Οι πρώτες απεργίες στην Ελλάδα

Όλοι γνωρίζουν τις απεργίες του Σικάγου στις ΗΠΑ όμως λίγοι γνωρίζουν τους απεργιακούς αγώνες που έδωσαν οι Έλληνες. Η πρώτη απεργία στην Ελλάδα έγινε λίγα χρόνια μετά την επανάσταση του 1821. Συγκεκριμένα έγινε το Μάρτιο του 1826 από τους τυπογράφους εργαζόμενους στην Εθνική Τυπογραφία (το Εθνικό Τυπογραφείο της εποχής) και ένας από τους πρωταγωνιστές, ο «εργοδότης» της συγκεκριμένης περίπτωσης θα μπορούσαμε να πούμε, ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα της ελληνικής ιστορίας: ο κληρικός Θεόκλητος Φαρμακίδης. Γράφει λοιπόν για την απεργία ο Σκιαδάς: «Πρόκειται για την απεργία των Τυπογράφων της Εθνικής Τυπογραφίας στο Ναύπλιο, το Μάρτιο του 1826. Αίτημα των απεργών ήταν η καταβολή των δεδουλευμένων μισθών τους, που ο επιστάτης της Εθνικής Τυπογραφίας, Θεόκλητος Φαρμακίδης, «ξεχνούσε» να καταβάλλει στην ώρα τους, και όταν αποφάσιζε να πληρώσει, πλήρωνε με «εθνικές ομολογίες» που δεν εξαργυρώνονταν παρά σε εξευτελιστικές τιμές από τους επιτήδειους της πιάτσας. Οι τυπογράφοι της Εθνικής Τυπογραφίας στο Ναύπλιο, δεν διέθεταν κανέναν άλλο πόρο πέρα από το μισθό τους ως υπάλληλοι του Δημοσίου και φυσικά κατέληξαν σε αυτή την απόφαση, αφού το μαχαίρι -η πείνα- έφτασε στο κόκαλο. Αλλά στην τόσο καθαρή αυτή ενέργεια των απεργών τυπογράφων ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, από τον οποίο ζήτησε πληροφορίες το υπουργείο Εσωτερικών, δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον παλιό του συνεργάτη στην έκδοση της πρώτης Ελληνικής Εφημερίδος «Σάλπιγξ Ελληνική» ως «συνωμότη» και «αποστάτη». Συγκεκριμένα ανέφερε τα εξής:

«Ο κύριος Κωνσταντίνος Δόμπρας, τυπογράφος, ενωθείς μετά τινος Δημητρίου Βλαστού, εκίνησαν εις συνωμοσίαν και αποστασίαν όλους τους ανθρώπους της Εθνικής Τυπογραφίας και όντως εις μίαν ημέραν έμεινεν έρημος η Τυπογραφία. Διά την αποστασίαν λοιπόν των ανθρώπων αυτών έμεινεν η Εθνική Τυπογραφία με τόσους ανθρώπους, ώστε δεν είναι πλέον ικανή ουδέ διά την εφημερίδα της Διοικήσεως και κατά χρέος αναφέρομεν περί τούτου εις το έξοχον Υπουργείον των Εσωτερικών»

Εν Ναυπλίω, 1826 Μαρτίου 18

Ο επιστάτης της Εθνικής Τυπογραφίας Θεόκλητος Φαρμακίδης».

 

Το 1839 καταγράφονται τα πρώτα επεισόδια στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Οι φοιτητές της Ιατρικής ζήτησαν από τον καθηγητή Δημήτριο Μαυροκορδάτο να παραδίδει το μάθημα πιο αργά, ώστε να προλαβαίνουν να κρατούν σημειώσεις. Εκείνος αρνήθηκε και οι φοιτητές πραγματοποίησαν τριήμερη αποχή. Η Σύγκλητος προχώρησε σε ανακρίσεις και καταδίκασε δύο από τους πρωταιτίους σε οκταήμερη κράτηση.

Όμως αργότερα ακολούθησαν και δύο εργατικές απεργίες στη Σύρο. Πρώτη ήταν η απεργία των εργατών του ναυπηγείου, τον Φεβρουάριο του 1879, και δεύτερη, πιο μαχητική, η απεργία των βυρσοδεψεργατών, λίγο αργότερα.

Τον Φεβρουάριο του 1879 ιδρύεται στη Σύρο το πρώτο εργατικό σωματείο. Το συγκροτούν εργάτες των ναυπηγείων της Ερμούπολης. Η συριανή εφημερίδα «Πατρίς» γράφει για την πρώτη απεργία των ναυπηγείων: «Έν βήμα έτι προς την πρόοδον! Έχομεν εν Σύρω απεργίαν τετρακοσίων περίπου εργατών. Το Ναυπηγείον αργεί». Η πρώτη αυτή απεργία στάθηκε νικηφόρα αλλά όχι για πολύ: οι εργοδότες υποχώρησαν, αλλά στα κρυφά έφεραν εργάτες από άλλα νησιά και ένα μήνα αργότερα πάτησαν το λόγο τους.

Η δεύτερη απεργία, των εργατών των βυρσοδεψείων, είχε αιτήματα: α) να αυξηθούν οι μισθοί για να αντισταθμιστεί η υποτίμηση, και β) να πληρώνονται σε γερό νόμισμα (πληρώνονταν σε ρώσικο νόμισμα, που είχε μόλις υποτιμηθεί), γ) να καταργηθεί η κουτουράδα ( = κατ’ αποκοπή εργασία), δ) να ισοκατανέμεται η δουλειά ώστε να μη μένουν κάποιοι άνεργοι, ε) να μειωθούν οι ώρες εργασίας (ήταν 12ωρο) και στ) να καταργηθεί η δίωρη υποχρεωτική απλήρωτη εργασία της Κυριακής. Η απεργία αυτή ήταν πολύ μαχητική, κάποιοι απεργοσπάστες έφαγαν γερό ξύλο, η αστυνομία έκανε επέμβαση, τελικά όμως οι εργοδότες υποχώρησαν στα περισσότερα αιτήματα.

