Ο Θεός να σας έχει καλά, κύριοι.

Σε λίγες μέρες, έχουμε Χριστούγεννα. Λόγω της οικονομικής κρίσης και των επακόλουθων της, οι περισσότεροι από εμάς τείνουμε να το ξεχνάνε ή να φροντίζουμε για τα βασικά. Φέτος, λιτοί στολισμοί έως καθόλου, μειωμένη η κίνηση και φυσικά απουσιάζουν οι Χριστουγεννιάτικες αποδράσεις. Άλλοι επικεντρώνονται στην επίλυση των οικονομικών ζητημάτων, άλλοι στην οργάνωση της νύχτας των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς. Όμως, δε θα έπρεπε να λησμονούμε κάτι πολύ σημαντικό το οποίο έλαβε χώρα την περίοδο των Χριστουγέννων και στους κόλπους αυτού του συμβάντος υπάρχουνε πολλά μηνύματα.

Τα Χριστούγεννα του 1914 και ενώ ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος μαινόταν ήδη για τέσσερις μήνες οι αντίπαλες στρατιωτικές μονάδες προχώρησαν σε εορταστική ανακωχή. Άφησαν τα όπλα τους και βγήκαν από τα χαρακώματα.

Το περιστατικό αυτό ξεκίνησε από ένα σημείο στα Γαλλοελβετικά σύνορα και εξαπλώθηκε μέχρι τις ακτές της Φλάνδρας, σε όλο το μέτωπο. Οι στρατιωτικές δυνάμεις των εμπλεκόμενων στον πόλεμο έδειξαν να αιφνιδιάζονται από την αυθόρμητη κίνηση.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, είναι γνωστός και ως Μεγάλος πόλεμος. Η διάρκεια του ήταν από τον Αύγουστο του 1914 έως και τις 11 Νοεμβρίου του 1918, σε αυτό το διάστημα υπολογίζεται ότι ο αριθμός των νεκρών ανήλθε στα εννέα εκατομμύρια.

Τα δύο αντίπαλα στρατεύματα ήτανε τα εξής: Οι Κεντρικές δυνάμεις, δηλαδή Γερμανία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Αυστροουγγαρία και Βουλγαρία και Η Αντάντ, κυρίως η Βρετανία και η Γαλλία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσχώρησαν το 1917 ενώ η Ρωσία αποχώρησε στις αρχές του 1918.

Ο Μεγάλος Πόλεμος θεωρείται από εκείνους τους πολέμους που ακόμη και στα μάτια εκείνων οι οποίοι ήταν συνηθισμένοι στην φρίκη του πολέμου φάνηκε από τους πιο σκληρούς και με εκατομμύρια θύματα. Στην βορειοδυτική Γαλλία οι αξιωματικοί καθησύχαζαν τους στρατιώτες των αγγλικών μονάδων ότι πρόκειται για μια εύκολη επιχείρηση. Η επιχείρηση αυτήν ήταν η μάχη του Σομ.

Η αφορμή της μάχης αυτής, ήτανε η δολοφονία του αρχιδούκα διαδόχου της Αυστρίας Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας στο Σεράγεβο της Βοσνίας (αποτελούσε επαρχία της Αυστροουγγαρίας). Οι Βρετανοί με στρατηγό τον Ντάγκλας Χέιγκ είχανε εξήντα χιλιάδες νεκρούς από την πρώτη μέρα της μάχης. Η αρχή της μάχης ήτανε η πρώτη Ιουλίου του 1916.

Η μάχη ξεκίνησε την 1η Ιουλίου 1916. Μόνο την πρώτη μέρα της σύγκρουσης οι Βρετανοί, που πολεμούσαν υπό τις διαταγές του στρατηγού σερ Ντάγκλας Χέιγκ, είχαν 60.000 νεκρούς. Αφορμή για την έκρηξη του πολέμου αποτέλεσε η δολοφονία στο Σεράγεβο της Βοσνίας (τότε επαρχία της Αυστροουγγαρίας) του αρχιδούκα διαδόχου της Αυστρίας Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας.

Κύριο πεδίο των συγκρούσεων ήτανε το δυτικό μέτωπο. Εκεί συγκρούστηκαν οι δύο αντίπαλες δυνάμεις, της Γαλλίας, της Βρετανίας του Βελγίου και των Η.Π.Α σε μετέπειτα χρονική στιγμή με αυτές της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας.

Το αποτέλεσμα του Μεγάλου Πολέμου ήταν η αλλαγή στον χάρτη της Ευρώπης και η κατάρρευση τεσσάρων αυτοκρατοριών. Της Γερμανικής, της Οθωμανικής, της Ρωσικής και της Αυστροουγγρικής.

«Άγια Νύχτα»

Η ανακωχή η οποία συνέβη τα Χριστούγεννα του 1914 θεωρείται θρύλος, αλλά είναι κάτι που έγινε στην πραγματικότητα.

Η αυθόρμητη αυτήν ανακωχή συνέβη ως εξής: Ο Κούρτ Τσέμις διηγείται πως ο οπλίτης Μέκελ, ο οποίος μιλούσε αγγλικά, ξεκίνησε μια έντονη συζήτηση η οποία είχε το αποτέλεσμα του να βγουν από τα χαρακώματα οι στρατιώτες και να ευχηθούν ο ένας στον άλλον. Ανταλλάξανε ευχές αγνοώντας τις εντολές των στρατηγών.

Περίπου ένα εκατομμύριο ήτανε εκείνοι οι οποίοι αντάλλαξαν ευχές, ανταλλάξανε δώρα (Κονιάκ κρυμμένο, τσιγάρα και κουμπιά από τις χλαίνες). Και όλοι μαζί τραγούδησαν την Άγια Νύχτα.

Ο Κούρτ Τζέιμς συνεχίζει την αφήγηση του λέγοντας πως ενώ είχανε ήδη μικρά δέντρα στολισμένα και κεριά, μετά την συνάντηση τους με τους Άγγλους έβαλαν και άλλα στολίδια και όλοι ήτανε ενθουσιασμένοι. Οι Άγγλοι έδειχναν φανερά την ευαρέσκεια τους στα φωταγωγημένα χαρακώματα.

Συμφωνήσανε τα δύο αντίπαλα στρατεύματα, ειδικά η πρώτη μαγιά η οποία ανέλαβε αυτήν την πρωτοφανή πρωτοβουλία, πως την η αυριανή μέρα, δηλαδή την 25 η Δεκεμβρίου του 1914 να μην ακουστεί ήχος από όπλο. Την ώρα που θα ακούγεται το «Επί γης ειρήνη και ανθρώποις ευδοκία» να μην γίνει χρήση όπλου από κανέναν.

Φημολογείται ότι έντονες αντιρρήσεις εκφράστηκαν από έναν Βρετανό ταγματάρχη (το όνομα του δεν έγινε γνωστό) ο οποίος έλεγε ότι «τον Γερμανό δεν πρέπει να τον κάνεις φίλο, αλλά να τον σκοτώνεις»

Ο Αυστριακός δεκανέας φαίνεται να είπε «τέτοιες συνεννοήσεις θα έπρεπε να απαγορεύονται αυστηρά». Η φράση αυτήν αποδόθηκε στον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος τότε είχε την θέση του δεκανέα.

Αλλά με τόσους δεκανείς, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν ειπώθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ η εν λόγω άποψη. Ειδικά αν συνδέσουμε τα όσα έχουνε αποδοθεί στον Χίτλερ για την βιαιότητα του, τις απόψεις του, τις κινήσεις τους, τα εγκλήματα που του έχουνε αποδοθεί και την λανθασμένη άποψη περί του ότι ήθελε μια γερμανική Ευρώπη. Αλλά η περαιτέρω ανάλυση δε σχετίζεται με το αρχικό μας θέμα.

Το περιστατικό των πολεμικών Χριστουγέννων του 1914 έγινε και κινηματογραφική ταινία. Έχει τον τίτλο «Καλά Χριστούγεννα» και σκηνοθετήθηκε από τον Κριστιάν Καριόν.

Η ταινία δείχνει πώς οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν ακόμα και όταν πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς

Ξαναζωντανεύει σκηνές από τα Γαλλοελβετικά σύνορα, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα του 1914. Τα στρατεύματα των αντιμαχομένων βρίσκονται καθηλωμένα στα χαρακώματά τους. Οι στρατιώτες είναι εγκλωβισμένοι στις λάσπες και νιώθουν απελπισία που οι οικογένειές τους είναι μακριά. Την παραμονή της γιορτής, με αφορμή τη μουσική που ακούγεται μέσα από κάποια χαρακώματα, οι εχθρικοί στρατοί έρχονται σε επαφή και αποφασίζουν την ανακωχή. Την επόμενη μέρα αρνούνται να πολεμήσουν προκαλώντας την οργή των διοικητών τους.

Ο Φράνσις Τόλιβερ, επιζήσαντας, αναφέρει πως ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής του. Ακούστηκε μια φωνή να τραγουδάει, επικράτησε σιωπή και κάποιος στρατιώτης από το Κέντ ευχήθηκε στο αντίπαλο στράτευμα «Ο θεός να σας έχει καλά, κύριοι».

Το επόμενο τραγούδι, που ζέστανε την παγωμένη ατμόσφαιρα, ήταν αυτό που οι Γερμανοί ονομάζουν Stille Nacht, οι Εγγλέζοι Silent Night και οι Έλληνες Άγια Νύχτα.

Ο καθένας ευχόταν στην γλώσσα του. Όμως αυτήν η «Βαβέλ» δεν χώριζε κανέναν αλλά αντίθετα τους ένωσε.

Το πιο βαθύ μήνυμα είναι ότι η Ευρώπη πρέπει να μείνει ενωμένη και ειδικότερα με τις απειλές που δέχεται λόγω πολύ πολιτισμού. Κυριαρχεί ο ρατσισμός εναντίον της Φυλής μας και η τάση αφανισμού της Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το μήνυμα αυτό περί –έστω και προσωρινής, αλλά εν καιρώ πολέμου-ανακωχής και το μήνυμα «Europa Nazione, Nazione sarra» είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.

Καλά σας Χριστούγεννα, κύριοι.

Εκάτη 88

ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό

Σκοτώσανε τον Σταυραετό και τον Αυγερινό 

Παρασκευή Μεγάλη σταυρώσαν τον Χριστό

ΟΙ ΗΡΩΕΣ

Την 1η Νοεμβρίου 2013 δολοφονήθηκαν οι εθνικιστές Γιώργος Φουντούλης (γεννημένος το 1986) και Μανώλης Καπελώνης (γεννημένος το 1991), οι φονιάδες τους δολοφόνησαν για τις ιδέες τους. Η δολοφονία αποτελεί μια ξεδιάντροπη εξουσιαστικού περιεχομένου και σκοπιμοτήτων ενέργεια, που βαδίζει στα αχνάρια άλλων παρόμοιων που έβλαψαν ανεπανόρθωτα τις ιδέες τις οποίες υποτίθεται πως υποστήριζαν ή εκπροσωπούσαν. Ηθικοί αυτουργοί είναι όλο το πολιτικό σύστημα και η κατοχική κυβέρνηση, οι μεγαλοκαναλάρχες και οι μεγαλοεκδότες, που μετά τις εντολές των διεθνών τοκογλύφων και με την προτροπή του Σαμαρά και Δένδια, θέλησαν να «καρπωθούν» τις ψήφους της Χρυσής Αυγής για να παραμείνουν ζωντανοί.

