Επανάσταση από αναθεωρητές της αριστεράς και απογοητευμένους εθνικιστές

Συνήθως για να εξηγηθεί η γέννηση ενός επαναστατικού κινήματος (όπως είναι ο εθνικοσοσιαλισμός, ο φασισμός, ο μπααθισμός κ.α.) προβάλλεται η προϋπόθεση ύπαρξης ενός εθνικισμού ιδιαιτέρως ριζοσπαστικού και εξαγριωμένου. Αυτό όμως δεν φαίνεται σωστό. Για κάποιον εθνικιστή ηγέτη (όπως ήταν ο Νάσερ, ο Καντάφι, ο Μοσαντέκ κ.α.), που θέλει να πάρει την εξουσία, μπορεί να αρκεί η ύπαρξη μια ομάδας ριζοσπαστών εθνικιστών. Όμως για να «γεννηθεί» ένα εθνοφυλετικό κοινωνικό επαναστατικό κίνημα θα πρέπει στα άκρα του πολιτικού πρίσματος, τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά, να αποκολληθούν ορισμένα στοιχεία, να συνευρεθούν εκτός του πρίσματος αυτού και να διαμορφώσουν ένα τρίτο στοιχείο, που δεν θα ανήκει ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά. Τα κινήματα αυτά προέρχονται από την συμπόρευση των ριζοσπαστών από τα δύο άκρα. Σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε να γίνει μια τέτοια συμπόρευση. Η αριστερά έχει χάσει τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό της. Έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα για την καταστροφή κάθε εθνικού μύθου. Έχει σαν στόχο την εγκατάσταση μια πολυφυλετικής κοινωνίας ατόμων χωρίς ταυτότητα. Έχει λεηλατήσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αποτελεί το πολυφυλετικό δεκανίκι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.  Είναι το στήριγμα της διεθνιστικής δεξιάς. Αποδείχτηκε τελικά, αυτό που κάποιοι το έλεγαν πολλά χρόνια πριν, πως ο φιλελεύθερος καπιταλισμός και ο σοσιαλιστικός μαρξισμός αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σήμερα η «αντίθεση» μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς έχει εξαφανιστεί. Έτσι οι πολίτες έχουν πάψει να είναι θύματα εκμετάλλευσης και «φύλακες» των συμφερόντων του αστικού φιλελευθερισμού. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα αρχίζουν στην Ελλάδα να εμφανίζονται όλο και περισσότερες «παράδοξες» ιδεολογικές ομάδες, που υποδεικνύουν μια συγχώνευση των μέχρι πρότινος αντιτιθέμενων πολιτικών εννοιών. Όσο μεγαλώνει η φτώχεια στην πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού εγκαθίσταται μια εχθρότητα εναντίον της πλουτοκρατίας. Πριν λίγα χρόνια χιλιάδες ελληνόπουλα προσπαθούσαν να ζήσουν σαν μεγαλοαστοί (διακοπές σε Μύκονο, ταξίδια στο εξωτερικό κ.α.). Σε λίγο καιρό η αδυναμία εκπλήρωσης ενός τέτοιου ονείρου θα τα οδηγήσει σε ένα πόλεμο εναντίον της «παντοδυναμίας του χρήματος». Και αυτό θα αυξηθεί όταν ο Έλληνας γίνει προλετάριος στην επιχείρηση του μετανάστη. Ο τίμιος και λεηλατημένος φορολογικά Έλληνας θα βρεθεί να υπακούει τις εντολές ενός «παράνομου» μετανάστη, που ποτέ δεν φορολογήθηκε αλλά αντιθέτως στηρίχθηκε από ένα παντοδύναμο διεθνιστικό πολιτικό, δημοσιογραφικό αλλά και νομικό κατεστημένο. Στην πατρίδα μας σε λίγα χρόνια κάθε μεσοαστός ευτυχισμένος μετανάστης θα γεννάει και έναν Έλληνα επαναστάτη. Το σίγουρο είναι ότι με «αντιρατσιστικούς» νόμους, που γράφονται σε γραφεία ξένων πρεσβειών, το σάπιο πολιτικό κατεστημένο δεν μπορεί να επιβιώσει. Όλα τα τσιράκια του καθεστώτος φέρνουν στον λαό αηδία και μίσος. Τελικά ο επαναστατικός παράγοντας, ο οποίος εξοντώνει τον φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό, δεν θα είναι το προλεταριάτο (που σήμερα είναι πολυφυλετικό) αλλά το έθνος. Αυτό το έθνος, που τόσο έχει κατηγορηθεί από τους προδότες πολιτικούς, οι οποίοι το κατέστρεψαν κοινωνικά και οικονομικά, θα αποτελέσει το προνομιακό στοιχείο της επανάστασης που έρχεται.       