Ο Λυκούδης, που ήταν πρωτοδίκης Σύρου, έγραψε αμέσως πύρινα άρθρα κατά των απεργιών, και 4 χρόνια αργότερα τύπωσε το βιβλίο του, στο οποίο καταδικάζει τις απεργίες ως «αντικοινωνικές» εκδηλώσεις. Ως το 1883, που γράφει ο Λυκούδης το βιβλίο, φαίνεται ότι οι απεργίες είχαν εξαπλωθεί και στην Αττική, διότι στον πρόλογο διαβάζουμε: «Το ατυχές εν τούτοις της Σύρου παράδειγμα δεν ίσχυσεν να αποτρέψει ομοίας αποπείρας, διότι κατά το έτος τούτο (1883) αι των εργατών συστάσεις προς απεργίαν αποτελούσιν εν Πειραιεί, Αθήναις και Λαυρεωτική την ημερησίαν διάταξιν εν τη εξελίξει της νεαράς αρτιπαγούς και κλονιζομένης έτι… βιομηχανικής παραγωγής του ημετέρου έθνους».

Τα Χριστούγεννα του 1888 πραγματοποιήθηκε η πρώτη οργανωμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας αγροτών. Στον Πύργο της Ηλείας, μπροστά στο Δημαρχείο, συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο πλήθος σταφιδοκαλλιεργητών. Ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για τη βαριά φορολογία του προϊόντος και των σκληρών φοροεισπρακτικών μεθόδων.

Στις 21 Αυγούστου 1916, στα τούνελ των μεταλλείων, στο γραφικό νησί της Σέριφου των Κυκλάδων, ξεδιπλώθηκε μία από τις τραγικότερες εργατικές εξεγέρσεις, με έξι νεκρούς στο πεδίο της μάχης. Τέσσερις εργάτες και δύο χωροφύλακες. Η Σέριφος έχει μεταλλευτική παράδοση αιώνων. Το 1885 ξεκινά μια σημαντική περίοδος εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου του νησιού, κυρίως του σιδηρομεταλλεύματος. Την επιχείρηση αναλαμβάνει η γερμανική οικογένεια Γρόμαν. Δραματικές είναι οι συνθήκες εργασίας των εκατοντάδων εργαζομένων στα τούνελ. Άργησε πολύ να ξεσπάσει η οργή των εργατών και των οικογενειών τους. Μόλις στις 27 Ιουλίου του 1916 δημιουργήθηκε το σωματείο τους. Στις 7 Αυγούστου του ίδιου χρόνου πραγματοποιείται η απεργία τους. Στο νησί καταφτάνει μοίρα Χωροφυλακής, με διαταγή να καταπνίξει την απεργία. Στους απεργούς δίνουν διορία πέντε λεπτών για να επανέλθουν στις στοές και με την εκπνοή αρχίζουν οι πυροβολισμοί. Πέφτουν νεκροί οι Θεμιστοκλής Κουζούπης, Μιχάλης Ζωϊλης, Μιχάλης Μητροφάνης, Γιάννης Πρωτόπαπας. Η σύρραξη γενικεύεται. Συμμετέχουν πια γυναίκες και παιδιά. Ο Μοίραρχος Χρυσάνθου λιθοβολείται μέχρι θανάτου. Άλλοι χωροφύλακες τραυματίζονται. Ο αστυνόμος Σερίφου Τριανταφύλλου γκρεμίζεται από τα βράχια στη θάλασσα. Οι εργάτες πήραν τα όπλα και κατευθύνθηκαν στα γραφεία της εταιρείας. Εκεί τους σταμάτησε αλλόφρων ένας παπάς. Μπήκε μπροστά τους, άπλωσε τα χέρια του και φώναξε: «Ειρήνη υμίν! Όχι άλλο αίμα, ρε παιδιά!».

Αλβανοί: Βιάζουν τουρίστριες. Οι φυλακές δεν τους χωράνε

Σοκάρουν τα στοιχεία της υπόθεσης του βιασμού 39χρονης Ιταλίδας από δύο ανήλικους στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες πρόκειται για δύο 16χρονους Αλβανούς. Οι Αλβανοί το βράδυ της 17ης Απριλίου, προσέγγισαν την 39χρονη και αφού την ακινητοποίησαν, την οδήγησαν σε νεοαναγειρόμενη οικοδομή και τη βίασαν! Υπενθυμίζεται ότι το βράδυ της 17^ης Απριλίου, δύο άγνωστοι άνδρες, προσέγγισαν την Ιταλίδα και αφού την ακινητοποίησαν την οδήγησαν σε νεοαναγειρόμενη οικοδομή και με άσκηση βίας ενήργησαν σε βάρος της εξώγαμη συνουσία. Η υπόθεση εξιχνιάστηκε ύστερα από αξιοποίηση πληροφοριών που περιήλθαν στην Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Αγίου Νικολάου και από τη διενεργηθείσα αστυνομική έρευνα προέκυψε ότι δράστες του βιασμού είναι οι δύο νεαροί Αλβανοί οι οποίοι εντοπίσθηκαν. Όμως οι δράστες δεν συνελήφθησαν λόγω παρέλευσης ορίων του αυτοφώρου. Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΜΗΛΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ... ΤΩΡΑ ΕΓΙΝΑΝ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ .... ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ...  ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ... ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΤΕ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΘΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑΝ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ  ...  ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΩΝ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ

Λαυρεωτικά: Φοβισμένες κυβερνήσεις, απάτες με μετοχές, απεργίες εργατών

Με το όνομα «Λαυρεωτικά» (ή «Λαυριακά» ή «Λαυρεωτικό ζήτημα») έμεινε στην ιστορία το σοβαρό οικονομικό και πολιτικό ζήτημα που απασχόλησε την Ελλάδα από το 1869 μέχρι το 1875 και είχε σχέση με την παράνομη εκμετάλλευση των εκβολάδων του Λαυρίου από την ξένων συμφερόντων μεταλλευτική εταιρεία «Roux – Serpieri – Fressynet C.E.».