Πολίτευμα του Λυκούργου: Ξεχασμένο στη νεότερη Ελλάδα

Βασικό συστατικό της σπαρτιατικής κοινωνίας ήταν η υπακοή στους νόμους. Ο Νόμος στην Αρχαία Σπάρτη, ίσταται υπεράνω όλων, και οριοθετεί με σαφήνεια τόσο τις υποχρεώσεις όσο και τα δικαιώματα των Λακεδαιμονίων. Απώτερος στόχος του είναι η δημιουργία μιας κοινωνίας υποδειγματικών πολιτών και αφοσιωμένων στρατιωτών. Επίσης επιδίωκε να εξασφαλίσει την ύπαρξη αυτάρκειας στην πόλη, προστατεύοντάς την από εξωτερικές και εσωτερικές απειλές. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η Σπάρτη είναι η πόλη-κράτος που επέδειξε το μακροβιότερο πολίτευμα και πολιτική σταθερότητα. Μέχρι την είσοδο των Ρωμαίων στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας δεν γνώρισε ποτέ ξένο κατακτητή, ούτε εσωτερικό τύραννο, ούτε πολιτειακές μεταβολές, ούτε κοινωνικές αναταραχές, όπως οι υπόλοιποι Έλληνες. Στην Σπάρτη δεν υπήρχε διαχωρισμένο κράτος, διαχωρισμένη δηλαδή εξουσία πέραν του λαού. Η Σπάρτη έδινε μεγαλύτερη προτεραιότητα στο σύνολο σε σχέση με το άτομο. Η αξία του ανθρώπου ήταν όχι απλά υπολογίσιμη αλλά ως ένα σημείο και μέσα από διάφορους θεσμούς καθιερωμένη. Άποροι Σπαρτιάτες δεν υπήρχαν. Στην άμεση δημοκρατία της Απέλλας, ο άνθρωπος πολίτης της αρχαίας Σπάρτης συνδιαμόρφωνε τις αποφάσεις για τα πράγματα της πόλης του, δηλαδή τα πράγματα που τον αφορούσαν. Έτσι πληρωνόταν η αξία του ανθρώπου, που κατά τον Αριστοτέλη είναι πολιτικό ον. Αυτή η ανάπτυξη της πολιτικής διάστασης του ανθρώπου έχει υποβαθμιστεί σήμερα από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία (κοινοβουλευτισμό). Ως πρώτος νομοθέτης και θεμελιωτής του πολιτικού συστήματος, φέρεται ο Λυκούργος. Κυρίαρχο γνώρισμα του νομοθετικού έργου του, είναι ότι δεν εισήγαγε πληθώρα νόμων, αλλά θεσμών, με τη λογική ότι οι νόμοι μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου ανάλογα με τις συνθήκες. Αντίθετα οι θεσμοί, οι παραδόσεις απλούστερα, ενσωματώνονται στον τρόπο ζωής των ανθρώπων και έχουν αιώνια ισχύ. 

Οι νόμοι του Λυκούργου, γνωστοί με το όνομα «Μεγάλη Ρήτρα» εισήγαγαν στην πόλη της Σπάρτης τη λεγόμενη «Ευνομία», απόρροια της οποίας ήταν ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής τους. Η τελευταία σχηματοποιεί μια μορφή δημοκρατίας η οποία βασίζεται στην απόλυτη ισότητα ανάμεσα στους «Ομοίους»: ισότητα κοινωνική, ισότητα στα συσσίτια (άρα ισότητα πλούτου), ισότητα στα πλαίσια της φάλαγγας. Βεβαίως η Σπάρτη δεν ήταν μια μορφή δημοκρατίας με την έννοια της αντίστοιχης αθηναϊκής. Ορθότερα πρόκειται για ένα μεικτό πολίτευμα, στο οποίο κυβερνά μια αριστοκρατία. Η δημοκρατία-ισότητα περιορίζεται ανάμεσα σε όσους είχαν το δικαίωμα να ονομάζονται πολίτες-οπλίτες. Στο πλευρό αυτών συνυπάρχουν η βασιλεία (δύο βασιλείς), η ολιγαρχία (γερουσία) και η τυραννία (έφοροι).

Τα δε δικαιώματα του πολίτη δεν παρέχονται απλά λόγω κληρονομικότητας: κάθε νεαρός άνδρας έπρεπε να αποδείξει εμπράκτως με το ήθος του ότι άξιζε να τα κατέχει, ολοκληρώνοντας επιτυχώς μια αυστηρή εκπαιδευτική διαδικασία, εναρμονιζόμενος παράλληλα με τον πατροπαράδοτο λιτό τρόπο ζωής των Λακώνων. Το ίδιο το γεγονός ότι τα πολιτικά δικαιώματα δεν παρέχονταν στον οποιοδήποτε τυχάρπαστο, είχε ως στόχο να οδηγήσει το Σπαρτιάτη στην επίγνωση της σημαντικότητας των προνομίων του, αλλά και στην κατανόηση πως από αυτά πήγαζε και μια σειρά από υποχρεώσεις. Κατ' επέκταση η νομοθεσία διαμόρφωνε και την ηθική των πολιτών, η οποία εκφραζόταν ως αποστροφή στα πλούτη και τις περιττές πολυτέλειες, ως φιλοπατρία και γενναιότητα στη μάχη, καθώς και ως στρατιωτικό ήθος. Η επίδειξη δειλίας στη μάχη, θεωρούταν η χείριστη ατιμωτική πράξη, με ποινή την απώλεια του δικαιώματος διεκδίκησης αξιωμάτων, αλλά και την κοινωνική κατακραυγή.

Το μυστικό της Πολιτείας της Σπάρτης, ήταν η παιδεία που παρείχε στα τέκνα της. Όσο κρατήθηκε «ζωντανή» η Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου και οι παραδόσεις της Σπάρτης, κανείς ξένος κατακτητής δεν κατάφερε να πατήσει το πόδι του στην Σπάρτη. 

Με τη ρήτρα του χώρισε την γη των Λακεδαιμονίων σε ίσους κλήρους, ίσους σε παραγωγική απόδοση το κυριότερο όμως είναι πως τους έκανε αναπαλλοτρίωτους, δηλαδή, ο κάτοχος του κλήρου δεν είχε το δικαίωμα να πωλήσει τον κλήρο του, γιατί ανήκε στην Πολιτεία των Σπαρτιατών.

Η Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου σφυρηλατεί την ιδανική Πολιτεία. Ο Λυκούργος για να προστατεύσει τους ευπατρίδες και τις οικογένειές τους (ενώ παράλληλα θα θελήσει να κρατήσει το στράτευμα των Σπαρτιατών αλώβητο), θα περάσει στην εφαρμογή αυτών των μέτρων για να τους διασφαλίσει. Ο νομοθέτης προσπάθησε να δομήσει κατά τέτοιον τρόπο την κοινωνία της πόλεως, ώστε η καθημερινότητά τους να περιστρέφεται γύρω απ’ την ζωή της τιμής. 

Η εξοικονόμηση ελεύθερου χρόνου, επιτεύχθηκε χάρη στην Ρήτρα του Λυκούργου, που είδε πως κάποιος εργαζόμενος σε οποιαδήποτε εργασία, δεν θα μπορούσε ακόμη και αν το ήθελε να γυμνάζει συγχρόνως και το πνεύμα του. Συν τοις άλλοις, επέβαλε την απαραίτητη πειθαρχία στο στράτευμα, ώστε να δημιουργηθεί ένας στρατός πρότυπο. 

Ο Λυκούργος πιστεύοντας στην ευγονία των πολιτών, τους επέβαλε να γυμνάζονται. Εκτός των νέων και οι νέες της Σπάρτης ακολουθούσαν ένα πρόγραμμα αγωγής, ώστε εκτός των άλλων ωφελειών που είχαν, να τεκνοποιούν υγιή παιδιά.

Ωστόσο, την ευνομία που ευλαβικά προσέφερε στην Πολιτεία την πλήρωσε με την αγανάκτηση των πλούσιων πολιτών της, και λίγο έλειψε με την ίδια του τη ζωή. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στη βιογραφία του, που παραθέτει ο Πλούταρχος, το χτύπημα που δέχτηκε ο Λυκούργος στο πρόσωπο, από την βακτηρία του πλούσιου Σπαρτιάτη Άλκανδρου έπειτα από καταδίωξη.

Η θρυλική επανίδρυση της Σπάρτης στις όχθες του Ευρώτα από τον Λυκούργο σηματοδότησε μια σειρά από κοσμογονικές αλλαγές, οι οποίες με την σειρά τους θα επηρεάσουν αλυσιδωτά και ριζικά, πολιτικά συστήματα σε πολλές χρονικές περιόδους.

Στη μεγάλη ρήτρα οι έννοιες του δήμου, του κράτους (προφανώς σε αντίθεση προς τη βία) και κυρίως της ανταγορίας είναι παντού και πάντοτε τα υπόβαθρα της δημοκρατίας. Με τους δυο όρους, ανταγορία - ισηγορία, που είναι σχεδόν ταυτόσημα, εκδηλώνεται όλη η ψυχολογική και πολιτική διαφορά, η μεν ανταγορία υποδηλώνει αγώνα, αντεπίθεση και δυναμική κατάσταση, η δε ισηγορία υποδηλώνει ισορροπία πολιτικών δυνάμεων μέσω της ισονομίας, καταστάλαξη και στατική κατάσταση της δημοκρατίας, όπως συνέβη στην Αθήνα κατά τους κλασικούς χρόνους.

Σύμφωνα με τη νομοθεσία του Λυκούργου θεσμοί και όργανα της πολιτείας είναι:

– Η διπλή βασιλεία. Αρχικά οι δυο βασιλείς συγκέντρωσαν όλες τις εξουσίες, αλλά με τη πάροδο του χρόνου η εξουσία τους περιορίστηκε, όχι μόνο από συμβουλευτικό σώμα της γερουσίας και το βέτο της Απέλλας, αλλά και από τη σύγκρουση τους με την παντοδύναμη Εφορεία.

– Γερουσία. Σώμα που το αποτελούσαν 28 ηλικιωμένοι άνδρες και συνεδρίαζε υπό την προεδρία του ενός από τους δυο βασιλείς. Εκλέγονταν από ένα μοναδικό σε επινόηση σύστημα καθολικής ψηφοφορίας.  

– Απέλλα, δηλαδή η εκκλησία του δήμου. Η λέξη «Απέλλα» (απελλάζω) σημαίνει συνάθροιση στο ύπαιθρο. Στην Απέλλα έπαιρναν μέρος όλοι οι σπαρτιάτες στρατιώτες άνω των 30 ετών και ψήφιζαν ελεύθερα δια βοής.

– Εφορεία. Αποτελείτο από 5 άνδρες, όσες και οι κώμες της Σπάρτης. Εκλέγονταν από την Απέλλα. Ο θεσμός αυτός δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων (750π.Χ.). Κατά την πορεία της Σπαρτιάτικης ιστορίας έπειτα και από σύγκρουση της με το θεσμό της βασιλείας, συγκέντρωσε ουσιαστικά την εξουσία στα χέρια της με αποτέλεσμα να ελέγχει τα πάντα μέσα και έξω από τη Σπάρτη. Έγινε ο κύριος ρυθμιστής της πολιτικής ζωής της Σπάρτης

Υπήρχαν θεσμοθετημένοι άρχοντες για την εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας, όπως: οι Βιδαίοι, οι παιδονόμοι, που φρόντιζαν για τα ήθη των γυναικών, των νέων, οι Αρμόσυνοι, που φρόντιζαν για τα ήθη των γυναικών, οι Αγορανόμοι, που ήταν υπεύθυνη για τη διακίνηση των αγαθών της αγοράς, οι Αρμόστες που στέλνονται κυβερνήτες σε χώρες, όπου οι Σπαρτιάτες είχαν καταλύσει το πολίτευμα των χωρών αυτών. Ήταν ακόμη οι Νομοφύλακες, οι Αγαθοεργοί, ιππείς δηλαδή που στέλνονται σε έκτατες αποστολές.

Μέλη της ανώτερης βαθμίδας στην Αρχαία Σπάρτη, ήταν οι Όμοιοι. Όμοιος σήμαινε ίσος ή ευπατρίδης. Αυτοί ήταν και οι νόμιμοι Σπαρτιάτες πολίτες που βασική υποχρέωσή τους ήταν να συμμετέχουν στα κοινά και να είναι καλοί πολεμιστές. Υποχρέωση των ομοίων ήταν να ασχολούνται μόνο με τα στρατιωτικά και να μην ασχολούνται με τίποτα άλλο. Τις άλλες εργασίες, όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία, η βιοτεχνία και το εμπόριο, τις έκαναν κυρίως οι περιοίκοι. Ενώ τις βαριές εργασίες, τις έκαναν οι είλωτες. Λόγω των συνεχών συγκρούσεων και πολέμων που συμμετείχε η Σπάρτη, ο αριθμός των ομοίων, δηλαδή των Σπαρτιατών πολιτών μειωνόταν εντυπωσιακά. Το 480 π.Χ. η Σπάρτη είχε 8.000 όμοιους, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ., ο αριθμός τους είχε μειωθεί σε λιγότερους από χίλιους, λόγω των συνεχών πολεμικών συγκρούσεων.

