Υπάνθρωποι της Σχολής του Σικάγου και το Σοκ και Δέος

Ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν ο μεγάλος γκουρού του ιδεολογικού κινήματος υπέρ του αχαλίνωτου νεοφιλελεύθερου Καπιταλισμού της καταστροφής των εθνών. Ήταν ο δημιουργός οικονομικών μεθόδων του νεοφιλελευθερισμού και ο άνθρωπος που θαύμαζε οι «δημοκρατικά» εκλεγμένοι Θάτσερ, Ρήγκαν και Μπους καθώς και πολλοί «δικτάτορες» της Λατινικής Αμερικής. Ήταν ο δημιουργός των «δεξαμενών σκέψης» (Think Tanks), που καταστρέφουν την ανθρωπότητα με τις ακραίες επεκτατικές Σιωνιστικές συμβουλές τους. Οτιδήποτε εθνικιστικό και πατριωτικό για τον Μίλτον Φρίντμαν «βρωμούσε». Η Σχολή του Σικάγου δουλεύει για την επικράτηση της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης των λαών της Γης. Η Παγκόσμια Σιωνιστική οικονομική Δικτατορία, προκειμένου να αρπάξει τον Εθνικό πλούτο ενός κράτους, δημιουργεί «κρίση Χρέους» στο προγραμματισμένο για χρεοκοπία και διάλυση κράτος. Οι εθνικές κυβερνήσεις ευρισκόμενες υπό καθεστώς «κρίσης χρέους», αποδέχονται τις «θεραπείες-Σόκ» Η αρχική καταστροφή, δηλαδή ένα πραξικόπημα (Χιλή, κλπ.), τρομοκρατική επίθεση (ΗΠΑ), χρεοκοπία (Ελλάδα), πόλεμος (Ιράκ), μεγάλος σεισμός τσουνάμι, (Ινδονησία), τυφώνες (ΗΠΑ), καταστροφή πυρηνικών εργοστασίων (Ιαπωνία), ανεμοστρόβιλοι (ΗΠΑ), κ.λ.π. εξωθεί ολόκληρο το πληθυσμό σε μια κατάσταση συλλογικού κλονισμού Σόκ & Δέους. Τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτού του οικονομικού συστήματος του νεοφιλελευθερισμού είναι η μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η ύπαρξη μόνο πολύ πλουσίων και φτωχών, η εκτόξευση του δημόσιου χρέους, το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους λίγους πάμπλουτους και στους πολλούς αναλώσιμους φτωχούς.

Στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα των οικονομολόγων η λεγόμενη Σχολή Οικονομικών Σικάγου, ή Οικονομική Σχολή Σικάγου, ή Σχολείο του Σικάγου (οικονομίας), φέρεται σχεδόν το σύνολο των οικονομικών θεωριών που αναπτύχθηκαν κατά καιρούς στο ομώνυμο οικονομικό Πανεπιστήμιο του Σικάγου και κυρίως από τη δεκαετία του 1950. Το βασικό χαρακτηριστικό των οικονομικών θεωριών που αναπτύχθηκαν στη σχολή αυτή με συνέπεια και να εκπροσωπούν αυτή είναι ο οικονομικός φιλελευθερισμός και η ανοικτή αγορά. Από τη δεκαετία του 1970 ακολουθείται και υποστηρίζεται ο μονεταρισμός, σε πλαίσια μακροοικονομίας για τη χρηματοδότηση της αγοράς ως μοντέλο ισχυροποίηση αυτής, ξεφεύγοντας από την δεσπόζουσα τάση της εποχής εκείνης. Ο Μίλτον Φρίντμανμ (31/71912 – 16/11/2006), ήταν ένας οικονομολόγος, νομπελίστας, ουγγαροεβραϊκής καταγωγής, ηγετικό στέλεχος της Σχολής του Σικάγου και των μονεταριστών, υπέρμαχος του φιλελευθερισμού. Η πρώτη χώρα στην οποία εφαρμόστηκαν οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις της Σχολής του Σικάγου ήταν η Χιλή, με την επιβολή της δικτατορίας του Πινοσέτ το 1973. Το όνομα του Φρίντμαν και των υπολοίπων της σχολής του Σικάγου συνδέονται με τις αλλαγές της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσαν τα καθεστώτα στην Χιλή, την Αργεντινή και άλλες Λατινοαμερικάνικες χώρες. Η επιρροή αυτή έμεινε στην οικονομική ιστορία σαν «Τα παιδιά από το Σικάγο». Στον Φρίντμαν επίσης αποδίδεται η θεωρία του δόγματος του σοκ ή θεραπείας σοκ, που βασίζεται στην ιδέα ότι μια οικονομική κρίση ή ένα γεγονός καταστροφής ή πολέμου είναι η ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος. Η επιτυχία της πολιτικής αυτής βασίζεται στο γεγονός ότι ο φόβος και οι ενοχές για τα αποτελέσματα της κρίσης ή της καταστροφής, κάνει τους πολίτες ανεκτικούς και απαθείς σε επαναλαμβανόμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ακριβώς επειδή πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο έρχεται. Αρκετοί πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο συνέβη και στη Μεγάλη Βρετανία επί πρωθυπουργίας Μάργκαρετ Θάτσερ με αφορμή τον πόλεμο στα Φώκλαντ, ενώ και στη χώρα μας η πρόσφατη οικονομική κρίση αντιμετωπίζεται με το δόγμα του σοκ.