Το 1864 ιδρύεται η εταιρεία «Roux-Serpieri-Fressynet C.E.» από τον Ιταλό μεταλλειολόγο Τζιοβάνι Μπατίστα Σερπιέρι και τους Γάλλους χρηματοδότες Roux και Fressynet, οι οποίοι στηριζόμενοι στη μελέτη του μεταλλειολόγου Ανδρέα Κορδέλλα για τον πλούτο του υπεδάφους της περιοχής αγοράζουν από τη Μονή Πεντέλης και την κοινότητα Κερατέας πάνω από 11.000 στρέμματα στην ευρύτερη περιοχή του Λαυρίου. Ο τόπος ήταν γνωστός από την αρχαιότητα για τα μεγάλα κοιτάσματα σιδηρομεταλλεύματος και αργυρούχου μόλυβδου, αλλά τα μεταλλεία υπολειτουργούσαν για πολλά χρόνια. Ουσιαστικά μιλάμε για την πρώτη μεγάλη εισβολή ξένου κεφαλαίου στη χώρα μας, που έθεσε το πλαίσιο λειτουργίας όλων των επερχόμενων «επενδύσεων»: παντελής αδιαφορία για το εργατικό δυναμικό και αποικιοκρατική λογική στις σχέσεις του με το ελληνικό κράτος. Η μεγάλη φτώχεια της εποχής οδηγεί ανθρώπους από όλη τη χώρα στο να εργαστούν στους ξένους που «δουλεύουν με μοντέρνα συστήματα». Η εταιρεία βάζει τις βάσεις μιας οικονομικής αυτοκρατορίας, που θα έχει υπηκόους – δούλους και αφεντικά – δυνάστες. Σαν να μην έφτανε η εκμετάλλευση του κόπου τους, η εταιρεία «φροντίζει» να πάρει πίσω τα ελάχιστα χρήματα που τους δίνει. Εισάγει για πρώτη φορά την πληρωμή σε εταιρικό νόμισμα που έχει αντίκρισμα μόνο σε μαγαζιά της εταιρείας στην ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα και αυτά τα λίγα χρήματα που δίνει στους εργαζόμενους να επιστρέφουν πάλι σε αυτή. Στην επιφάνεια των τεράστιων αγορασμένων εκτάσεων βρίσκονταν διάσπαρτοι χιλιάδες τόνοι σκωριών και εκβολάδων του λαυρεωτικού υπεδάφους. Δηλαδή «φτωχού μεταλλεύματος» που επειδή από την αρχαιότητα μέχρι τότε δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί, σωριάζονταν σε μεγάλες ποσότητες που δημιουργούσαν ολόκληρους λοφίσκους. Τώρα όμως υπήρχε τρόπος αξιοποίησης αυτού του ανεπεξέργαστου θησαυρού και η εταιρεία προχώρησε στην άμεση εκμετάλλευσή του χωρίς φυσικά να ενημερώσει την πολιτεία. Όταν αυτό έγινε αντιληπτό από τον κόσμο άρχισαν οι αντιδράσεις. Μπροστά στην αυξανόμενη πίεση από αντιπολίτευση, κόσμο και εφημερίδες που είχαν μπει στο παιχνίδι, η κυβέρνηση υποβάλλει νομοσχέδιο τον Μάιο του 1871, που αναφέρει ότι οι εκβολές και οι σκωρίες του Λαυρίου θα αποτελούσαν πλέον κρατική περιουσία, διότι ως προϊόντα ανθρώπινης εργασίας δεν εντάσσονταν στον νόμο του 1861 «περί μεταλλείων». Το αυτονόητο αυτό δικαίωμα της χώρας προκάλεσε την άμεση αντίδραση Ιταλίας – Γαλλίας, που μέσω των πρεσβευτών τους στην Ελλάδα άρχισαν να εκτοξεύουν απειλές. Οι πιέσεις από το εξωτερικό εντάθηκαν φτάνοντας μέχρι τις άμεσες απειλές της στρατιωτικής επέμβασης για την υπεράσπιση της εταιρείας. Η υπόθεση είχε ξεφύγει από τα οικονομικά πλαίσια και είχε εξελιχθεί σε ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας, με αποτέλεσμα, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις από τις «ραγιάδικες» ελληνικές κυβερνήσεις, να ψάχνουμε τρόπο να «υποχωρήσουμε» εθνικά υπερήφανα. Τότε βρέθηκε η λύση και η εταιρεία εξαγοράστηκε από την εταιρεία «Ελληνική Εταιρεία των Μεταλλουργείων Λαυρίου» που ίδρυσε ο Ανδρέας Συγγρός το 1873, μετά από συνεννόηση με την ελληνική κυβέρνηση, ώστε να λυθεί η διαμάχη του ελληνικού κράτους με την γαλλοϊταλική εταιρεία, ένα ζήτημα που έμεινε γνωστό ως Λαυρεωτικό Ζήτημα.
Τα επόμενα χρόνια δραστηριοποιήθηκαν στην περιοχή η Ελληνική Εταιρεία των Μεταλλείων Λαυρίου και η Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου (Compagnie Française des Mines du Laurium) με σκοπό την εξόρυξη μολύβδου, μαγνησίου, καδμίου, ψευδαργύρου και αργύρου.