Η γυναίκα απολάμβανε μεγάλα προνόμια στην Αρχαία Σπάρτη, πράγμα που προκαλεί εντύπωση, εάν συγκρίνουμε τη θέση της γυναίκας στη Σπάρτη με αυτήν στην Αθήνα και στις άλλες ελληνικές πόλεις της αρχαιότητας. Επειδή ο άνδρας έλειπε για πολύ καιρό από το σπίτι, η γυναίκα στη Σπάρτη ήταν χειραφετημένη σε βαθμό αδιανόητο για την εποχή εκείνη. Είχε αυξημένα προνόμια και αρμοδιότητες στη σπαρτιατική κοινωνία. Γυμναζόταν όπως τα αγόρια και οι άνδρες και ήταν γνωστή για τις αθλητικές της ικανότητες. Συμμετείχε στην πάλη, γυμνή, όπως και οι άνδρες, ενώ εκπαιδευόταν στο δίσκο και στο ακόντιο. Μεγάλη σημασία έδινε και στους χορούς.

Στην Αρχαία Σπάρτη, η επιλογή του συντρόφου ήταν καθαρά προσωπική υπόθεση και όχι υπόθεση των γονέων. Οι νεαρές Σπαρτιάτισσες έφταναν σε ηλικία γάμου στα είκοσί τους χρόνια και όχι στα δεκαπέντε, που ήταν το συνηθισμένο στην Αρχαία Ελλάδα. οι Σπαρτιατικοί νόμοι ανέφεραν ρητά ότι τα κορίτσια πρέπει να παντρεύονται μόνο εφόσον ήταν σε ηλικία κατάλληλη να «απολαύσουν τον έρωτα». Παρευρίσκονταν στο σκοτάδι με τον ερωμένο τους και με αυτόν τον τρόπο τεκνοποιούσαν. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι με αυτόν τον τρόπο διατηρούσαν τη θέληση για το σύντροφό τους και δεν έχαναν ποτέ τη φρεσκάδα του έρωτα.

Επισκέπτες από άλλες Ελληνικές πόλεις σχολίαζαν για τις Σπαρτιάτισσες ότι όχι μόνο είχαν άποψη, που δεν φοβόντουσαν να εκφράσουν δημόσια, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ανάγκαζαν τους συζύγους τους να τις αποδεχθούν!

Ο βασικός στόχος του γάμου στη Σπάρτη ήταν η τεκνοποίηση, ώστε τα αρσενικά που θα γεννιόντουσαν να γινόντουσαν οι πολεμιστές της Σπάρτης. Οι μητέρες που ζούσαν χωρίς τους άντρες τους δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα, καθώς ο νόμος τις αναγνώριζε ως ισάξιες με τις άλλες γυναίκες. Μπορούσαν ακόμη να κληρονομήσουν την περιουσία των γονέων τους, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να ήταν ανεξάρτητες και ευκατάστατες.

Όταν μια γυναίκα ήταν ήδη παντρεμένη, μπορούσε με τη συγκατάθεση του συζύγου της, να έχει συνουσία με ένα άλλο άντρα, για να γεννήσει περισσότερα παιδιά, έστω κι αν αυτό κάποτε καθιστούσε αμφίβολο ποιος άντρας ήταν ο πραγματικός πατέρας του παιδιού. Ο σκοπός του νόμου αυτού ήταν προφανώς η όσο το δυνατό μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού της Σπάρτης κάνοντας τις γυναίκες να γεννήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα γερά παιδιά.

Όσον αφορά στο γραπτό λόγο κορυφαίος ποιητής υπήρξε ο Τυρταίος και φυσικά ο σπουδαιότερος εκ των επτά σοφών Χείλων ο Λακεδαιμόνιος. Οι λόγοι για τους οποίους δεν ανέπτυξε μεγαλοπρεπείς κατασκευές αντίστοιχες των Αθηνών όπως ο Παρθενών, τα Προπύλαια κ.ά, είναι η προτεραιότητα της Σπάρτης στον «πολιτισμό» των ηθικών αρετών αντί των υλικών και η έλλειψη πόρων (χρημάτων) καθότι δεν διέθετε έσοδα αντίστοιχα του φόρου υποτέλειας των μελών της Αθηναϊκής συμμαχίας στην Αθήνα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι αρχαίοι ιστορικοί – φιλόσοφοι θεωρούσαν το πολίτευμα της Σπάρτης ως ιδανικό πολίτευμα (ιδανική πολιτεία). Συγκεκριμένα ο Ξενοφών ο οποίος το θεωρούσε ως τη μοναδική ιδανική πολιτεία, καθώς επίσης ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης μαζί με την Κρητών πολιτεία – Καρχηδονίων πολιτεία.

Ο Έλληνας προλετάριος μισεί αυτούς που τον ξεπούλησαν

Ο προδοτικός ρόλος του ΚΚΕ δεν ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια, με τις απολύσεις χωρίς αποζημίωση των εργαζομένων (προλετάριων) στον Ριζοσπάστη όπως και στον σταθμό 902 Αριστερά και την πώλησή του σε υπεράκτια εταιρεία (offshore) με έδρα την Κύπρο και εβραϊκών συμφερόντων. Βλέπετε εδώ και πολλά χρόνια το διεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα, με πρωτοπόρο το κομουνιστικό κόμμα της Κίνας, είχε αγκαλιάσει το καπιταλιστικό κεφάλαιο. Έτσι και το ΚΚΕ μπορεί να μιλά για σοσιαλισμό αλλά δεν έχει κανένα ηθικό φραγμό να ιδρύει καπιταλιστικές επιχειρήσεις (εταιρεία γερμανός, πλαίσιο, ραδιοφωνικούς σταθμούς κ.α.), στις οποίες δείχνει το σκληρό εργασιακό πρόσωπο του καπιταλισμού.

Αν πάμε αρκετά χρόνια πίσω θα δούμε ότι στις περιοχές που πρωτόηρθε η προσφυγιά από τη Μικρά Ασία, για δέκα χρόνια δεν τόλμησε να πατήσει μέλος του ΚΚΕ. Ήταν νωπές ακόμη οι μνήμες στους Μικρασιάτες πρόσφυγες για τη συμμαχία του Κεμάλ με τους μπολσεβίκους. Και δεν θα μπορούσε να μιλήσει το κομματικό πιόνι της Μόσχας σε αυτούς που έχασαν τους συγγενείς τους, που είδαν να σφάζονται από τους Τσέτες οι οικογένειές τους, από όπλα που παρέδωσε στον Κεμάλ η ηγεσία των μπολσεβίκων. Πέρασε τουλάχιστον μια δεκαετία για να κάνουν την εμφάνισή τους τα μέλη του ΚΚΕ στην περιοχή του Πειραιά (Δραπετσώνα κ.α.). Αλλά και τότε το ενδιαφέρον που έδειξαν για τη δοκιμαζόμενη προσφυγιά ήταν καθαρά ταξικό, κάτι ανάλογο με το ενδιαφέρον τους για τους σημερινούς μετανάστες. Ποτέ το ΚΚΕ δεν είδε τους πρόσφυγες σαν ξεριζωμένους Έλληνες. Ποτέ δεν τόλμησε να τους πει ότι το δίκαιο απαιτεί να επιστρέψουν στις ρίζες τους στα ιστορικά χώματά τους. Τους ήθελε κομματικούς όμηρους στις οργανώσεις του στα προσφυγικά σωματεία που ίδρυσε.

Δύο δυναμικά εργατικά δυνατά κατάφερε να δημιουργήσει το ΚΚΕ, το συνδικάτο των οικοδόμων και το συνδικάτο Μετάλλου της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος. Όμως η λανθασμένοι στρατηγική που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα και τα δύο συνδικάτα να «εξαφανιστούν». Στηρίζοντας τους ξένους μετανάστες και οδηγώντας στην ανεργία τους Έλληνες οικοδόμους, ήταν αδύνατον να παραμείνει «ζωντανό» το άλλοτε δυναμικό και με χιλιάδες μέλη συνδικάτο των οικοδόμων. Αυτό βέβαια βόλεψε σε μεγάλο βαθμό τους εργολάβους οι οποίοι βέβαια βοήθησαν οικονομικά το κόμμα του «λαού».

Στο Πέραμα όμως τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Ακολουθώντας την προδοτική στρατηγική το κόμμα το ενδιέφερε μόνο η υπογραφή συλλογικής σύμβασης με τους εργοδότες. Έτσι είναι η αλήθεια ότι κατάφεραν να ανεβάσουν τα μεροκάματα της ζώνης. Όμως ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα μέτρα ασφάλειας των εργαζομένων με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να πεθαίνουν δεκάδες Έλληνες προλετάριοι κατά την ώρα της εργασίας τους. Για αυτούς ποτέ το συνδικάτο δεν ενδιαφέρθηκε. Από την άλλη η προδοτική στρατηγική που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ «πίεζε» τους εργοδότες για καλύτερα μεροκάματα, από την άλλη δεν τολμούσε να αγγίξει τους εφοπλιστές «πελάτες» της Ζώνης. Βλέπετε είχε γίνει συμφωνία «κάτω από το τραπέζι» να μην ενοχληθούν τα πληρώματα μέλη του ΚΚΕ στα καράβια τους. Αποτέλεσμα οι Έλληνες εφοπλιστές, που σαν γνήσια παιδιά του καπιταλισμού είναι διεθνιστές και απάτριδες (όπως κάνουν σήμερα και οι βιομήχανοι που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους) να στραφούν σε πιο φτηνές αγορές. Το 2008 στη Ζώνη στο Πέραμα εργάζονταν συνολικά από όλες τις ειδικότητες γύρω στα 6.000-6.500 άτομα. Έκαναν κατά μέσο όρο από 180 έως 240 μεροκάματα τον χρόνο. Τον Μάρτιο του 2009 έφτασαν τους 500 εργαζομένους ενώ ο αριθμός των ημερομισθίων ανά εργαζόμενο τον χρόνο έπεσε κάτω από τα 100. Η ανεργία έφτασε στο 95%. Το ΚΚΕ, αφού είχε συμμαχήσει με τους εφοπλιστές, ξεκίνησε «πόλεμο» με τα αφεντικά της Ζώνης. Κάθε ναυπηγείο  που αναλάμβανε εργασίες στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη δεχόταν επισκέψεις από μέλη του Συνδικάτου Μετάλλου, που ανήκει στο ΚΚΕ, «τα οποία τους απαγορεύουν την περαιτέρω εργασία με την απειλή ότι αν δεν υπογράψουν οι επιχειρήσεις «διμερείς συμβάσεις», δεν πρόκειται να δουλέψουν. Από τις συμβάσεις αυτές βέβαια εισέπρατταν και τη μεσιτεία τους. Αυτή η πολιτική είχε σαν αποτέλεσμα να βάλουν λουκέτο οι περισσότερες επιχειρήσεις και οι εφοπλιστές να πάνε τα καράβια τους στις χώρες που τους υπαγόρευε το ΚΚΕ.

Έτσι σήμερα ο λαός του Περάματος μισεί το κόμμα που τον οδήγησε στην ανεργία, το κόμμα που δεν προστάτεψε τις συνθήκες εργασίας του προλετάριου, το κόμμα που πάντα συμμαχούσε με τους καπιταλιστές και ξεπουλούσε την φυλετική ταυτότητα και τον σοσιαλισμό. Αποτέλεσμα οι άνεργοι να στραφούν στον εθνικοσοσιαλισμό, τον φασισμό και τον εθνικισμό.