Σκοποί και Στόχοι της Εκπαίδευσης

Φέρνουμε το νέο και πετάμε το σάπιο κατεστημένο στην παιδεία. Οι «αξίες» έχουν νόημα εφόσον υπηρετούν τη «φυσική τάξη». Ο καπιταλισμός μας οδηγεί στην πολιτική αδράνεια. Ο συλλογισμός δεν επικοινωνεί, το συναίσθημα ναι... Το αίμα είναι ισχυρότερο από τους συλλογισμούς. Το νέο σχολείο θα πρέπει να υιοθετεί μία ριζική κριτική στην «παραδοσιακή» παιδαγωγική του «μπουρζουάδικου» σχολείου που είναι προσανατολισμένο σε «διανοουμενίστικα», «αφηρημένα» θέματα. Η εκπαίδευση στοχεύει στη διαμόρφωση πολεμιστών, χωρίς αδυναμίες. Το ελεύθερο και υπέροχο αρπακτικό πρέπει να λάμψει εκ νέου στα μάτια της ελληνικής νεολαίας. Ισχυρή και όμορφη πρέπει να είναι η νεολαία μας. Υπάρχουν Αλήθειες που θα πρέπει να γνωρίσει ο σημερινός νέος. Ας δούμε το πλαίσιο στο οποίο μεταδίδεται μία αδιαμφισβήτητη Αλήθεια: Σε αυτήν την περίπτωση ο διάλογος δεν έχει νόημα. Είναι φλυαρία, άσκοπα χαμένος καιρός. Είναι επίσης ανατρεπτικός, αφού αμφισβητεί την Αλήθεια. Από την άλλη η διδασκαλία θα πρέπει να εμποτίσει το μαθητευόμενο συνολικά, θα πρέπει να το μετατρέψει σε «νέο» άνθρωπο. Στην περίπτωση αυτής της διδασκαλίας δεν έχουμε μόνο να μεταδώσουμε την Αλήθεια, αλλά ταυτοχρόνως να ξεριζώσουμε κάθε διαφορετική γνώση και αξία, που εξ ορισμού είναι Ψέμα. Περιφρονούμε τους θεσμούς, αφού πιστεύουμε στα κινήματα της δράσης, όπου οι θεσμοί αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση και αδιαφορία. Επιδιώκουμε ένα «αντιελιτίστικο» και «λαϊκό» εκπαιδευτικό λόγο που υπερασπίζεται την πλατιά διάδοση των μορφωτικών αγαθών. Ο πολιτισμός ανήκει στο λαό. Σήμερα είναι ανάγκη να «ανοίξουν διάπλατες οι πόρτες της τέχνης για τον εργάτη, τον αγρότη για όλο τον Ελληνικό λαό, έτσι που όλος ο κόσμος να μπορεί να συμμετέχει στο ωραίο στην πραγματική τέχνη. Το θέατρο δεν αποτελεί προνόμιο των ανθρώπων που έρχονται στις παραστάσεις φορώντας τα καλά τους. Και ο απλός τεχνίτης και η πιο ταπεινή δακτυλογράφος θα πρέπει να μπορούν να πληρώσουν το εισιτήριο τους και να απολαύσουν την τέχνη. Το σχολείο σήμερα κυριαρχείται από μια  μηχανική πειθαρχία, παπαγαλισμό, που αναγκάζει τους νέους ανθρώπους να μαθαίνουν ένα σωρό άχρηστες, περιττές, νεκρές γνώσεις και προσανατολίζει αποκλειστικά τη ζωή προς το κέρδος. Η αγάπη προς τη φύση πρέπει να καλλιεργείται μέσω οργανωμένων δραστηριοτήτων. Η φύση συμβολίζει την αγνότητα του πρωτογονισμού, με την οποία εξάλλου καλείται να επιστρέψει «σε ένα ανώτερο επίπεδο» η ανθρωπότητα. Συμβολίζει επίσης την απλότητα των λαϊκών ανθρώπων, ιδίως των αγροτών, που γνωρίζουν τη ζωή από πρώτο χέρι, χωρίς να είναι επηρεασμένοι από τις φλυαρίες των διανοούμενων, «μικροαστών», «κοσμοπολιτών», «διεθνιστών», του λαού δηλαδή που το μόνο που θέλει είναι «να πιστεύει». Ζητάμε την απελευθέρωση αρχέγονων δυνάμεων, που καταπιέζονται από το μοντέρνο (αστικό) τρόπο ζωής. Η παρατήρηση της φύσης προσφέρει ένα πρώτης τάξεως «εργαστήριο» για το δημιουργικό εκπαιδευτικό. Μέσω της γνωριμίας με τη φύση οι μαθητές συνδέονται με την πατρίδα τους. Η φυσιολατρία επιτρέπει το σύνδεσμο με τη προγονική γη και τις εθνικές δοξασίες. Για να είναι κάποιος πραγματικός Έλληνας δεν αρκεί να διαθέτει ορισμένα φυλετικά χαρακτηριστικά, αλλά πρέπει να αφομοιωθεί με το παρελθόν, να γίνει ένα με τη γη. Δεν πρέπει να απευθυνθούμε μόνο στη φιλοδοξία, μα και στη ματαιοδοξία... στην αλαζονεία ενός ωραίου, καλοφτιαγμένου κορμιού, κάτι για το οποίο ο καθένας θα μπορεί να εργασθεί. Στην εκπαίδευση πρέπει να υπάρχει η σύνδεσή της με το ελληνικό ιδεώδες, «με την επιλογή μίας δυνατής και αγνής φυλής» και εκθειάζει το κάλλος στο αρμονικό σώμα. Η εκπαίδευση θα μπορεί να περιλαμβάνει δράσεις στις οποίες ο μαθητής καλείται να «σκεπασθεί με φύλλα» και να «σκεφθεί πως είναι μέρος της γης», ή άλλες δράσεις που στοχεύουν στο να κάνουν το παιδί να «αγαπήσει» ένα δέντρο, χαϊδεύοντας και αγκαλιάζοντάς το, ή άλλες που σχεδιάζουν τη διοργάνωση «διαδηλώσεων» μαθητών για κάποιο περιβαλλοντικό ζήτημα.