Φούσκες μετοχές
Ο Ανδρέας Συγγρός, ανέλαβε τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του Λαυρίου αντί 11.500.000 φράγκων. Υπογράφει σύμβαση με το Δημόσιο, στην οποία ανέφερε ότι θα του παραχωρούσε το 44% των καθαρών εσόδων της από την εκμετάλλευση του εδάφους της λαυρεωτικής γης. Ο Ανδρέας Συγγρός, ζώντας για χρόνια στο εξωτερικό, εισάγει στη χώρα τα καινά δαιμόνια του χρηματιστηρίου σε έναν ανίδεο σε αυτά λαό, που ουσιαστικά ζει σε ένα πλαίσιο ημιφεουδαρχίας. Ο ίδιος λέει στα απομνημονεύματά του ότι επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκμεταλλευτεί «την νηπιώδην κατάστασην του χρηματοοικονομικού κλάδου». Και τα καταφέρνει. Εκδίδει μετοχές της νέας εταιρείας και ο κόσμος παρασυρμένος από τη μακροχρόνια φημολογία περί αμύθητων θησαυρών του Λαυρίου, θεωρεί ότι αυτή είναι η ευκαιρία να αλλάξει η ζωή του για πάντα. Αγοράζει μαζικά μετοχές και παρατηρούνται τα κλασικά φαινόμενα που οδηγούν μαθηματικά σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα «φούσκα». Πουλιούνται χωράφια, περιουσίες μετατρέπονται σε χαρτιά, χρήματα βγαίνουν από τα σεντούκια και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καν χρηματιστήριο. Οι συναλλαγές γίνονταν στο (δεν είναι πλάκα) πατάρι του καφενείου… «Η ωραία Ελλάς» στη γωνία Ερμού και Αιόλου. Δηλαδή μπορούσες να παραγγείλεις έναν βαρύ γλυκό ή ένα «υποβρύχιο» μαζί με 20 μετοχές Λαυρίου. Ο Συγγρός γνώριζε πολύ καλά ότι μπορεί από τις αρχαίες εκβολάδες να μην έβγαινε ποτέ χρυσάφι, αλλά μπορούσε να βγει κερδισμένος από τη φημολογία, την υπερτίμηση μετοχών και την πώλησή τους όταν αυτές έφταναν στα ύψη. Και έτσι έκανε. Φυσικά επακολούθησε πανικός και τις ελπίδες για εύκολο πλουτισμό τις αντικατέστησαν χρεοκοπίες και η πρώτη μεγάλη μεταφορά πλούτου στην Ελλάδα από τη μεσαία και κατώτερη τάξη στο μεγάλο κεφάλαιο. Η εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί μέχρι την πλήρη αξιοποίηση των εκβολάδων και των σκωριών το 1917, ενώ η ιταλογαλλική εταιρεία συνέχισε την εκμετάλλευση του υπεδάφους της περιοχής μέχρι το 1977.

Εργαζόμενοι δουλοπάροικοι
Οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία θυμίζουν δουλοπάροικους που έχουν μόνο υποχρεώσεις. Δουλεύουν μέρα – νύχτα σε άθλιες συνθήκες εργασίας, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα και χωρίς φυσικά καμία υγειονομική περίθαλψη ή σύνταξη. Όσοι καταφέρνουν να παραμείνουν για μεγάλο διάστημα στις ανήλιαγες στοές, με τον καιρό καθίστανται άχρηστοι για οποιαδήποτε άλλη εργασία και πετιούνται στον δρόμο για να έρθουν οι επόμενοι. Και φυσικά η περιοχή του Λαυρίου κατακλύζεται από ένα σύννεφο μολύβδου, που έχει σαν αποτέλεσμα οι κάτοικοί της να έχουν τα περισσότερα (αναλογικά με τον πληθυσμό) κρούσματα νεοπλασιών των πνευμόνων σε όλη τη χώρα. Σαν να μην έφτανε η εκμετάλλευση του κόπου τους, η εταιρεία «φροντίζει» να πάρει πίσω τα ελάχιστα χρήματα που τους δίνει. Εισάγει για πρώτη φορά την πληρωμή σε εταιρικό νόμισμα που έχει αντίκρισμα μόνο σε μαγαζιά της εταιρείας στην ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα και αυτά τα λίγα χρήματα που δίνει στους εργαζόμενους να επιστρέφουν πάλι σε αυτή. Σαν να μην έφτανε η εκμετάλλευση του κόπου τους, η εταιρεία «φροντίζει» να πάρει πίσω τα ελάχιστα χρήματα που τους δίνει. Εισάγει για πρώτη φορά την πληρωμή σε εταιρικό νόμισμα που έχει αντίκρισμα μόνο σε καταστήματα της εταιρείας στην ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα και αυτά τα λίγα χρήματα που δίνει στους εργαζόμενους να επιστρέφουν πάλι σε αυτή…

Απεργίες
Έγιναν πολλές απεργίες μεταλλωρύχων με στόχο τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα μεταλλεία και της διαβίωσης των εργατών. Απεργίες έγιναν το 1883, 1887, 1896, 1906, 1910, 1919, 1921, 1929, 1964. Πιο σημαντικές ήταν εκείνες του 1896, του 1906 και του 1929.
Η απεργία του 1896, διαρκεί από τις 8 μέχρι τις 21 Απριλίου του 1896. Στην Καμάριζα, πραγματοποιείται γενικευμένη εξέγερση των... εργατών στα ορυχεία. Ειδικά αυτή η απεργία αποτέλεσε σταθμό στην Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος. Θύματα υπήρχαν τόσο απ' τους απεργούς εργάτες, όσο και απ' τους φύλακες της Γαλλικής Εταιρείας του Λαυρίου. Οι φύλακες σκότωσαν τους εργάτες Καραφλιά και Βασιλακόπουλο, με αποτέλεσμα οι οργισμένοι και αγανακτισμένοι εργάτες, μπρος στη θέα των σκοτωμένων συναδέλφων τους, να ορμήξουν στα γραφεία της Εταιρείας, να βάλουν φωτιά, με αποτέλεσμα να εξοντωθούν όλοι οι φύλακες, πλην ενός. Συνολικά είχαν σκοτωθεί τέσσερις απεργοί. Ο δε Σερπιέρι φυγαδεύτηκε και σώθηκε, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή, μεταμφιεσμένος. Σε εκείνη την απεργία, περισσότεροι από 1.800 μεταλλεργάτες ανέβηκαν από το μεταλλευτικό φρέαρ - βάθους 182 μέτρων - και, με μια οργάνωση που θα τη ζήλευαν πολλοί, κήρυξαν εκείνη την πρώτη μεγάλη απεργία. 

Η Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων αρνείται να συναντήσει την απεργιακή επιτροπή των εργατών. Τα αιτήματά τους ήταν:
* Αύξηση του μεροκάματου.
* Εξαναγκασμός της εταιρείας να φτιάξει έργα για να μη σκοτώνονται οι εργάτες.
* Κατάργηση της δουλειάς της Κυριακής.
* Να πληρώνονται απ’ ευθείας απ’ την εταιρεία κι όχι από τους εργολάβους.
* Να ιδρυθεί νοσοκομείο και φαρμακείο.

