Ο προδοτικός ρόλος του ΚΚΕ δεν
ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια, με τις απολύσεις χωρίς αποζημίωση των εργαζομένων
(προλετάριων) στον Ριζοσπάστη όπως και στον σταθμό 902 Αριστερά και την πώλησή
του σε υπεράκτια εταιρεία (offshore)
με έδρα την Κύπρο και εβραϊκών συμφερόντων. Βλέπετε εδώ και πολλά χρόνια το
διεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα, με πρωτοπόρο το κομουνιστικό κόμμα της Κίνας,
είχε αγκαλιάσει το καπιταλιστικό κεφάλαιο. Έτσι και το ΚΚΕ μπορεί να μιλά για
σοσιαλισμό αλλά δεν έχει κανένα ηθικό φραγμό να ιδρύει καπιταλιστικές
επιχειρήσεις (εταιρεία γερμανός, πλαίσιο, ραδιοφωνικούς σταθμούς κ.α.), στις
οποίες δείχνει το σκληρό εργασιακό πρόσωπο του καπιταλισμού.
Αν πάμε αρκετά χρόνια πίσω θα
δούμε ότι στις περιοχές που πρωτόηρθε η προσφυγιά από τη Μικρά Ασία, για δέκα
χρόνια δεν τόλμησε να πατήσει μέλος του ΚΚΕ. Ήταν νωπές ακόμη οι μνήμες στους
Μικρασιάτες πρόσφυγες για τη συμμαχία του Κεμάλ με τους μπολσεβίκους. Και δεν
θα μπορούσε να μιλήσει το κομματικό πιόνι της Μόσχας σε αυτούς που έχασαν τους
συγγενείς τους, που είδαν να σφάζονται από τους Τσέτες οι οικογένειές τους, από
όπλα που παρέδωσε στον Κεμάλ η ηγεσία των μπολσεβίκων. Πέρασε τουλάχιστον μια
δεκαετία για να κάνουν την εμφάνισή τους τα μέλη του ΚΚΕ στην περιοχή του
Πειραιά (Δραπετσώνα κ.α.). Αλλά και τότε το ενδιαφέρον που έδειξαν για τη
δοκιμαζόμενη προσφυγιά ήταν καθαρά ταξικό, κάτι ανάλογο με το ενδιαφέρον τους
για τους σημερινούς μετανάστες. Ποτέ το ΚΚΕ δεν είδε τους πρόσφυγες σαν
ξεριζωμένους Έλληνες. Ποτέ δεν τόλμησε να τους πει ότι το δίκαιο απαιτεί να
επιστρέψουν στις ρίζες τους στα ιστορικά χώματά τους. Τους ήθελε κομματικούς
όμηρους στις οργανώσεις του στα προσφυγικά σωματεία που ίδρυσε.
Δύο δυναμικά εργατικά δυνατά
κατάφερε να δημιουργήσει το ΚΚΕ, το συνδικάτο των οικοδόμων και το συνδικάτο Μετάλλου
της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος. Όμως η λανθασμένοι στρατηγική που
ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα και τα δύο συνδικάτα να «εξαφανιστούν».
Στηρίζοντας τους ξένους μετανάστες και οδηγώντας στην ανεργία τους Έλληνες
οικοδόμους, ήταν αδύνατον να παραμείνει «ζωντανό» το άλλοτε δυναμικό και με
χιλιάδες μέλη συνδικάτο των οικοδόμων. Αυτό βέβαια βόλεψε σε μεγάλο βαθμό τους
εργολάβους οι οποίοι βέβαια βοήθησαν οικονομικά το κόμμα του «λαού».
Στο Πέραμα όμως τα πράγματα ήταν
ακόμη χειρότερα. Ακολουθώντας την προδοτική στρατηγική το κόμμα το ενδιέφερε
μόνο η υπογραφή συλλογικής σύμβασης με τους εργοδότες. Έτσι είναι η αλήθεια ότι
κατάφεραν να ανεβάσουν τα μεροκάματα της ζώνης. Όμως ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα
μέτρα ασφάλειας των εργαζομένων με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να πεθαίνουν δεκάδες
Έλληνες προλετάριοι κατά την ώρα της εργασίας τους. Για αυτούς ποτέ το
συνδικάτο δεν ενδιαφέρθηκε. Από την άλλη η προδοτική στρατηγική που ακολούθησε
η ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ «πίεζε» τους εργοδότες για καλύτερα μεροκάματα, από την
άλλη δεν τολμούσε να αγγίξει τους εφοπλιστές «πελάτες» της Ζώνης. Βλέπετε είχε
γίνει συμφωνία «κάτω από το τραπέζι» να μην ενοχληθούν τα πληρώματα μέλη του
ΚΚΕ στα καράβια τους. Αποτέλεσμα οι Έλληνες εφοπλιστές, που σαν γνήσια παιδιά
του καπιταλισμού είναι διεθνιστές και απάτριδες (όπως κάνουν σήμερα και οι
βιομήχανοι που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους) να στραφούν σε πιο φτηνές αγορές.