Οι ψευτο-πολιτικοί αναλυτές «παπαγαλάκια» του συστήματος, υποστηρίζουν ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων τα δύο άκρα ενισχύονται. Τα άκρα σήμερα είναι το εθνοφυλετικό και το διεθνιστικό. Οι διεθνιστές αρνητές της πατρίδας δεν μπορούν να πείσουν τον ελληνικό λαό για τις ιδέες τους. Από την άλλη το σύστημα του κοινοβουλευτισμού θέλει να ενισχύσει και το διεθνιστικό άκρο ώστε να φοβίσει τους μικροαστούς για εμφύλιο. Αυτό θα οδηγούσε τους ψηφοφόρους πίσω στις «στρούγκες» των κομμάτων εξουσίας. Αυτών των διεφθαρμένων πολιτικών που ξεπουλούν την πατρίδα για ένα κομμάτι ψωμί. Σε αυτό θα βοηθήσει το αίμα. Με τους νεκρούς ήρωες εκτιμά ότι θα καταφέρει να συσπειρώσει το διεθνιστικό άκρο, ώστε να αποκτήσει θαυμαστές. Ξεχνά όμως κάτι. Το αστικό πολιτικό κατεστημένο όπως φαίνεται δεν μαθαίνει από ιστορία. Ο νεκρός Λαμπράκης βουλευτής της τότε ΕΔΑ δεν βοήθησε την αριστερά να αυξήσει τα ποσοστά της και να επηρεάσει περισσότερους Έλληνες. Οι νεκροί δεν αρκούν γιατί χρειάζεται και πολιτική προοπτική για να δημιουργηθεί το λαϊκό κίνημα. Και προοπτική δεν μπορείς να φέρεις υποστηρίζοντας του σημερινούς πυλώνες του καπιταλισμού.

Οι Άριοι στα Ουράλια

Στην Αρκαΐμ έχει βρεθεί η σημαντικότερη απόδειξη ότι οι θρυλικοί Άριοι, πολλούς αιώνες πριν τη γέννηση του Χριστού, έκτιζαν στα Ουράλια πόλεις-φρούρια και μετακινούνταν με άρματα. Το 1987 η κοιλάδα της Αρκαΐμ σχεδιαζόταν να μετατραπεί στο βυθό μιας μεγάλης δεξαμενής. Ο λόγος; Εκεί, είχε κιόλας κατασκευαστεί ένα φράγμα υδάτων. Οι αρχαιολόγοι, βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, είχαν αρχίσει ερευνητικές εργασίες. Και να που ξαφνικά εμφανίστηκαν κάποιοι νεαροί ανιχνευτές, οι οποίοι οσμίστηκαν στη στέπα κάτι το παράξενο. Οι αρχαιολόγοι αντιλήφθηκαν το μέγεθος της ανακάλυψης μόνο όταν είδαν από το αεροπλάνο γιγάντια σχήματα από κύκλους που ενώνονταν μεταξύ τους και τις γραμμές που ξεκινούσαν από το κέντρο της. Σχήματα που θύμιζα την ινδική μάνταλα (στον Βουδισμό και τον Ινδουισμό είναι το ιερό σύμβολο του τόπου κατοικίας των θεοτήτων) ή τροχό με ακτίνες. Σημειωτέον ότι η ύπαρξη της Αρκαΐμ ήταν γνωστή στους στρατιωτικούς από τη δεκαετία του 1950, αλλά για κάποια αιτία αυτοί δεν ενημέρωσαν την Αρχαιολογική Υπηρεσία. 

 Οι συνειρμοί με τη μάνταλα και τον τροχό δημιουργήθηκαν αργότερα, όταν άρχισε να εικάζεται ότι την αρχαία πόλη έκτισαν οι ίδιοι οι εφευρέτες της μάνταλα και των ακτινωτών τροχών, δηλαδή οι φυλές των Αρίων. Οι ίδιοι, οι οποίοι μερικούς αιώνες νωρίτερα είχαν κάνει την εμφάνισή τους με πολεμικά άρματα στην Ινδία και το Ιράν, είχαν κατακτήσει τις χώρες αυτές και είχαν δώσει στον κόσμο δύο μεγάλες αρχαίες θρησκείες, τον Βεδικό Ινδουισμό και τον Ζωροαστρισμό.

Σαν από θαύμα, η Αρκαΐμ στάθηκε δυνατό να σωθεί και να μην πλημμυρίσει η κοιλάδα. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 έγινε σαφές ότι στα Νότια Ουράλια, 500 χρόνια πριν από τον Τρωικό Πόλεμο, την εποχή των αιγυπτιακών πυραμίδων και της ακμής της Βαβυλώνας, υπήρχε η Χώρα των πόλεων, δηλαδή περισσότερες από 20 παρόμοιες μεταξύ τους καταπληκτικές πόλεις φρούρια.

Ταξίδι στον 21ο αιώνα προ Χριστόν

«Σε αυτό το μέρος, στον ποταμό Ούι, η δασική ζώνη μετατρέπεται σε στέπα, δημιουργώντας κάτι σα σύνορο μεταξύ τους. Εδώ ξεκινά η γη των Αρίων», αναφέρει ο Γκενάντι Ζντάνοβιτς, επικεφαλής της αποστολής που ανασκάπτει τη Χώρα των πόλεων, αγναντεύοντας θριαμβευτικά την ομίχλη. Ο τόπος των Αρίων. Εδώ βρίσκονται τα νεκροταφεία και οι τύμβοι τους. Να και ο ποταμός Ουράλης, το σύνορο μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. «Έχουμε βρει τα αρχαιότερα άρματα στον κόσμο, χίλια χρόνια παλαιότερα από εκείνα των Ελλήνων. Όπως τα δίτροχα πολεμικά άρματα που ήταν συνδεδεμένα με το άλογο», εξηγεί ο Ζντάνοβιτς.

Περπατάμε στην οδό Λεσνάγια (οδός του Δάσους). Περίεργη ονομασία. Που έχει εδώ δάση; Θα μπορούσαν να την ονομάσουν οδό των Αρίων ή του Ζαρατούστρα. Ο Σεργκέι Μαλιούτιν, ξεναγός μας στη σύγχρονη και την αρχαία Αρκαΐμ, και αρχαιολόγος από οικογενειακή παράδοση, που μεγάλωσε στην Αρκαΐμ, αναφέρει: «Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 είχαμε μια πρωτοποριακή για εκείνη την εποχή ιδέα. Να δημιουργήσουμε ένα εθνικό πολιτιστικό κέντρο, ένα υπαίθριο μουσείο, το οποίο θα συνδύαζε και τον τουρισμό και την έρευνα».

Παρ’ όλα αυτά η οδός Λεσνάγια ανεπαίσθητα μετατρέπεται σε ένα μικρό δασάκι, το «Μεθυσμένο δάσος», όπως το λένε εδώ. Αυτό επειδή οι σημύδες λυγίζουν φτάνοντας μερικές φορές σχεδόν ως το έδαφος, θυμίζοντας άνθρωπο που βρίσκεται σε κατάσταση προχωρημένης μέθης. Αμέτρητα χρόνια πριν, υπήρχε εδώ το ηφαίστειο Ογκνιόνι, και ο καταυλισμός είναι εγκατεστημένος κοντά στο στόμιό του. Πλάι σ'αυτό ορθώνονται λόφοι, οι οποίοι για κάποιο λόγο αποκαλούνται βουνά, με το όνομα Σαμανίχα, δηλαδή το όρος της Αγάπης. Τα ονόματα έχουν δώσει τουρίστες λάτρεις του μυστικισμού, και αυτά καθιερώθηκαν.

«Το οικολογικό μουσείο δεν είναι ένα τυπικό κτίριο με βιτρίνες εκθεμάτων», εξηγεί ο Σεργκέι. Αποδεικνύεται ότι το μουσείο είναι η ίδια η στέπα γύρω από τον καταυλισμό. Αν απομακρυνθείς λίγο από τον καταυλισμό, θα συναντήσεις ανακατασκευασμένες από τους αρχαιολόγους κατοικίες της Λίθινης εποχής. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, στην Παλαιολιθική εποχή οι άνθρωποι ζούσαν σε αρκετά αξιοπρεπή σπίτια, τα οποία λόγω της έλλειψης πέτρας στη στέπα θεμελιώνονταν σε χιλιάδες κόκκαλα αλόγων (τα άλογα τότε ήταν άγρια και αποτελούσαν θηράματα). Ομως, στις σπηλιές με τις διάσημες παλαιολιθικές ζωγραφιές δεν ζούσαν, αλλά πραγματοποιούσαν τις ιεροτελεστίες τους.

Αν πας από την άλλη πλευρά, θα δεις μια σκηνή νομάδων, έναν τύμβο με πέτρινα ομοιώματα νεκρών. Δεν πρόκειται πλέον για την Εποχή του Σιδήρου, αλλά για τους Σκύθες. Τα αρχαιολογικά ευρήματα που σχετίζονται με τους Σκύθες είναι πάντοτε άλογα (οι Σκύθες εφηύραν το πετάλωμα), όπλα, και στην τέχνη, το χαρακτηριστικό σκυθικό στιλ με απεικονίσεις ζώων.

Ο κ. Ζντάνοβιτς μας πληροφορεί ότι εδώ συγκεντρώνεται ό,τι κινδυνεύει να καταστραφεί στη στέπα. Σε αυτό το μέρος υπάρχει η πρόθεση να δημιουργηθεί ένα μουσείο όλων των λαών που έζησαν εδώ. Η αρχαία γη την οποία πατάμε έχει ιστορία το ίδιο παλιά με αυτή της Ιερουσαλήμ. Στον χάρτη της περιοχής ξεχωρίζει ο οικισμός Παρίσι που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της νίκης στον πόλεμο του 1812, στον οποίο πήραν μέρος και ντόπιοι Κοζάκοι.

Η ζωή των Αρίων

Στο σημείο που βρισκόταν το φρούριο της Αρκαΐμ, δεν υπάρχει τίποτα. «Τουλάχιστον στέκεστε πάνω σε αρχαία γη», λέει ο Ζντάνοβιτς. Ονειρεύεται να κτίσει κοντά στη Νέα Αρκαΐμ μια πιστή απομίμηση του φρουρίου σε φυσικές διαστάσεις. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για την ώρα, είναι να το μελετήσουμε στη μακέτα που υπάρχει στο μουσείο. Δυο σειρές από αμυντικά τείχη, τα οποία διαθέτουν ξύλινο σκελετό επικαλυμμένο με πηλό. Στο εσωτερικό, πολύ κοντά το ένα στο άλλο, σπίτια σε ακτινωτή διάταξη, με πόρτες στις στέγες. Όλα τα σπίτια είναι ομοιόμορφα. Όπως φαίνεται δεν υπήρχαν πολύ πλούσιοι και πολύ φτωχοί. Το κάθε σπίτι έχει πηγάδι, μαντεμένιο κλίβανο, στον οποίο από το κράμα χαλκού και κασσίτερου έφτιαχναν μπρούντζο. Ο ανθεκτικός μπρούντζος έδωσε ισχυρή ώθηση στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και του πολιτισμού. Γι’ αυτό και η εποχή αυτή ονομάζεται Εποχή του Χαλκού. Τις βελόνες και τα αγκίστρια για το ψάρεμα τα κατασκεύαζαν από κόκκαλα, την ενδυμασία από δέρμα και ύφασμα, το οποίο ύφαιναν οι ίδιοι από κάνναβη. Τρέφονταν κυρίως με δημητριακά, προσθέτοντας σε αυτά κρέας, ενώ επίσης ψάρευαν.

«Πρώτοι αυτοί δημιούργησαν το οικονομικό σύστημα, το οποίο κατόπιν συνηθίσαμε: Εκτροφή βοοειδών και αιγοπροβάτων, καλλιέργεια της γης», αναφέρει ο Ζντάνοβιτς. Στους κήπους της Αρκαΐμ καλλιεργούσαν κεχρί, κρεμμύδι και κριθάρι. Τα ζώα τα είχαν έξω από το φρούριο, μεταξύ των τειχών και της τάφρου. Ο Ζντάνοβιτς διευκρινίζει ότι θεωρούσαν πολύ σημαντικό να ζουν σε ένα περιβάλλον με πολύ νερό τριγύρω. Για αυτό έφτιαχναν τις πόλεις κοντά σε ποτάμι και άνοιγαν ένα κανάλι.

