Αν και αυτό το διάστημα το κοινωνικό δράμα του ελληνικού έθνους
κορυφώνεται, η τριμερής κατοχική κυβέρνηση, των Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη,
συνεχίζει να «φαντασιώνεται» άνοδο των ποσοστών της εμπιστοσύνης του λαού, επερχόμενη
«ανάπτυξη» από το επόμενο έτος (2014), αν και ζούμε πια σε μια διαλυμένη κοινωνία.
Μάλιστα ο ξεφτιλισμένος υπουργός Δένδιας, σπεύδει να προστατέψει κάποιες δεκάδες
«κακόμοιρων» Ασιατών, αδιαφορώντας προκλητικά για τα 3 εκατ. Έλληνες, που είτε
βρίσκονται εδώ και καιρό στην ανεργία είτε περιμένουν για μήνες να πληρωθούν τους
μισθούς για τους οποίους δούλεψαν και ίδρωσαν. Αυτό που πεισματικά αρνείται να παραδεχτεί η
τωρινή αλλά και οι προηγούμενες κατοχικές κυβερνήσεις, είναι ότι οι υπογραφές
στα κατοχικά μνημόνια που τόσο εύκολα έδωσε δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση για τις
εξελίξεις που θα έρθουν στο μέλλον. Καμιά εφαρμογή οικονομικού προγράμματος και
καμιά υπογραφεί δανείου από ένα μεταπολιτευτικό καθεστώς, κρυμμένο μέσα στο
μανδύα του κοινοβουλευτισμού, δεν μπορεί να δεσμεύσει τις ερχόμενες κυβερνήσεις
αυτού του τόπου για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσουν. Αν υπήρξε ένα
πρώτο «κούρεμα» στα δανεικά τότε μπορεί αν υπάρξει και «μηδενισμός» τους, αν
αποδειχτεί ότι αυτά τα χρήματα δεν έφτασαν ποτέ στην πραγματική οικονομία αλλά
κατέληξαν στις τσέπες κάποιων ξένων τοκογλύφων ή εγχώριων νεόπλουτων λαμογιών. Ας
μιλήσουμε επιτέλους για την πολιτική τάξη, που κυβερνά όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης,
η οποία με τόσο κυνισμό ζητά χρήματα για να πληρώσει τα δικά της χρέη. Χρέη που οι ίδιοι οι πολιτικοί συσσώρευσαν με ανέμελους εξωτερικούς δανεισμούς, με
κομματικοποιημένες κρατικές «πολιτικές», με λεηλασία και κατασπατάληση των εθνικών
πόρων δημόσιων οργανισμών και ασφαλιστικών ταμείων, των οποίων οι διοικήσεις
διορίζονταν από τα υπουργικά γραφεία. Οι ελεεινοί καναλάρχες, που εισέπρατταν
με υπερτιμολόγηση άφθονο δημόσιο χρήμα από «χάρτινα» δημόσια έργα ή ξέπλεναν μαύρο
χρήμα από λαθρεμπόριο καυσίμων, με την στήριξη των κομματικών επιτελείων, τολμάνε
να λένε ότι τα εκατομμύρια των εργαζομένων, που τώρα καλούνται να ξεπληρώσουν
τα δανεικά, καλοπερνούσαν και έτρωγαν «αστακομακαρονάδες», είχαν πανάκριβα τζιπ
και γλεντούσαν «μυκονιάτικα» σκαφάτοι. Αυτό τον τρόπο ζωής είχαν τα λαμόγια οι νεόπλουτοι
που εισέπρατταν δημόσιο χρήμα και όχι οι εργαζόμενοι. Η παρέα των φρουρών της πλουτοκρατίας
που γέμισε τις τσέπες της με τους πανάκριβους Ολυμπιακούς του 2004. Είναι οι ίδιοι
που ακόμη και σήμερα καλοπερνούν και συνομιλούν με τις κατοχικές δυνάμεις των
τροϊκανών. Την ίδια στιγμή κρύβουν το γεγονός ότι από το 2000 καταγράφεται άνοδο
του αριθμού των νεόφτωχων στην Ελλάδα. Ήδη από το 2000, με την ένταξη της χώρας
στο ευρώ, οι φτωχές περιοχές της χώρας μας μαστίζονταν από την ανεργία και τη
μείωση των εισοδημάτων. Απλά δεν καταγράφονταν από τα ξενοκίνητα μέσα ενημέρωσης
και τους εμετικούς εκδότες.
Όμως η οικονομική εξαθλίωση, που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζεται
από τον ελληνικό λαό υπομονετικά σαν να ήταν αναπόφευκτη, γίνεται αφόρητη από
τη στιγμή που θα συλλάβει την ιδέα να την αποτινάξει.