Γενιά της ταυτότητας

ΑΝ ΔΑΚΡΥΣΕΣ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΤΕ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ

Κάποιοι δολοφόνοι γρήγορα ξεχάστηκαν

Είναι κρίμα να βγαίνουν σήμερα σαν υπερασπιστές της αγάπης και της ηθικής και να ξεχνούν τόσο εύκολα το παρελθόν τους. Στη συγκεκριμένη δολοφονία είναι υπεύθυνοι οι δημοσιογράφοι της εποχής, οι ηθοποιοί της δεξιάς και οι αριστεροί διεθνιστές που σήμερα υπερασπίζονται τον πολιτισμό και απαιτούν τον σεβασμό του ελληνικού λαού. Δηλαδή ένα ολόκληρο πολιτικό κατεστημένο που από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζει να κάνει εγκλήματα δολοφονώντας τα αθώα σώματα και τις καρδιές των Ελλήνων. Με το χρήμα τους το πολιτικό κατεστημένο έριξε στη λήθη έναν ολόκληρο λαό. Βλέπετε το χρήμα βουλώνει ακόμη και τις καρδιές των ανθρώπων που δεν έχουν εθνικιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες. 

Η Ελένη Παπαδάκη υπήρξε μια μεγάλη ηθοποιός, εφάμιλλη της Κυβέλης και της Μαρίκας Κοτοπούλη. Αλλά, μολονότι ακούμε και διαβάζουμε συχνά γι αυτά τα δύο ιερά τέρατα του ελληνικού θεάτρου, για την Παπαδάκη σπάνια ακούμε καμιά κουβέντα. Η Ιστορία, όταν είναι να αναφέρει το όνομά της, δαγκώνει τη γλώσσα της. Σιωπή. Καλύτερα να ξεχαστεί αυτή η θεατρίνα που μας θυμίζει τις ντροπές και τα λάθη του παρελθόντος μας, την τύφλωση, το φθόνο και το φανατισμό μιας σκληρής εποχής.

Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει ακούσει ποτέ το όνομά της, ενώ ακούει ταχτικά τα ονόματα της Κατίνας Παξινού, της Βάσως Μανωλίδου, της Έλλης Λαμπέτη, της Μελίνας Μερκούρη. Σπουδαίες ηθοποιοί όλες τους και κυρίως τυχερές, εφόσον το άστρο τους δεν έσβησε με το θάνατό τους, αλλά εξακολουθεί να λάμπει στη συλλογική μας μνήμη. Αλλά η Ελένη Παπαδάκη ξεχάστηκε, επειδή υπήρξε άτυχη και θα δούμε γιατί.

Γεννήθηκε το 1903 από οικογένεια ευκατάστατη και καλλιεργημένη. Όταν νεαρή κοπέλα  ανακοίνωσε στους γονείς της ότι ήθελε να γίνει θεατρίνα, εκείνοι αρνήθηκαν. Υποχώρησαν όμως αργότερα μετά από τη δική της επιμονή. Ξεχώρισε αμέσως από τα πρώτα της βήματα και γρήγορα κατέκτησε κοινό και κριτικούς.  Θεωρήθηκε η τρίτη σημαντική ερμηνεύτρια μετά την Κοτοπούλη και την Κυβέλη και, αν ζούσε περισσότερο, ίσως κατακτούσε την πρώτη θέση.

Τα προβλήματα άρχισαν, όταν πήγε στο Εθνικό Θέατρο.  Η λάμψη και το ασύγκριτο ταλέντο της επισκίασαν επικίνδυνα τις άλλες ταλαντούχες συναδέλφους της που ένιωσαν φθόνο γι αυτήν. Ξεκίνησε έτσι ένας παρασκηνιακός πόλεμος  με στόχο τον παραγκωνισμό της. Κύρια αντίπαλός της ήταν η Κατίνα Παξινού που με την εύνοια του Φώτου Πολίτη και του Δημήτρη Ροντήρη έγινε η πρωταγωνίστρια του Εθνικού. Στην Παπαδάκη έδιναν δευτερεύοντες ρόλους ή ρόλους ακατάλληλους για να αξιοποιήσει το ταλέντο της.