Η «Εφημερίς» του Κορομηλά γράφει: «Οι χωροφύλακες πυροβολούσι εις τον αέρα, οι εργάται αντιπυροβολούσι, ακούοντας ύβρεις, φωναί, κραυγαί, πίπτουσιν βροχηδόν λίθοι, συνεχίζονται οι πυροβολισμοί και η Καμάριζα φαίνεται ως εις εμπόλεμον κατάστασιν». Ακολουθεί η ανατίναξη των αποθηκών της δυναμίτιδος και του πετρελαίου. «Οι κ. Σερπιέρης, οι μηχανικοί Ραμπού και Σπανζεράλ, καθ’ ων υπήρχε μήνις, ετράπησαν εις φυγήν, μεταφιεσθέντες εις Δωριείς εργάτας».

Τελικά «η τάξις επεβλήθη» με την παρουσία 2 ιλών ιππικού, μίας πυροβολαρχίας κι ενός ευζωνικού τάγματος. Οι δε γαλλικές προξενικές αναφορές, προκειμένου να προστατευθούν οι Γάλλοι υπήκοοι και τα οικονομικά τους συμφέροντα στην περιοχή, κάνουν λόγο για την παρουσία του γαλλικού θωρηκτού «Cosma» στο λιμάνι του Λαυρίου που θα ενίσχυε σε ενδεχόμενη ανάγκη το στρατιωτικό σώμα της Καμάριζας. Το Δεκέμβρη του 1896 πραγματοποιείται η δίκη 15 απεργών, οι οποίοι αθωώνονται και επανέρχονται στη δουλειά τους χωρίς όρους. Μετά την απεργία, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Καμάριζα στρατιωτικό σώμα, όχι μακριά από τους χώρους δουλειάς, προκειμένου να αποτρέψει τους εργάτες από νέες εξεγέρσεις.

Το ίδιο συμβαίνει και στην απεργία του 1906, όπως αναγράφεται και πάλι στις γαλλικές προξενικές αναφορές: «Η απεργία στο Λαύριο συνεχίζεται. Κατόπιν αιτήσεως της διευθύνσεως της εταιρείας παρακάλεσα τον Υπουργό Εσωτερικών νa αυξήσει τον αριθμό των στρατευμάτων για να εξασφαλισθεί η ασφάλεια προσώπων και υλικών. Ο Υπουργός Εσωτερικών δέχθηκε παρότι υπάρχουν στο Λαύριο ήδη 400 στρατιώτες …». Και επιμένουν πάλι να αποσταλεί ένα γαλλικό πλοίο για να ελέγχει την κατάσταση. Απολογισμός: Δύο εργάτες νεκροί, πολλοί τραυματίες, συλλήψεις, δίκες και αύξηση τελικά του μεροκάματου κατά μία πεντάρα.

Η απεργία του 1929 που διήρκεσε 48 ημέρες και είχε σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία του μεταλλωρύχου Γ.Δ. Συρίγου, τον τραυματισμό και τη σύλληψη πολλών εργατών, τελειώνει στις 16 Μαρτίου 1929 με νίκη των απεργών. Απελευθερώθηκαν οι κρατούμενοι, ιδρύθηκε ταμείο συντάξεων, το μεροκάματο αυξήθηκε κατά 10%.

Το άγαλμα
Το μαρμάρινο άγαλμα του Σερπιέρι, έργο του γλύπτη Γ. Βρούτου, βρισκόταν στο τέλος της κεντρικής πλατείας του Λαυρίου από το 1899, που έγιναν τα αποκαλυπτήριά του, μέχρι το 1982. Εκείνη τη χρονιά η κρατική τηλεόραση έδειξε μια τηλεοπτική σειρά, «Tα Λαυρεωτικά», που αναφερόταν στις συνθήκες διαβίωσης των μεταλλωρύχων την εποχή του Σερπιέρι, οπότε το άγαλμα περιλούστηκε με μπογιές και απομακρύνθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη. Τοποθετήθηκε αργότερα ξανά στο αρχικό βάθρο του, όπου υπάρχουν τρεις επιγραφές. Μία γραμμένη στα ελληνικά («Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης, ζώσαν εκ νεκράς ανέστησε πόλιν και πλούτον από σποδού αυτή εξανέτειλε»), μία στα γαλλικά («Ο Ι. Β. Σερπιέρι από μια παραμελημένη τέφρα ανέσυρε τη λάμψη του μετάλλου και το ψωμί του εργάτη») και μία στα ιταλικά («Στον Ιταλό Ι. Β. Σερπιέρι, η πόλη θέλησε και ξαγρυπνά εδώ»). Η ονομασία του χώρου εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σαν σημείο αναφοράς και ακούς πολλούς Λαυριώτες να λένε «στο άγαλμα».