Τα πάντα εδώ είναι διαποτισμένα με συμβολισμούς. Από τις διακοσμητικές σβάστικες στην κεραμική μέχρι και την ίδια την πόλη που χτίστηκε μεμιάς, βάσει ενός ενιαίου σχεδίου. Παράλληλα, δεν υπάρχουν καθόλου ζωγραφιές, απεικονίσεις θεοτήτων, επιγραφές. Ωστόσο, τη δύναμη της ιστορικής της μνήμης μαρτυρά το γεγονός ότι όταν οι κάτοικοι έφευγαν, καίγοντας προηγουμένως την πόλη τους, και επέστρεφαν μετά από μια γενιά, έφτιαχναν τα πάντα ακριβώς όπως ήταν. Το κάθε πηγάδι, ο κάθε στύλος, όλα τοποθετούνταν στο μέρος που βρισκόταν και πριν. Και αυτό επαναλαμβανόταν αρκετές φορές.

Γέννηση, ο θάνατος.

«Ένας παρ’ ολίγον πολιτισμός», λένε οι αρχαιολόγοι. Μερικές φορές όμως φαίνεται ότι θα ήταν ορθότερο να λεχθεί «ανεξήγητος πολιτισμός». Τόσο μυστηριώδη δείχνουν όλα αυτά. Ακόμη και κάποιοι τάφοι από αυτούς που έχουν βρεθεί, είναι πολύ παράξενοι. Ένας άνδρας και μια γυναίκα κείτονται αγκαλιασμένοι, με τη γυναίκα να έχει στο χέρι ένα πολεμικό τσεκούρι πάνω στο κεφάλι του άνδρα. Πάντως, συνήθως ενταφίαζαν τα σώματα πλαγίως, σε στάση κοιμισμένου ή εμβρύου, αφήνοντας πιθανόν να εννοηθεί ότι πρόκειται για μια νέα γέννηση, είτε πως ο θάνατος είναι ένα όνειρο.

Ο Σεργκέι αφηγείται ότι οι Άριοι έφτασαν εδώ από τη Δύση, πιθανόν από κάποια περιοχή του Βόλγα, και μετά κινήθηκαν προς την Κεντρική Ασία. Θεωρεί ότι το αγαπημένο τους ποτό ήταν ένα ρόφημα από κάνναβη ανακατωμένη στο γάλα, με την προσθήκη εφέδρας. «Πως είστε σίγουρος ότι πρόκειται για τους ίδιους Άριους που στη συνέχεια ήρθαν στην Ινδία και το Ιράν;», ρωτάω τον Σεργκέι. «Στη Ριγκβέντα και την Αβέστα (αρχαία ιερά κείμενα των Ινδών και Ιρανών αντίστοιχα) περιγράφεται η πατρογονική χώρα των Αρίων. Εκεί υπάρχουν σημύδες, και κλίμα ανάλογο με το δικό μας. Ανάλογα νεκροταφεία, και οι σκελετοί σε αυτά είναι του ινδοευρωπαϊκού ανθρωπολογικού τύπου. Και άλλη μια σημαντικότατη ιδιαιτερότητα, είναι τα άρματα, τα οποία εκείνο τον καιρό τα είχαν μόνο οι Άριοι». 

Carmina Burana

Sun of Romania

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Επανάσταση από αναθεωρητές της αριστεράς και απογοητευμένους εθνικιστές

Συνήθως για να εξηγηθεί η γέννηση ενός επαναστατικού κινήματος (όπως είναι ο εθνικοσοσιαλισμός, ο φασισμός, ο μπααθισμός κ.α.) προβάλλεται η προϋπόθεση ύπαρξης ενός εθνικισμού ιδιαιτέρως ριζοσπαστικού και εξαγριωμένου. Αυτό όμως δεν φαίνεται σωστό. Για κάποιον εθνικιστή ηγέτη (όπως ήταν ο Νάσερ, ο Καντάφι, ο Μοσαντέκ κ.α.), που θέλει να πάρει την εξουσία, μπορεί να αρκεί η ύπαρξη μια ομάδας ριζοσπαστών εθνικιστών. Όμως για να «γεννηθεί» ένα εθνοφυλετικό κοινωνικό επαναστατικό κίνημα θα πρέπει στα άκρα του πολιτικού πρίσματος, τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά, να αποκολληθούν ορισμένα στοιχεία, να συνευρεθούν εκτός του πρίσματος αυτού και να διαμορφώσουν ένα τρίτο στοιχείο, που δεν θα ανήκει ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά. Τα κινήματα αυτά προέρχονται από την συμπόρευση των ριζοσπαστών από τα δύο άκρα. Σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε να γίνει μια τέτοια συμπόρευση. Η αριστερά έχει χάσει τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό της. Έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα για την καταστροφή κάθε εθνικού μύθου. Έχει σαν στόχο την εγκατάσταση μια πολυφυλετικής κοινωνίας ατόμων χωρίς ταυτότητα. Έχει λεηλατήσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αποτελεί το πολυφυλετικό δεκανίκι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.  Είναι το στήριγμα της διεθνιστικής δεξιάς. Αποδείχτηκε τελικά, αυτό που κάποιοι το έλεγαν πολλά χρόνια πριν, πως ο φιλελεύθερος καπιταλισμός και ο σοσιαλιστικός μαρξισμός αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σήμερα η «αντίθεση» μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς έχει εξαφανιστεί. Έτσι οι πολίτες έχουν πάψει να είναι θύματα εκμετάλλευσης και «φύλακες» των συμφερόντων του αστικού φιλελευθερισμού. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα αρχίζουν στην Ελλάδα να εμφανίζονται όλο και περισσότερες «παράδοξες» ιδεολογικές ομάδες, που υποδεικνύουν μια συγχώνευση των μέχρι πρότινος αντιτιθέμενων πολιτικών εννοιών. Όσο μεγαλώνει η φτώχεια στην πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού εγκαθίσταται μια εχθρότητα εναντίον της πλουτοκρατίας. Πριν λίγα χρόνια χιλιάδες ελληνόπουλα προσπαθούσαν να ζήσουν σαν μεγαλοαστοί (διακοπές σε Μύκονο, ταξίδια στο εξωτερικό κ.α.). Σε λίγο καιρό η αδυναμία εκπλήρωσης ενός τέτοιου ονείρου θα τα οδηγήσει σε ένα πόλεμο εναντίον της «παντοδυναμίας του χρήματος». Και αυτό θα αυξηθεί όταν ο Έλληνας γίνει προλετάριος στην επιχείρηση του μετανάστη. Ο τίμιος και λεηλατημένος φορολογικά Έλληνας θα βρεθεί να υπακούει τις εντολές ενός «παράνομου» μετανάστη, που ποτέ δεν φορολογήθηκε αλλά αντιθέτως στηρίχθηκε από ένα παντοδύναμο διεθνιστικό πολιτικό, δημοσιογραφικό αλλά και νομικό κατεστημένο. Στην πατρίδα μας σε λίγα χρόνια κάθε μεσοαστός ευτυχισμένος μετανάστης θα γεννάει και έναν Έλληνα επαναστάτη. Το σίγουρο είναι ότι με «αντιρατσιστικούς» νόμους, που γράφονται σε γραφεία ξένων πρεσβειών, το σάπιο πολιτικό κατεστημένο δεν μπορεί να επιβιώσει. Όλα τα τσιράκια του καθεστώτος φέρνουν στον λαό αηδία και μίσος. Τελικά ο επαναστατικός παράγοντας, ο οποίος εξοντώνει τον φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό, δεν θα είναι το προλεταριάτο (που σήμερα είναι πολυφυλετικό) αλλά το έθνος. Αυτό το έθνος, που τόσο έχει κατηγορηθεί από τους προδότες πολιτικούς, οι οποίοι το κατέστρεψαν κοινωνικά και οικονομικά, θα αποτελέσει το προνομιακό στοιχείο της επανάστασης που έρχεται.       

Γιατί ο Λένιν και όχι ο Μπακούνιν διέδωσε τον Μαρξισμό στη Ρωσία

Ο Μπακούνιν, που ήταν γνήσιος Ρώσος, υπήρξε ο πρώτος που κατανόησε τη βαθύτερη ουσία του Μαρξισμού και δεν δίστασε να την αποκαλύψει: «Οι Ιουδαίοι είναι πάντοτε εκμεταλλευτές του μόχθου των άλλων ανθρώπων. Έχουν ένα βασικό φόβο και αποστροφή για τους λαούς τους οποίους περιφρονούν αφού θεωρούν τον εαυτό τους περιούσιο λαό. Είναι δολοπλόκοι, ανακατεύονται παντού, κερδοσκοπούν, είναι τραπεζίτες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι. Στέκονται δηλαδή με το ένα πόδι στον βαθύ καπιταλισμό και με το άλλο στον σοσιαλισμό». Παρά το ότι ο Μπακούνιν θεωρήθηκε θεμελιωτής του «Αναρχισμού», στην ουσία ήταν πρόδρομος του «Εθνικοσοσιαλισμού», στα πλαίσια του οποίου το Κράτος δεν αποτελεί σκοπό αλλά μέσο. Υποστήριζε με σθένος ότι ο Ρώσος αγρότης, βρισκόταν υπό τον ζυγό που του είχε επιβληθεί από μια ταταρογερμανική ελίτ, έμελλε να αποτελέσει αφετηρία της σκέψης του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ.

Να θυμίσουμε ότι ο Δρ. Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ (γερμ. Alfred Rosenberg, 1893 - 1946) υπήρξε εξέχον μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας και κατέλαβε σημαντικά κρατικά αξιώματα. Δικάστηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό. Γεννήθηκε στο Ρεβάλ (σημερινό Ταλίν) της Εσθονίας, τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στις 12 Ιανουαρίου του 1893. Ο πατέρας του ήταν Λιθουανός ευκατάστατος έμπορος και η μητέρα του Εσθονή, και οι δύο γερμανικής καταγωγής.

Οι απόψεις του Μπακούνιν κατά των Ιουδαίων οδήγησαν τους Ιουδαίους Μαρξιστές στο πρόσωπο του Λένιν. Αυτός θα ήταν που θα διέδιδε τον Μαρξισμό στη Ρωσία. Οι Ιουδαίοι Μαρξιστές, σαν γνήσιοι διεθνιστές,  δεν ήθελαν σε καμιά περίπτωση να διαδώσει τον Μαρξισμό στη Ρωσία ένας Ρώσος. Ο Λένιν μόνο Ρώσος δεν ήταν. Ο παππούς του ήταν Ιουδαίος που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Η γιαγιά του ήταν Γερμανοσουηδέζα Προτεστάντισσα, όπως και η μητέρα του. Ο πατέρας του Ilya Ulyanov ήταν Μογγόλος (Καλμούχος). Ο μπολσεβίκος ηγέτης περιφρονούσε τους Ρώσους αγρότες, που τους θεωρούσε χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Αυτός ο Ταταρογερμανός δεν θα μπορούσε να στραφεί εναντίον της ελίτ που δυνάστευε τους αγρότες της χώρας του. Απλά τους «μετονόμασε» σε μπολσεβίκους.

Κάτι ανάλογο συνέβη και μετά την πτώση των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Τα παιδιά του Κομμουνιστικού κόμματος μεταβλήθηκαν στους οικονομικούς Κροίσους της χώρας μέσα σε μια νύκτα.     