«Δεν φαντάζεσαι πόσο «καλλιεργημένο» είναι το έδαφος από την Κατίνα για την Κατίνα. Η κατάσταση πάντοτε αηδής», γράφει η Ελένη Παπαδάκη σε μια φίλη της, όταν πήγε στην Αγγλία μαζί με την Παξινού και άλλους ηθοποιούς για μερικές παραστάσεις. Μόνο ο Κωστής Μπαστιάς για όσο διάστημα ήταν διευθυντής του Εθνικού, την υποστήριξε  και της έδωσε τους ρόλους που της άξιζαν.

Οι κριτικοί που έβλεπαν τον παραγκωνισμό της, διαμαρτύρονταν. Γράφει ο Ιωάννης Σιδέρης, ο ιστορικός του νεοελληνικού θεάτρου: «Είναι καταφανής η αδικία της από τους σκηνοθέτες...Μου είναι αδύνατον να καταλάβω πώς η Παπαδάκη κάνει τόσο λίγες εμφανίσεις στη σκηνή, ενώ αποδεικνύεται πως είναι η μοναδική γυναίκα του Εθνικού κι από τις καλύτερες του ελληνικού θεάτρου...Είναι αδικημένη η Παπαδάκη που κάθε ίνα της, κάθε κύτταρό της είναι παλμός, ορμή, ουσία, τέχνη».

 Παρ’ όλα αυτά ερμήνευσε μεγάλους ρόλους. Έπαιξε τη Μαργαρίτα Γκωτιέ στην «Κυρία με τις καμέλιες»  του Αλέξ. Δουμά υιού, την Έλα Ρέντχάιμ στο «Γιάννη Γαβριήλ Μπόργκμαν»  του Ίψεν, τη Λαίδη Ουίντερμηρ στη «Βεντάλια της λαίδης Ουίντερμηρ» του Όσκαρ Ουάιλντ, τη Δυσδαιμόνα στον «Οθέλο»  του Σαίξπηρ, την Κλυταιμνήστρα στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, την Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, τη Βασίλισσα Ελισάβετ στο «Ντον Κάρλος» του Σίλερ, την Ιφιγένεια στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, την Εκάβη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Οι ερμηνείες της υπήρξαν συγκλονιστικές και οι κριτικές που έπαιρνε κάθε φορά διθυραμβικές.

Αλλά η Ελένη Παπαδάκη έκανε ένα μοιραίο λάθος, υπήρξε φίλη του τότε πρωθυπουργού Ράλλη. 

Το Νοέμβριο του 1944 η απελευθέρωση της Ελλάδας βρίσκει τους Έλληνες διχασμένους. Στις εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών επικρατεί η δεξιά παράταξη: Δημήτρης Χορν, Άννα Καλουτά, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπύρος Μουσούρης και άλλοι.  Από την απέναντι πλευρά είναι οι αριστεροί: Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Τίτος Βανδής, Αλέξης Δαμιανός, Νίκος Τζόγιας και άλλοι. Αρχίζουν οι προγραφές. Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύεται μια λίστα με τον τίτλο «Οι προδόται ηθοποιοί». Οι προδόται ηθοποιοί δικάζονται με συνοπτικές διαδικασίες και αποβάλλονται από το Σωματείο. Στις 24 Νοεμβρίου στο θέατρο Διάνα η Ελένη Παπαδάκη «δικάζεται» και αποβάλλεται. Ακούγονται οργισμένες φωνές: «Θάνατος στην π...!».