Γιατί ο Λένιν και όχι ο Μπακούνιν διέδωσε τον Μαρξισμό στη Ρωσία

Ο Μπακούνιν, που ήταν γνήσιος Ρώσος, υπήρξε ο πρώτος που κατανόησε τη βαθύτερη ουσία του Μαρξισμού και δεν δίστασε να την αποκαλύψει: «Οι Ιουδαίοι είναι πάντοτε εκμεταλλευτές του μόχθου των άλλων ανθρώπων. Έχουν ένα βασικό φόβο και αποστροφή για τους λαούς τους οποίους περιφρονούν αφού θεωρούν τον εαυτό τους περιούσιο λαό. Είναι δολοπλόκοι, ανακατεύονται παντού, κερδοσκοπούν, είναι τραπεζίτες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι. Στέκονται δηλαδή με το ένα πόδι στον βαθύ καπιταλισμό και με το άλλο στον σοσιαλισμό». Παρά το ότι ο Μπακούνιν θεωρήθηκε θεμελιωτής του «Αναρχισμού», στην ουσία ήταν πρόδρομος του «Εθνικοσοσιαλισμού», στα πλαίσια του οποίου το Κράτος δεν αποτελεί σκοπό αλλά μέσο. Υποστήριζε με σθένος ότι ο Ρώσος αγρότης, βρισκόταν υπό τον ζυγό που του είχε επιβληθεί από μια ταταρογερμανική ελίτ, έμελλε να αποτελέσει αφετηρία της σκέψης του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ.

Να θυμίσουμε ότι ο Δρ. Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ (γερμ. Alfred Rosenberg, 1893 - 1946) υπήρξε εξέχον μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας και κατέλαβε σημαντικά κρατικά αξιώματα. Δικάστηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό. Γεννήθηκε στο Ρεβάλ (σημερινό Ταλίν) της Εσθονίας, τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στις 12 Ιανουαρίου του 1893. Ο πατέρας του ήταν Λιθουανός ευκατάστατος έμπορος και η μητέρα του Εσθονή, και οι δύο γερμανικής καταγωγής.

Οι απόψεις του Μπακούνιν κατά των Ιουδαίων οδήγησαν τους Ιουδαίους Μαρξιστές στο πρόσωπο του Λένιν. Αυτός θα ήταν που θα διέδιδε τον Μαρξισμό στη Ρωσία. Οι Ιουδαίοι Μαρξιστές, σαν γνήσιοι διεθνιστές,  δεν ήθελαν σε καμιά περίπτωση να διαδώσει τον Μαρξισμό στη Ρωσία ένας Ρώσος. Ο Λένιν μόνο Ρώσος δεν ήταν. Ο παππούς του ήταν Ιουδαίος που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Η γιαγιά του ήταν Γερμανοσουηδέζα Προτεστάντισσα, όπως και η μητέρα του. Ο πατέρας του Ilya Ulyanov ήταν Μογγόλος (Καλμούχος). Ο μπολσεβίκος ηγέτης περιφρονούσε τους Ρώσους αγρότες, που τους θεωρούσε χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Αυτός ο Ταταρογερμανός δεν θα μπορούσε να στραφεί εναντίον της ελίτ που δυνάστευε τους αγρότες της χώρας του. Απλά τους «μετονόμασε» σε μπολσεβίκους.

Κάτι ανάλογο συνέβη και μετά την πτώση των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Τα παιδιά του Κομμουνιστικού κόμματος μεταβλήθηκαν στους οικονομικούς Κροίσους της χώρας μέσα σε μια νύκτα.     

H Χεζμπολάχ στηρίζει τον Μπασάρ αλ Άσαντ

Ο ηγέτης της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, παραδέχθηκε σήμερα, για πρώτη φορά, τη συμμετοχή δυνάμεών της στο πλευρό του συριακού κυβερνητικού στρατού στην περιοχή Κουσάιρ, στο κέντρο της Συρίας. «Μεγάλος αριθμός από πολεμιστές συμμετέχουν στην κατάληψη του ελέγχου σε κοινότητες που κατοικούνται από Λιβανέζους. Επίσης ήταν φυσικό να προσφέρουμε κάθε δυνατή και αναγκαία βοήθεια στο συριακό στρατό, στις λαϊκές επιτροπές (τις ένοπλες φιλοκυβερνητικές πολιτοφυλακές) και τους λιβανέζους κατοίκους», δήλωσε ο Νασράλα, μιλώντας στο τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Μανάρ, σημειώνοντας πως «η μάχη δεν έχει τελειώσει ακόμη». Ο ίδιος τόνισε πως «οι πραγματικοί φίλοι της Συρίας» δεν θα επιτρέψουν την πτώση της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ Άσαντ, η οποία κλυδωνίζεται από την λαϊκή εξέγερση στο εσωτερικό της χώρας. «Η Συρία διαθέτει στην περιοχή πραγματικούς φίλους, οι οποίοι δεν πρόκειται να επιτρέψουν να πέσει στα χέρια των ΗΠΑ, του Ισραήλ και των εξτρεμιστικών ομάδων τακφίρι» (σουνιτών)», υπογράμμισε ο Νασράλα.