Εργασιακός Μεσαίωνας

Με συμβάσεις μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης έγιναν το πρώτο τρίμηνο του έτους οι μισές από τις νέες προσλήψεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, ενώ το 2009 οι συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης αντιπροσώπευαν το 79% των νέων συμβάσεων, το 2011 αντιπροσώπευαν το 58,92% και το α' τρίμηνο του έτους 2012 το 49,9%. Παράλληλα, η αναλογία των συμβάσεων μερικής απασχόλησης στο σύνολο των νέων συμβάσεων αυξήθηκε από 16,7% το 2009 σε 30,65% για το έτος 2011 και σε 38,1% για το α' τρίμηνο του 2012. Οι συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας αντιπροσώπευαν το 4,3% του συνόλου των νέων συμβάσεων το 2009, το 8,95% των νέων συμβάσεων εργασίας κατά το έτος 2011 και το 12% για το α' τρίμηνο του 2012.
Επίσης, οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης που μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής, με μονομερή απόφαση του εργοδότη ήταν αυξημένες κατά 156,62% σε σχέση με τις αντίστοιχες του 2011. Ακόμη, το α’ τρίμηνο του 2012 προχώρησαν στη σύναψη νέων συμβάσεων οποιασδήποτε μορφής 11,04% λιγότερες επιχειρήσεις σε σχέση με το 2011.
Σύμφωνα με τον Ειδικό Γραμματέα του ΣΕΠΕ, Μιχάλη Χάλαρη, το γεγονός ότι οι ελαστικές μορφές εργασίας διαδραματίζουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στις συμβάσεις εργασίας «αντικατοπτρίζει την αστάθεια της αγοράς και την έως τώρα αδυναμία της να φιλτράρει τις δυνατότητες και να κάνει χρήση αυτών με βάση τις πραγματικές ανάγκες και όχι το εφήμερο κέρδος».
Αυξάνονται ατομικές - επιχειρησιακές με μειώσεις
Το ίδιο χρονικό διάστημα εμφανής είναι και η αύξηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας με μειώσεις έως και κατά 22%, κατά μέσο όρο, σε σχέση με την κλαδική σύμβαση, καθώς και η σύναψη επιχειρησιακών με ανάλογες μειώσεις. Από την 1η Ιανουαρίου έως τις 31 Μαρτίου, 171 επιχειρήσεις που απασχολούν 4.533 εργαζομένους, προχώρησαν στη σύναψη επιχειρησιακών συμβάσεων με μειώσεις από 13,3% έως 31,36%.
Οι μεγαλύτερες μειώσεις εμφανίζονται στις περιοχές του Βορείου Αιγαίου, 35%, της Ηπείρου, 31,36%, της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας, 22% και 26,36%, αντίστοιχα.
Οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερδιπλασιάστηκαν μετά τη ψήφιση του νέου νόμου τον περασμένο Φεβρουάριο και είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιανουάριο είχαν συναφθεί 52 επιχειρησιακές συμβάσεις οι 8 με επιχειρησιακό σωματείο και οι 44 με ενώσεις προσώπων, ενώ υπήρξε και μία διαιτητική απόφαση.
Στη σύναψη ατομικών συμβάσεων προχώρησαν την ίδια χρονική περίοδο 7.825 επιχειρήσεις που απασχολούν 33.133 εργαζόμενους με μειώσεις από 17,50% έως 26,65%. Οι μεγαλύτερες μειώσεις εμφανίζονται στη Δυτική Ελλάδα, 30%, στη Θεσσαλία, 27,62%, και στη Δυτική Μακεδονία, 25,65%.
Σταθερά ψηλά η ανασφάλιστη εργασία
Σε σταθερά υψηλά επίπεδα, παραμένουν και τα ποσοστά ανασφάλιστης εργασίας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των κοινών ελέγχων του ΣΕΠΕ και της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων του ΙΚΑ (ΕΥΠΕΑ). Ελέγχθηκαν συνολικά 17.583 επιχειρήσεις και εντοπίσθηκαν 6.166 ανασφάλιστοι εργαζόμενοι. Επιβλήθηκαν πρόστιμα 3.289.500 ευρώ, στα οποία δεν περιλαμβάνονται πρόστιμα για άλλες παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας.
Τα περισσότερα κρούσματα ανασφάλιστης εργασίας εντοπίζονται στον κατασκευαστικό κλάδο και στον επισιτισμό, στα βιοτεχνικά πάρκα και τις βιομηχανικές ζώνες, στα κομμωτήρια, στα πρατήρια βενζίνης, στα συνεργεία αυτοκινήτων, στις μεταφορικές επιχειρήσεις, στο λιανικό εμπόριο, στην καθαριότητα, στον τουρισμό, στις εταιρείες security και στις επιχειρήσεις φασόν.
Τα ποσοστά «μαύρης εργασίας» είναι υψηλότερα στους αλλοδαπούς. Ανασφάλιστοι είναι το 45,9% των αλλοδαπών και το 30,8% των Ελλήνων.
Στα θέματα υγείας και ασφάλειας, κατά το α' τρίμηνο του 2012 οι περιφερειακές Υπηρεσίες Επιθεώρησης Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία σ' όλη τη χώρα πραγματοποίησαν 6.498 ελέγχους και επέβαλαν 594 κυρώσεις (185 μηνύσεις, 239 πρόστιμα συνολικού ύψους 904.674 ευρώ και 170 διακοπές εργασιών).
Στην ίδια περίοδο, διερευνήθηκαν οι αιτίες 1.097 εργατικών ατυχημάτων τα οποία αναγγέλθηκαν στο ΣΕΠΕ, εκ των οποίων τα 13 ήταν θανατηφόρα. Συγκριτικά, για το 2012, σε σχέση με την ίδια χρονική περίοδο του 2011 προκύπτει μείωση 10% των εργατικών ατυχημάτων και 23,50% των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων.

Η Φρουρά του Αυτοκράτορα

ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΕΚΕΙ ΣΤΑΜΑΜΑΤΗΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ! ΣΤΙΣ 28 ΜΑΪΟΥ 1453 ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ 29 ! Ο Αγώνας από εκεί συνεχίζεται! ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ Η ΦΡΟΥΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ! Δυτικοί και Τούρκοι θα χτυπήσουν τη Ρωμιοσύνη, για να πετύχουν ό,τι δεν πέτυχαν στη Φερράρα, ό,τι δεν πέτυχαν στην Άλωση, ό,τι δεν πέτυχαν στη Φραγκοκρατία, την Τουρκοκρατία, τη Βαυβαροκρατία ! ΜΑ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ! Μπείτε από τώρα στην θρυλική Φρουρά του ! Στη Φρουρά της 28ης Μαΐου! Στη Φρουρά που Νικούσε !

Οι αντιρατσιστές στηρίζουν τον καπιταλισμό

Έλληνα προλετάριε εργάτη, εργαζόμενε, αγρότη και μικρομεσαίε, ήρθε η ώρα να σου μιλήσουμε για τον ρόλο των «αντιρατσιστών» - κάθε απόχρωσης και πολιτικής προέλευσης  που τυγχάνουν πολλοί εξ αυτών μέλη αντιλαϊκών κυβερνήσεων, οργανώσεων, κομμάτων, σιωνιστικών κύκλων, μασονικών στοών, ξένων υπηρεσιών και κρατικοδίαιτων ΜΚΟ - και πως επηρέασαν την καθημερινή σου ζωή.

Οι «αντιρατσιστές» είναι αυτοί που στήριξαν την ελεύθερη είσοδο στην πατρίδα μας για τους χιλιάδες λαθρομετανάστες όλα αυτά τα χρόνια. Αδιαφόρησαν πλήρως αν κάποιοι από αυτούς είναι εγκληματίες, άνθρωποι των ιμπεριαλιστών, έμποροι ναρκωτικών ή φορείς μολυσματικών ασθενειών.

