος, ενώ ο Κίτσος, μαζί με τον 13χρονο Μάρκο και 10 Σουλιώτες, γλίτωσαν της σφαγής μέσα σε μια σπηλιά.

ΗΛΙΕ ΦΟΝΙΑ