21 Δεκεμβρίου 1944. Κάποιοι συνάδελφοι της ηθοποιού που δεν θα μάθουμε ποτέ με σιγουριά ποιοι ήταν, την καταδίδουν στην ΟΠΛΑ, τη λαϊκή αστυνομία του ΚΚΕ. Επί κεφαλής της ΟΠΛΑ είναι ένας νεαρός 23 χρονών, ο Ορέστης. Αυτός ζητά τη σύλληψή της.

Η Ελένη Παπαδάκη συλλαμβάνεται στις 5.30 το απόγευμα και οδηγείται στο κτήριο της πολιτοφυλακής. Η φίλη της Αιμιλία Καραβία έρχεται αργότερα και ζητά πληροφορίες από τον υπεύθυνο, ο οποίος της συστήνεται ως «ο Μαρά της Γαλλικής Επανάστασης».  Ο «Μαρά» λέει στην Αιμιλία Καραβία αυτό που κυκλοφορεί και στα στόματα των άλλων, ότι δηλαδή την Ελένη Παπαδάκη την έχει καταγγείλει μια ομάδα ηθοποιών.

Μετά από αρκετές ώρες την παίρνουν για ανάκριση.  Η κατηγορία που της αποδίδουν είναι ότι έχει παντρευτεί τον κατοχικό πρωθυπουργό  Ράλλη. Εκείνη το αρνείται: «Πιστέψτε με, δεν σας λέω ψέματα. Αφήστε με να σας φέρω αύριο μάρτυρες, ανθρώπους που έσωσα. Δεν ήξερα ότι θα με πιάνατε, αλλιώς θα έφερνα τις αποδείξεις», λέει η ηθοποιός. 

«Είναι περιττό το φως. Υπάρχουν αποδείξεις ότι είσαι η κ. Ράλλη», της απαντούν. Οι αποδείξεις ήταν οι εφημερίδες που λασπολογούσαν εις βάρος της.

Γύρω στα μεσάνυχτα μεταφέρεται μαζί με άλλους καταδικασμένους, χωροφύλακες κυρίως και αστυνομικούς,  στα Διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ.

Ο Βλάσης Μακαρώνας, στη δίκη του που έγινε αργότερα, θα περιγράψει τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εκεί: «Μου την έφεραν σε ταξί», είπε, «ήταν τυλιγμένη στο γούνινο παλτό της, γιατί έκανε διαβολόκρυο». Οι μελλοθάνατοι περνούσαν μπροστά από τον Ορέστη που τους αφαιρούσε τα πολύτιμα αντικείμενα. Από την Παπαδάκη αφαίρεσε δυο δαχτυλίδια. Έπειτα ρώτησε τους άλλους: «Πώς είπε αυτή ότι τη λένε; Παπαδάκη; Δεν είναι αυτή που καταδίκασε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών;» Και έδωσε εντολή να τη σκοτώσουν.

Διέταξαν την Παπαδάκη να γδυθεί. Εκείνη έβγαλε τη γούνα της που έγινε αμέσως κτήμα του Ορέστη. Την διέταξαν έπειτα να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της. Εκείνη αναλύθηκε σε γοερές κραυγές και οι άλλοι αναγκάστηκαν να τη γδύσουν με τη βία. Ο Μακαρώνας την έσυρε παραπέρα, αλλά κάτι έγινε μέσα του εκείνη τη στιγμή, ίσως τον επηρέασαν οι οιμωγές της Παπαδάκη,  (ή μάλλον ούτε κι ο ίδιος δεν πρέπει να κατάλαβε τι του συνέβη), πάντως αντί να χρησιμοποιήσει το τσεκούρι, όπως έκαναν με τους άλλους, χρησιμοποίησε όπλο. Την πυροβόλησε δυο φορές στο κεφάλι. Βλέπετε οι διεθνιστές της αριστεράς ξέρουν και αυτοί να σκοτώνουν και πάντα με την άδεια της ξεπουλημένης δεξιάς. Όλοι θέλουν τον πολιτισμό αρκεί να προωθεί μόνο τις δικές τους ιδέες.