H Χεζμπολάχ στηρίζει τον Μπασάρ αλ Άσαντ

Ο ηγέτης της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, παραδέχθηκε σήμερα, για πρώτη φορά, τη συμμετοχή δυνάμεών της στο πλευρό του συριακού κυβερνητικού στρατού στην περιοχή Κουσάιρ, στο κέντρο της Συρίας. «Μεγάλος αριθμός από πολεμιστές συμμετέχουν στην κατάληψη του ελέγχου σε κοινότητες που κατοικούνται από Λιβανέζους. Επίσης ήταν φυσικό να προσφέρουμε κάθε δυνατή και αναγκαία βοήθεια στο συριακό στρατό, στις λαϊκές επιτροπές (τις ένοπλες φιλοκυβερνητικές πολιτοφυλακές) και τους λιβανέζους κατοίκους», δήλωσε ο Νασράλα, μιλώντας στο τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Μανάρ, σημειώνοντας πως «η μάχη δεν έχει τελειώσει ακόμη». Ο ίδιος τόνισε πως «οι πραγματικοί φίλοι της Συρίας» δεν θα επιτρέψουν την πτώση της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ Άσαντ, η οποία κλυδωνίζεται από την λαϊκή εξέγερση στο εσωτερικό της χώρας. «Η Συρία διαθέτει στην περιοχή πραγματικούς φίλους, οι οποίοι δεν πρόκειται να επιτρέψουν να πέσει στα χέρια των ΗΠΑ, του Ισραήλ και των εξτρεμιστικών ομάδων τακφίρι» (σουνιτών)», υπογράμμισε ο Νασράλα.

Τα νεόπλουτα λαμόγια της Ελλάδας

Αν και αυτό το διάστημα το κοινωνικό δράμα του ελληνικού έθνους κορυφώνεται, η τριμερής κατοχική κυβέρνηση, των Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, συνεχίζει να «φαντασιώνεται» άνοδο των ποσοστών της εμπιστοσύνης του λαού, επερχόμενη «ανάπτυξη» από το επόμενο έτος (2014), αν και ζούμε πια σε μια διαλυμένη κοινωνία. Μάλιστα ο ξεφτιλισμένος υπουργός Δένδιας, σπεύδει να προστατέψει κάποιες δεκάδες «κακόμοιρων» Ασιατών, αδιαφορώντας προκλητικά για τα 3 εκατ. Έλληνες, που είτε βρίσκονται εδώ και καιρό στην ανεργία είτε περιμένουν για μήνες να πληρωθούν τους μισθούς για τους οποίους δούλεψαν και ίδρωσαν. Αυτό που πεισματικά αρνείται να παραδεχτεί η τωρινή αλλά και οι προηγούμενες κατοχικές κυβερνήσεις, είναι ότι οι υπογραφές στα κατοχικά μνημόνια που τόσο εύκολα έδωσε δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση για τις εξελίξεις που θα έρθουν στο μέλλον. Καμιά εφαρμογή οικονομικού προγράμματος και καμιά υπογραφεί δανείου από ένα μεταπολιτευτικό καθεστώς, κρυμμένο μέσα στο μανδύα του κοινοβουλευτισμού, δεν μπορεί να δεσμεύσει τις ερχόμενες κυβερνήσεις αυτού του τόπου για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσουν. Αν υπήρξε ένα πρώτο «κούρεμα» στα δανεικά τότε μπορεί αν υπάρξει και «μηδενισμός» τους, αν αποδειχτεί ότι αυτά τα χρήματα δεν έφτασαν ποτέ στην πραγματική οικονομία αλλά κατέληξαν στις τσέπες κάποιων ξένων τοκογλύφων ή εγχώριων νεόπλουτων λαμογιών. Ας μιλήσουμε επιτέλους για την πολιτική τάξη, που κυβερνά όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, η οποία με τόσο κυνισμό ζητά χρήματα για να πληρώσει τα δικά της χρέη. Χρέη που οι ίδιοι οι πολιτικοί συσσώρευσαν με ανέμελους εξωτερικούς δανεισμούς, με κομματικοποιημένες κρατικές «πολιτικές», με λεηλασία και κατασπατάληση των εθνικών πόρων δημόσιων οργανισμών και ασφαλιστικών ταμείων, των οποίων οι διοικήσεις διορίζονταν από τα υπουργικά γραφεία. Οι ελεεινοί καναλάρχες, που εισέπρατταν με υπερτιμολόγηση άφθονο δημόσιο χρήμα από «χάρτινα» δημόσια έργα ή ξέπλεναν μαύρο χρήμα από λαθρεμπόριο καυσίμων, με την στήριξη των κομματικών επιτελείων, τολμάνε να λένε ότι τα εκατομμύρια των εργαζομένων, που τώρα καλούνται να ξεπληρώσουν τα δανεικά, καλοπερνούσαν και έτρωγαν «αστακομακαρονάδες», είχαν πανάκριβα τζιπ και γλεντούσαν «μυκονιάτικα» σκαφάτοι. Αυτό τον τρόπο ζωής είχαν τα λαμόγια οι νεόπλουτοι που εισέπρατταν δημόσιο χρήμα και όχι οι εργαζόμενοι. Η παρέα των φρουρών της πλουτοκρατίας που γέμισε τις τσέπες της με τους πανάκριβους Ολυμπιακούς του 2004. Είναι οι ίδιοι που ακόμη και σήμερα καλοπερνούν και συνομιλούν με τις κατοχικές δυνάμεις των τροϊκανών. Την ίδια στιγμή κρύβουν το γεγονός ότι από το 2000 καταγράφεται άνοδο του αριθμού των νεόφτωχων στην Ελλάδα. Ήδη από το 2000, με την ένταξη της χώρας στο ευρώ, οι φτωχές περιοχές της χώρας μας μαστίζονταν από την ανεργία και τη μείωση των εισοδημάτων. Απλά δεν καταγράφονταν από τα ξενοκίνητα μέσα ενημέρωσης και τους εμετικούς εκδότες. 

Όμως η οικονομική εξαθλίωση, που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζεται από τον ελληνικό λαό υπομονετικά σαν να ήταν αναπόφευκτη, γίνεται αφόρητη από τη στιγμή που θα συλλάβει την ιδέα να την αποτινάξει.         

Η οργή αριστερών συνδικαλιστών για τον φασισμό σημαίνει φόβος για την επανάσταση

Στην Ιταλία το 1912 τα πιο αγωνιστικά φιλε­λεύθερα στοιχεία είναι βαθιά αποκαρδιωμένα ... Αυτό που σύντομα θα γίνει είναι ένα μεγάλο σοσιαλιστικό κράτος ... αυστηρά συγκεντρωτικό ... μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια ... Σε 10 χρόνια, θα έχει οικοδομηθεί ένα κράτος όπου δε θα υπάρχει κανένα ίχνος ευρωπαϊκού «φιλελευθερισμού».

Γουίντχαμ Λιούις, Άγγλος οπαδός του φασισμού (1926)

Συνεχώς τον τελευταίο καιρό ακούμε στην πατρίδα μας συνδικαλιστές της κοινοβουλευτικής αριστεράς να μιλούν αναφερόμενοι στον φασισμό με εξευτελιστικά λόγια θεωρώντας τον σαν βρισιά. Για να δούμε όμως που στηρίζεται όλο αυτό το μίσος προς το φασισμό όλων αυτών των σοσιαλοδημοκρατών και λοιπών αριστερών και μαρξιστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων θα πρέπει να μελετήσουμε με προσοχή τον συνδικαλισμό την περίοδο του φασισμού.

Το Φασιστικό Κόμμα γεννήθηκε με τα μισά μέλη να είναι δεξιοί Εθνικιστές και τα άλλα μισά να είναι αριστεροί Εθνικο-Συνδικαλιστές. Οι Φασίστες είχαν πλήρη εμπιστοσύνη στην ικανότητα των εργαζομένων να μάθουν να λειτουργούν στην κοινωνία και θεωρούσαν ότι το συνδικάτο ήταν το σχολείο για την ανάπτυξη αυτής της ικανότητας. Τα συνδικάτα έπρεπε να αναλάβουν τις λειτουρ­γίες που επιτελούνταν από το Κράτος, και το Κράτος έπρεπε να διαλυθεί. Με αυτό τον τρόπο θα γινόταν η επανάσταση.

Οι διαμάχες στην Ιταλία μέσα στην Ομοσπονδία των Εργατών Γης επέτρε­ψαν στους φασίστες να αναπτυχθούν. Οι φασίστες προέβα­λαν το σύνθημα «Η γη σε αυτούς που την καλλιεργούν» ως απάντηση στη σοσιαλιστική εθνικοποίηση της γης.

Η αναγνώριση του εθνικού χαρακτήρα του εργατικού σωματείου, μέσα στο φασισμό, έφερε σαν αποτέλεσμα να επιβληθεί η υποχρεωτική συνδρομή σε όλες τις κατηγορίες συνδικαλιστικών σωματείων. Συνδρομή θα πληρώνουν υποχρεωτικά όλοι οι εργαζόμενοι είτε είναι γραμμένοι στο σωματείο είτε όχι. Η ετήσια συνδρομή για τους εργάτες δεν μπορούσε να υπερβεί το ένα ημερομίσθιο και για τους εργοδότες η αμοιβή τόσων ημερών εργασίας όσοι είναι και οι εργάτες της επιχείρησής τους. Το 1933 το σύνολο των εισφορών στα εργατικά συνδικάτα ανήλθε σε 289.993.000 λιρέτες. Από αυτά τα 197.000.000 εκατομμύρια καταβλήθηκαν από τους εργοδότες και μόνο 93 εκατομμύρια από τους εργαζόμενους. Ο μέσος όρος εισφοράς για κάθε εργάτη ήταν 13 λιρέτες και για κάθε εργοδότη 49 λιρέτες.

Τρεις τάσεις συνενώθηκαν για να σχηματίσουν το φασι­στικό κίνημα· οι πρωτοφασίστες συνδικαλιστές, οι εθνικιστές και οι μουσολινικοί σοσιαλιστές. 

Ο Μπενίτο Μουσολίνη ήταν ένας γεννημένος εξ­τρεμιστής. Σε ηλικία 17 ετών, ο νεαρός σοσιαλιστής επαι­νούσε τη δολοφονία του βασιλιά Ουμπέρτο από έναν αποκα­λούμενο αναρχικό και υποστήριζε την πολιτική βία ως μέσο αγώνα. Διακατεχόταν από έντονη αντιθρησκευτικότητα και στην πραγματικότητα ήταν, σε αυτό τον τομέα, πιο ριζο­σπαστικός από ό,τι οι περισσότεροι σοσιαλιστές ... ακριβώς όπως οι αναρχικοί.

Η σχέση του με το αναρχικό κίνημα ή­ταν στενή και εγκάρδια. Το 1903, ήταν ομιλητής, μαζί με τον αναρχικό Λουίτζι Μπερτόνι, σε μια συνάντηση στη Γενεύη. Μιλώντας για τον ιταλικό σοσιαλισμό, υπογράμμισε την επαναστατική φύση του, αρνήθηκε ότι εί­ναι αναρχικός, αλλά υποστήριξε ότι είναι επαναστάτης.

Πριν προχωρήσουμε, ίσως είναι απαραίτητο να προσδιο­ρίσουμε τον όρο συνδικαλισμός. Σε γενικές γραμμές, επιδιώ­κει να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό και το Κράτος με τον έλεγχο των εργατών μέσω της δομής των τοπικών συνδικάτων και άλλων εθελοντικών ενώσεων. Οι βα­σικές ιδέες του συνδικαλισμού είχαν τις ρίζες τους στον αναρχισμό, ειδικά σε στοχαστές όπως ο Προυντόν και ο Μπακούνιν, αλλά η ιδέα του συνδικαλισμού καρποφόρησε κατά τη δεκαετία του 1890 με τον Φερδινάνδο Πελουτιέ. Όλη αυτή την περίοδο, ο Μουσολίνι ασχολούνταν πολύ με τον επαναστατικό αναρχισμό. Διάβαζε όλα τα αναρχικά περιοδικά και μετέφρασε στην ιταλική γλώσσα το έργο του Κροπότκιν «Αναμνήσεις Ενός Επαναστάτη». Αργότερα, μετέ­φρασε τα έργα του Ρεκλύ «Ο Άνθρωπος και η Γη» και του Κροπότκιν «Η Γαλλική Επανάσταση». Αντιπαθούσε το μετριο­παθή αναρχισμό, γράφοντας στην αναρχική εφημερίδα «Ελεύ­θερη Σελίδα» ότι: «ο αναρχισμός που υιοθετείται από τις μάζες χάνει το μεγαλείο του, τον ηρωισμό του, επειδή οι μάζες είναι άνανδρες ... μόνον οι μεγαλειώδεις βίαιοι άν­θρωποι, που ζουν πέραν του καλού και του κακού, μπορεί να αποκαλούνται αναρχικοί». Αυτό δε σημαίνει ότι ήταν αναρ­χικός και ποτέ δεν αυτοπροσδιορίστηκε ως τέτοιος, απλά θαύμαζε το θάρρος, τη βία και τον εξτρεμισμό των ακραίων αναρχικών. Ο Μουσολίνι, επίσης, εξυμνούσε τις αρετές των συνωμοτών Μπαμπέφ και Μπλανκί. Ο πυρήνας της πολιτικής φιλοσοφίας του και ένα σταθερό χαρακτηριστικό και της σοσιαλιστικής και της φασιστικής σταδιοδρομίας του είναι η πίστη του στην αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα της βίας ως μέσου για την κοινωνική αλλαγή.