Οι λαθρομετανάστες ως γνωστόν όλα αυτά τα χρόνια έφεραν κέρδη  εκατομμυρίων ευρώ στους επιχειρηματίες. Είναι ξεκάθαρο το συμπέρασμα: οι «αντιρατσιστές» βοήθησαν με κάθε τρόπο στο να αυξηθούν  τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου στην πατρίδα μας.

Οι λαθρομετανάστες στην πλειοψηφία τους ενίσχυσαν με την καθημερινή εργασιακή και κοινωνική συμπεριφορά τους την ανασφάλιστη και μαύρη εργασία. Έτσι κέρδισαν και πάλι οι εργοδότες που δεν πλήρωναν τις ασφαλιστικές εισφορές και ανάγκασαν και τους Έλληνες με την σειρά τους να δουλεύουν  χωρίς ασφάλεια για να βρουν την οποιαδήποτε εργασία. 

Οι «αντιρατσιστές» είναι συνυπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για την τακτική που βούλιαξε τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι «αντιρατσιστές» φέρουν άμεση ευθύνη για τη σημερινή κατάντια σου Έλληνα προλετάριε που δεν μπορείς να εργαστείς ασφαλισμένος. Δηλαδή τα Ελληνόπουλα δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ σύνταξη για τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής τους επειδή οι «αντιρατσιστές» ήθελαν να βοηθήσουν τους εργοδότες και το μεγάλο κεφάλαιο. 

Οι «αντιρατσιστές» στηρίζουν την μαύρη εργασία των μεταναστών, που έχει λόγο ύπαρξης στον καπιταλισμό επειδή είναι ανασφάλιστη. Συνετέλεσαν στο να χαθεί ως ένα σημείο και η δωρεάν περίθαλψη των Ελλήνων εργατών. Άρα ο Έλληνας εργαζόμενος σήμερα είναι αναγκασμένος να πληρώνει τα φάρμακα του επειδή οι «αντιρατσιστές» του το επέβαλαν.

Με τη βοήθεια των «αντιρατσιστών» κατάφεραν οι πολυεθνικές να φέρνουν ξένους επιστήμονες από χώρες με μικρότερα μισθολόγια και να τους βάζουν σε θέσεις που θα μπορούσαν να εργάζονται Έλληνες. Άρα τα παιδιά σου, που σπούδασαν και αρίστευσαν ως επιστήμονες, δεν μπορούν να βρουν εργασία επειδή οι «αντιρατσιστές» τους κατέστρεψαν το μέλλον τους.

Οι «αντιρατσιστές» στηρίζουν το παράνομο εμπόριο που προωθούν οι λαθρομετανάστες στους δρόμους. Αυτό ανάγκασε τον Έλληνα να βάλει λουκέτο στο δικό του μαγαζί. Δηλαδή έμεινες άνεργος, δεν μπορείς να ταΐσεις την οικογένεια σου, ψάχνεις για εργασία επειδή οι «αντιρατσιστές» το θέλησαν.

Οι «αντιρατσιστές» σου έκαψαν το μαγαζάκι μικρομεσαίε επειδή δεν πλήρωσες την τοπική αλλοδαπή μαφία για να το σώσεις. Οι «αντιρατσιστές» πουλάνε προστασία σε γειτονιές της Αθήνας. Δηλαδή αν και υποστηρίζουν ότι είναι κατά του καπιταλισμού πουλάνε προστασία για το χρήμα. Αυτοί βοηθούν στο να ανοίξουν μαγαζιά οι ξένοι και κάνουν τα πάντα για να κλείσουν τα μαγαζιά των Ελλήνων.

Οι «αντιρατσιστές» Έλληνα αγρότη σου είπαν ψέματα ! Σου πούλαγαν φούμαρα όταν έλεγαν ότι «αν στα χωράφια σου εργάζονταν μετανάστες το προϊόν σου θα ήταν πιο ανταγωνιστικό» και θα κατάφερνες να το πουλήσεις στις αγορές. Τα παραδείγματα των πατατοπαραγωγών απέδειξαν ότι οι λαθρομετανάστες δεν βοήθησαν καθόλου στην ανάπτυξη της υπαίθρου. Αντίθετα οι ίδιοι ανέβασαν την εγκληματικότητα στο χωριό σου διότι στην πλειοψηφία τους δεν αγάπησαν ΠΟΤΕ τον τόπο αυτό και γιατί να το κάνουν άλλωστε αφού δεν έχουν κανέναν συνεκτικό δεσμό με αυτή την γη.

Οι «αντιρατσιστές» αν και λένε ότι είναι κατά του κράτους και πιστεύουν στην επανάσταση … αποδείχτηκε ότι είναι ρουφιάνοι της ασφάλειας. Συνεργάζονται με τους μπάτσους για να καρφώνουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Η συνεργασία αυτή τους βοηθά να έχουν ασυλία από τις δυνάμεις καταστολής του κράτους. 

Άρα οι «αντιρατσιστές» όχι μόνο δεν είναι επαναστάτες αλλά στηρίζουν την κρατική εξουσία. Μετά από όλα αυτά εσύ θα κρίνεις Έλληνα πως πρέπει να φερθείς στους «αντιρατσιστές». 

Ένα είναι το σίγουρο, ποτέ και κανένας «αντιρατσιστής» δεν θα καταδικαστεί από τη αστική δικαιοσύνη.

Πάρε λοιπόν την τύχη στα χέρια σου και φέρσου αναλόγως σε  αυτούς που κατέστρεψαν τα όνειρα σου, την οικογένεια σου, την κοινωνία και την πατρίδα !