Το 2008 στη Ζώνη στο Πέραμα εργάζονταν συνολικά από όλες τις ειδικότητες γύρω
στα 6.000-6.500 άτομα. Έκαναν κατά μέσο όρο από 180 έως 240 μεροκάματα τον
χρόνο. Τον Μάρτιο του 2009 έφτασαν τους 500 εργαζομένους ενώ ο αριθμός των
ημερομισθίων ανά εργαζόμενο τον χρόνο έπεσε κάτω από τα 100. Η ανεργία έφτασε
στο 95%. Το ΚΚΕ, αφού είχε συμμαχήσει με τους εφοπλιστές, ξεκίνησε «πόλεμο» με
τα αφεντικά της Ζώνης. Κάθε ναυπηγείο
που αναλάμβανε εργασίες στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη δεχόταν επισκέψεις
από μέλη του Συνδικάτου Μετάλλου, που ανήκει στο ΚΚΕ, «τα οποία τους
απαγορεύουν την περαιτέρω εργασία με την απειλή ότι αν δεν υπογράψουν οι
επιχειρήσεις «διμερείς συμβάσεις», δεν πρόκειται να δουλέψουν. Από τις συμβάσεις
αυτές βέβαια εισέπρατταν και τη μεσιτεία τους. Αυτή η πολιτική είχε σαν
αποτέλεσμα να βάλουν λουκέτο οι περισσότερες επιχειρήσεις και οι εφοπλιστές να
πάνε τα καράβια τους στις χώρες που τους υπαγόρευε το ΚΚΕ.
Έτσι σήμερα ο λαός του Περάματος
μισεί το κόμμα που τον οδήγησε στην ανεργία, το κόμμα που δεν προστάτεψε τις
συνθήκες εργασίας του προλετάριου, το κόμμα που πάντα συμμαχούσε με τους
καπιταλιστές και ξεπουλούσε την φυλετική ταυτότητα και τον σοσιαλισμό. Αποτέλεσμα
οι άνεργοι να στραφούν στον εθνικοσοσιαλισμό, τον φασισμό και τον εθνικισμό.
Οι ψευτο-πολιτικοί αναλυτές
«παπαγαλάκια» του συστήματος, υποστηρίζουν ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων
τα δύο άκρα ενισχύονται. Τα άκρα σήμερα είναι το εθνοφυλετικό και το
διεθνιστικό. Οι διεθνιστές αρνητές της πατρίδας δεν μπορούν να πείσουν τον
ελληνικό λαό για τις ιδέες τους. Από την άλλη το σύστημα του κοινοβουλευτισμού
θέλει να ενισχύσει και το διεθνιστικό άκρο ώστε να φοβίσει τους μικροαστούς για
εμφύλιο. Αυτό θα οδηγούσε τους ψηφοφόρους πίσω στις «στρούγκες» των κομμάτων
εξουσίας. Αυτών των διεφθαρμένων πολιτικών που ξεπουλούν την πατρίδα για ένα
κομμάτι ψωμί. Σε αυτό θα βοηθήσει το αίμα. Με τους νεκρούς ήρωες εκτιμά ότι θα
καταφέρει να συσπειρώσει το διεθνιστικό άκρο, ώστε να αποκτήσει θαυμαστές. Ξεχνά
όμως κάτι. Το αστικό πολιτικό κατεστημένο όπως φαίνεται δεν μαθαίνει από
ιστορία. Ο νεκρός Λαμπράκης βουλευτής της τότε ΕΔΑ δεν βοήθησε την αριστερά να
αυξήσει τα ποσοστά της και να επηρεάσει περισσότερους Έλληνες. Οι νεκροί δεν
αρκούν γιατί χρειάζεται και πολιτική προοπτική για να δημιουργηθεί το λαϊκό
κίνημα. Και προοπτική δεν μπορείς να φέρεις υποστηρίζοντας του σημερινούς
πυλώνες του καπιταλισμού.