Ανεξάρτητα από τον Μουσολίνι και την τάση του, οι συνδικαλιστές συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του φασισμού. Αυτοί οι πρωτο-φασίστες συνδικαλιστές δεν ήταν ποτέ μουσολινικοί ούτε και δεξιοί εθνικιστές, αλλά α­νέπτυξαν ένα δικό τους αριστερό κορπορατισμό ή εθνικό συνδικαλισμό. Προε­τοίμασαν το έδαφος τον ολοκληρωτικό κορπορατισμό.

Οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν ο Σέρτζιο Πανούντσιο, ο Ολιβέτι, ο Ροσόνι, ο Οράνο και ο Λαντσίλο. (Ο Ολιβέτι και ο Πανούντσιο επηρέασαν τον Μουσολίνι τα χρόνια 1904-1908) Να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι συνδικαλι­στές της εργατικής τάξης έγιναν φασίστες.

Το 1912 οι συνδικαλιστές ηγέτες απογοητεύονταν όλο και περισσότερο από την εργατική τάξη. Υπήρξε μία έκκληση για τη δημιουργία ενός Συνδικαλιστικού Κόμματος, που θα περιελάμβανε μη-συνδικαλιστές επαναστάτες. Οι συνδικα­λιστές προχώρησαν σε μία τακτική συμμαχία με την ομάδα του Μουσολίνι το 1912, που βοήθησε τον δεύτερο να πάρει τον έλεγχο του Σοσιαλιστικού Κόμματος από τους Μεταρ­ρυθμιστές. Το ίδιο χρονικό διάστημα, κάποιοι συνδικαλιστές βρήκαν επίσης μια συγγένεια με τους δεξιούς εθνικιστές.

Τότε, προέκυψε το ζήτημα του πολέμου. Ο Μουσολίνι και οι συνδικαλιστές ήταν αντίθετοι στο μιλιταρισμό. Ο Ντούτσε ήταν ακόμα πιο εξτρεμιστής από τους κοινούς σοσιαλιστές πάνω στο ζήτημα του πολέμου υιοθετώντας τη θέση του Ερβέ υπέρ της λιποταξίας ως μιας αντιμιλιταριστικής τακτικής. (Ο Γουσταύος Ερβέ ήταν ένας επαναστάτης σοσιαλιστής και φλογερός αντιμιλιταριστής. Και αυτός επίσης έγινε αρ­γότερα φασίστας).
Ωστόσο, από το 1908, ο Πανούντσιο -και πάλι όπως ο Λένιν- άρχισε να βλέπει μια θετική επαναστατι­κή δυνατότητα στον πόλεμο. Πίστευε ότι ένας πλατιά διαδε­δομένος πόλεμος θα επέτρεπε στην καινούργια προλεταρια­κή ελίτ να καταλάβει την εξουσία. Οι εργάτες θα έπαιρναν μέρος στις πολεμικές μάχες και έτσι θα ήταν σε καλή κατά­σταση για την επανάσταση. Έτσι, το 1911, ο Πανούντσιο, ο Λαμπριόλα, ο Ολιβέτι και ο Πάολο, υποστήριξαν τον πόλεμο της Ιταλίας εναντίον της Τουρκίας που ξέσπασε στη Λιβύη.

Όταν ο παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε τον Αύγουστο του 1914, οι συνδικαλιστές ηγέτες τοποθετήθηκαν γρήγορα υπέρ της συμμετοχής. Η διάλυση της υποτιθέμενης αλλη­λεγγύης μεταξύ των εργατών των εμπόλεμων χωρών οδήγη­σε τους συνδικαλιστές στο ερώτημα του γιατί είχε συμβεί αυτό. Η απάντηση που έδωσαν ήταν ότι αυτή η αλ­ληλεγγύη ήταν μια ψευδαίσθηση.

Η αντιπολεμική πλειονότη­τα των σοσιαλιστών αρνήθηκε τη συνεργασία με τους στρα­τιώτες, και τότε αυτοί στράφηκαν προς την αριστερά (πρωτοφασίστες) που ήταν υπέρ της συμμετοχής στον πόλεμο. Πε­ρίπου την ίδια περίοδο, ο Αλφρέντο Ρόκο, ένας αριστερός μέλος του Εθνικιστικού Κόμματος, πρότεινε μια μορφή Ε­θνικού Σοσιαλισμού, και έτσι ήρθαν πιο κοντά οι εθνικιστές με τους πρωτοφασίστες συνδικαλιστές και σοσιαλιστές.

Ο Πανούντσιο, γράφοντας το 1917, δήλωσε ότι ο σοσιαλισμός έχει χρεοκοπήσει και, εάν επρόκειτο να έχει κάποιο μέλλον, χρειαζόταν μια νέα θεωρία που να μην είναι ντετερμινιστική ούτε να βασίζεται μόνο στο προλεταριάτο, αλλά να είναι όντως ρεαλιστική. Ένα χρόνο αργότερα, επαναπροσδιόρισε το συνδικαλισμό. Το ιταλικό πολιτικό σύστημα έπρεπε να αντικατασταθεί από ένα σύστημα βασισμένο στα συνδικάτα ριζωμένα στην οικονομική λειτουργία τους. Ο ρόλος αυτών των συνδικάτων θα ήταν σε μεγάλο βαθμό πολιτικός, και όχι οικονομι­κός όπως στο παρελθόν. Η συμμετοχή σε αυτά έπρεπε να είναι υποχρεωτική.

Συμπέρασμα μετά από όλα αυτά.

Καλό είναι να πάψουν να μιλάνε για τον φασισμό με τόση απαξίωση και οι αριστεροί και οι δημοσιογράφοι της χώρας μας. Τα γεωστρατηγικά λάθη που έκανε δεν αποκλείουν την επαναστατικότητα και αντιπαλότητα που έχει κατά του καπιταλισμού, που ήταν πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με αυτή που είχαν κομμουνιστές και σοσιαλιστές.

Ανάπτυξη και προστασία του περιβάλλοντος. Μύθοι και πραγματικότητα

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν η αντιπαράθεση που ξέσπασε με αφορμή τα μεταλλεία εξόρυξης χρυσού της Χαλκιδικής. Βασική αρχή μας είναι ότι τα συγκεκριμένα μεταλλεία προξενούν τεράστια καταστροφή στο περιβάλλον ενώ παράλληλα δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στον πρωτογενή αγροτικό παραγωγικό τομέα της περιοχής. Όμως δεν μένουμε μόνο εκεί. Βλέπουμε όμως την ίδια στιγμή τον «κοινοβουλευτισμό» να έχει μοιράσει τους ρόλους του στα πολιτικά κόμματα, σε μια προσπάθεια να καλύψει τα μικροκομματικά του παιχνίδια.

Τα νεοφιλελεύθερα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στηρίζουν την πολυεθνική Ελ Ντοράλντο. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ ξεπούλησε για μια χούφτα ευρώ όλη αυτή την περιοχή. Μιλάνε για θέσεις εργασίας που δημιούργησε η επένδυση αλλά δεν αναφέρουν ούτε μια λέξη για τις καταστροφή του περιβάλλοντος. Επίσης δεν τολμούν να αναφέρουν τι κερδίζει ο ελληνικός λαός από την εξόρυξη του χρυσού. Η Ελ Ντοράλντο, όπως και οι υπόλοιπες πολυεθνικές, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να «κλέβουν» τον ορυκτό πλούτο των λαών. Όλος ο χρυσός της Χαλκιδικής θα φύγει στο εξωτερικό, κάτι που ξεχνούν να αναφέρουν οι νεοφιλελεύθεροι. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για προστασία του περιβάλλοντος, αλλά δεν αναφέρει τον τρόπο που θα υπάρξει ανάπτυξη στην πατρίδα μας χωρίς την εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου. Αν θέλουμε οικονομική ανάπτυξη, χωρίς ξένα δανεικά, θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια τεχνολογική και βιομηχανική εθνική αναπτυξιακή έκρηξη, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ της διεθνιστικής αριστεράς πουθενά δεν τολμά να αναφέρει. Η Χρυσή Αυγή από την πλευρά της στηρίζει τους μεταλλωρύχους αλλά είναι κατά της πολυεθνικής. Θέλει μια εταιρεία του δημοσίου να ελέγχει τα μεταλλεία και τους εργάτες να δουλεύουν όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι. «Η δραστηριότητα δεν πρέπει να παύσει μεν αλλά, η εξόρυξη του χρυσού πρέπει να γίνει από εταιρία που θα ελέγχεται κατά πλειοψηφία από το δημόσιο, στην οποία θα έχουν μερίδιο και λόγο», αναφέρει. Αλλά κουβέντα δεν λέει για την προστασία του περιβάλλοντος. Το μοντέλο της δημόσιας εταιρείας μπορεί να έχει όφελος βέβαια για τους ψηφοφόρους των κομμάτων (όλη η μεταπολίτευση στηρίχθηκε στη μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων) αλλά δεν διαφυλάσσει και την προστασία του περιβάλλοντος. Σε αυτό το μοντέλο στηρίχθηκε τόσα χρόνια η ΔΕΗ και γνωρίζουμε την τεράστια οικολογική καταστροφή που προξένησε στην περιοχή της Πτολεμαΐδας και της Μεγαλόπολης. Να μην μιλήσουμε για το αναπτυξιακό μοντέλο του ΚΚΕ, που έφερε τα τεράστια οικολογικά προβλήματα με το Τσερνομπίλ και την λίμνη Αράλη καθώς και στο περιβάλλον της Σιβηρίας. Ο σοσιαλισμός δεν περνά απαραίτητα μέσα από τον κρατισμό.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί τελικά να υπάρξει ανάπτυξη της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, με παράλληλη προστασία του περιβάλλοντος. Αν και κανείς δεν τολμά να το αναφέρει, για να υπάρξει μια ανάπτυξη του παραγωγικού τομέα στην πατρίδα μας, χωρίς ταυτόχρονα να καταστρέφουμε το φυσικό της περιβάλλον, θα πρέπει να έχουμε σαν κεντρικό δόγμα όχι το κέρδος (όπως συνιστά ο καπιταλισμός) αλλά την οικοδόμηση μια ανάπτυξης που θα σέβεται την ελληνική φύση. Η ιδεολογική σύνθεση της ελληνικής γης με το του ελληνικό αίμα, που είναι το κυρίαρχο σύνθημα σε μια εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση, θα φέρει τον παραγωγικό εκσυγχρονισμό μέσα από την «ασπίδα» μιας οικολογικής προστασίας, όπου δεν θα κυριαρχεί το κέρδος αλλά η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων.