του Έσπερου.

http://mavroskrinos.blogspot.com/2012/04/blog-post_15.html

Μαχητές Ελευθερίας της Ρουμανίας

Η ρουμανική αντικομουνιστική ένοπλη αντίσταση ήταν μια από τις μακροβιότερες της Ανατολικής Ευρώπης. Ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 40 και είχε διάρκεια μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 50, ενώ μεμονωμένες ομάδες συνέχισαν να μάχονται μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 60. Οι αντιστασιακοί ονομάζονταν «χάιντουτ» που σημαίνει «παράνομος» ή «μαχητής της ελευθερίας». Μόνο μετά την πτώση του Τσαουσέσκου έγιναν γνωστές οι λεπτομέρειες για το ρουμάνικο αντιστασιακό κίνημα. Βέβαια ποτέ στην Ελλάδα τις λεπτομέρειες αυτές δεν επέτρεψε το πολιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης να γίνουν γνωστές. Η αντίσταση των Ρουμάνων ξεκίνησε με την εισβολή των Σοβιετικών στρατευμάτων στη Ρουμανία τον Μάρτιο του 1944. Τον Σεπτέμβριο υπογράφηκε η Σοβιετο- Ρουμανική εκεχειρία, αλλά ήδη μικρές ομάδες άρχισαν να οργανώνονται, με την προοπτική δολιοφθορών σε ένα επικείμενο, όπως πίστευαν, πόλεμο Δύσης – ΕΣΣΔ. Μετά την κομουνιστική νοθεία στις εκλογές του 1946, έγιναν κάποιες προσπάθειες ενοποίησης της ρουμανικής αντιπολίτευσης. Το 1948 όμως το κομμουνιστικό κόμμα προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις της αντιπολίτευσης. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το 1949 να υπάρξει μια μαζική φυγή αγροτών και μικροαστών προς τα Καρπάθια όρη. Πιο ενεργές ήταν οι αντιστασιακές οργανώσεις πρώην μελών της «Σιδηράς Φρουράς». Ο μεγάλος αγωνιστής Ίον Γκαβρίλα-Ογκονάρου, διοικούσε μια αντάρτικη δύναμη 200 ανδρών στα όρη Φαγκάρας, από το 1948 μέχρι το 1956, ενώ ο ίδιος δρούσε ελεύθερα μέχρι το 1976. Επίσης στην περιοχή Απουσένι των Καρπαθίων η πιο ενεργή ομάδα ήταν του άλλου μεγάλου αγωνιστή, Λέον Σούσμαν, επίσης μέλους της «Σιδηράς Φρουράς». Η ομάδα του διαλύθηκε το 1949, μετά από επιχείρηση των κομμουνιστικών αρχών ασφαλείας. Έξι μέλη της απαγχονίστηκαν , μεταξύ αυτών και ο αρχηγός της. Η ένοπλη αντίσταση στη Ρουμανία αριθμούσε περίπου 10.000 ένοπλους, οργανωμένους σε ομάδες των 20 έως 100 ατόμων. Γύρω τους υπήρχαν περίπου 45 – 50.000 «υποστηρικτές». Οι συνολικές απώλειες των ανταρτών υπολογίζονται σε 2.000 νεκρούς είτε εξαιτίας μαχών είτε από εκτελέσεις. 

Οι γυναίκες του Άργους απέκρουσαν τους Σπαρτιάτες

Ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Κλεομένης στις αρχές του 5^ου αιώνα κατάφερε να εξουδετερώσει τους Αργείους στη μάχη της Σηπείας. Κατόπιν οι Σπαρτιάτες, τραγουδώντας τα τρομερά πολεμικά τους άσματα παρατάχθηκαν έξω από τα τείχη του Άργους σπέρνοντας τον πανικό και την απελπισία στην πόλη. Μέσα στο Άργος εκείνη την εποχή ζούσε η αρχόντισσα Τερεσίλλα. Είχε αφοσιωθείς τις Μούσες και συνέθετε στίχους και μουσική μετά από την προτροπή των γιατρών της για να θεραπευτεί από μια βαριά ασθένεια που την ταλαιπωρούσε. Υπό την καθοδήγηση της Τερεσίλλας οι γυναίκες εξοπλίστηκαν με όπλα που υπήρχαν ως αναθήματα στους ναούς και έλαβαν θέση στα τείχη της πόλης με σκοπό να υπερασπιστούν το Άργος. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Δημάρατος, πιθανόν οδηγώντας σκιρίτες, προσπάθησε να καταλάβει την πόλη με νυκτερινή έφοδο, αλλά οι γυναίκες τους απέκρουσαν έχοντας μάλιστα και απώλειες.

Ο Κλεομένης κατάλαβε ότι επιθέσεις ενάντια σε απελπισμένους αντιπάλους, που είχαν μάλιστα και το πλεονέκτημα του ύψους ή θα είχαν μεγάλες απώλειες ή δεν θα θετική κατάληξη και θα ήταν όνειδος για τους καλύτερους πολεμιστές της Ελλάδας να αποκρουστούν από γυναίκες. Έτσι κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία είπε ότι «δεν είναι αντρίκιο να πολεμά με γυναίκες» και απόσυρε τους Σπαρτιάτες.

Οι Αργείοι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης έθαψαν τις γυναίκες που σκοτώθηκαν κατά μήκος του δημόσιου δρόμου και έκαναν ημέρα γυναικοκρατίας στο Άργος κατά την εορτή των «Υβριστικών». Επίσης τοποθέτησαν προς τιμή της Τερεσίλλας ανάγλυφη στήλη κοντά στο θέατρο της πόλης, στην οποία η ποιήτρια όρθια κρατούσε στα χέρια της ένα κράνος και στα πόδια της είχε πίνακες με ποιήματα. Επίσης καθιέρωσαν γιορτή προς τιμή της Ήρας στην οποία οι γυναίκες του Άργους χόρευαν φορώντας κράνη.

Άνοιξε η πρώτη ανταλλακτική αγορά

Από σήμερα και για πρώτη φορά άνοιξε η μόνιμη ανταλλακτική αγορά στο Βόλο. Τα μέλη της μπορούν να  «αγοράζουν» προϊόντα και υπηρεσίες, προσφέροντας τα δικά τους αντίστοιχα αγαθά. Είσαι π.χ. κομμώτρια, θα προσφέρεις ένα χτένισμα αν αγοράσεις κάποιο προϊόν. Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες κοστολογούνται σε πόντους και τα μέλη της αγοράς τους… «εξαργυρώνουν». Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκέπτονται την ιστοσελίδα στη διεύθυνση www.tem-magnisia.gr.

Arcana - Serpents Dance

A Rose For The Dead

Dark angels - Arcana music

Αντικαπιταλιστική διαμαρτυρία από Αυτόνομους

Αντικαπιταλιστική διαμαρτυρία στην Αθήνα στις 31 Μαρτίου 2012

http://mavroskrinos.blogspot.com/2012/04/31032012.html