Αυτό που διαφεύγει τις προσοχής πολλών επικριτών του εθνικοσοσιαλισμού, είναι ότι οι παραγωγικές εκσυγχρονιστικές τάσεις, που επικράτησαν την περίοδο που κυβερνούσαν οι εθνικοσοσιαλιστές στη Γερμανία, είχαν μια βασική οικολογική συνιστώσα, που δεν αποτελούσε αντίφαση αλλά σύνθεση για τη συγκεκριμένη ιδεολογία. Οι δύο άντρες που είχαν επιφορτιστεί με την τήρηση αυτής της περιβαλλοντικής επαγγελίας εν μέσω μιας εντατικής εκβιομηχάνισης ήταν οι Fritz Todt που είχε την άμεση ευθύνη γι ζητήματα τεχνολογίας και βιομηχανικής πολιτικής και ο μηχανικός Alwin Seifert. Ο Todt έφερε σε πέρας την κατασκευή των αυτοκινητοδρόμων - από τα μεγαλύτερα έργα του αιώνα - με μια οικολογική προστασία πρωτόγνωρη για την τότε εποχή. Αξίωνε όλα τα έργα να βρίσκονται σε αρμονία με τη φύση και το φυσικό τοπίο. Σε αυτή την αρχή στηρίχθηκαν και οι αρχαίοι Έλληνες για την κατασκευή των οικοδομημάτων τους. Οι οικολογικές διαστάσεις αυτής της προσέγγισης υπερέβαιναν τα όρια μιας φροντίδας αρμονικής προσαρμογής με τον φυσικό περίγυρο αλλά έφτασε να κυριαρχεί σαν ιδεολογική αρχή. Ο Todt καθιέρωσε επίσης αυστηρά κριτήρια για την προστασία των υδροβιότοπων, των δασών, και όλων των ευαίσθητα οικολογικών περιοχών.  Το ίδιο συνέβαινε με τον υπουργό γεωργίας Darre αλλά και των υπόλοιπων στελεχών που είχαν σαν έργο τους την βιομηχανική και τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας. Αυτές οι οικολογικές αρχές ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με τον εθνικιστικό προσανατολισμό. Ο συνεργάτης του Todt σε περιβαλλοντικά θέματα ήταν ο Alwin Seifert, ένας φανατικός οικολόγος, του οποίου το ψευδώνυμο στο εθνικιστικό κόμμα ήταν «ο κ. Μητέρα Γη» και ήταν υπεύθυνος για την Χωροταξία. Ονειρευόταν μια ολική μεταστροφή από την τεχνολογία στη Φύση. Από το 1934 είχε απευθυνθεί στον Rudolf Hess, που ήταν η ηγετική μορφή της «πράσινης πτέρυγας» στο κόμμα, απαιτώντας να επιδεικνύεται προσοχή στο ζήτημα της προστασίας των υπόγειων υδάτων κι διεκδικώντας την εφαρμογή μεθόδων εργασίας ου θα εναρμονίζονται περισσότερο με τη φύση. Υπογράμμιζε τη σπουδαιότητα της προστασίας των περιοχών με άγρια ζωή και αντιτιθόταν στην μονοκαλλιέργεια, την αποστράγγιση των υγροτόπων και την χημική γεωργία. Αξίωνε μια γεωργική επανάσταση στην κατεύθυνση μια μεθόδου καλλιέργειας ανεξάρτητης από το κεφάλαιο. Με την ανάθεση της τεχνολογικής πολιτικής στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία σε προσωπικότητες, όπως των παραπάνω, ακόμα και η μαζική βιομηχανική ανοικοδόμηση που υπήρξε τα χρόνια εκείνα προσέλαβε μια χαρακτηριστική «πράσινη» οικολογική χροιά. Μάλιστα το 1935 οι Todt και Seifert προώθησαν με επιμονή την πρόταση για έναν καθολικής ισχύος νόμο για την προστασία της «Μητέρας Γης», όπως την αποκαλούσαν, προκειμένου «να αναχαιτιστεί η σταθερή πορεία προς την καταστροφή αυτού του αναντικατάστατου θεμελίου όλης της ζωής». Καταστρώθηκαν χωροταξικές ρυθμίσεις για την προστασία των περιοχών με άγρια πανίδα, οι οποίες ταυτόχρονα επέβαλλαν τον σεβασμό προς το «ιερό» γερμανικό δάσος.

Με αυτές τις ιδεολογικές αρχές σίγουρα είναι δυνατόν να προστατευθεί με ασφάλεια κάθε φυσική περιοχή του πλανήτη. Βέβαια μετά την κατάληψη της Γερμανίας, από τον καπιταλισμό και τον κομουνισμό, όλα αυτά εγκαταλείφθηκαν, με αποτέλεσμα την τεράστια καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας. Η φύση όμως εκδικείται και τα ακραία φυσικά φαινόμενα δημιουργούν τεράστια οικονομικά προβλήματα στον καπιταλισμό. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με σεβασμό στη φύση που μας φιλοξενεί.    

Δράσεις για τη Συρία

Ιδεολογικές Αρχές

«Η πιο απαίσια αρχή του Καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι ότι μας έχει μάθει να κρίνουμε τα πάντα και τους πάντες με βάση το χρήμα και την ιδιοκτησία».

«Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές.

Για αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση , κάθε αδυναμία του Κράτους.

Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή, πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει».

Gregor Strasser

Συμμαχίες διεθνιστών εναντίον εθνικών απελευθερωτικών επαναστάσεων

Όταν ο Καντάφι κατάλαβε - έστω και καθυστερημένα - ότι οι Άραβες συμμάχησαν με τους εξεγερμένους φύλαρχους της χώρας του, που το μόνο που ζητούσαν ήταν η αυτοδιάθεση και να μπορούν να μιλάνε ελεύθερα τη γλώσσα τους (βερβερίνικη), χωρίς ποτέ να περνά από το μυαλό τους κάποια συνταγματική αλλαγή και η εγκαθίδρυση του κοινοβουλευτισμού (όπως τα μέσα αποχαύνωσης σε ΗΠΑ και Ευρώπη υποστήριζαν), στρατολόγησε εκατοντάδες νεαρούς Τουαρέγκ από το Μάλι και το Νίγηρα, για να πολεμήσουν στη Λιβύη. Ήταν όμως πια αργά.

Η Άνοιξη που δεν ήταν ... Αραβική

Από τότε που ξέσπασε η πρώτη σπίθα της επανάστασης στη Βόρεια Αφρική, η φυλή των Amazigh (βερβερίνοι), που κατοικεί από τα σύνορα Λιβύης με Αίγυπτο μέχρι τον Ατλαντικό και από την Τυνησία μέχρι το Νίγηρα, ήθελε να έχει έναν πολιτικό ηγέτη που να σηκώσει το βάρος της εθνικής επανάστασης για την απελευθέρωση της Ταμαζίγιας (Tamazgha), του κράτους που ήθελαν να δημιουργήσουν. Μέσα στα πρόσωπα αυτά συμπεριλήφθηκε και ο Καντάφι, που όμως δίστασε την κρίσιμη να εναντιωθεί στους Άραβες. Οι Άραβες της δυναστείας Σαούντ (Σαουδική Αραβία) που έχουν μεγάλη επιρροή στην περιοχή και δίνουν εκατομμύρια για το άνοιγμα μουσουλμανικών σχολείων και ισλαμικών βιβλιοθηκών, στρατεύοντας πολλούς μαχητές για την Αλ Κάιντα, δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να δουν τις αραβικές μειονότητες, που υπάρχουν στα κράτη της Βορείου Αφρικής, να χάνουν τα προνόμιά τους.

Οι Άραβες, της δυναστείας των Σαούντ, ήρθαν σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη και αποφάσισαν να τον βγάλουν από τη μέση, στέλνοντας στη χώρα την πολυεθνική δύναμη  των μαχητών της Αλ Κάιντα, εξοπλισμένη με ευρωπαϊκά όπλα και αμερικάνικα δολάρια. Αυτή η πολυφυλετική στρατιωτική δύναμη με τον βαρύ αμερικάνικο οπλισμό, σε σύντομο χρονικό διάστημα ανέλαβε τον έλεγχο με τη βία των φυλάρχων. Η επανάσταση από την στιγμή εκείνη αποκαλέστηκε «αραβική». Οι ντόπιοι βρέθηκαν ανάμεσα σε δύο πυρά και στη συνέχεια ήρθε και η πολυεθνική δύναμη του ΝΑΤΟ, για να αποτελειώσει το έργο της και να παραδώσει τη Λιβύη στο ελεγχόμενο από τη Σαουδική Αραβία σουνιτικό Ισλάμ. Κάτι παρόμοιο έγινε και στην Τυνησία.

Οι Αμερικάνοι και οι Εβραίοι ήταν σίγουροι πια ότι τίποτα δεν θα άλλαζε τα γεωπολιτικά τους σχέδια και το πολυεθνικό χαλιφάτο, που εδώ και χρόνια σχεδίαζαν, λάμβανε σάρκα και οστά.

Με την συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και δυναστείας Σαούντ, πήραν την εξουσία σε όλα τα εξεγερμένα κράτη της Βόρειας Αφρικής οι σουνιτικές μουσουλμανικές οργανώσεις, που ελέγχονται πλήρως από τη Σαουδική Αραβία, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Κάτι ανάλογο έγινε και στην Αίγυπτο όπου την εξουσία πήρε η Μουσουλμανική Αδελφότητα, οι ορκισμένοι εχθροί του εθνικιστή ηγέτη Νάσερ.

Για αυτό υπήρξε η περίεργη πολιτική «σιωπή» της Αλ Κάιντα, κατά τη διάρκεια αυτών των εξεγέρσεων. Οι παλιοί σύμμαχοι του Αφγανιστάν όταν κινδύνεψαν βρέθηκαν πάλι μαζί.

Μεταξύ των πρωτεργατών της εθνικής της εξέγερσης των βερβερίνων (amazigh) ήταν και ένα Έλληνας, o Ali Giounan, που από το 2000 είχε σφυρηλατήσει την εθνική συνείδηση του λαού της Σαχάρας, που για εκατοντάδες χρόνια είχε υποταχθεί στους Άραβες, που στην περιοχή αποτελούν μειοψηφία. Ένας λαός με διαφορετικό πολιτισμό, που όμως δεν είχε το δικαίωμα να μιλά ούτε καν τη γλώσσα του. Το σύνθημα που έφτανε σε κάθε χωριό της ερήμου ήταν «ένα Έθνος, μια Γλώσσα μια Πατρίδα».

Υποσημείωση Ιστορικά στοιχεία:

Στη Βόρεια Αφρική ζούνε δύο λευκά έθνη.

• Το πρώτο είναι το έθνος των αυτοχθόνων Βερβερίνων (Amazigh που σημαίνει ελεύθερο άτομο). Οι Τουαρέγκ ανήκουν στην εθνότητα των βερβερίνων. Η βορειοδυτική Αφρική πιστεύεται ότι κατοικείται από Βέρβερους από την αρχή της ιστορίας.

Το πρώτο βασίλειο των βερβερίνων (βασίλειο της Μαυριτανίας) εκτεινόταν στη σημερινή βόρεια Αφρική και δημιουργήθηκε από τον γάμο της Κλεοπάτρας Σελήνης ΙΙ με τον βασιλιά Juba ΙΙ. Η Κλεοπάτρα Σελήνη ήταν κόρη της βασίλισσας Κλεοπάτρας της Αιγύπτου με τον Ρωμαίο Μάρκο Αντώνιο και αδελφή του Αλέξανδρου Ήλιου και Πτολεμαίου Φιλάδελφου. Τα παιδιά της ήταν ο Πτολεμαίος της Μαυριτανίας και η Δρουσίλα. Όταν πέθανε η Κλεοπάτρα Σελήνη, την έβαλαν στο Βασιλικό Μαυσωλείο της Μαυριτανίας, που βρισκόταν στη σημερινή Αλγερία, ανατολικά της Καισάρειας, πόλη που έκτισαν η ίδια και ο σύζυγος της Juba και ήταν η πρωτεύουσα του κράτους τους.

• Το άλλο έθνος είναι οι Άραβες. Η αραβική εισβολή στη Βόρεια Αφρική ξεκινά το 642 και 665. Η Kahina ήταν η τελευταία βασίλισσα των Βέρβερων. Έκανε έναν νικηφόρο πόλεμο με τους Άραβες, αλλά στην δεύτερη εκστρατεία ηττήθηκε και πέθανε πολεμώντας. Την πρόδωσαν οι Εβραίοι που σαν αντάλλαγμα οι νικητές έκαναν δεκτό το αίτημά τους να κρατήσουν τη θρησκεία τους και τους μετέφεραν στα εύφορα εδάφη της Ισπανίας που αμέσως μετά κατέλαβαν. 

Έσπερος